ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(24)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(24)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Καρδίαι και χείρες καθαραί ενώπιον του Υψίστου. Σύνταγμα ουρανών, παρελθόν, μέλλον και παρόν, πανελληνισμός μέγας, μείζων, μέγιστος, παμμέγιστος.

Γίνετε Έλληνες αρχαίοι για να ήστε πάντα νέοι. Είναι το αθάνατο ποτό αυτό που στον άνθρωπο μέσα ρέει και τον δοξάζει και τον εμπνέει.

Επειδή εξ άπαντος Έλλην σημαίνει άνθρωπος που κοιτά ψηλά και επιμένει. Αλλά όσοι δεν έμαθαν να τιμούν πατρίδα και προγόνους ζουν με ψυχή μισή και γερασμένη.   

Τας ανορθογραφίας της φύσεως, το διαστροφικόν παρά φύσιν, ας διορθώνομεν ή τουλάχιστον ας αποφεύγομεν. Γι αυτό μας εδόθη νους και περίσκεψις, η του θεού σωτήριος επίσκεψις. Ώστε μη παρασυρέτω ημάς η δίνη του σκότους και των σκοτεινών συλλογισμών.    

Καθ’ ότι παντού ο ανθρώπινος βίος παγίδων και προβλημάτων βρίθει. Δίκαια μοιρασμένας. Μεγάλας δια τους δυνατούς μικράς δια τους ταπεινούς. Και μόνο ένα τραχύ, στενό διάδρομο για την σοφία και την αρετή ελεύθερο αφήνει.

 
2. Όποιοι ξέρουν αγίους σαν αληθινούς να φτιάχνουν ξέρουν και διαβόλους. Και όσοι ξέρουν να πωλούν την αγάπη, το ίδιο ξέρουν να πωλούν και τους τρόμους. Και τί μ’ αυτό;

Λόγος και διάκρισις, άνθρωπε, το σοφόν και σωτήριον, λόγος και διάκρισις. Έχουν οι δυνατοί το χρήμα για θεό που όλα στην γη αυτή συγχωρεί, εξαγιάζει κι εξαγοράζει. Αλλά στον άβατο ουρανό το χρήμα δεν ψηφίζει κι ούτε την ειρήνη της ψυχής εξασφαλίζει.  

Η ζωή μια γλυκόπικρη γεύσις φευγαλέας αθανασίας. ¨Ουδέν καλόν αμιγές κακού. Άρα κι εσύ ¨μηδένα, προ του τέλους μακάριζε¨ και φθόνει.

Αν έχεις τόσα όσα δεν φθονούν ούτε φθονούνται, έχεις το άριστον μέτρον. Ο υπερήφανος αναζητητής της αλήθειας απεχθάνεται τον φθόνο που τον ταπεινώνει. Αυτάρκεια και αρμονία αι μούσαι του.

Ακόμα και η πιο αυθόρμητος, ειλικρινής και ανιδιοτελής αγάπη του ανθρώπου ενέχει ένα, ει μη τι άλλο, λανθάνον έστω, ηθικόν συμφέρον.  Οι καλοί πάντως και ευγενείς τρόποι είναι η πεμπτουσία της μεγαλοψυχίας, η ατμόσφαιρα της μεγαλοπρέπειας και της μεγαλοφροσύνης.  

3.  Όσο η άγνοια και η αμάθεια έλκει και ενδυναμώνει τον φόβο του θανάτου που δηλητηριάζει την ψυχή και την ζωή, τόσο ο φιλοσοφικός νους, σταδιακά, ημισυνειδητά κι απελευθερωτικά,  τον απωθεί, αποδυναμώνει και ακυρώνει. Κι έτσι κατασκευάζει ανέκαθεν, ελληνότροπους ήρωες, ημιθέους και ισοθεους.

 Καμιά ευτυχία κι επιτυχία σ’ αυτό το γήινο μικροσύμπαν δεν είναι μόνιμος μήτε εγγυημένη. Ορθή διαχείρησι ήρθαμε να κάνομε εδώ κι όχι κατοχή. Και να έχωμε την ικανοποίησι απ’ το έργο μας αυτό που μας αναλογεί.

Οι επιτυχημένοι και δοξαζόμενοι μη σε θαμβώνουν. το πλείστον, στο αίμα, την κατάχρησι και την διαστροφή είναι βουτηγμένοι, κολλημένοι. Από μια ηδονή υποβαθμισμένη έως διεστραμμένη τρέφονται και κολασμένη. τον φθηνό ζητιάνικο θαυμασμό της στερημένης μάζας που τους προσκυνά και τους ψηφίζει μοιρολατρικά.  

Λύπη και απελπισία δεν είναι λύσις αλλά παράλυσις. Μας περιβάλλουν άπασαι αι αποχρώσεις της αυταπάτης και του μεγαλείου. Και δεν έχει ουσία μια ζωή γκρίνια και παράπονο παρά μόνο κατάθλιψι και δυστυχία.

Και οι θεοί; Άσε. Θανατώνουν στο τέλος τα πάντα και την ίδια στιγμή δεν θέλουν έχειν καμιά με τον θάνατο σχέσι. Αλλά τί; Θεοί είναι αυτοί. Και το δρομολόγιο ζωή-θάνατος, δεν είναι τίποτα, διασκέδασις γι αυτούς, Ομόνοια – Πατήσια. Για τους βαριόμοιρους θνητούς όμως θάνατος πέρα ως πέρα.   

 
4. Αν και όλα τα κακά του βίου του ξεχνά ο άνθρωπος όταν η αίγλη ενός καλού θεού περάσει δίπλα του και τον ακουμπήσει. Ξεχνά τα πάντα τότε, βάσανα και θνητή μοίρα, γιατί νιώθει τον ουρανό ν’ ανασαίνει μέσα του την αιωνιότητα.   

Πνεύμα είναι το αιθερικό αίμα του θεού, το κλίμα της αθανασίας. Ο ήλιος σκέπτεται, ο αήρ εμπνέει, τέρπει και ο μυστικός κήπος των θαυμάτων. Αι ανθρώπιναι σκέψεις ο παλμός του σύμπαντος.   

Παρεμπιπτόντως, ξέρεις, νεοέλληνα, ότι τον Δεκαπενταύγουστο ήταν παλιά γιορτή της τότε θεάς Δήμητρας, Θεσμοφόρια; Γι αυτό πίστευε μεν αλλά ερεύνα κατά πρώτον και κυρίως.

Και ξέρεις ότι τότε τα Θεσμοφόρια εκείνα ήταν λατρεία αποκλειστικώς για τις γυναίκες, άβατον για τους άνδρες, όπως ήταν και άβατον για άνδρες και το σημερινό χριστιανικό της Παναγίας άγιον όρος,  (άβατον για γυναίκες σήμερα), της θεάς Αρτέμιδος τότε; και λοιπά και λοιπά;

Γιατί τα λέμε, κάθε τόσο, αυτά; Ίσως γιατί μετά τον παρόντα βίον, η ψυχή θα εξετασθή και θ’ αξιολογηθή όχι εις αυτά που πιστεύει αλλά εις το κατά πόσον γνωρίζει αυτά που πιστεύει. Και για τους έχοντας υποστή αβρααμική πνευματική περιτομή, αν αληθεύει αυτό, τότε μάλλον δύσκολα τα πράγματα.