ΕΞΉΓΗΣΗ ΓΙΑΤΙ Ο ΚυΜ ΤΟ ΓΥΡΙΣΕ ΣΤΟ "ΟΤΙ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟΥΜΕ" ΜΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ, ΜΑΛΛΟΝ, ΤΗΝ ΕΖΗΣΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΚΟΜΑ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΕΞΉΓΗΣΗ ΓΙΑΤΙ Ο ΚυΜ ΤΟ ΓΥΡΙΣΕ ΣΤΟ "ΟΤΙ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟΥΜΕ" ΜΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ, ΜΑΛΛΟΝ, ΤΗΝ ΕΖΗΣΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΚΟΜΑ (Αντί για κόλλυβα για τα τρίχρονα ενός μακαρίτη και μιας εποχής)

 

Η σκληρή μάχη του προηγούμενου Ψυχρού Πολέμου για το ποιός θα επικρατήσει ουσιαστικά έληξε το 71. 

 

Mε μία λαβή ζιου ζιτσου από τον Νίξον, λίγο πριν από την πτώση του από το δικό του σκάνδαλο παρακολούθησης Watergate, αποδέσμευσε το δολλάριο από τον χρυσό και το μετέτρεψε στο πρώτο fiat (δηλαδή αντικρισμένο με κοπανιστό αέρα) νόμισμα του πλανήτη.

 

Έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε ο θείος Σαμ από ηττημένος του Βιετνάμ και χρεωμένος ως τα μπούνια σε θέση κυρίαρχη! Μπορούσε να τυπώνει όσο χρήμα ήθελε και να μεταφέρει, δια του πετρελαίου, τον πληθωρισμό του σε όλον τον πλανήτη με την μορφή του εξωτερικού χρέους των κρατών,, κυρίως του Οικονομικού Νότου (τότε τα λέγανε "τρίτος κόσμος").

 

Ο κύριος αντίπαλος, η ΕΣΣΔ, άργησε να αντιληφθεί το colpo grosso που παίχτηκε και βρέθηκε ασθμαίνουσα να βλέπει την απόσταση να διευρύνεται στον ανταγωνισμό, όσο η ίδια παρέμενε με τον σταυρό της νομισματικής νομιμότητας του χρυσού στο χέρι.

 

Τους όρους του συμβιβασμού ήρθε να διαπραγματευτεί ένας ελπιδοφόρος τότε ανανεωτής της σοβιετικής πολιτικής σκηνής, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Όμως αυτός πήγε στην Ζυρίχη και μετά την Γενεύη το 86 άοπλος! Δεν διέθετε κανένα απολύτως όπλο να αντιτάξει στο πλέον αποτελεσματικό πυρηνικό του αντιπάλου: την νέα νομισματική πολιτική "του αέρα", πάνω στην οποία στηρίχθηκε μετά για να κάνει και ένα εφήμερο success story και ο νεοφιλελευθερισμός.

 

Έτσι, αυτό που φαίνεται ότι απασχόλησε ως κεντρικό θέμα τις τότε συνομιλίες του με τον Ρήγκαν ήταν η Δυτική Ευρώπη ως μελλοντική Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Αυτή ξεκινούσε τότε την διαδικασία σχηματοποίησης μιας χαλαρής Ένωσης κρατών επί μιας Κοινής Αγοράς, που όμως από την αρχή της είχε ένα τεράστιο πρόβλημα:

 

Την ενεργειακή της ένδεια και την απόλυτη ενεργειακή εξάρτηση από τις δύο πρώην μεγάλες υπερδυνάμεις του προηγούμενου ψυχρού πολέμου.

 

Αυτές συμφώνησαν το 86, τότε που ο Γκορμπατσοφ με τον Ρήγκαν συζητούσαν στην Ζυρίχη τους τελικούς όρους διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, να ισχύσουν δύο μόνο κανόνες:

 

Η διατήρηση αυτής της εξάρτησης "με κάθε τρόπο και θυσία".

 

Η μη επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικότερα.

 

(Τεκμηρίωση: Αρχείο Ιδρύματος Μάργκαρετ Θάτσερ- και μην με ζαλίζεις με το που το βρήκα, αφού ξέρεις ότι τίποτα δεν γράφεται σε αυτό το ιστολόγιο δημόσια με ότι κατεβάσει η κούτρα μου)

 

Φυσικά και η ερήμην των Ευρωπαίων συμφωνία, δεν τηρήθηκε ως προς το δεύτερο σκέλος της. Όμως και οι Ευρωπαίοι έχασαν τουλάχιστον τέσσερις φορές την ευκαιρία για να την ανατρέψουν, εντάσσοντας και την Ρωσία στον σχεδιασμό του "ευρωπαϊκού οικοδομήματος" τους, διορθώνοντας έτσι και εκείνη την εκ γενετής αδυναμία τους, που ακόμα τους τους ταλαιπωρεί. Είτε επειδή συνεχίζουν εμμονικά στις ουτοπικές "πράσινες" ονειρώξεις, που αποδεικνύονται ότι ήταν η ρίψη ενός μπούμερανγκ, είτε τώρα με ένα άλλον στόχο-Μεγάλη Ιδέα. Ένα reArm, που θα τους στείλει τελικά στην ουρά για να αγοράζουν όπλα από τον θείο Σαμ.

 

Η πρώτη ευκαιρία δόθηκε το 1995, όταν η σχετική πρόταση του Μπλερ περί ενσωμάτωσης της Ρωσίας στο σύστημα"Ευρώπη" απορρίφτηκε ως ανώριμη. Αυτή η πρόταση είχε και την σύμφωνη γνώμη του Γκορμπατσόφ, που εκείνη την εποχή παρατηρούσε το ξέσκισμα (κυριολεκτικά) της ρωσικής οικονομίας υπό τον Γέλτσιν από τους επελαύνοντες αμερικανούς συμβούλους και με την εγκατάσταση μιας από τις πλέον ακραίες μορφές εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού στην ρωσική κοινωνία και οικονομία, που οι αντίστοιχες που είχαν προηγηθεί στην Λατινική Αμερική υπό δικτάτορες-μαριονέτες της Ουάσινγκτον, να μοιάζουν με χάδια. 

 

"Να φτιάξουμε πρώτα το ευρώ και μετά βλέπουμε" είπαν στον Μπλερ. Και εξευτέλισαν μετά και την φήμη του Γκορμπατσόφ, βάζοντας τον να διαφημίζει την είσοδο των ταχυφαγείων MacDonald στην ρωσική αγορά. Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι ακόμα ήταν ανώριμες και ανεκπαίδευτες στα δυτικά ήθη και έθιμα οι "ρωσικές ελίτ" για να παίξουν τον ρόλο τούς κατά τας δυτικάς γραφάς και προδιαγραφάς.

 

Ακολούθησε η γρήγορη μετάλλαξη και των εργατικών και σοσιαλδημοκρατών σε βαστάζους των κυρίαρχων νεοφιλελέ απόψεων της εποχής, εδώ υπό τον Σημιτη, με αποτέλεσμα να συρθεί η Ευρώπη και στις επεμβάσεις στο Ιράκ και στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μην τυχόν και ξεχάσουν ποιός ήταν ο σερίφης της περιοχής. Και μετά και σε ένα ευρώ εκ γενετής προβληματικό του, καθ' εικόνα και ομοίωση προτύπου του, του δολαρίου. Χωρίς όμως την δυνατότητα που είχε το τελευταίο, να ρυθμίζει τα πάντα στον πλανήτη μέσω των πετροδολάριων. Βαστάζος του δολαρίου το ευρώ, και πολύ του πάει, είπαν τα think tanks στην Ουάσιγκτον, άσε το να βγει και μετά βλέπουμε πως θα ξεμπερδευουμε και με αυτό. 

 

Η ίδια πρόταση επαναλήφθηκε ξανά επίσημα από τον Μπερλουσκόνι το 2000, αλλά για άλλους λόγους.

 

Αυτόν τον καθάρισαν με συνοπτικές διαδικασίες, βομβαρδίζοντας σταδιακά από το 86 μέχρι το 2011 τις εγκαταστάσεις του συνεταίρου του Καντάφι στην Λιβύη, στερώντας από την προσωπική αυτοκρατορία του Ιταλού την βασική πηγή πλουτισμού του. Και από την Ευρώπη μια ενεργειακή πηγή που θα μπορούσε να αμφισβητήσει το ενεργειακό μονοπώλιο των δύο. Σιγά μην τον άφηναν τον ημιμαφιόζο ξεξομανή Ιταλό να κάνει τα ίδια με τον ρωσικό μαύρο χρυσό! Στο τσεπάκι τον είχαν όπως και κάθε άλλον αντίστοιχο ακροδεξιάς κοπής, με κάτι πάρτι bunga bunga.

 

Το 2009, η επόμενη ευκαιρία δόθηκε από τις χώρες των BRICS που, βλέποντας τι γίνεται μετά το 08 με το τύπωμα αεράτων δολαρίων από τον θείο Σαμ για να καλύψει τα σπασμένα της Leman Brothers, πρότειναν την αντικατάσταση του δολαρίου από το ευρώ ως διεθνούς μέσου συναλλαγών.

 

Το τι χαμουλης επακολούθησε μετά, θα το θυμάστε:

 

Μια κρίση χρέους στον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης, εμάς, μετατράπηκε με την βοήθεια του βλακώδους γερμανικού προτεσταντισμού αλά νεοφιλελέ σε περιφερειακή οικονομική κρίση μεγάλης διάρκειας (νταξ, χρειάστηκε να εξουδετερωθεί και εκείνος ο μπερμπάντης ο ΣτροςΚαν του ΔΝΤ και να κάνει την μία βλακεία μετά την άλλη και ο εδώ Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για να δέσει η κομπόστα). Στο καναβάτσο το ζαβό ευρώ, να ήταν και άλλη μια τέτοια ευκαιρία του.

 

Ένας πόλεμος στην Γεωργία και μετά μία εισβολή των Ρώσων στην Κριμαία απομάκρυναν τον κίνδυνο να μπουν πάλι σε τίποτα πονηρές σκέψεις τα ευρωζαβά για να θέλουν να ενσωματώσουν και την ενεργειακά πλούσια Ρωσία στο ευρωσύστημα τους. Και τότε άντε πιάσε τους. Άγιο είχε τότε ο θείος Σαμ, ας κινηθεί η Ρωσία προς την Ανατολή η Ρωσία, σου λέει.

 

Τα όποια κοιτάσματα ή περάσματα αγωγών από αυτήν την γειτονιά, στις ελληνικές καλένδες. Μέχρι να ξεπουλήσουμε τα LNG, as scheduled, όσο η Μέρκελ προσπαθούσε να κάνει το δικό της παιχνίδι με την Κίνα και την Ρωσία σε βάρος όλης της άλλης Ευρώπης. Βαθύτατα νυχτωμένη και αυτή, άσε την να κάνει την ζημιά της ελεύθερα μέχρι να κινηθεί ο Πούτιν.

 

Με την εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ,που η μη τήρηση τους ακολούθησε την εισβολή στην Ουκρανία. Και έτσι και η Ρωσία κινήθηκε προς την Κίνα επί των νέων σχεδίων των BRICS για να φτιάξουν ένα "αντιδολάριο" αντ' αυτού και με όλα τα λοιπά καλούδια του. ΔΝΤ αλα Πεκινουά, Διεθνή Τράπεζα του νέου αφεντικού, άλλο SWIFT σύγχρονο κλπ. 

 

"Ελάτε κατά εδώ", κλείνουν το μάτι στον ταλαίπωρο οικονομικό Νότο, "και ξεχάσατε τα δάνεια της προηγούμενης 40ετιας". Θα σας δώσουμε άλλα, φρέσκα. 

 

Όσο για το σνομπ ευρώ;;Με μια λαβή ζιου ζιτσου στο καναβάτσο. Από τον Ρώσο μαιτρ του είδους Πούτιν αυτήν την φορά. 

 

Οι συμφωνίες "κύριων" είναι για να τηρούνται ως προς αυτό. Και σπεύδει τώρα η Ρωσία υπό τας διαταγάς του να παίξει τον ρόλο της εμπροσθοφυλακής σε ένα come back του νεοφιλελευθερισμού των πρώιμων χρόνων στην Ανατολή, όσο στην δύση της Δύσης τρέχουν τώρα να εισάγουν την επόμενη έκδοση του νεοφιλελευθερισμού, την ver2.0, με μια ΑΙ που βγήκε από τα σκονισμένα συρτάρια των ερευνών του 70 και κάτι περίεργα ψηφιακά νομίσματα, stablecoins τα λένε, για να παίξουν την γέφυρα προς την επόμενη μορφή δολαρίου, που θα είναι λέει ψηφιακό όπως το bitcoin, αλλά θα το εκδίδει κάποια Blackrock αντικρίζοντας το με μετοχές εταιριών στην Wallstreet, που ελέγχει. Όσο για το θεόρατο δημόσιο Αμερικανικό χρέος, who cares. Φόρτωσε το και αυτό στα ευρωζαβά, για όσο αντέξουν.

 

Και τώρα τι κάνουμε λέει η "συλλογική Δύση" που μόνο συλλογικά δεν αποφασίζει;;

 

-"Τρέχα να προλάβεις τα χειρότερα μην τυχόν και ενσωματωθεί ο Ρώσος στα οικονομικά σχέδια του One Belt Road της Κίνας", ξεκινώντας τους τσαμπουκάδες και τις απειλές προς την Κίτρινη Θάλασσα μεριά.

 

-"Και ο Ρώσος που να πάει";

 

-"Που θες να ξέρω;;", η απάντηση. "Προς το ευρώ πλέον είναι αδύνατον όσο αυτό σφαδάζει στο καναβάτσο.

 

Μission impossible completed!

 

-"Με τους σοφούς Κινέζους κάπως θα τα βρούμε", ας τα βρει και ο Πούτιν με τους Αγιατολάχ και τον Ερντογάν, αν δεν μπορέσει να τα βρει με την Ινδία (που όπως φαίνεται κάνει το δικό της παιχνίδι), σου λέει τώρα ο Τραμπ ως εκδότης τιμοκαταλόγων με ταρίφες. Λίγο το κακό, το ευρώ πάντα ήταν το πρόβλημα. 

 

Τώρα θα μου πεις "και τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά";;

 

Για πες πως θα βγάλουμε τον επόμενο χειμώνα και κάτι πιο εύκολο βρε αδελφέ. Πχ για το αν πρέπει τα καλαμάκια να είναι χάρτινα και οι ταυτότητες στο κινητό, που τα καταλαβαίνουμε. Όπως και κάθε τι άλλο δικαιωματικό, άντε τίποτε και τίποτα για σκυλάκια-γατάκια, ή για το πώς πρέπει να συντάσσεται η εκφορά του πολιτικού λόγου για να συνάδει με κάποιο αυθαίρετα ορισμένο politically correct dressing code της γύμνιας ουσιαστικών θέσεων. Ή για τον Μητσοτάκη, που βλέποντας πλέον τι τον περιμένει, το έχει γυρίσει τελείως ξεδιάντροπα στο "ότι φάμε και ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κ@λος μας από κανέναν ΟΠΕΚΕΠΕ".

 

Εδώ, σε αυτό το σημείο, λέω "I rest my case" όπως εκείνοι οι λαλίστατοι δικοκολάβοι στα αμερικανικά δικαστικά σήριαλ, που πάντα έχουν happy end, αποδίδοντας δικαιοσύνη κατά το κοινό περί δικαίου αίσθημα, για να γίνει μετά δεδικασμένη νομολογία. 

 

Και όχι το αντίθετο, όπως θέλει να επιμένει η διαπλοκή πίσω από μια πρώην Κατίνα του Προεδρικού μεγάρου για να ξεπλύνει κανένα Λιγνάδη, όντας και αυτή η Κατίνα της πολιτικής προϊόν της μήτρας του ίδιου άχρωμου, άοσμου και άγευστου politically correct που γέννησε το "φαινόμενο Γκορμπατσόφ" και την εποχή του, που βρέθηκε να κάνει τον πρόεδρο χωρίς θέσεις και κατάλληλα όπλα.

 

Όσο αυτά θα συνεχίζουν να είναι κυρίαρχα, θα κυριαρχεί και η ζαβομάρα των (και για αντικειμενικούς τώρα λογους) κρυόκωλων Ευρωπαίων σε ότι κάνουν, αφού φέτος θα δουν και τι σημαίνει να παγώνει στην κυριολεξία ο κώλός τους ένεκα εκείνη η οικονομική ένδεια, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα Τάρταρα.

 

Έτσι οι εξαιρετικές, κατά τα άλλα, προτάσεις της Ομάδας Σπινέλι θα συνεχίζουν να παραμένουν χωρίς το απαραίτητο "υλικό υπόβαθρο" για την εφαρμογή τους επί ενός λάθους, εκ γενετής, ευρώ και μιας παθολογικά φοβικής και γερασμένης Ευρώπης, που ακόμα δεν έχει αντιληφθεί τι παίχτηκε ( και συνεχίζει να παίζεται) πίσω από την πλάτη της, πάνω σε μια αρχιτεκτονική που ο τελευταίος πολιτικός αρχιτέκτονας της απεβίωσε έναν Αύγουστο πριν τρία χρόνια.

 

Είπα σήμερα, που είναι και ψυχοΣαββατο, αντί μνημοσύνου με κόλυβα για τα τρίχρονα του μακαρίτη, ότι αρμόζει περισσότερο μια εξιστόρηση και η ευχή "να επιζήσουμε να τον θυμόμαστε". 

 

Αυτή δείχνει πόσο σημαντική είναι πλέον ως προς το πρώτο σκέλος της.