ΈΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤΆ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΔΉΘΕΝ ΦΕΒΡΟΥΆΡΙΟΥ ΑΙΩΝΑ

 
 

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΈΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤΆ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΔΉΘΕΝ ΦΕΒΡΟΥΆΡΙΟΥ ΑΙΩΝΑ  

Πολλές φορές, και παλιότερα, είχα την ψευδαίσθηση ότι είχαμε μπει στην ουσιαστική λήξη του 20ου αιώνα. Αυτόν που, κάποιοι βιαστικοί, έσπευσαν να τον αποκαλέσουν Φεβρουάριο, λειψό, αφού σωστά υπέθεσαν την έναρξή του, στις 28/6/1914 με την δολοφονία ενός δούκα στο Βελιγράδι, που άνοιξε τους ασκούς του τρόμου. 

 

Και λανθασμένα ότι τελείωσε με την πτώση του τοίχους του Βερολίνου το 89. Ή μετά από μια επίθεση σε δύο πύργους, που όπως αποδείχτηκε, έδωσε μια εικοσαετή παράταση στην βιομηχανία του τρόμου που άνθισε σαν βασικό προϊόν αυτής της εποχής, για να παρασυρθεί μαζί του μια ολόκληρη "αγορά" από παραπροϊόντα του. Από όπλα, ασφαλιστικά συμβόλαια μέχρι και εξαρτησιογόνα ψυχοφάρμακα.

 

Χαρακτηριστικό του αιώνα που νόμιζα πως έληγε: 

 

Ο τρόμος σε κάθε μορφή του ως κινητήρια δύναμη και στο τέλος και η εμπορευματοποίηση του ίδιου του τρόμου μέσα από την τέχνη , την επιστήμη, την ελεγχόμενη ενημέρωση και την κυριαρχία της εικόνας πάνω στον λόγο. Ιδιαίτερα πάνω στον γραπτό, λες και όλα αυτά τα περί τρόμου και της κυριαρχίας του, απαιτούν μια καινούργια σειρά από ιερογλυφικά σύμβολα "μόνο για μυημένους" για να κατανοήσουν τα μηνύματα των "ιερατείων' αυτής της εποχής. Από τις τράπεζες μέχρι τα "Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης" ένας δρόμος για τον έλεγχο των τριών εξουσιών είναι η απόσταση.

 

Αλλά χαρακτηρίστηκε αυτή η ατέλειωτη εποχή και από μεγάλες επαναστάσεις με ηγέτες που προσπάθησαν να αντιδράσουν στον τρόμο. Όλοι διαψεύστηκαν ως προς τις προσδοκίες και, πολλές φορές, και ως προς την αποτελεσματικότητα των μεθόδων που χρησιμοποίησαν όταν έδειξε να κερδίζουν. Αλλά δεν ματαιώθηκαν, παρ' όλο που αυτό δεν είναι πάντα προφανές.

 

Και ήρθε μετά και ένας ιός για να τον παρατείνει, να κάνει τον δήθεν Φεβρουάριο αιώνα υπεραιωνόβιο αιώνα, με ένα φρικτό χειμωνιάτικο ρόγχο. Και καπάκι μετά ένας πόλεμος στην Ουκρανία, προϊόν και γεννήτορας μιας σειράς κρίσεων, που όλες λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού στον πραγματικό πόλεμο που γίνεται πίσω από τις εικόνες. Ένας ανελέητος νομισματικός πόλεμος για τα όρια και την ισχύ περισσότερων του ενός παγκόσμιων αποθετικών νομισμάτων νέας τεχνολογίας.

 

Προθανάτιος ρόγχος ελπίζω, ενός κόσμου που έζησε τρεφόμενος από τον φόβο και τον συλλογικό τρόμο αλλά και από τις αυταπάτες του homo sapience νικητή uber alles σε μια φύση που τον εκδικείται, σπάζοντας πλάκα με όλα τα σοφίσματα που επινοεί ο εξυπνάνθρωπος για να ανατρέψει τους νόμους της.

 

Μέχρι που του έγινε φοβία, δηλαδή συνταγογραφούμενη ασθένεια, ακόμα και η σκέψη ότι θα μπορούσε ποτέ να ζήσει και χωρίς όλα αυτά, ότι ο Φεβρουάριος θα μπορούσε κάποτε να τελειώσει!

 

Τρομολαγνεία στο τελευταίο στάδιο μιας αποτυχημένης παγκοσμιοποίησης, αυτό είναι που θέλει να παίζει για μια παράταση τώρα, θαρρώ. Με όλες τις μάχες των πολιτικών να είναι πλέον κάτι σαν μάχες οπισθοφυλακών σε ένα νέο πεδίο μάχης που οι πολιτικές γίνονται πάλι κυρίαρχες και οι σφαίρες είναι ψηφιακές.

 

Ναι, εκείνο το "τέλος της Ιστορίας" που ανακήρυξε ένας Φράνσις Φουκουγιάμα ως το σύνθημα λήξης του προηγούμενου αιώνα ως Φεβρουαρίου το 89, αποδείχτηκε απάτη! Τουλάχιστον ο εμπνευστής του είχε την εντιμότητα να το παραδεχτεί αυτό δημόσια πριν λίγα χρόνια, διαβλέποντας που οδηγεί και η κατάρρευση όλων των άλλων δογμάτων που καθόρισαν το "αφήγημα" του αποτυχημένου νεοφιλελευθερισμού. Περί της "αγοράς", της "σύγκρουσης των πολιτισμών" και ότι άλλο "πνευματικό ευκοίλιο" γέννησε αυτή η μήτρα οικονομικής σκέψης. Αυτή δεν διαψεύστηκε απλώς.Κατακρεμνίστηκε!

 

Στον 21ο, που ακόμα γίνονται έρευνες αν άρχισε μετά από μια σύνοδο των ισχυρών στην Κορνουάλη το 21 ή μετά μια συνάντηση δύο ακροδεξιών στην Αλάσκα πριν λίγες μέρες, είναι άγνωστο ακόμα τι θα κυριαρχήσει. 

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ξεκινάει με την εμφανή ανάγκη αντίστασης στην επικυριαρχία των υποπροϊόντων του τρόμου στην συλλογική και την ατομική ζωή και σε αυτό που στην οικονομία ονομάσαμε "νεοφιλελευθερισμό" των ανισοτήτων. Αλλά αντίσταση και στην ακραία έκφραση της πολιτικής του σήμερα, τον φασισμό, την ξένο-φοβία και τον κάθε λογής ρατσισμούς. Αλλά και στην αποθέωση του ατομικού, τον αναχωρητισμό, το cookooning και την συνεπακόλουθη κατάθλιψη, μαζί και με όλα αυτά που εμφανίζονται ως αυτοαναφορικά politically correct για να κρύβεται η εικόνα του γεροντικού ρόγχου στον καθρέφτη. 

 

Οι ηγέτες και τα κινήματα αντίστασης αυτού του νέου αιώνα μοιραία θα καθοριστούν, σε μεγάλο βαθμό, απ' ότι προδιέγραψε ο προηγούμενος. Δεν υπάρχουν χρονικά άλματα και παρθενογεννέσεις, αυτό το μάθαμε πλέον. Μόνο καθημερινές συνεχείς ρήξεις!

 

Θα κριθούν και από την ικανότητά τους να συνθέσουν μεθοδικά νέες λύσεις και μεθόδους επίλυσης προβλημάτων που θα εμπνέουν, νικώντας τον τρόμο και τις συνέπειές του. Με την δημοκρατία στο επίκεντρο, αυτό είναι κατάκτηση που δεν μπαίνει σε αμφισβήτηση. Όχι υποχρεωτικά την "κατ' ανάθεση δια αντιπροσώπων" ή των κλειστών clubs κάποιων αυτοδιορισμένων illuminati. Τεχνολογικά άλματα έγιναν για να συρρικνωθούν και οι αποστάσεις και ο χώρος για να απαιτείται για το κάθε τι η διαμεσολάβηση ή η μεσιτεία που γεννά και διαφθορά μέσω της συναλλαγής μέσα από τα κάθε λογής "ιερατεία'.

 

Μένει να δούμε μετά και πως ακούγονται αυτές οι νέες συνθέσεις, έστω για αρχή, από τα κακοκουρδισμένα όργανα των κινημάτων του προηγούμενου αιώνα. Για να μπορούμε να τα αλλάξουμε μετά όλα, με άλλα ακούσματα.

 

Ανυπομονώ για τον Αύγουστο που δεν θα θυμίζει καθόλου Φεβρουάριο, όπως πάλι και ο φετινός, αυτό είναι όλο!

 

Μην δίνεται σημασία, συνεχίστε στην ροή σας, δεν θα μου περάσει εύκολα η ανάγκη να μοιράζομαι κάποιες σκέψεις επειδή θεωρώ ότι μόνο τότε υπάρχουν. Θεωρείστε το πιο πάνω σεντόνι σαν μια ακόμα φάλτσα προσπάθεια χρονογράφησης μιας εποχής που ακόμα δεν ξέρει πότε αρχίζουν και πότε τελειώνουν οι αιώνες της.

 

Υ.Γ Λυπάμαι αν το πιο πάνω ακούγεται σαν τον Σικελικο Εσπερινό του Βέρντι. Δεν είχα αυτόν στο μυαλό μου για να ανατραπούν πάλι τα μεσαιωνικά τραπέζια