ΩΔΗ ΣΕ ΔΥΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΠΑΝΙΝΑ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΩΔΗ ΣΕ ΔΥΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΠΑΝΙΝΑ (στίχος αναθεωρημένος, 2025 edition)

 

Ένα δύο τρία!

 

Σε λένε Πόπη σαν την εν λόγω, την Καλλιόπη;;

Τι αν σε λέγανε Ελένη,

(όπως ποδιά κατουρημένη) σαν την Ακρίτα την καημένη.

Δεν θα τις ήξερε κανείς

γίδια αν δεν φύλαγαν ή δις

Κι όσο κι αν ντρέπεσαι γι' αυτό

μια μέρα, μια μέρα θα σε παντρευτώ.

 

Χα! Χα! Μη γελάς. Χθες το είπα στη μαμά

κι άκου, της ξέφυγε ένα μα!

πού να το πω και στον μπαμπά, αυτός θα μείνει με το μπα στα θυμαράκια ξαπλωτός!

 

(Ρεφραιν)

Ποιο τραγούδι να σου στείλω να 'ναι κόκκινο σαν μήλο

και ανάλαφρο σαν ένα φύλλο.

Στα μαλλιά σου να καθίσεις σαν πουλί να κελαηδήσει

και γλυκά γλυκά να σε φιλήσει

ένα τραγούδι να το βάζεις τις σαχλαμάρες σαν διαβάζεις

 

Εφτά οχτώ εννιά.

Για σένα ντύνομαι και βγαίνω

γράφω σεντόνια κι αρρωσταίνω

και μένω μόνο μου στο σπίτι μ' μια γλυκούλη πυρετούλη

κάπου τριάντα εφτά και ένα, μόνο να σκέφτομαι τα επόμενα γραφτά!

 

Για σένα γίνομαι Ελλάδα κι αφρίζω σαν πορτοκαλάδα

Για σένα κάνω τόσο δρόμο και κάθε νύχτα μεγαλώνω

Αθήνα, Πάτρα, Λευκωσία και ξαφνικά Κυπαρισσία

Θεσσαλονίκη, Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα

 

(Το ρεφραίν εδώ πάλι, για να δικαιολογείται η ύπαρξη και του Νταλάρα)

 

Για σένα κάνω τόσο δρόμο αλλά ποτέ δε σ' ανταμώνω

στους Βράχους χάνομαι στο πλήθος

στην Καλογρέζα πάλι, τζίφος!

Και παίρνω τρένο, παίρνω πλοίο κι ένα παλιό λεωφορείο

που τραμπαλίζεται και τρέμει ποτέ από κει, ποτέ από δω

μέχρι να φτάσω, λέει, στην Ιερά Οδό.

Αυτόγραφο παρακαλώ!

Κι ένα φιλί στο μέτωπο κι απόχτησα ένα τρίτο μάτι

που ανοίγει μόνο την Τετάρτη

αλλά κανένας δεν θα το ηδεί

όσα σεντόνια να σου γράψει...

 

Φτου κι απ' την αρχή.

Ένα δύο τρία!

Σε λένε Πόπη, όχι σαν 'κεινη την Καλλιόπη;;

 

Όσο κι αν ντρέπομαι γι' αυτό

μια μέρα, μια μέρα θα σοβαρευτώ.