ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(19)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(19)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Και ήλθεν η εποχή που οι ναοί εγένοντο τάφοι του θεού, τα σχολεία τάφοι του πνεύματος και αι πόλεις τάφοι του ανθρώπου. Ότι απώλετο το μέτρον άριστον της ευδαιμονίας, ο αρχετυπικός ουράνιος ανθρωπος.

Πόσοι και πόσοι δεν ζουν, ηθελημένα ή αθέλητα, μια  ζωή επιτηδευμένη, ψεύτικη, φανταχτερή όσο και ξένη. και γι αυτό ανεκπλήρωτη και βαρετή!  Αξιοζήλευτη πάντως για τόσους και τόσους που θαμβώνουν αιματοβαμμένα και κολασμένα πλούτη κι αξιώματα.

Ζούνε με υψηλότοκα δάνεια, με ενέσεις ψευδαισθήσεων που δίνουν ίσως κάποιες πολύτιμες ανάσες αλλά ,  φεύγοντας αφήνουν πίσω τους μεγαλύτερη ερημιά απ’ αυτήν που παρέλαβαν. Γιατί τρώνε ανεπαίσθητα το μυαλό και κλέβουν την ψυχή.  

Βασιλεύει μια εύκολη πίστι, ο φαντασιακός  παντοδύναμος θεός, ο Κρόνος που καταπίνει τον άνθρωπο, ένα  εν δυνάμει θεό, για να γίνεται αυτός ο ίδιος ενεργός θεός με υπόστασι ζωής. Τί πιο τραγικό;

Τόσα θρησκεύματα, δόγματα και ονόματα των θεών, δημιουργήματα και εργαλεία της κολασμένης εξουσίας. Ιεροί τύποι και πρωτόκολλα που πέρα από κάποιες ξύλινες ηθικές αξίες που υποκριτικά  διατυμπανίζουν αποκοιμίζουν παρά αφυπνίζουν.

Είναι γιατί το μεγαλύτερο κακό εργάζεται ανυποψίαστο κρυφά μέσα στο μεγαλύτερο καλό που εύκολα το κάνει βιτρίνα του για να παγιδεύη τον καλοπροαίρετο, αφιλοσόφητο κοινό νου.Δυστυχώς.

   
2. Ιδού νέοι καιροί, νέοι θεοί, νέαι ελπίδες. Γίνε λοιπόν εθελοντής ποιητής του καθημερινού. Κάνε, μπορείς, την ζωή σου άθλημα ουράνιο, την νίκη φωτεινή θεά σου  και τον θάνατό σου λυτρωτική απόδρασι. Μια χρυσή δόξα μας κατασκοπεύει στους άκτιστους ουρανούς κρυμμένη. Μυστική τροφός των θαυμάτων.

Σ’ αυτό τον κόσμο που, καλώς ή κακώς, ο θεός δεν μπορεί να καταβή άλλο χωρίς να προδώσει και ακυρώσει την φύσι του. Σ’ αυτόν ο άνθρωπος μπορεί και οφείλει προβιβάσαι αποθεωτικά την δική του,  όσας αποπείρας και θνητούς βίους γι αυτό κι αν χρειασθείη.

Η αρετή βυθίζεται στα εύκολα κι ασκείται στα δύσκολα. Η ηρωική ψυχή κρατά ίσας αποστάσεις από χαρά και λύπη, βλέπει τα πράγματα όχι αποσπασματικά εν χρόνω αλλά ως ολότητα στην αληθινή των διάστασι, με το  βλέμμα της αιωνιότητος όπως ένας θεός.

Και όπως οι άνθρωποι των παλαιών καιρών. Αυτοί  ήσαν απλοί, λιτοδίαιτοι, φιλόπονοι και όντες άκακοι έζων ενάρετα. Δεν ερεθίζοντο από εμμονικά πάθη, την απληστία και την φιληδονία, που μολύνουν την καθαρότητα της σκέψεως και την αγνότητα της ψυχής.

Ελέγχοντες την κατωτέρα φύσι των ήσαν υπεράνω των καταφορών της τύχης και κύριοι των περιστάσεων.  Αυτοδιδάκτως φιλόθεοι, γενναίοι και φιλάνθρωποι. Ώστε δικαίως εκαυχώντο και υπερηφανεύοντο όπως και οι αντάξιοι μαθηταί των, οι πρώτοι Έλληνες ότι είναι γνήσια ευγενή τέκνα ουρανίων θεών.

3. Δεν υπήρχε τότε ωργανωμένη και διεθνοποιημένη, πολιτικοποιημένη θρησκεία. Κάθε μικρή πόλι είχε τους δικούς της νόμους, τοπικούς ήρωες και θεούς ανάλογα με το πνευματικό και πολιτισμικό της επίπεδο. Η θρησκεία των ήτο μια γιορτή της φύσεως και του φωτός, ένα χαρούμενο διάλειμμα του μόχθου και του πόνου.

Η φιλανθρωπία  των αυτονόητος κοινωνικός νόμος. Οι πλούσιοι, οι ιδιοκτήται γαιών και βοδιών  είχαν μια έμμεση φορολόγησι –τέλη (εξ ού και αι ¨τελεταί,¨ ) να εκτελούν κατά τας θρησκευτικας εορτάς, τας εκατόμβας ήτοι δωρεάν σίτισι των πτωχών πολιτών.

Δεν πήγαιναν δηλαδή τα δωρεάν αυτά λαϊκά συσσίτια πρώτα ως χρήμα σε κανένα κρατικό ή θρησκευτικό ταμείο της εξουσίας όπου η διασπάθισις αυτού του δημοσίου χρήματος είναι το προσφιλέστερο, ατιμώρητο και αποκλειατικά για ολίγους ¨ άθλημα.¨

Άλλωστε αυτά τα πανηγυριώτικα συμπόσια, άρτος και οίνος, εθεωρούντο ευλογημένα δώρα των θεών της ζωής ώστε ευφραινόμενοι όλος ο λαός ανταπέδιδε θρησκευτικά την ουράνια ευλογία. Οι θεοί ως πνεύματα ηρκούντο στην τσίκνα των κρεάτων όπως θα έπρεπε και οι λειτουργοί των κι όχι να φτιάνουν τράπεζες κι εξουσίες.

Οι ναοί των ήταν υπαίθριοι, τα τεμένη, μια δενδροτομημένη δασική έκτασις, με λατρευτικούς βωμούς-τομούς κορμών δένδρων. Δεν ήσαν εστεγασμένοι και πολυτελείς όπως αργότερα καθώς ηνδρούτο η θρησκευτική εμπορευματοποίησις και εκμετάλλευσις.  

 
4. Γιατί τα λέμε τώρα αυτά; Ίσως φανή χρήσιμο όπως και κάθε γνώσις και για το μέλλοντικό μας ουράνιο ταξίδι της ψυχής, όπου οφείλομε να καταθέσωμε την αλήθεια μας και την κρίσι μας για όσα επί γης θα έχωμε ζήσει και μάθει. Και βάσει των οποίων θα αξιολογηθώμεν για την μετέπειτα προς τα άνω ή κάτω  πορεία μας.

Η εξουσία είναι από την φύσι της όσο πιο απόλυτος τόσο και πιο ανασφαλής και ως εκ τούτου απόλυτα καταπιεστική, ολοκληρωτική και απάνθρωπος. Η δε θρησκεία υπο τοιαύτας συνθήκας, μοιραία αποβαίνει πιστός δούλος αυτής, οι δε πιστοί της, οι πιστοί της θρησκείας, διπλά δούλοι της θηριώδους εξουσίας.

Ο κανών είναι αυτός εκτός, σπάνια περίπτωσι, αν έχει αυτή η εξουσία επηρεασθή, εξημερωθή και ενθουσιασθή με το ελληνικό πνεύμα και λόγο. Αλλά είναι τόσα πολλά τα εγκλήματα της ολοκληρωτικής κυρίως εξουσίας, ανά τους αιώνας.

Είναι τόσο πολλά, αποτρόπαια, φρικώδη ώστε ο άνθρωπος δεν μπορεί να χωρέσει χωρίς η ψυχική του υγεία και πνευματική ισορροπία να διαταραχθή ανεπανόρθωτα. Μείζον άρα κακό προξενεί εδώ η αποκάλυψις παρά η αποσιώπησις. ¨Έστιν¨ άλλωτε ¨Δίκης οφθαλμός,¨ ¨βάλλεται δ’ ορόγκοις Διός κεραυνός.¨

Ημείς δε ως Έλληνες μη ποτέ λάθωμεν ότι είμεθα γένος Ολυμπίων αστροθεών και κάλλους Απολλωνίου. Ούτως ώστε και σήμερον, Αρμαγεδδώνος εποχήν, να παραμένομεν ως εκ φύσεως ο ολιγότερον εκβαρβαρωθείς και διεφθαρμένος εθνολαός,  ο πλέον των ουρανών ηγαπημένος, η χρυσή μαγιά-ελπίς της οικουμένης.