ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(18)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(17)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Επείγει όσον ποτέ άλλοτε μια ριζική επανανθρωποποίησι της ανθρωπότητος. Η οποία δύναται άραγε είναι άλλο τι, ει μη ο αβίαστος, καθολικός, δημοκρατικός επανελληνισμός της;   

Αξιοζήλευτοι οι ασκηταί της σοφίας οι τηρούντες  ανοικτή γραμμή σκέψεως και επικοινωνίας με τα αιθέρια, εκστατικά πεδία των αγαθών πνευμάτων, τα υψηλά και τα μεγάλα, μακάρια θεάματα της ευδαίμονος ψυχής.

Ήρωες και ισόθεοι αυτοί ως μη έχοντες δουλικώς ανάγκην θρησκευτικών παρασίτων και μεσαζόντων μήτε και αμφιλεγομένων θαυμάτων. Αλλά την συνείδησιν αυτών, τον ουρανόν μέσα των, έχουν ιερόν καθρέπτην της θεότητος.

Όπου γαρ φωτεινός, καθαρός, όμορφος τόπος και οδός, εντός και εκτός ημών,  εκεί και φυσικός ναός των αγαθών πνευμάτων, δαιμόνων και θεών όλων των τάξεων.

Πόσο χαμηλότερα όμως μπορεί να εκπέσει η ανθρωπότης πια όταν, όπως σήμερον, έχει ως πρότυπον καύχημα τον αξιολύπητον αμφίφυλο παρενδυσία, την τραγωδία του λακκόπρωκτου νάρκισσου, την επιτομή της δυστυχίας και ηθικής σήψεως του ανθρωπίνου γένους!

 
2. Μείζων εξευτελισμός, όνειδος και ντροπή δεν υπάρχει απ’ το να κυβερνιέσαι απ’ το άσχημο, το ατιμωτικό και το κακό, όσα η ελευθερία μισεί και πολεμά, η σκλαβιά τα ανέχεται και η διαστροφή τα προσκυνά σαν τον μοναδικό πραγματικό θεό.  

Ο εξ αρχής ψευδόμενος μέχρι τέλους θα ψεύδεται. Αν και το κακό αυτού του κόσμου δεν διαμορφώνουν μόνο οι πονηροί και κακόβουλοι αλλά και οι ακούσιοι συνεργάται των, οι δειλοί και οκνηροί.

 Τύχη η άδολος τροφοδότις της ελπίδος και αρετή ο ευεργέτης της υπομονής. Ιερά αντισώματα υγείας αυτά της ψυχής. Ο δε υγιής να ξέρει ότι οφείλει την υγείαν του όχι μόνο εις εαυτόν αλλά πρωτίστως εις αυτούς που τον αγαπούν και βασίζονται σ’ αυτόν.  

Το ¨δωρεάν¨ και ο πλούτος κάνει όλα τα γύρω μας μαγικά, η φτώχεια όμως όλα απαίσια και στενάχωρα. Γι αυτό πρωτεύει η εργατικότης και η κοινωνικοπολιτική δικαιοσύνη. Θέλει αρετήν και ήθος και μετριοφροσύνην το πράγμα. Επειδή και το λαμπρότερον και ιερότερον βρωμίζει η ασέλγεια και η πονηρία.

Ο δρόμος της ζωής μας αυτής πολεμικόν οιονεί έρχεται ναρκοπέδιον. Δεν επιτρέπεται εδώ στάσις και οπισθοδρόμησις, ούτε και θρησκευτική λιποτσξία. Κι ο ουράνιος παράδεισος ακόμα ίσως δεν είναι η αιώνια ξάπλα αλλά το αναρρωτήριον των θνητών ψυχών που αναάμβάνουν απ’ την πιο μεγάλη νόσο της θνητότητος, τον θάνατο. (Μεθ’ ό αι ψυχαί θα συνεχίζωσι την αθάνατον προς τα άνω ή κάτω πορεία των.)

 
3. Αυτή η θνητή ζωή δεινός τοκογλύφος γέγονε και ψυχρός υπολογιστής. Τίποτα ξεχρέωτα δεν δίνει στους δύσμοιρους θνητούς. Μέχρι γήρατος, αργά ή γρήγορα, πότε λίγα – λίγα και πότε μαζεμένα, και πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο τρόπο, όλα τα δώρα της τα ξαναπαίρνει πίσω. Νιάτα, ομορφιά υγεία, όλα.   

Κόπωσις και νόσοι κομίζουν πάντοτε κακάς ειδήσεις και μνήμας. Αγκάθια της καρδιάς, τοξίναι του πνεύματος.   Σοφός δε ο μελετών διακριτικώς την περιοδικότητα των συμβαινομένων.

Κόλασις είναι να γυρίζεις όλο πίσω, στα ίδια και τα ίδια σκοτωμένα και άθαφτα πράγματα. Να κυνηγάς φαντάσματα, να πνίγεσαι στα πράγματα. Καμιά ανυψωτική μουσική να μη σε θερμαίνει των αιθερίων μουσών!

Ποιος θεός και ποια εξουσία! Πελάτες, μη πολίτες και μη οπλίτες θέλει η εξουσία, η αγία γενεαλογία του αίματος. θρησκεία πασατέμπο και θεό πλασέμπο. Τας πόλεις του αποκεντρωμένου δημοκρατικού πολιτισμού, τας αυτοκρατορικάς μητροπόλεις θέλει, τας πυκνοκατοικημένας ερήμους.  

Πιάσαι λοιπόν κι εσύ την φυσική και άφες την χημεία και την μαγεία, σε λάθος σε οδηγούν πορεία. Φυσικά ζήθι όπως ζη και λειτουργεί και ο καλός ανθρώπινος θεός του κάλλους και των καλών πραγμάτων για να έχη την καλύτερη δυνατή σχέσι μαζύ μας.

 
4. Σοφέ, οφείλεις ου μόνο καλός διδάσκαλος αλλά και καλός ταυτόχρονα να είσαι μαθητής. Σοφός και όχι ανανωρίσιμο παράσιτο της δόξης, χασαπόσκυλο της φαύλης, κατασκευασμένης  δημοσιότητος.

Προτιμότερον απλούς νους και αρτία ψυχή ή νους πανέξυπνος και επηρμένος. Καθαράς δε ψυχής ύφος η του ελληνικού λόγου ευλάβεια.  

Σ’ αυτό τον κόσμο, η ανάγκη βάζει τους όρους, η τύχη κάνει την διανομή και ο θεός ο έχων τον τελευταίο λόγο τακτοποιών ακολουθεί. Η γυνή ναός της γης και ο ανήρ ο ιερεύς λειτουργός αυτής.

Άνθρωπε, τόδε καλείσαι επιλέξαι εδώ: είτε τον δρόμον του Διός, του εξαγνιστικού φωτός της αληθείας και του κάλλους των μορφών, είτε του Κρόνου τον θεοστυγή, άμορφον και σκοτεινόν αυτόν, περιδινούμενος εις τους χαώδεις και αβυσσαλέους τρικυμισμούς της προδημιουργικής ύλης.

Και αν τώρα οι αγαθοί θεοί δεν συνδράμουν όσο θα θέλαμε αρωγοί εις τα ανθρώπινα, υπάρχει ιερός λόγος γι αυτό. Δεν θα ήθελαν ούτε επιτρέπεται να επιδεικνύωσι και προδίδωσι, να μιάνωσι το άμεμπτον αυτών ηθικόν ύψος και ποιόν εις την ανίερον ως έχει σήμερον γη μας.