ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ Ή ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑ?

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ Ή ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑ?

Κατά τις διακηρυγμένες θέσεις της εξωτερικής πολίτικης της Μόσχας, ο διαπολιτισμικός φακός προβάλετε να είναι ως εξαιρετικά σημαντικός γιατί δείχνει ότι η λεγόμενη πρόβλεψη της «σύγκρουσης των πολιτισμών» του Χάντινγκτον ήταν μόνο ένα παράδειγμα κακοπροαίρετων ευσεβών πόθων (αν όχι προκλητική πολιτική πρόταση). Αν και ο μύθος αυτός έχει αναμφισβήτητα αμφισβητηθεί ως ιδεολόγημα για να δικαιολογηθούν οι επεμβάσεις των ΗΠΑ μετά την 3η Σεπτεμβρίου σε αποστολές ρύθμισης των τιμών του πετρελαίου πάνω από το κόστος παραγωγής τους από τα σχιστολιθικά του Τέξας, ο Πούτιν τώρα αυτό το αποσκοπεί προβάλλοντας μια αόριστη "σύγκλιση των πολιτισμών" μεταξύ του Ορθοδόξου Χριστιανισμού, του Ισλάμ και του Ινδουισμού. Αυτό είναι το κεντρικό του αφήγημα.

 

Η εμφάνιση της πολυπολικής παγκόσμιας τάξης (ή «νέας παγκόσμιας τάξης», όπως την αποκάλεσε ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν), έχει επιταχυνθεί από τις συνέπειες της άνευ προηγουμένου και μακροχρόνια δεόντως σχεδιασμένης απάντησης από τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αυτή ξεκίνησε με την συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την οποία βεβαίως και πυροδότησε η ίδια η Αμερική δια των πιονιών που ελέγχει στην Ευρωπαϊκή σκακιέρα. 

 

Το μέγα ερώτημα ήταν (και παραμένει και επί της περιόδου Τραμπ2.0): Γιατί επιμένουν σε αυτήν την στρατηγική τα αμερικανικά think tanks αφού ήξεραν ότι οι συνέπειες των κυρώσεων τους (ή τώρα και των δασμών του Τραμπ) θα κατέστρεφαν ένα μεγάλο μέρος του "δυτικού πολιτισμού". Ιδιαίτερα αυτού που συνδέεται με το ευρώ;; Οι Αμερικανοί policy makers δεν φημίζονται για βλάκες όταν λαμβάνονται τέτοιου επιπέδου αποφάσεις.

 

Μια εύκολη απάντηση- ερμηνεία προκύπτει από τον πιο πάνω πίνακα. Όσο οι τιμές του πετρελαίου διατηρούνται πάνω από αυτά τα κόστη παραγωγής του, είναι δυνατή η συνέχιση εξαγωγής σε όλον τον πλανήτη του (κρυφού) εσωτερικού πληθωρισμού των ΗΠΑ δια του συστήματος έκδοσης πετροδολαρίων, όπως ισχύει από το 71 μέχρι σήμερα. Αυτό το γεγονός παραβλέπει ως αποδεκτό και το αποτέλεσμα ότι έτσι αυξάνονται και τα κέρδη των ενεργειακών ανταγωνιστών των ΗΠΑ.

 

Όμως δεν αρκούν πλέον οι εύκολες αναγνώσεις και συμπεράσματα για να γίνονται κατανοητά τα "γιατί" όσων συμβαίνουν τώρα εκεί έξω. Το πιο κάτω βάθος ανάλυση ως εξής:

 

Μετά όμως την κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, που άφησε πίσω της μόνο χρέη και ανισότητες, η Πρωτοβουλία Belt & Road της Κίνας (BRI) θεωρείται, μέχρι στιγμής, ως το μόνο φυσικό μέσο για τη συγκέντρωση διαφορετικών πολιτισμών μέσω του κοινού στόχου του εμπορίου, των επενδύσεων και της αμοιβαία επωφελούς κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης. 

 

Αυτό θορυβεί τα think tanks που έχουν μάθει να ερμηνεύουν τα πάντα μόνο υπό την οπτική του Πολέμου των πολιτισμών του Χάρντιγκτον και με τα "τρίγωνα του Κίσινγκερ" (στο * τι είναι αυτά).

 

Και έντρομοι διαπιστώνουν πλέον ότι στα περισσότερα τρίγωνα διακρατικών σχέσεων, παύει να είναι απαραίτητη πλέον η παρουσία των ΗΠΑ ως του παγκόσμιου χωροφύλακα για να κινείται το εμπόριο υπό την εποπτεία τους, όταν το brand name του όρου "σύγκρουση των πολιτισμών" φαίνεται να το "τελειώνει" ο Πούτιν με το πιο πάνω αφήγημα περί της διαπολιτισμικής συνεργασίας σε ότι επιδιώκει με την δική του εξωτερική πολιτική.

 

Αποτέλεσμα και αυτών των δύο: το ότι είναι πλέον προφανές ότι η παντοκρατορία του δολαρίου να απειλείται πλέον σοβαρά.

 

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι πλάι σε αυτήν την κινεζική πρωτοβουλία , αναπτύσσεται γρήγορα και η πρωτοβουλία του Πούτιν για ένα άλλο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, νεοφιλελέ κοπής και αυτό, που στηρίζεται πάνω στην προβολή της "αντίληψης" του ότι είναι το αποτέλεσμα μιας διαπολιτισμικής συνεργασίας. Των ατάκτων παιδιών του οικονομικού νότου, όπως το Ιράν, ή η Τουρκία, προς ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης τύπου G7 υπό την Ρωσια, την Κίνα και ενδεχομένως και την Ινδία.

 

Τι τους ενώνει πολιτισμικά;;

 

Προς το παρόν μόνο μία δεξιά έκδοση του νεοφιλελευθερισμού ver1.0 με ισχυρότατη δόση ακραίου εθνικισμού για την εξυπηρέτηση των δικών τους εθνικών τους ελίτ.

 

Αυτό δείχνει τώρα να είναι εφικτό, μετά το γεωοικονομικό κόλπο του Πούτιν, που μοιάζει σαν λαβή του τζούντο, που ακολούθησε ως αντίδραση στις κυρώσεις της "Δύσης" μετά την εισβολή του στην Ουκρανία. Ανέτρεψε τα οικονομικά τραπέζια της, αφού ο Ρώσος ηγέτης αποφάσισε ότι όλες οι συμβάσεις φυσικού αερίου και οι εξαγωγές και άλλων ζωτικών πρώτων υλών προς χώρες, που χαρακτηρίστηκαν πρόσφατα ως μη φιλικές του, με εμπορικές πράξεις που πρέπει να πληρώνονται σε ρούβλια. 

 

Έτσι το δίλημμα των think tanks είναι είτε να υποστηρίξουν το ρούβλι εάν συμμορφωθούν, ή να διακινδυνεύσουν μια συνολική οικονομική κρίση στη Δύση, μαζί με μια διατροφική στην Αφρική, αν εναντιωθούν στην λαβή του νέου παγκόσμιου αστυφύλακα. Και τα δύο αποτελέσματα είναι ευεργετικά για τη Μόσχα και τις ρωσικές ελιτ, που βγήκαν έτσι αλώβητες από τις κυρώσεις λόγω της "βοήθειας" που πήραν από τον Ερντογάν ή την Ινδία (που απλώς ψωνίζει φτηνά και καιροσκοπικά κάνοντάς το δικό της παιχνίδι με ορίζοντα το 2050).

 

Όλα αυτά συμπληρώνονται και με την άλλη μεγάλη στρατηγική της Μόσχας επί του νομισματικού πολέμου, που ξεκίνησε να προετοιμάζεται από το 16, και οδηγεί στην δημιουργία ενός αντι-δολαρίου ως βασικού στοιχείου της νέας (ή μήπως νέων?) οικονομικών ζωνών που διαμορφώνονται ακριβώς πάνω στον έλεγχο των ενεργειακών ροών με όχημα, πλέον, το φυσικό αέριο.

 

Ως εκ τούτου, μία πυρηνική μεν, δύναμη με οικονομικό όμως μέγεθος και ειδικό βάρος στην παγκόσμια οικονομία μικρότερο πχ από της Ιταλίας, δείχνει να πρωταγωνιστεί σε ένα μεγάλο γεωπολιτικό και οικονομικό μετασχηματισμό του μετα- παγκοσμιοποιημένου πλανήτη σε ρόλο κεντρικού ρυθμιστή μιας ζώνης του και με προθέσεις απειλητικές στην αντίπαλο ζώνη. Θα αρκεί να κλείνει ή να ανοίγει μερικές στρόφιγγες σε ένα πλέγμα αγωγών αερίων (τώρα του φυσικού, αργότερα και υδρογόνου) και οι πολυ-πολιτισμικοί εταίροι φίλοι του του θα πειθαρχούν! Η ίδια ακριβώς πολιτική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ με τον έλεγχο της ροής του πετρελαίου από το 71 και μετά. Αλλά αυτό θα γίνεται με "διαπολιτισμική επικάλυψη".

 

Μπορείς να το πεις αυτό και come back ή μία προσπάθεια νεκρανάστασης του ορθοδόξου νεοφιλελευθερισμού, με μια "παγκοσμιοποίηση" επί του μισού  πλανήτη για να πορευτεί με τις ίδιες συνταγές σαν αυτές που κυριάρχησαν την προηγούμενη 35ετια.

 

Σε αυτή την σκληρή πραγματικότητα, η "Δύση" δεν έχει πλέον να αντιτάξει κάτι αντίστοιχο! Ελπίζει μόνο στις πρωτοβουλίες της Blackrock, που ετοιμάζει πολύ μεθοδικά την νέα έκδοση του νεοφιλελευθερισμού ver2.0 επί ενός ψηφιακού δολαρίου αντικρυσμένου με τις μετοχές των εταιρειών που ελέγχει με τα 13,5τρισ δολάρια που διαχειρίζεται, περνώντας πριν μια μεταβατική φάση ξεφορτώματος του τεράστιου αμερικανικού χρέος επί κάποιων ψηφιακών stablecoins ιδιωτικής κοπής από παρατράπεζες. Όλα αυτά είτε πάνω στις "αξίες" μιας "Πράσινης" και μιας Ψηφιακής μεταρρύθμισης ή ενός ReArm αν το πράγμα στραβώσει (όπως και στράβωσε).

 

Η "Πράσινη Μετάβαση", που διαφημίστηκε ως η νέα της "μεγάλη στρατηγική", στερείται όμως ρεαλισμού, αφού αυτή προϋποθέτει πόρους (κεφάλαια και κυρίως μέταλλα) που η Δύση δεν τα έχει! Αλλά και, το σπουδαιότερο, στερείται του χρόνου που απαιτείται για να φέρει κάποια ορατά αποτελέσματα που δεν θα επιτείνουν απλώς τις ανισότητες με διεύρυνση της ενεργειακής ανασφάλειας από το μπρα ντε φερ της Δύσης με την ζώνη του Κόκκινου καπιταλισμού και στις αναπτυγμένες χώρες του οικονομικού Βορρά, εντείνοντας υπέρμετρα και τις εκεί κοινωνικές ανισότητες μέσω μίας πρωτοφανούς ενεργειακής ανασφάλειας. 

 

Μπορείς να το πεις αυτό και "αριστερισμό" της πρώην νεοφιλελέ συμπόρευσης των δεξιών με τα ψήγματα της πρώην σοσιαλδημοκρατίας, με στόχο καθαρά αμυντικό: Να περισωθεί ότι περισώζεται από τις θέσεις των ελίτ της προηγούμενης περιόδου. Των τραπεζών και μιας χούφτας από φαμίλιες που κερδίζουν πλέον μόνο από τα παίγνια στον τζόγο του καζινοκαπιταλισμού, που συντηρείται από τα δάνεια. Οι ελίτ όμως των ΗΠΑ τώρα οργανώνονται κάτω από την ομπρέλα ενός σκιώδους παρατραπεζικού συστήματος από funds προς αντικατάσταση του ρόλου του τραπεζικού συστήματος στον ρόλο που είχε ως η 5η εξουσία ελέγχου των προηγούμενων τεσσάρων στις δήθεν φιλελεύθερες δημοκρατίες.

 

(Η παιδική αρρώστια "αριστερισμός" δεν είναι τίποτε άλλο πέραν της απώλειας της αντίληψης της έννοιας "χρόνος" μέσα σε αναλύσεις και λύσεις που δεν στερούνται, σε πρώτη τους ανάγνωση, των καλών προθέσεων).

 

Πίσω από το παλιό ιδεολόγημα του Χάντιγκτον δικαιολογήθηκαν στα προηγούμενα 35 χρόνια περιφερειακές συγκρούσεις και επεμβάσεις για τον έλεγχο της ροής του πετρελαίου (που δεν απαιτούσε το γεωγραφικό συνεχές). Το φαινομενικά αντίθετο του τώρα, υπό την αστυνόμευση του Πούτιν, προσπαθεί να εξασφαλίσει τον έλεγχο με γεωγραφικά συνεχή, που τυχαίνει να περνάνε από χώρες με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές. Αρκεί να ελέγχονται οι κεντρικές βάνες των αγωγών των αερίων. Τώρα του φυσικού αερίου, κατά το 2050 και του υδρογόνου.

 

Εν κατακλείδι και με δύο λόγια:

 

Αντί του θείου Σαμ, ο θείος Βλαντιμίρ σε ρόλο νέου-τσάρου δηλαδή.

 

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται περιφερειακά και η νεο-οθωμανική αντίστοιχη αντίληψη του γείτονα μας. Ίδιος ο διακαής πόθος του. Ο έλεγχος σε κεντρικές βάνες για να ορίζει την Ευρώπη κατά τις επιταγές του ενοίκου στο Σαράι. Βεβαίως και ο EastMed από εκεί πρέπει να διέρχεται, λέει. Τους το χρωστάει η ιστορία και η Δύση λέει. Και συναινεί τώρα σε αυτό και μεγάλο μέρος και των δικών μας ελίτ, αυτοί που στηρίζουν το καθεστώς της Μητσοτάκης ΑΕ στην εξωτερική και ενεργειακή πολιτική.

 

Δεν θα διστάσει το αντίστοιχο καθεστώς Ερντογάν και υιοί ΑΕ, έναντι αυτού του χρέους της ιστορίας στα δικά του σχέδια, να συμπεριλάβει και την παραπαίουσα τουρκική λίρα στο καλάθι των νομισμάτων του, υπό εκκόλαψη, αντι-δολάριου του Πούτιν. Του λείπουν μόνο κάτι αέρια για να έχει και αυτός κάποιο "πολιτιστικό βάρος"...

 

Το σχέδιο αυτό το "τσαλάκωσε"  και το εμποδίζει η συμφωνία της Λωζάνης, ηλικιας 102 χρόνων. Έτσι γίνεται κατανοητό και γιατί ήταν τόσο φανατικά κατά η Ρωσική πολιτική και τα εδώ εγχώρια ενεργούμενα της από κάθε λογής ζούφιους "υπερπατριώτες". Όλοι τους πλέον φανερά υπέρ των υπερσυντηρητικών πολιτικών εθνοαπομονωτισμού που λάνσαρε η ακροδεξιά του Τραμπ και την συνεχίζει τώρα ο Πούτιν συνεχίζοντας έτσι το και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα των παραδόσεων του ελληνικού κοτζαμπασισμού.

 

Έτσι αναπόφευκτα οδηγούμαστε σε συγκρούσεις. Αλλά δεν είναι συγκρούσεις πολιτισμών. Ακραίων δεξιών εθνικιστών που εξυπηρετούν διαφορετικές ελίτ είναι. 

 

Έτσι γίνεται σχεδόν προφανές που θα είναι τα σημεία των επόμενων θερμών συγκρούσεων "δι αντιπροσώπων" στην οριοθέτηση των ζωνών που διαμορφώνονται τώρα: Το Βόρειο Ιρακ-Κουρδισταν-Συρία, στην περιοχή περί το ασταθές τώρα Πακιστάν και, ανάλογα πως θα εξελιχθούν, στην εκκαθάριση των ενεργειακών περασμένων σε όλη την Μέση Ανατολή (με αρχή την Παλαιστίνη), στα Δυτικά Βαλκάνια και τον Καύκασο. Για να ακολουθήσει μετά η μάχη για τον έλεγχο της Αφρικής, όπου ήδη προηγείται η Ανατολή στον έλεγχο των εκεί τοπικών φατριών που φυλάνε κάτι πολύτιμα μέταλλα και αέρια. 

 

Μην ρωτάς εμείς με ποιόν θα είμαστε πάλι. Σε αυτά τα μεγάλα παίγνια κυριαρχούν τα συμφέροντα, όχι οι μεταφυσικές προσεγγίσεις τύπου Χάρτινγκτον ή αντι-Χάρτινγκτον. 

 

Εμείς ΠΡΕΠΕΙ να υπερασπιστούμε τα δικά μας συμφέροντα, αυτά των πολλών και όχι των δικών μας εξαρτημένων από τρίτους ελίτ και τις λογικές αστυφύλακα-χωροφύλακα.

 

Και να λειτουργήσουμε έτσι και ως δύναμη προαγωγής της ειρήνης και της συνεννόησης ανάμεσα στις δύο ή περισσότερες ζώνες που διαμορφώνονται στην βάση του Διεθνούς Δικαίου.Τελεία.

 

Οτιδήποτε άλλο είναι το ίδιο λάθος όσο και οι νεοτσαρικές αντιλήψεις που έχει ο Πούτιν για τον ρόλο της Ρωσίας στον κόσμο ως όρο επιβίωσης της Ρωσίας και των ελιτ της. Όσο λάθος είναι και η παθητική παρακολούθηση των επιλογών των ΗΠΑ, που έχουν και αυτές την δική τους ατζέντα ως όρο και της δικής τους επιβίωσης, ακριβώς όπως και η Ρωσία. Ο ένας χρειάζεται τον άλλον ακριβώς το ίδιο γι αυτό, όπως ακριβώς απαιτεί την δεξιά Χαμάς η δεξιά του Νετανιάχου για να επιβιώσει. 

 

Το λες και σύγκλιση των "πολιτισμών" τους αυτό.

 

Σε ότι αφορά το θέμα της αναγνώρισης Παλαιστινιακού Κράτους, που είναι άσχετο με την αυταπόδεικτη εναντίωση μας στις οποιεσδήποτε ακροδεξιές λογικές εθνοκάθαρσης δια της πείνας, το θέμα είναι λυμένο από την δεκαετία του 80. Προφανώς και ΝΑΙ αναγνώριση, υπό την προϋπόθεση και αυτό το κράτος να λειτουργεί υπό τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου (και της θάλασσας-UNCLOS), και όχι σαν ένα ακόμη γεωστρατηγικό πιόνι, είτε του χωροφύλακα είτε του νέου αστυφύλακα, για να κάνει παιχνίδι και ο Ερντογάν με τις ΑΟΖ κατά το πως τον βολεύει.

 

Έτσι μπορεί να μπεί πίσω από τον πάγκο του και ο κάθε κατεργαράκος, που όλα τα πιο πάνω θέλει να τα μπουρδουκλώνει ή να τα συγκαλύπτει με μπαζώματα της σκληρής Αλήθειας.

* Περί των τριγώνων του Κίσινγκερ και των λοιπών παλιών εργαλείων παγκόσμιας διακυβέρνησης, ΕΔΩ.

Η άλλη σκληρή αλήθεια φαίνεται και σε αυτόν τον χάρτη. Η Ινδία διεκδικεί (πολύ έξυπνα) τον ρόλο του "Kέντρου" ανάμεσα στο δίπολο Ανατολή-Δύση, κάτι που δεν μπορούν να το καταφέρουν τα νεοφιλελέ ζαβά των ηγεσίας της ΕΕ.

  

Δεν είναι καθόλου τυχαία και η πολιτική δασμών που ακολουθεί τώρα ο Τραμπ. Εκτός της ΕΕ, που παραδόθηκε εύκολα, οι πιο απειλητικές χώρες για το χάλασμα του παιχνιδιού "χωροφυλαξ-αστυφυλαξ" είναι οι χώρες IBIS India, Brazil, Indonesia, SouthAfrica (ως φράξια εντός των BRICS επί του παρόντος) ΕΔΩ.