ΜΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΟΥ 1940, ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΙΣΧΎ (!) ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΘΊΑΣΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΜΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΟΥ 1940, ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΙΣΧΎ (!) ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΘΊΑΣΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η “Σύμβαση Cooper” επικυρώθηκε με τον Α.Ν. 2220/1940 (ΦΕΚ 65/Α’/17.02.1940) "Περί κυρώσεως συμβάσεως διά την παραχώρησιν υδραυλικής δυνάμεως Αχελώου ποταμού".

 

Με την σύμβαση αυτή, που υπεγράφη ως απόρρητη και μυστική από το καθεστώς Μεταξά με ένα consortium 10 Αμερικανικών εταιριών, και που αρχική συμβατική της περίοδος έληγε το 2010, όλος ο υδάτινος αλλά και ο υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος της Χώρας (όπως τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά», σπάνιες γαίες, χρώμιο, νικέλιο, αλουμίνιο, αντιμόνιο ή άλλα μεταλλεύματα αλλά και το πετρέλαιο, αέριο, γεωθερμία κλπ), τέθηκαν υπό την αιγίδα και τον απόλυτο έλεγχο αυτού του Αμερικάνικου consortium εταιρειών μέχρι την λήξη της σύμβασης! 

 

Ο Δημήτρης Μπάτσης στο βιβλίο που είχε γράψει το 1947 αποκάλυψε την ύπαρξη αυτής της Σύμβασης Cooper, μαζί και με πολλά στοιχεία των πρόδρομων γεωλογικών μελετών και ερευνών που έκαναν οι Γερμανοί κατά την διάρκεια της Κατοχής τους, όπου εμφανίσθηκαν και οι πρώτες ισχυρές ενδείξεις ενός πολύμορφου σε σπάνια ή στρατηγικά μέταλλα και υδρογονάνθρακες σε μεγάλες εκμεταλλεύσιμες ποσότητες πάρα πολύ μεγάλης αξίας. 

 

Το πρώτο κείμενο του Μπατση για το θέμα που μας απασχολεί, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά με τα αρχικά του συγγραφέα σε άρθρο που εξέδωσε για να υποστηρίξει τη θέση περί βιωσιμότητας της Ελληνικής οικονομίας στο περιοδικό «Ανταίος» (10 Μαΐου 1946), το επιστημονικό περιοδικό που διηύθυνε ο Δ. Μπάτσης και το εξέδιδε μαζί με τον Νίκο Κιτσίκη βουλευτή  και πλειοψηφήσαντα υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων. Αναλυτικά τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο βιβλίο "Η βαρεια βιομηχανία στην Ελλάδα" που εκδόθηκε το 1947 από τον νομικό και οικονομολόγο Μπάτση.

 

Θεωρείται ότι αυτός ήταν ο λόγος, η αποκάλυψη της Σύμβασης και των δυνατοτήτων ανάπτυξης αυτού του τόπου, για τον οποίο εκτελέστηκε μαζί με τον Μπελογιάννη το 53, παρά το γεγονός ότι ήταν γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας (ο πατέρας του ήταν ναύαρχος).

 

Η εκτέλεση των υποχρεώσεων του Αμερικανικού consortium ξεκίνησε την δεκαετία του 50 και ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, στα μέσα της δεκαετίας του 60 με την σταδιακή θέση σε λειτουργία και εκμετάλλευση των τριών υδροηλεκτρικών φραγμάτων στον ποταμό Αχελώο. Η ηλεκτρική ενέργεια καταναλώθηκε κυρίως για την παραγωγή αλουμίνας από τα μεταλλεία βωξίτη του Παρνασσού από την Γαλλική Πεσινέ, εταιρεία απόλυτα ελεγχόμενη από αμερικανικά κεφάλαια εκείνης της εποχής. Και δευτερευόντως για την ολοκλήρωση του εξηλεκτρισμού της χώρας (μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 70 υπήρχαν εκατοντάδες μικρά χωριά χωρίς ρεύμα σε όλη την Ελλάδα), σε συνδυασμό με την αξιοποίηση για ηλεκτροπαραγωγή των κοιτασμάτων λιγνίτη, που είχαν ανακαλυφθεί την δεκαετία 20-30 στην Δυτική Μακεδονία και την Αρκαδία. Σε όλες αυτές τις πολύ μεγάλου μεγέθους βιομηχανικές επενδύσεις, την μερίδα του λέοντος για εξοπλισμό και τεχνογνωσία συνέχισαν να την καρπώνονται οι εταιρείες του consortium Coopers!

 

Θα περίμενε κανείς ότι με την λήξη της αποικιακής αυτής Σύμβασης το 2010, οι ελληνικές κυβερνήσεις θα ξεκινούσαν κάποια σχέδια αξιοποίησης του ορυκτού μας πλούτου, χρησιμοποιώντας και τους πόρους των αναπτυξιακών πακέτων Ντελόρ και ΕΣΠΑ, που είχαν αρχίσει να ρίχνονται από το 96 στην χώρα με...ελικόπτερα. Δυστυχώς όπως, όλα αυτά τα πακέτα, μαζί και με νέα βερεσέδια, αναλώθηκαν κυρίως για εξαγορές ψήφων και επιδείξεις lifestyle, μέχρι το στημένο κόλπο των μνημονίων.

 

(Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στο πρώτα μέτρα του 1ου μνημονίου ήταν η κατάργηση του ΙΓΜΕ και η άμεση πώληση της Αγροτικής Τράπεζας στον Σαλα, που είχε και τα δικαιώματα στα γεωθερμικά μας πεδία, τα ισχυρότερα στην Ευρώπη μετά αυτά της Ισλανδίας).

 

Τα υπόλοιπα ίσως να τα θυμάστε ακόμη. Όπως πχ

 

Μια διαπραγμάτευση για το 3ο μνημόνιο που, ευτυχώς , δεν κατέληξε στην υποθήκευση και όλου του υπεδάφους μας στους "θεσμούς" από το 15.

 

Την υποχρεωτική απαξίωση, μέσω μνημονιακών υποχρεώσεων και μετά κάποιας "πράσινης" Ανάπτυξης, των μεγάλων ενεργειακών επενδύσεων των δεκαετιών 50-70, για να εισάγουμε γερμανικά φουρφούρια και καρτέλ ενέργειας made in στας Ευρώπας δημιουργίας πολύ ακριβής ενέργειας made in στας Αμερικάς.

 

Τις παλινωδίες στην εξωτερική και ενεργειακή μας πολιτική της μεταμνημονιακής κυβέρνησης Μητσοτάκη, που παίζει το γνωστό "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει 40 μέρες κοσκινίζει" ως προς την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, που επίσης οι θέσεις και ποσότητες τους είναι γνωστές από την δεκαετία του 50. 

 

Ας σημειωθεί εδώ ότι δεν ήταν ούτε λάθος ούτε τυχαίος ο υπολογισμός μελλοντικών δημοσίων εσόδων ύψους ακριβώς 0€ ( ! ) στο σχέδιο Πισαρίδη (το ίδιο πρόβλεπε και το αντίστοιχο σχέδιο MacKinsey του 12) από την εκμετάλλευση υδρογονανθρακων μέχρι και το 2040. Προφανώς οι μελετητές προέβλεπαν να έχουμε ξαναμπεί σε μνημόνια το 32 (που λήγει η περίοδος χάριτος της ρύθμισης του χρέους με το 3ο μνημόνιο), για να τα δώσουμε υποθήκη τα ρημάδια. Ή να έχουν δοθεί αυτά μέχρι τότε στον Ερντογάν, για να μας τα κάνει συνεκμετάλλευση του τύπου καζαν-καζαν (όλα τα καζαν δικά του, όπως μεθοδεύεται στα περί της ΑΟΖ και στον χάρτη ΕΔΩ. Έτσι ίσως μείνουν και κάτι ψιλά για μπουρμπουάρ στο Λατσέικο ή κάποιο Βαρδινογιαννέικο, για να συνεχίσουν να πίνουν εις υγείαν των κορόιδων.

(Οι διαμάχες πάνω στο τελευταίο αυτό "ή" εμφανίστηκαν ήδη ως εσωκομματικά μαχαίρια και στο κόμμα της ΝΔ, με αφορμή την αποκάλυψη του σκανδάλου με τα βοσκοτόπια του ΟΠΕΚΕΠΕ).

 

Έτσι οι δικές μας υποχρεώσεις ως προς την Σύμβαση Cooper, (να μην αγγίξουμε τίποτα στο υπέδαφος για να το κάνουμε ανάπτυξη αν δεν λάβουμε άδεια πριν), επεκτείνονται για μια 25ετια ακόμα, όπως προέβλεπε και η αρχική σύμβαση του Μεταξά το 1940!

 

Το πως μπορούμε εμείς τώρα να "γυρίσουμε ανάποδα το τραπέζι" στο επόμενο φαγοπότι (όπως στην προφητική τελευταία σκηνή του γάμου στον Θίασο του Αγγελοπουλου), για να τα στείλουμε όλα αυτά στον αγύριστο ως όρο και προϋπόθεση της δικής μας επιβίωσης, είναι θέμα πολύπλοκο και άλλου σεντονιού και συζητήσεων, τίνγκα με προτάσεις. Σαν αυτές πχ που αποτυπώθηκαν ως "καινά δαιμόνια" ΕΔΩ, μόνο και μόνο για να σε ξεβολέψουν από κάποια "εγώ πιστεύω ότι..." σου.

 

Όπως και ο Δ.Μπάτσης, έτσι και όλη οι επιστήμη, δεν δίνει όμως ούτε μια δεκάρα για το τι πιστεύεις και τι όχι, αναμένοντας ίσως να ωριμάσουν κάποιες συνθήκες για μια Δεύτερη Παρουσία κάποιου Μεσσία! (τα πιστεύω ισχύουν μόνο σε θρησκείες, που αν και σεβαστές, δεν έχουν απολύτως καμία θέση σε αυτήν την συζήτηση). Αλλά μόνο για το τι μπορεί να αποδειχθεί ή ανταποδειχθεί ως σωστό ή λάθος και για την ανάπτυξη του τόπου και καλό και για τις επόμενες γενιές του. Στην πράξη!

 

 

Με την καλημέρα μου.

Η συγκλονιστική τελευταία σκηνή του γάμου στον Θίασο, ΕΔΩ.