ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (13)

ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ  (13) 

ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ ΣΙΔΩΝΙΟΣ

Που το περίβλεπτον κάλλος σε, Δωρί (Δωρική)Κόρινθε;

πού στεφάναι (στέμματα) πύργων, που τα πάλαι κτέανα (πλούτη)

πού νηοί (ναοί) μακάρων (θεών), πού δώματα (οικίαι), δάμαρτες (κυράδες)

Σισύφιοι, λαών (κατοίκων) θ’ αι ποτέ (κάποτε)μυριάδες;

Ουδέ γαρ, ουδ’ ίχνος, πολυκάμμορε (κατακαημένη) σείο λέλειπται (σου έχει απομείνει) ,

πάντα δε συμμάρψας (τα πάντα αρπάζοντας) εξέφαγεν πόλεμος.

Μούναι (μόνες) απόρθητοι Νηρηίδες, Ωκεανοίο

Κούραι (του Ωκεανού κόρες) σων αχέων (των στεναγμών σου) μίμνομεν (απομένουμε)  αλκυόνες.   

 
ΠΑΛΛΑΔΆΣ

Ω της μεγίστης του φθόνου πονηρίας

Τον ευτυχή μισεί τις (κανείς), όν (τον οποίον) θεός φιλεί (έχει προσφιλή)

ούτως (τόσο) ανόητοι τωι φθόνωι (από τον φθόνο) πλανώμεθα,

ούτως (τόσο) ετοίμως (προθύμως) μωρία δουλεύομεν (την βλακεία υπηρετούμε.) .

Έλληνες εσμέν άνδρες εσποδωμένοι (σποδοποιημένοι)

νεκρών έχοντες ελπίδας τεθαμμένας. (νεκρών έχοντας ελπίδες θαμμένες στην γη)

ανεστράφη γαρ πάντα νυν τα πράγματα. (ήλθανε βλέπεις τώρα όλα τα πάνω κάτω τα πράγματα.)

 
Νυκτός απερχομένης γεννώμεθα, ήμαρ επ’ ήμαρ, (Φεύγοντας η νύχτα γεννιόμαστε, μέρα με τη μέρα)

του προτέρου βιότου μηδέν έχοντες έτι (του προτέρου βίου ουδέν έχοντας)

αλλοτριωθέντες της εχθεσινής διαγωγής, (αποξενωθέντες της χθεσινής ζωής),

του λοιπού δε βίου σήμερον αρχόμενοι, (τον υπόλοιπο βίο μας πάλι με το κάθε σήμερα αρχίζοντας.)

μη τοίνυν λέγε σαυτώ, ετών, πρεσβύτα, περισσών, (μη λέγε λοιπόν, πρεσβύτα, πόσων ετών είσαι παραπάνω)

των γαρ απελθόντων σήμερον ου μετέχεις.  (αφού στο κάθε σήμερα τον περασμένο σου χρόνο δεν κατέχεις.)

.
ΓΝΩΜΙΚΑ

Αι (Όσαι) μεν των επιθυμιών πληρούμεναι (εκπληρούμεναι) βελτίω ποιούσι (βελτιώνουν) τον άνθρωπον ταύτας μεν αποτελείν (να εκτελούμε), αι σε χείρω, μη. (όσαι χειρότερον όχι.)  (Πλάτων, Γοργίας 503 D)

 
Ό (Ό,τι) βούλεται καθ’ έκαστος και οίεται (αυτό και πιστεύει), τα δε πράγματα πολλάκις ουχ ούτω πέφυκε.(έτσι δεν είναι.)   (Δημοσθένης, Ολυνθιακός, Γ 20)

Ραθυμία (Τεμπελιά) δε την παραυτίχ’ (στιγμιαία) ηδονήν λαβούσα (λαμβάνοντας) λύπας τωι χρόνωι(συν τω χρόνω)  τίκτειν φιλεί (να γεννά αγαπά.)    (Αριστοτέλης, Ηθικά Ευδήμεια 1241 α)

 
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

 
Ήλιος γαρ ουχ υπερβήσεται μέτρα.

ει δε μη, Ερινύες μεν Δίκης επίκουροι (βοηθοί)

εξευρήσουσιν. (θα τον ελέγξουν.)

Ανθρώπων ο σοφώτατος προς θεόν πίθηκος φανείται

Και σοφίαι και κάλλει και τοίς άλλοις πάσιν.


ΠΙΝΔΑΡΟΣ

ΑΛΚΙΜΙΔΑΙ ΑΙΓΙΝΙΤΗΙ ΠΑΙΔΊ ΠΑΛΛΑΙΣΤΗΙ.

 
Έν ανδρών, εν θεών γένος. Εκ μιας δε πνέομεν (παίρνομε πνεύμα ζωής)

ματρός (μητέρας) αμφότεροι. διείργει (διαχωρίζει) δε πάσα κεκριμένα (καθ’ όλα καθοριστική)

δύναμις ως το μεν (το θνητόν) ουδέν , ο δε (δια δε το των  θεών)

χάλκεος ασφαλές αιέν έδος (ο χάλκινος απαραβίαστος, αιώνια έδρα των)

μένει (παραμένει) ουρανός. αλλά τι προσ- (αλλά κάπως)

φέρομεν (ομοιάζομεν) έμπαν ή μέγαν (προς τον μέγα )

νόον ήτοι φύσιν αθανάτοις, (νουν ή την φύσιν προς τους αθανάτους)

καίπερ εφαμερίαν ουκ ειδότες ουδέ μετά νύκτας (αν και μη ξέροντας την κάθε ημέρα και νύκτα)

άμμε πότμος (τον δρόμο)

όντιν’ έγραψε δραμείν ποτί στάθμαν. (που έγραψε η μοίρα να πάμε ως το τέρμα.)

 
ΣΑΠΦΩ

Παρθενία (κοριτσίστικη ηλικία), παρθενία ποι με λίποισα οίχηι; (πού αφήνοντάς με φεύγεις;)

Ουκέτι ήξω (δεν ξαναγυρίζω πια) προς σε, ουκέτι ήξω (δεν ξαναγυρίζω πια!)

 
Έσπερε πάντα φέρων (επιστρέφων) όσα φαίνολις (η παμφαίνουσα) εσκέδασ’ αύως (διεσκόρπισε αυγή),

Φέρεις όιν (τον αμνό), φέρεις αίγα, φέρεις άπυ μάτερι παίδα (στην μητέρα το παιδί της.)

 
Έρως δ’ ετίναξέ μοι (μού ξετίναξε)

φρένας ως άνεμος κατ’ όρος δρύσιν εμπέτων. (σαν άνεμος στον ορεινό δρυμώνα εμπίπτων.)

 
ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ :  ΦΟΙΝΙΣΣΑΙ  (Είναι ο θεός εξουσία ή εξουσία θεός που συγχωρεί κάθε αδικία και έγκλημα που διαπράττεται προς απόκτησιν και διατήρησίν της;)

 
ΠΟΛΥΝΕΙΚΗΣ (Σφετεριστής του βασιλικού θρόνου των Θηβών και πρόξενος εμφυλίου πολέμου. Δια την αρχαιοελληνική ιστορία όπως ο Τρωικός είναι ο εμβληματικός πόλεμος μεταξύ κρατών έτσι και ο Θηβαϊκός (Επτά επί Θήβας) είναι ο αντίστοιχος των εμφυλίων. Εδώ ένα αριστούργημα - ρεσιτάλ σοφιστικής δια το δίκαιον της εξουσίας που εκπροσωπεί ο Π.)       

 
Ει πάσι ταυτό καλόν έφυ σοφόν θ’ άμα, (Εάν σε όλους καλό και σοφόν ήταν το ίδιο)

Ουκ ήν αν αμφίλεκτος ανθρώποις έρις. (Δεν θα υπήρχε στους ανθρώπους διαφωνίας έρις.)

νυν δ’ ούθ’ όμοιον ουδέν ούτ’ ίσον βροτοίς, (Τώρα όμως τίποτα όμοιο και ίσο στους θνητούς)

πλην ονόμασιν, το δ’ έργον ουκ έστιν τόδε. (εκτός από τα ονόματα, στην πράξι όμως κανένα ίδιο.)   

Εγώ γαρ ουδέν, μήτερ, αποκρύψας ερώ.  (Γιατί εγώ, μητέρα, τίποτα αποκρύπτων θα σου ειπώ.)

άστρων αν έλθοιμ’ ηλίου προς αντολάς (Να φθάσω μέχρι των άστρων και του ηλίου τας ανατολάς)

και γης ένερθε δυνατός ών δράσαι τάδε ( και υπό την γη αν μπορούσα θα το έκανα )

την των θεών μεγίστην ώστ’ έχειν Τυραννίδα (για ν’ αποκτήσω την απόλυτο εξουσία των θεών.)

τούτ’ ουν το χρηστόν, μήτερ, ουχί βούλομαι (τούτο είναι το τίμιον, μητέρα, για εμέ

άλλω παρείναι μάλλον ή σώζειν εμοί. (να την κρατώ παρά σε άλλο να παραδώσω.)

Ανανδρία γαρ, το πλέον όστις απωλέσας (Ανανδρία λέγεται γαρ όταν το πολύ χάνοντας κανείς)

τούλασσον έλαβε. (αρκείται στο ολίγον.)

………………………………………….

……………………………………………..

ΧΟΡΟΣ

Ουκ ευ λέγειν χρη μη ‘ πί τοις έργοις καλοίς. (Δεν πρέπει να ευλογείς έργα μη καλά. )

Ου γαρ καλόν τούτ’ αλλά τηι δίκηι πικρόν. (Γιατί καλό δεν είναι τούτο για την δίκη αλλά πικρόν.)

ΙΟΚΑΣΤΗ

Ώ τέκνον ουχ άπαντα τωι γήραι κακά, (Ω τέκνον Ετεόκλεις, όλα κακά στο γήρας )

Ετεόκλεες, πρόσεστι. αλλ’ η ΄μπειρία    (δεν είναι. αλλά η πείρα του)

έχει τι λέξαι των νέων σοφώτερον. ( ξέρει να λέει κάτι σοφώτερον από τους νέους.)

Τί της κακίστης δαιμόνων εφίεσαι (Γιατί από τον χειρότερο δαίμονα παρασύρεσαι,)

φιλοτιμίας, παί; Μη συ γ’ άδικος ή θεός; (την φιλαρχία, παιδί μου; Μήπως εσύ είσαι άδικος παρά ο θεός; )

πολλούς  δ’ ες οίκους και πόλεις ευδαίμονας (πολλά σπίτια και πόλεις ευημερούσες)

εισήλθε καξήλθ’ επ’ ολέθρω των χρωμένων. (εισήλθε αυτή και εξήλθε καταστρέφοντας τους χρήστες της.)

Εφ’ ή συ μαίνει. Κακείνο κάλλιον, τέκνον, (Για την οποία εσύ μαίνεσαι. Εκείνο καλύτερο είναι, τέκνον, )

ισότητα τιμάν, ή φίλους αεί φίλοις (την ισότητα να τιμάς που τους φίλους πάντα με φίλους,)

πόλεις τε πόλεσι, συμμάχους τε συμμάχοις ( τις πόλεις με πόλεις και τους συμμάχους με συμμάχους)

συνδεί.    (ενώνει.)