ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. (Μέρος ¨θ¨ 3 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  (Μέρος ¨θ¨ 3 )   

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Υψιμέτωποι βαδίζουν οι θεοί. Οι θνητοί σαν κατάδικοι γονατιστοί. Επειδή την μισή της αρχοντιά έχει χάσει λησμονώντας η ανθρώπινη ψυχή ανθρώπου αποξενωμένη απ’ το πανάρχαιο χρυσό της παρελθόν. Όταν θνητοί και αθάνατοι θεοί συγκάτοικοι ήσαν και σ’ αυτήν την τότε γη.

Κι έχει απομείνει από τότε μόνο το μυστήριο, ο μύθος και η δόξα.  Ένα μουσείον αρωμάτων κι ένα μαυσωλείο συναισθημάτων. Τώρα που κάθε σπίτι έχει μοιραία την, φανερή ή κρυφή, πληγή του και κάθε άνθος τον μαρασμό του. Κάθε χρόνο που περνά γίνονται τα μέλη μας όλο και πιο βαριά, πιο ασήκωτα.   

Αλλά όσο μας αγαπά ο ήλιος οι νέοι θα έχουν πάντα ένα μέλλον γεμάτο χρυσά όνειρα, και η γερουσία ένα παρελθόν γεμάτο θαύματα και ωραίες διδακτικές ιστορίες. Κι έτσι δεν γίνεται ποτέ ο θνητός χρόνος αβάστακτη αγωνία και πόνος.

Ευτυχισμένος πάλι βίος δεν είναι ο εύκολος αλλά ο ενεργός βίος. Όταν η ζωή γίνεται πολύ εύκολη, ο κίνδυνος γίνεται πλησιέστερος και ο θάνατος ευκολώτερος.

Οι πλούσιοι δεν χορταίνουν. (Με την κακή έννοια). Οι φτωχοί δεν χορταίνουν, (με την καλή έννοια). Οπότε ο θεός του πλουσίου θα είναι ο διάβολος του φτωχού. Και όσο ισχύει αυτό έριδες και πόλεμοι δεν θα λήξουν ποτέ. Κάπως έτσι και το κακό έχει εισχωρήσει, κτίσει και αποκτήσει δικαιώματα σ’ αυτή την γη.

2. Κακό για μας υπάρχει εννοείται αφού για τους θεούς κακό δεν υπάρχει. Και Υπάρχει μόνο σε μας γιατί εμείς το προσκαλέσαμε στον κόσμο μας, ελεύθερα παιδιά της τύχης, για να μετρήσωμε ποιος ξέρει, τας δυνάμεις μας, εν δυνάμει θεοί και τέκνα θεών όντες.  Γι αυτό και οι μάκαρες θεοί δεν έφεραν αντίρρησι σ’ αυτό.

Όποιος δεν παρασύρεται απ’ τον ενθουσιασμό δεν θα βυθισθή και στην λύπη. Καλός φαίνεται κι ο θεός αλλά όχι πάντα μόνο όταν το θέλει. Γι αυτό η αισιοδοξία δεν κρατά πολύ. Δεν είναι αφέλεια παιδική. Και δεν είναι η ζωή αυτή ξεκούρασι και μόνο του πολεμιστή.

Τυχερός, κατά μίαν έννοιαν, όποιος δεν συνάντησε στον δρόμο του και δεν γνώρισε το κακό. Άτυχος όμως, κατά μίαν άλλην, αφού δεν ξέρει όταν το  συναντήσει πως θα φερθή και πώς θα το αντιμετωπίσει. Οπότε;

Το είπαν και οι αρχαίοι εκείνοι Αθηναίοι πρέσβεις τότε προς τους Μηλίους.   ¨ μακαρίζοντες ημών το απειρόκακον (την απειρίαν του κακού) ου ζηλούμεν το άφρον (την λόγω απειρίας αυτής προκύπτουσα ανοησία).  

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Και κάπως έτσι το καλό γεννά κακό και το κακό καλό. Κι ας τα υπεραπλουστεύουν ηθικοπλαστικά οι θρησκευτικοί δημαγωγοί για ν’ αποκοιμίζουν την πελατεία των. Ο αλόγιστο θρησκευτικός ενθουσιασμός που προσγειώνεται πάντα ανώμαλα στην πραγματικότητα.

3. Έτσι είναι. Όταν η πίστι ακυρώνει την σκέψι τότε ο θεός γίνεται διάβολος, από εφαλτήριο τροχοπέδη δια την ανάπτυξι της υγιούς πνευματικότητος. Και η ήττα ας μη μας καταπτοεί. δεν υπάρχει μεγάλη νίκη που δεν κτίσθηκε πάνω στην ήττα. Γιαυί ήττα για τον γενναίο σημαίνει απλά ¨μαθαίνω με τον σκληρό τρόπο.¨

Την ξένοιαστη στιγμή να θεωρείς ζωή πραγματική. Αυτή που δεν κατέχει ουδέν και της ανήκουν τα πάντα. Όσο γαρ ανήκομεν σε πράγματα άλλα, βιώνομε μια άδεια ζωή, την αντιζωή. Απόφευγε αυτό που ενώ σού δίνει όλο άδειο και μόνο σ’ αφήνει.  

Κύκλος ανοίγει και κύκλος κλείνει. και ο ήλιος κάθε αυγή το πιάτο της ημέρας στο κάθε ζων πλάσμα δίνει. Το αχανές πυρ κοιμάται μέσα στον χρόνο. Η αθανασία είναι άπειραι προσωπικαί στιγμαί. Έκαστος έχει εν ζωή μια ευκαιρία μόνο να καθιππεύσει τον ουρανό.  

Και τώρα, εο, τι γίνεται με σένα, νεοέλληνα, μού λες; Με μια θρησκεία που σε αποστραβώνει τί περιμένεις, και με μια φωνακλού απέναντι τουρκογαλοπούλα να σού θυμίζει πόσο ευρωοθωμανοραγιάς ακόμα παραμένεις;

Φθονερέ, οκνέ, θρησκόδουλε, Ρωμηέ; Καλύτερα, μάθε, πλούσιος και δυνατός χωρίς φθόνο παρά πλούσιος μόνο σε αδυναμία και φθόνο. Κι εσείς θεοί θεοί των καλών πραγμάτων μάθετέ μας αφθόνως κρίνειν και μιμείσθαι τους αξίους ανωτέρους μας. Όπου γαρ φθόνος εκεί και κακίας πάσης και έριδος νοσηρόν περίσσευμα.

4. Ανοίγοντας την καρδιά σου όποτε, σε συγγενείς, φίλους, συμπολίτες και συμπατριώτες, μεγαλώνεις τον άνθρωπο, μεγαλώνεις την πατρίδα, μεγαλώνεις τον θεό και επεκτείνεις τον ουρανό.   

Κάποιοι άνθρωποι εκπέμπουν μια τόσο απόκοσμα σαγηνευυική αύρα, μια τόσο υποβλητική πνευματική φεγγοβολή, θεϊκή σοβαρότητα, ιερά γλυκύτητσ και παιδική αγνότητα μαζύ, που σού’ ρχεται να πέσεις στα πόδια τους και να τα φιλήσεις.

Τέτοια ολύμπια αισθήματα ενέπνεε λένε και ο Μέγας Αλέξανδρος εις τους στρατιώτας του. Γι αυτό ήταν έτοιμοι να πεθάνουν μαχόμενοι για χάρι του, μεθυσμένοι από αθανασία βλέποντας τον κι αυτόν μαχόμενον, πρώτη γραμμή. Τυχεροί. Πολύ τυχεροί. Είχαν νικήσει πριν νικήσουν, είχαν πεθάνει πριν γεννηθούν.  

Πανευδαίμων, αν τέτοιους φίλους, έστω και μια φορά στην ζωή σου, σ’ έφερε η τύχη να συναντήσεις. Τέτοια συναναστροφή που σταματά τον χρόνο, ευωδιάζει το πνεύμα όσο χίλιοι εφηβικοί έρωτες. Οι κουβέντες τους όσο ήχοι από χίλιες μαζύ αναστάσιμες καμπάνες.  

Ο άνθρωπος είναι δαιμόνιος ηθικός μεταβολιστής. Λάτρευε και τίμα λοιπόν με τον τρόπο σου τους επώνυμους κι ανώνυμους θεούς της αρετής σου. Γιατί και αλήθεια να μην είναι, ένα σχήμα λόγου, θεοί μοιάζουν, όταν ομορφαίνουν την ζωή, γεμίζουν την ψυχή και χορταίνουν τα πράγματα.  Το ίδιο δεν είναι;