ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. (Μέρος ¨θ¨ 6 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  (Μέρος ¨θ¨ 6 )   

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Ζώμεν εις ένα κόσμον κυριαρχίας των ψευδαισθήσεων με μόνο αντίδοτο όπλο μας τον υιόν του θεού, το  πνεύμα της αληθείας. Με πιο γλυκειά απ’ αυτές τα αφροδίσια και τα όσα γλυκόπικρα συναφή μ’ αυτά.  

Ακολουθεί to θρησκευμα, ελπίς και ψευδαίσθησις μαζύ κάποιας ουράνιας παρηγοριάς που ενσωματώνει και τα ¨ναυάγια¨ όλων των άλλων βραχύβιων επιγείων ψευδαισθήσεων. αναγκαίο ηθικό υποκατάστατο για τους πτωχούς τωι πνεύματι που είναι και η πλειονότης. Γι αυτό και είναι η εξ όλων μακροβιοτέρα.  

Είναι η θρησκεία που, ελλείψει ορατού θεού, παρουσιάζεται, αυτόκλητα, ως διερμηνεύς του θεού καλύπτοντας το πνευματικό κενό του θεού αυτού, αν και με το αζημίωτο αφού συγκεντρώνει εμπορευόμενη το όνομα του θεού τον υλικό πλούτο και την πολιτική ισχύ που συνοδεύει αυτό το θείον επάγγελμα.

Και είναι ένας κόσμος οντολογικά υποβιβασμένος και εν πολλοίς αποϊεροποιημένος, τοξικός και μεμολυσμένος. και εις τον οποίο το θείον συμμετέχει νομοτελειακά μόνο ¨δι’ αντιπροσώπου,¨ παράλληλα και ισόκληρα με την τύχη και την ανάγκη.

Κόσμος κακέκτυπο του αρχετυπικού, ιδεώδους ουρανίου κόσμου όπου ωσεί φυλακισμένος εγκαταβιοί και ο άνθρωπος, ελεύθερος αλλά και υποχρεωμένος κατ’ ανάγκην να συζή με το κακό, να το αποδέχεται ή να το πολεμά, άλλοτε τιμωρούμενος και άλλοτε διδασκόμενος από αυτό.

 
2. Αλλά ίσως για τα ανθρώπινα δεδομένα να είναι ο κόσμος αυτός ευλογία, αν θεωρηθή ότι αποτελεί το ιδανικόν ηθικοπνευματικόν του γυμναστήριον προκειμένου εν αρετήι να εξευγενισθή και ανυψωθή ανερχόμενος εις το επίπεδο των θεών. Υπό τους απαραίτητους προς τούτο ηθικοπνευματικούς όρους φυσικά.

Καθ’ ότι η ελευθερία δεν αποτελεί δια τον άνθρωπο μόνο προνόμιον αλλά και τραγική ευθύνη αν τον οδηγεί η αρετή θεωρείται πλεονέκτημα και βραβείον αλλά όταν εγκλωβίζεται από την κακία και την πονηρία του εις τα πάθη του Σισύφιος  καταδίκη.

Τα συναισθήματά του είναι όπως η θάλασσα που ο άνεμος των παθών, του φόβου κυρίως, την κάνει τρικυμιώδη, κάτι που πνίγει την λογική και καταστρέφει την ζωή. Όποιος ενθουσιάζεται εύκολα απογοητεύεται ευκολώτερα γιατί έχει χάσει το μέτρο.   

Εάν δεν υπήρχε η ανάγκη και η τύχη, ο άνθρωπος θα είχε προ πολλού σκορπίσει και αφανισθή. Επειδή δεν θέλει κατά βάθος την αλήθεια-θεό αλλά ό,τι τον κολακεύει και τον αποκοιμίζει από το χρέος του να εύρη και να συμπορευθή με την αποθεωτική αλήθεια.

Οι άνθρωποι αρέσκονται του αναλίσκεσθαι στα πάθη των με θρησκευτικό πάθος. Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι και η πιο μεγάλη υλική απόλαυσις ξεθυμαίνοντας καταλήγει σε πληγή και οδύνη όσο περιφρονεί την πρωτεύουσα πνευματική του υπόστασι που είναι η γαλήνη της ψυχής και η χάρις του καθαρού μυαλού.  

 
3. Επειδή όσο διεστραμμένα πιο δυνατός, βιαστής και καταπιεστής προς τους κατωτέρους του, αντί για βοηθός των όπως απαιτεί η ανωτέρα φύσις του, γίνεται τόσο περισσότερο παγιδεύεται και πλείονας λαβάς αναπτύσσει και προσφέρει κολασμού εις τους καταστροφικούς πειρασμούς της κακίας.

Αλλά θα διερωτάτο κανείς. καλά, οι θεωρούμενοι παντοδύναμοι αγαθοί θεοί γιατί δεν ελέγχουν ή δεν προλαμβάνουν το κακό; Και ακόμα σε τί διαφέρουν απ’ το κακό που ναι μεν δεν το προξενούν αλλά όμως το αφήνουν να κάνει όλη την βρώμικη δουλειά; για να καυχώνται αυτοί έπειτα ότι έχουν χέρια καθαρά;

Αμέτοχον γαρ του κακού και της κακίας το θείον, η θεία δίκη, διακηρύσσουν οι διερμηνείς του θεού. Ό εστί μεθερμηνευόμενον: ¨Άντε, βγάλτε τα μάτια σας όπως επελέξατε και εμπλέξατε. Θέλει κόπο, αγώνα πολύ,  πολύ για να ζης ελεύθερος πόσο μάλλον να γίνης θεός.

»Αφού γιατί αυτό γεννήθηκες να μάθης και να κατορθώσης κι να κρίνεις τους θεούς πριν έρθης στην θέσι τους.» Προφανώς η θεία δίκη έχει ορίσει το κακό να τιμωρεί το κακό. Γι αυτό έχει και το κακό τη θέσι του, την χρησιμότητά, στον ατελή ανθρώπινο κόσμο, όπως δεν έχει λόγο υπάρξεως στον ιδεώδη κόσμο των θεών.

Άρα να μη ας παρασύρει η μεγάλη χαρά και να μη φουσκώνουν τα μυαλά. Ότι όλα είναι κύκλος και το αποκορύφωμα του ενός οδηγεί διαλεκτικά στο αντίθετό του άλλο. Ακρότης και κατάχρησις ερωτοτροπούν με το χάος. Η εγκρατής δε και αυτάρκης μεσότης εξοπλίζει ηθικά και σώζει ότι σώζεται.

 
 4. Το ¨ταπεινά και ανθρώπινα φρόνει¨ θα ισχύει όσο υπάρχει ανθρώπινος πολιτισμός. Το κακό είναι χρήσιμον να υπάρχει διότι υπηρετεί και την θείαν αλλά και την ανθρωπίνην δικαιοσύνη, το ουράνιον εξελικτικόν της Σοφίας σχέδιον.

Τα καλά κομίζουν θαύματα και τα κακά θεών διδάγματα. Το κακό, την νομοτέλεια, δεν δύναται να καταργήσει ο άνθρωπος όπως ούτε και ο θεός. Μπορεί όμως όπως οι θεοί πατέρες του το τιτανικό στοιχείο και ο ημίθεος Ηρακλής τον ποταμό Αχελώο μετατρέπειν επ’ αγαθώ από καταστροφέα εις ευεργέτην.      

Ο της πατρίδος ευεργέτης και ο πεσών υπέρ αυτής είναι ο σεμνώς βαδίσας την ιεράν οδόν του ανθρωπίνου χρέους. Και είναι ο φιλούμενος των ουρανών διότι έχει κτίσει και αποκτήσει μέσα του μια εκθαμβωτική λάμψι απ’ το ευεργετικό μεγαλείο των θεών.

Προ πάντων δε ούτος αξιούται αναφωνείν το: Non iunutilis vixi. Επιτομή γαρ του ανθρωπισμού ο πατριωτισμός. Επειδή ο φιλόπατρις δεν ζη για την ατομικότητα αλλά για κάτι πολύ ανώτερο και ευγενέστερο, την ανθρώπινη ολότητα που είναι και άγρυπνος μέριμνα των ουρανίων αγαθών δυνάμεων.

Η δε αυθόρμητος και θαυμαζομένη του ήρωος αφοβία προς τον θάνατο δεν κατακτάται εφ’ άπαξ αλλά κτίζεται μετά από μια μακροχρόνια γόνιμο θητεία-μαθητεία (παράβαλε μαθητεύς-Θητεύς-Θησεύς) στον ανθρώπινο πόνο και την ηθική εξάσκησι στην φιλοσοφία.