ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ζ΄(17)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ζ΄(17)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Εκεί που τελειώνει η θρησκεία συνεχίζει η φιλοσοφία. Και όπου σκαλώνει  η φιλοσοφία αρχίζει η θρησκεία. Θρησκεία που σε βοηθά να πεθαίνεις και σ’ εμποδίζει να ζης.

Ό ανθρωπος είναι όπως η ζωή. Ένα θαύμα. Γι αυτό και όπως όλα τα θάυματα θαύμα σύντομο και σπάνιο. Ο δε θάνατος έρχεται για πολλούς δεινοπαθούντες καθαρτική λυτρωτική ανακύκλωσις.  

Ισόμοιροι όλοι μας. Και οι πολύ δυνατοί ίσες πιθανότητες ευτυχίας μοιράζονται με τους μη δυνατούς. Πολύ κοντά οι μεν εις τας ηδονάς αλλά και τα βαριά παραστρατήματα, πολύ μακράν των οποίων οι δε προφυλαγμένοι λόγω θέσεως.

Και πώς ο σούπερ θεός της αγάπης και της φιλευσπλαχνίας επιτρέπει συμβαίνειν για όλα αυτά, αιματοχυσίαι και εγκλήματα; Ξεπληρώνουν φαίνεται καρμικώς κάποια προγονικά εγκλήματα  άλλων προηγηθεισών ζωών αι ανθρώπιναι ψυχαί εξοφλητέα κατ’ ανάγκην στην παρούσα.   

Όλος ο καλός κόσμος, φεύ, των αρχαίων ηρώων ( (Οδυσσεύς, Ορφεύς, Ηρακλής και βάλε) πέρασε κι ένα ταξιδάκι από τον Άδη. Ο τελευταίος έκλεισε ζηλότυπα την πόρτα.   Θεού γαρ υιός ειμί τουτέστιν ό,τι θέλω, κάτω και άνω, κάνω. και σ’ όποιον αρέσει.

 
2. Πλούτος και εξουσία οι γονείς της φήμης και της δόξης. Με τους εκτός αυτών ουδείς ασχολείται. Και η αγάπη ακόμα κατά βάθος τους περιφρονεί. Τους πλησιάζει μόνο για εκμετάλλευσι και ψηφοθηρία.

Η φήμη παράγει πλούτο και δύναμι. Είναι πολυεργαλείο και υπερόπλο. Γι αυτό και το χρίσμα της δεν παρέχεται χωρίς προδέσμευσι και χωρίς στίγμα. Όλα έχουν ένα τίμημα. Και τα πιο ακριβά το πιο ακριβό. Και τελικά όλοι μέτοχοι της πονηρίας και ουδείς κάτοχος της αγνής ευτυχίας.

Τα πάντα ρει και τα πάντα καταρρεί. Ορκίζονται λατρεύειν τον αληθινό θεόν των πάντων, την ίδια στιγμή που τον αληθινόν υιόν αυτού,  τον φιλόσοφον ορθόν λόγον, φανατικώς αρνούνται και σταυρώνουν, τον μόνο ορθόν δρόμο προς τον θεόν αυτόν.

Αλλά ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ένα καθαρό μαξιλάρι, ένα ικανοποιητικό επίπεδο καλής τύχης και ευζωίας ίνα εκτιμήση και απολαύση τα δώρα της ζωής και του καλού θεού.

Ο πόνος όμως, η κακοτυχία, η αδικία και ο φόβος αμαυρώνουν το κάθε κάλλος, ακυρώνουν κάθε υγιή απόλαυσι του πνεύματος και των αισθήσεων.  Και υπάρχουν τόσοι άνθρωποι αξιομίσητοι μερικοί όχι άπαξ αλλά δεκάκις.

3. Και ο πιο κοινότυπος και τετριμμένος λόγος ηχεί παράξενα και συναρπαστικά όταν προέρχεται από μια ιερά πηγή, μια μυστική απροσδόκητη στιγμή. Από εκεί που κατοικεί το θαύμα!

Από τι κανάλια περάσαμε, αλήθεια! Όχι, δεν είμαστε τελικά ούτε καλοί μήτε κακοί. Ούτε άξιοι ούτε ανάξιοι. Τυφλός άνεμος μας οδηγεί και δαίμονες προκατειλημένοι.

Με ακρίβεια εις τα ύψη και μισθούς κατά διαόλου διαλογισμός και Γιόγκα δεν γίνεται. Μόνο με φοβέρες και κατάρες στην εξουσία ρίχνονται κάποια καύσιμα συντηρήσεως εις την αγανακτισμένη ατμομηχανή της Δίκης και των εξεγέρσεων.

Ο απωλέσας δε το εθνικό του δαιμόνιο και την φυλετική του προγονική πυξίδα πίπτει παταγωδώς. παρασυρθήσεται από την ολέθριαν καταφοράν του αιώνος.

Και δια την σωτηρίαν της ψυχής, τί άλλο τιμιώτερον, ιερότερον και θείον του ν’ αγαπάς υπεράνω όλων και υπερασπίζεσαι την πατρίδα των πατέρων σου; Και τί  πιο ανόσιο, αισχρόν και κολαστικόν του προδίδειν ιδιοτελώς αυτήν;

 
4. Ντροπή και φόβος η κόλασις των δειλών. όνειδος και χλεύη αυτοί καταισχύνη των εθνών. Μα όσοι δεν φοβούνται και θαυμάζουν τον θάνατο του πολεμιστού, το ιερό πνεύμα της αυτοθυσίας για ένα μεγάλο ουράνιο σκοπό, αυτοί μόνο ξέρουν και να ζουν.

Είναι ατρόμητοι γιατί φοβούνται τον φόβο πιο πολύ από τον θάνατο. Πόση ατίμωσι, ντροπή, βιασμός και δυστυχία, τι ζών θάνατος κρύβει ο φόβος. Γι αυτό είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν καλύτερα ή να ζουν μια ζωή αισχρώς δούλοι βιασμένοι και ατιμασμένοι.

Ήρωες αφανείς κι αυτοί, οι καημένοι λαϊκοί παπάδες της επαρχίας. αιχμάλωτοι της στολής των γι αυτό και άκρως συμπαθείς. Δεν φτάνει  η τόση λόγω επαγγέλματος καταπίεσι, μιζέρια και οικογενεικά προβλήματα, πολύτεκνοι οι πιο πολλοί, στυλοβάται του έθνους.

Φορτώνονται και τας αμαρτίας του ποιμνίου των. Αλλά έτσι επιτάσσει η πιο στυγνή στον κόσμο εργοδοσία. η θρησκευτική.  Φτώχεια καταραμένη!

Δεν βρίσκεις άκρη απ’ του ανθρώπου την άγνοια, το ψέμα και την υποκρισία. Αναγκασμένος βαδίζειν επί πτωμάτων. Ο θάνατος των άλλων η πικρή ζωή μου! Αλλά πώς μπορείς να γίνεις λεπτός, διαφανής, ανέπαφος και αόρατος σαν ύπνος, σαν πνεύμα; Θεός δηλαδή;