ΤΟ ΠΡΟΓΟΝΙΚΟ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑ

  

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΤΟ ΠΡΟΓΟΝΙΚΟ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑ

Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση είναι κάτι που έγινε * πρόσφατα και μου θύμισε τις ικανότητες της γιαγιάς μου και της μητέρα αυτής. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που τις θεωρούσαν Λευκές Μάγισσες. Είναι γνωστό στην οικογένεια μας ότι υπάρχει ένα " κληρονομικό χάρισμα" που κληρονομείται από γενιά σε γενιά.

Το ίδιο το σύμπαν είχε ανοίξει κρυφές πόρτες για να τις φανερωθούν πράγματα που κανείς άλλος στην οικογένεια δεν έβλεπε. Όλοι το ήξεραν και το δέχονταν, έτσι απλά χωρίς πολλές ερωτήσεις, και ήξεραν ότι θα τους προστάτευε για πάντα. 

 

Η γιαγιά μου λοιπόν (και η μητέρα αυτής) είχε την ικανότητα να βλέπει στο μέλλον. Κρυμμένη μέσα στο τεράστιο κήπο της άκουγε και έβλεπε πολύ μακριά.Όταν πέθανε, έκλαιγαν απαρηγόρητοι με μαύρο δάκρυ όλοι στην οικογένεια . Είχε μείνει όμως δίπλα μου μια εβδομάδα (μετά που πέθανε), καθισμένη σε μια καρέκλα απέναντι από το κρεβάτι μου, μέχρι να μου περάσει το κλάμα. Περίμενε να ηρεμήσω και μετά έφυγε.

 

Όταν πέθανε ο πατέρας μου χρόνια αργότερα, και άνοιξαν τον τάφο για να τους βάλουν μαζί, πάγωσαν όλοι. Ήταν ακριβώς όπως όταν την είχαν θάψει. Ο χρόνος του θανάτου και τα σκουλήκια δεν την είχαν πειράξει καθόλου.

 

Τα άλλα δίποδα σκουλήκια  γύρω μας, έψαχναν λίρες και έψαχναν θησαυρούς και μεγαλεία χαμένα (θαμμένα) στον κήπο της. Δεν είχαν καταλάβει ότι ο θησαυρός ήταν αυτή. “Πες στην μάνα σου ότι είμαι εδώ”, την άκουσα πριν λίγα χρόνια να μου ξανά λέει. Τις προάλλες πάλι την άκουσα τσαντισμένη να λέει “Δεν σε μεγάλωσα για να ασχολείσαι με βλακείες” και έκανε βόλτες θυμωμένη μέσα στο σπίτι.

 

Το χάρισμα της ήταν το δώρο της φύσης γιατί τους είχε προσέξει όλους. Είχε υπάρξει καλός άνθρωπος, αλλά είχε εισπράξει ζήλια και κακία όχι και λίγη από συγγενείς και φίλους. Ήταν αγγελικά φτιαγμένη μέσα της, αλλά ήξερε πολύ καλά που κατοικεί ο διάολος . Παρόλο αυτά είχε μείνει πιστή στην καλοσύνη.Και έτσι στο τέλος την τίμησαν τα ουράνια και τα γήινα όντα (που όλα τα βλέπουν) με την Θεία γνώση της εσωτερικής καθοδήγησης.

 

Ολόκληρο το σύμπαν είχε ανοίξει για χάρη της για να επανασυνδεθεί με την Θεϊκή εκείνη διαίσθηση, όπου τα πάντα, ο καθένας μας και κάθε εμπειρία των όλων μας καταγράφονται, και από όπου αντλούσε την σοφία της.Είχε μια αδιάψευστη πίστη στην ικανότητα της να δημιουργεί ισχυρές αλλαγές στη ζωή όλων μας με μια απλότητα, ταπεινότητα και ηρεμία πρωτόγνωρη.Δεν μπορούσε βέβαια να ελέγξει τίποτα, αλλά ήξερε παράλληλα ότι μπορούσε να επηρεάσει τα πάντα.  

 

Όταν λοιπόν έλεγε ΟΧΙ  σε κάτι (για να μας προστατεύσει) δεν υπήρχε Θεός που μπορούσε να της αλλάξει την γνώμη. Χτυπούσε δυνατά το χέρι στο τραπέζι, κατάπινε ο παππούς μου λοξά τον εγωισμό του (μαζί με τα σκατά της οικογένειας του) και ο πατέρας μου την δική του (μαζί με τα σκατά της δικής του οικογένειας) και αυτή ήρεμη τους κοιτούσε ευχαριστημένη. 

 

Οι υπόλοιποι απλά χαμογελούσαμε,και ενώ ο ένας πήγαινε να κοιμηθεί να χωνέψει το πως έχασε από την γιαγιά και ο άλλος απλά ξάπλωνε να χωνέψει τον συντηρητισμό της κοινωνίας, αυτή μας καθάριζε καρύδια από την καρυδιά της και τα έβαζε μέσα στα ξεραμένα σύκα. Και η αγάπη που ξεχείλιζε από ότι έκανε μας ζάλιζε στην κυριολεξία.

“Κάτω από την κούνια σου είναι κρυμμένα αυτά που ψάχνεις”, μου είπε πριν ένα μήνα.

 

Πήγα λοιπόν να ψάξω. Ο κήπος της είχε διαλυθεί και νόμιζα ότι θα βρω πράγματα που είχε ξεθάψει η βροχή, στην άκρη του κήπου εκεί που ήταν η κούνια.Δεν βρήκα βέβαια τίποτα. Ούτε λίρες, ούτε οστά, ούτε φαντάσματα, ούτε χρυσαφικά, ούτε καν τα μπρούτζινα κρεβάτια που είχε πετάξει εκεί όταν έριχναν τα τσιμέντα.

 

Θυμήθηκα βέβαια την κρυμμένη στοά  αργότερα όταν γύρισα σπίτι. Μια παλιά στοά, που ξέρει όλα τα μυστικά και έχει πολλά αυτιά, που κρύβονταν λέει κάτω από τον κήπο της. Η στοά αυτή πήγαινε πολύ βαθιά. Και πολύ παλιά.

 

Έκατσα κάτω από την καρυδιά της, μια χαρά και ένας πόνος με αγκάλιασαν.

* Πριν λίγες μέρες διαφώνησα πολύ έντονα με άτομο που νόμιζε ότι μπορούσε να μου πουλήσει εξυπνάδες. Το θέμα ήταν το λάδι. Ανέφερα ότι παίρνω λάδι από τον φίλο Κακό από την Κρήτη, και ότι είναι υπέροχης ποιότητας και γεύσης.Θέλησε να μου πει ότι δεν ξέρω από λάδι και ότι δεν γνωρίζω. Θύμωσα και του είπα ότι το δικό του λάδι είναι μάπα και δεν θα το έχει για πολύ ακόμα. Την ίδια στιγμή χτύπησε το κινητό του. Ήταν η γυναίκα του που του είπε να τρέξει στο σπίτι διότι το βαρέλι με το λάδι που έχουν...άνοιξε η μικρή βρυσούλα που είχε και το λάδι χύθηκε όλο μέσα στο σπίτι.  

Γύρισε με είδε τρομαγμένος και μου είπε...“ εσύ φταίς, εσύ το έκανες”. Ως φαίνεται κληρονόμησα το χάρισμα της γιαγιάς μου.

Είναι αυτό που σας έλεγα ΕΔΩ, ότι υπάρχει μέσα μας ένα ολόκληρο σύστημα που μπορεί να επηρεάσει και γεγονότα (την ύλη δηλαδή).