(Αφιερούται τοις Β.Ι.Πς της ελληνοφροσύνης)
¨Γιγνώσκω και μοι ένδον φρενών άλγεα κείταιορών ΠΡΕΣΒΥΤΑΤΗΝ γαίαν Ιαονίας καινομένην.
(Γνωρίζω και τα μέσα μου υποφέρουν, βλέπων
την παναρχαίαν (Ελληνκήν) χώραν της Ιωνίας καιομένην.)
(Σόλων ο Αθηναίος. 6ος αι. π.χ.ε.)
¨Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.¨
(Γ.Σεφέρης: ¨Η στέρνα.¨ )
Εωθινός αλέκτωρΩ Ελλάς, εις τους ώμους σου την γην κουβαλάς,
το όραμα του ανθρώπου εις τους ουρανούς ακουμπάς.
εσύ που χάραξες όλους τους δρόμους των πολιτισμών.
αρχιτέκτων των ιδεών και απελευθερωτής των εθνών.
Τον νέον χρυσούν αιώνα σου τώρα μοιάζεις
εις το σκότος και την ήμερη θλίψι σου ναετοιμάζεις
ίνα ωσάν θεός εις τον άνθρωπο χαρίσης κι αυτόν...
Αργά και σταθερά όλα θα γίνωσι, Θεοπρεπώς και δεόντως. Και θα λάμψωμεν και θα ηγεμονεύσωμεν πάλιν. Ο εβραϊκός τρόπος συμπεριφοράς, κατανοήσεως, οργανώσεως και διοικήσεως της ανθρωπότητος μόνο δεινά, πολέμους και γενοεθνοκτονίας επεσώρευσεν. Το παρελθόν διδάσκει το μέλλον και το παρελθόν εστί πανάρχαιον το και αμιγώς ελληνικόν. Το ελληνικόν δε πνεύμα αποτελεί τον πνευματικόν θησαυρόν, την χρυσήν εφεδρείαν της ανθρωπότητος. Άνευ του επικρατήσαι αυτό η ανθρωπότης καταδεδίκασται εις αφανισμόν ομού μετά της γης αυτής ολοκλήρου. Ως προς δε την παρούσαν εκπεφυλισμένην εποχήν, η μνήμη της διασωθήσεται τοις επιγενομένοις ίσως και μόνον δια λόγους διδακτικούς και εκπαιδευτικούς. δια το καταδείξαι το εις ποίον σημείον καταπτώσεως και αθλιότητος δύναται ο άνθρωπος καταλήξαι, ο οσάκις μισελληνικώς και ανθελληνικώς, ανηθίκως σκεππτόμενος και ενεργών.
Αλλά συν Αθηνά και τον νουν και την χείρα χρη κινείν. Πράξεις και πραγματικότητες υπερισχύουσι των ευχών και προφητειών. Άλλο κενοδοξία και άλλο αισιοδοξία.
Έκαστος δε, κατά την πατροφυλετικήν άνωθεν καταγωγήν και προδιάθεσιν αυτού, εις το είδος του και κατά την γηίνην αποστολήν αυτού αγωνίζεται και κρίνεται.
Το αμιγές ελληνικόν πνεύμα και αίμα, το προερχόμενον από απροσμέτρητα ιστορικά βάθη χιλιετιών εστί τούτο όπερ και επροσδιόρισε την έννοιαν άνθρωπος και αυτό πάλιν αναποφεύκτως πρόκειται, και ως από μηχανής θεός, εκ νέου σώσαι το ανθρώπινον είδος από του εκφυλισθήναι και οπισθοδρομήσαι εις την ζωώδη προανθρώπινον κατάστασιν αυτού. Και γαρ τι άλλο ει μη εκφυλισμός εστί αυτή αύτη η θεοποίησις και ακόρεστος λατρεία του κέρδους ως και η μηχανοποίησις-ψηφιοποίησις-δουλοποίησις της ανθρωπίνης προσωπικότητος μέσω του πελατειακού πολιτικού και θρησκευτικού συστήματος εξουσίας; Το οποίον ισχύον σύστημα, εκμεταλλευόμενον και επενδύον εις τα κατώτερα ανθρώπινα πάθη και αδυναμίας, ως πολιτικόν μεν σύστημα εμπορεύεται παν το πατριωτικόν, εθνικόν έως και τον νόμον αυτόν, ως θρησκευτικόν δε, καπηλεύεται τον θεόν, τον φόβον του αγνώστου, τας ακενώτους ελπίδας και τα απόκρυφα της τύχης, θησαυρίζον και εξαθλιούν και δουλοποιούν εν ταυτώ την ανθρωπότητα.
Μόνη ούν πανάκεια πνευματική και απελευθερωτική τούτων το ελληνιστί και ελευθεροφρόνως φιλοσοφείν και ελληνιστί και φιλοσόφως ελευθεροφρονείν.
Διανύομεν ήδη τον παγκοσμιοποιημένον, οικονομικόν προς το παρόν, πόλεμον προς διάλυσιν των μεγάλων γεωγραφικών ενοτήτων και βαίνομεν εις την οριστικήν επικράτησιν της βαρβάρου και τυραννοδούλου Ανατολής επί της Δύσεως. Εν άλλοις λόγοις εις το τέλος του εθνικού κοσμικού πολιτισμού, της ιστορίας, του ελευθέρου ανθρώπου και, - διατί ού;- εις την ανεπανόρθωτον καταστροφήν του ημετέρου πλανήτου.
Πολιορκητικός κριός αυτή την φορά και πάλι η θρησκεία, εις την πλέον βάρβαρον, κτηνώδη και σκοταδιστικήν μορφήν της, το αβέλτερον Ισλάμ. Διότι το Ισλάμ αυτό και μόνο, δυστυχώς, εξυπηρετεί τα μάλα και προ παντός άλλου, το ισχύον διεθνώς πολιτικόν σύστημα εξουσίας ως η μελλοντική δημογραφική δύναμις της ανθρωπότητος, η παρέχουσα - χαράς ευαγγέλια δια την άπληστον, πλανητικήν, κεφαλαιοκρατικήν, σατανικήν αριστοκρατίαν - τα φθηνότερα εργατικά χέρια δια την αύξησιν της παραγωγής και του κέρδους αυτών. Απεναντίας το υπάρχον πολιτισμικόν καθεστώς, το εθνικόν κοσμικόν και φιλελεύθερον κράτος, ο ελεύθερος και ευημερών άνθρωπος δηλαδή, θεωρείται δια την πλανητικήν αυτήν οικονομικήν αριστοκρατίαν εμπόδιον και φραγμόν εις τας επιδιώξεις της δια την ενοποίησιν της παγκόσμιας αγοράς και παραγωγής. Το Ισλάμ, και επειδή αντιμάχεται το υπάρχον δυτικόν πολιτισμικόν μοδέλον εξαλείφον ούτω και τα οιαδήποτε εμπορικά, δασμολογικά και άλλου τύπου θεσμικά εμπόδια αποτελεί το ιδανικόν εργαλείον δια την επικράτησιν του παγκοσμιοποιητικού κεφαλαίου, και ο πολιτισμός και ο ελεύθερος άνθρωπος όπως και η γαία πυρί μειχθήτωσαν. Ο ισλαμικός νόμος είνε θρησκεία και ως τοιούτος ιερός, θεόσταλτος και αναλλοίωτος. Ουδέποτε αλλάζει όπως οι κοσμικοί νόμοι διότι απευθύνεται εις ζωώδεις συνειδήσεις ούτε άνω αλλά ούτε και κάτω δυναμένας κινηθήναι. Ώστε είς νόμος, είς θεός, έν διεθνές θεοκράτος και μια αποκλειστική, δια πυρός και σιδήρου επιβληθείσα και κυβερνώσα, θρησκεία, κυρίως δε ουδεμίαν σχέσιν έχουσαν προς την σκοπίμως διεφθαρμένην και εκπεφυλισμένην, δημοκρατίαν, ανθρώπινα δικαιώματα και άλλα τοιαύτα κοσμικά και οχληρά τοις επιδόξοις δυνάσταις της ανθρωπότητος, τι το καλύτερον δια το άπληστον κεφαλαιοκρατικόν οικονομικόν σύστημα; Ο εθελόδουλος μαζάνθρωπος ante portas. Και τω θεώ δόξα.
Το φρούριον πέφτει εκ των έσω. Και το εβραιογενές αβρααμικόν Ισλάμ έχει ιστορικούς και ιδεολογικούς συγγενείς και συμμάχους, πέραν του τραπεζικού χαζαροεβραϊκού κεγαλαίου, και εντός των τειχών της Δύσεως. Έχει τη πέμππτην φάλαγγα (ηγεσίαν αλλά και αρκετόν προβατοειδές πλήρωμα) τόσον του εβραϊκώς ομογαλάκτου, αντεθνικού και διεθνιστικού, αβρααμικού χριστιανισμού (θρησκευτικού κομμουνισμού) όσον και του νεοκόπου πολιτικού κομμουνισμού, των εχόντων, αρχαιόθεν και νεώτερον, κοινόν ιστορικόν αντίπαλον και εχθρόν-στόχον το ελληνογενές δυτικόν εθνικόν κοσμικόν κράτος μετά των πολιτισμικών και πολιτικών αυτού αρχών, αξιών και ανθρωπιστικών κατακτήσεων.
Ούτω εξηγείται και η μεταπολεμικώς, ελέω ξενοκρατίας, εν Ελλάδι ραγδαία επέλασις και επικράτησις της αντεθνικής και διεθνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής (αριστερισμός και κομμουνισμός) όπως, και το πάλαι, η της χριστιανικής θρησκείας εις τον αρχαίον ρωμαϊκόν κόσμον υπερίσχυσις, υπό των Ρωμαίων υποκινουμένη και χρηματοδοτουμένη δια τον χρστιανικόν-θεοκρατικόν μετασχηματισμόν και διάσωσιν της αυτοκρατορίας, έναντι των παραδοσικαών τότε εθνοκεντρικών και φιλελευθέρων πολιτευμάτων και θρησκειών. Ηλίου γαρ φαεινότερον εστί την πολιτικήν αντίθρησκον αριστεράν όσον και την θρησκεύουσαν δεξιάν αποτελείν, λόγω διεθνιστικής ιδεολογίας, συνειδητούς ή μη, φυσικούς εθνομειοδότας άρα και υπηρέτας και συνεργάτας των ξένων δυνάμεων εθνικής κατοχής.
Από Ιμίων μάλιστα, μνημονίων και εντεύθεν ουδέν ίχνος απέμεινεν εν Ελλάδι εθνικής χροιάς και κρατικής οντότητος , του, ελέω ευρωδημοκρατίας, εθνικού αποχρωματισμού και αποδομήσεως της χώρας αφικομένων εις τεράστια, δοσιλογικά και προδοτικά, εγκληματικά ύψη ταπεινωτικής υποτελείας. Και ωσεί το κράτος τούτο εκυβερνάτο αν υφ’ όλων των άλλων χωρών εκτός των γηγενών κατοίκων αυτού, καταστάν όρθιον εθνικόν πτώμα, έρμαιον των ορέξεων και επιβουλών και υπό των πλέον ανισχύρων ακόμα βαρβάρων γειτόνων του.
Ότι ουκ έστι παραδοσιακή δεξιά μηδέ αριστερά εις το σύγχρονον ελληνικόν δημοκρατικόν προτεκτοράτον κράτος τούτο ει μη γερμανοδεξιά και γερμανοαριστερά παίζουσαι έν κοινοβουλευτικόν θέατρον της κακιάς ώρας και εις εν, εν είδει ευρωαποχωρητηρίου, κράτος διατεταγμένον δια την απορρόφησιν των λαθροπροσφυγικών εισροών, κλειδοκράτορος ούσης των ελληνικών συνόρων αυτής της βαρβάρου νεοκομμουνιστικής, πρώην ναζιστικής, Γερμανίας.
Η δε κατάστασις αύτη, εδραιωθείσα τα μάλιστα μεταπολιτευτικώς, θεωρητέα πλέον ως μη αναστρέψιμος και δι’όσον η χοιροειδώς υπό της ξενοκρατικής Κίρκης τρεφομένη νεοελληνική κοινωνία, εν τελεία συγχύσει και παραπληρφορήσει ούσα, αδυνατεί κατανοήσαι και συνειδητοποιήσαι την ευρωδημοκρατίαν αυτής ουδέν άλλο είναι ει μη το άλλο πρόσωπον της φρικτής ξενοδουλίας και ξενοκρατίας. Πικρόν το αληθές πλην αληθές. Πικρόν δε φάρμακον ιάσεως η αλήθεια αλλά και το μόνον σωτήριον. Η δε μόρφωσις-μάθησις εστίν η βασιλική οδός η άγουσα προς την αλήθειαν. Την αλήθειαν, ουσίαν της ζωής, τροφήν του πνεύματος, εορτήν των αισθήσεων, τάφον των ψευδαισθήσεων και εαρινή χαράν της δημιουργίας. Τουναντίον η ημιμάθεια και η αμάθεια το ψεύδος και τας ψευδαισθήσεις υπηρετεί, το κενόν και την απουσίαν παντός νοήματος και γεύσεως πραγματικής ζωής.
Έλληνες, Έλληνες, άγγελοι Προμηθέως, σπορά της Ίριδος, γαμβροί Τιτάνων, εξόριστοι Διός!
Η ξενοκρατία του εβραιοπνεύστου εθνοκτόνου τραπεζοκομμουνισμού, ως φυσικού διαδόχου του επίσης εβραϊκής εμπνεύσεως στρατοκρατικού σοβιετικού κομμουνισμού καλά κρατεί. Εν συνδυασμώ δε μετά των παραδοσιακών αβρααμικών κρυπτοαντεθνικών και κρυπτομισελληνικών ιερατείων και θρησκειών διαβιβρώσκουσι και υποσκάπτουσι, ύπουλα και συστηματικά, τα θεμέλια του δυτικού ελληνογενούς κοσμικού πολιτισμού συμμαχούντες προδοτικώς προς τούτο προς τας ασιατικάς μεταναστευτικάς ισλαμικάς ορδάς και φθάσαντες ήδη εις το τελικόν της εκπληρώσεως αυτού στάδιον. Ο ευρωδυτικός άνθρωπος και πολιτισμός κατεδαφίζεται και γενοκτονείται άρδην, ειρηνικώς και ραγδαίως, δια της δημοκρατικώς καλλιεργουμένης αβούλου ¨πολιτικής βουλήσεως¨ του πολιτικώς ορθού.
Προς τούτο ενδέδυται τα ευρωδημοκρατικά ιμάτια της κοινοβουλευτικής εξαπατήσεως. Αριστοκρατικά πρότυπα και ιδέαι τελούσι ήδη υπό δημοκομμουνιστικήν παρακρατικήν ως και νομικήν και δικαστικήν απαγόρευσιν. Επιτρεπτέαι μόνο σχολαί πολιτικοθρησκευτικών αποβλήτων και συνδικαλιστικών παρασίτων.
Από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν, γενεαί γεννεών νέων Ελλήνων πολιτών απέχουσαι των ναμάτων των ευγενών εθνικών οραμάτων και πατριωτικών ιδεωδών, γαλουχούνται δημοσιοεκπαιδευτικώς και δηλητηριωδώς, ου μην αλλά και αποκλειστικώς, εκφυλιστικώς και ευνουχιστικώς, δια της αριστεράς ζωοτροφής των υποδούλων και ξενοδούλων, μυούμεναι εις το πνεύμα της ηττοπαθείας, του κατευνασμού, της απονευρώσεως και του στρουθοκαμηλισμού.
(Η τελευταία στήσασα τρόπαια – και δι’ άλλην μίαν φοράν
δημοκρατικότατα προδομένη - εθνική νίκη.)
Παρά ταύτα ο εθνικός αγών αμείωτος
και ανένδοτος και μέχρι οριστικής και
θριαμβευτικής επικρατήσεως συνεχίζεται όσον συνεχίζεται και ο γενικότερος αγών των
συμπαντικών δυνάμεων του φωτός και του πολιτισμού εναντίον του σκότους της
βαρβαρότητος δι’ ένα πραγματικώς, ελεύθερον και δίκαιον, καλύτερον κόσμον και
αύριον.)
(Και η δημοκρατικώς τελευταία εθνική ήττα.
Και ο δημοκρατικός κατήφορος συνεχίζεται… )
Η αμοραλιστική, προδοτική και δολοφονική αριστερά, η ευτυχώς ηττημένη του εμφυλίου και ¨πρόμαχος¨ των μέχρι Ολύμπου εθνικών συνόρων, ως χρήσιμον δια το εθνοδιαλυτικόν πνεύμα αυτής ιδεολογικόν και πολιτικόν εργαλείον των ευρωδυτικών της Ελλάδος κατακτητών, αφέθη υπό των σατανικών συμμάχων μεταπολιτευτικώς κυριαρχήσαι ολοκληρωτικώς μετά του εθνομειοδοτικού κεφαλαίου εις την Παιδείαν και τον εργατικόν συνδικαλισμόν ως ευρεθείσα άνευ εθνικόφρονος αντιπάλου αλλά και συνεπικουρούσης δια την διάλυσιν και καταλήστευσιν της χώρας μιας εξίσου, και δια το δημοκρατικόν κοινοβουλευτικόν θέατρον – κρυπτοαριστερόφρονος ψευδοδεξιάς ελληνοφώνων μη Ελλήνων και φανατικών ανθελλήνων.
Ευρούσα ουν πρόσφορον δημοκρατικοδιαλυτικόν έδαφος και ανδρωθείσα και λυσσώσα εναντίον παντός εθνικού και πατριωτικού η ξενοστήρικτος, ξενοκίνητος και ξενόδουλος αριστερά αύτη ηύρε εις τον δημοκρατικώς-εθνοπροδοτικώς προσκληθέντα ειρηνικόν εισβολέα, το Ισλάμ, προθύμους εθνοκατεδαφιστάς συμμάχους τε και συνεργούς.
Όθεν και εξαπελύθη, εδραιώθη και επαγιώθη μια πρωτοφανής δημοκρατική τρομοκρατία, πνευματική, γλωσσική και εθνική επί δήθεν φασισμώ και ναζισμώ, κατά παντός εθνικόφρονος, συντηρητικού και τιμίου Έλληνος πολίτου, ως άλλοτε επί μεσαίωνος επί δήθεν ειδωλολατρία κατά παντός ελληνικού. Η εθνική ελληνική γλώσσα γλώσσα μετά κόπου πολλού υπό των σοφών λογίων του έθνους ανασυσταθείσα και ανδρωθείσα, μετά το 1821, εκακοποιήθη και περιτέτμηται ήδη σφαγιαστικώς και σαδιστικώς. Μετά τον δύσκολον μετεμφυλιακόν εθνικισμόν ηκολούθησεν η τιποτένια υποτελής δημοκρατία της μεταπολιτεύσεως.
Εκλέλοιπεν εν τω μεταξύ ολοσχερώς και ο αριστοκρατικός παροικιακός ελληνισμός (Κων/πολις, Βαλκάνια, Αίγυπτος, Ιωνία, Πόντος) προδοθείς υπό των ξένων δυνάμεων αλλά και συμπροδοθείς και εγκαταλειφθείς εις την μακάβριαν τύχην του υπό του ¨εθνικού κέντρου¨ των εντολοδόχων και ξενοδούλων, ελληνοφώνων μεν αλλά υπόπτου εθνικής καταγωγής , πολιτικών ¨ανδρών¨ του. Ο ελληνισμός επεριωρίσθη εις τα σημερινά του, υπό αμφισβήτησιν, εθνικά σύνορα εν είδει ειρκτής και τα κλειδιά του, ως αν έλεγεν και ο ποιητής, και πρεσβευτής εν Κύπρω διατελέσας, Γ. Σεφέρης, ερίφθησαν παρά των ξένων επικυριάρχων ημών εις το Αιγαίον. Μόνον ο εφοπλιστικός κλάδος ίσταται εις το παραδοσιακόν ηγεμονικόν ύψος του κρατών την σημαίαν του ελληνικού προγονικού γοήτρου και μεγαλείου αλλά αυτό προφανώς δεν φθάνει, δέον γενέσθαι και κάτι το συγκλονιστικόν μεγάλον εθνικώς προς αναστροφήν του αρνητικού εθνικού κλίματος.
Προς τούτοις απέστη, παντελώς σχεδόν, παρά τοις Έλλησιν της σήμερον, εξορισθέν υπό της σκοπίμως επιβληθείσης ηττοπαθούς και μοιρολατρικής πολιτικής και κοινωνικής ημών παιδείας, το μαχητικόν πνεύμα, η οξυδέρκεια και το εφευρετικόν δαιμόνιον της φυλής. Ίσως η θεά Τύχη και μόνο βοηθήσειε αν ημάς περαιτέρω, εις το ξημερώσαι μια ένδοξος ημέρα μεγάλης προς Ανατολάς νίκης επί του κλασικού ανέκαθεν και ανασταλτικού εθνικού ημών εμποδίου όπως άλλοτε επί Περσών, βασική προυπόθεσις δια την εθνικήν ημών απονάρκωσιν, ανάκαμψιν και έξαρσιν, και δια την δημιουργίαν κλίματος εθνικής αναδημιουργίας προς την εδραίωσιν της εθνικής και ανεξαρτήτου ημών κρατικής υποστάσεως.
Παράλληλα και η εθνική διχόνοια ως το συμμιγές κακόν του καλού παρακολουθεί αρχαιόθεν ως αχίλλειος πτέρνα την ελευθερόφρονα και γενναίαν φύσιν των Ελλήνων, κατά τον αυτό λόγον καθ’ όν η ενστικτώδης ενότης και ομαδικότης αποτελεί την αρετήν, το συμμιγές καλόν του κακού, της δειλίας και της αγελαίας δουλικότητος των βαρβάρων. Οσάκις αν επιτευχθείη όμως η των Ελλήνων σπανία πατριωτκή σύμπνοια-ομόνοια δια του δικαίου νομοθέτου και φιλοπάτριδος γενναιόφρονος ηγέτου, ουκ έστι πλέω ακαταμάχητος ή αυτών των Ελλήνων άλλη ξένη πολεμική αρετή μηδέ και σφοδρότερος επί γης ηρωισμού έρως και πόθος αθανασίας.
Η αιωνιότης καθορίζει τους νόμους. Η δε μοίρα εφαρμόζει αυτούς. Ως και ο θάνατος, κατά μίαν έννοιαν, τον φόρον του θνητού βίου προς την αιώνιον ζωήν αποτελεί, αι δε δοκιμασίαι αυτού του βίου αυτού ο φόρος της ψυχής προς την αρετήν. Όλα εδώ εν τέλει μένουσι. Και μόνον η αιθρία της ψυχής ανήκει εις ημάς. Και το κλίμα του πνεύματος.
Δαίμων μοιραίος, μούσα αρμονική και τύχη ασυνόδευτος καθοδηγούσι τα ανθρώπινα. Και άλλους μεν ωθούσι εις τα ταπεινά και στοιχειώδη εκπληρώσαι (ποικιλίαν και πληρότητα φυσικής ζωής, καρμικά χρέη), άλλους δε επί τα υψηλά και ηρωικά, επί τούτοις δε και τα αντίστοιχα, καθήκοντα . αποστολήν και ήθος εμπνέοντες αυτοίς και ενδυναμούντες.
Πώς άραγε αυτορρυθμίζεται και ενδυναμούται ο ανθρώπινος βίος συντονιζόμενος προς την θείαν λειτουργίαν του σύμπαντος; Οία γαρ η καθημερινή τακτική φαρμακευτική αγωγή το νοσούν σώμα ιαίνει ούτω και η καθημερινή τακτική προσευχή το αιθέριον σώμα της ψυχής αναζωογονεί, προσευχή-προσοχή ευλαβής προς την κοσμικήν τάξιν και αρμονίαν ούσα και τα θνητά και ανθρώπινα προς τα ουράνια αθάνατα και ευδαίμονα αφομοιούσα .
Ω θεέ των θεών, των εθνών και των ανδρών, ο θεός του πνεύματος της ελευθερίας και της φιλοσοφίας, πάτερ δωρητά των αγαθών, αεί μεθ’ ημών μένε των αγαπώντων σε, τα δε του μισανθρώπου κακοδαίμονος, της μάστιγος των εθνών, ανίερα και βλάσφημα έργα κεραυνοβόλως επέμβαινε, ματαίωνε και αποσόβει.
Έλλην και Εβραίος ουν, οιονεί αρχετυπικός θεός και διάβολος. Το αρχέγονον αντιμαχόμενον ιστορικόν κακό και καλό. Και ο μεν Έλλην ως γνήσιος θεού υιός αποστολήν έχει ελευθερώνειν δια της ηρωικής φιλοσοφίας τον άνθρωπον τον οποίον ο αποστάτης Ιουδαίος δια της δουλόφρονος θρησκείας προδίδει και σκλαβώνει, θεόν μοναδικόν έχων - και αποσκοπών εις - το κέρδος.
Και καλόν μεν ονομάζομεν την ηθικήν στάσιν ζωής και καλούς και αγαθούς τους, ως οι Έλληνες, φιλοτίμως τας ηθικάς αξίας και αρχάς αναγνωρίζοντας και τιμώντας. ήτοι το υπερασπίζεσθαι πατριωτικώς και μέχρι αυτοθυσίας την ζωήν και τιμήν της οικογενείας, των συγγενών, συμπολιτών και συμπατριωτών και αυτής ταύτης της πατρίδος τους βωμούς, εστίας και προγονικάς νεκροθήκας. κακόν δε θεωρούμεν το προδίδειν τα ιερά πάτρια και συγγενικά, πολλώ δε μάλλον το προτιμάν δίκην κοινού προαγωγού εκδούναι την οικογένειαν και συζύγους ημών ως άλλος πατριάρχης Αβραάμ προς Φαραώ ή Νοταράς και πατριάρχης Γεννάδιος προς Μωάμεθ δια την επιβίωσιν, την δόξαν και το κέρδος. Πατρίς γαρ η παρά τοίς θεοίς και τοις φρονίμοις των ανθρώπων υπερτάτη ηθική αξία, φιλοπατρία δε η επιτομή των αρετών και πεμπτουσία της οσιότητος.
Διο και ο Έλλην αυτός, οσάκις προδίδων την ιεράν αυτού πατρίδα και απελευθερωτικήν του αποστολήν ως και την πνευματικήν του φύσιν και ταυτότητα επεχείρησεν μιμηθήναι και γενέσθαι αφομοιωθείς Ρωμαίος διοικητής εις την θέσιν του Ρωμαίου ή Εβραίος μυστικιστής και θεοκράτης εις την θέσιν του Εβραίου, ετιμωρήθη σκληρότατα και παραδειγματικότατα υπό της θείας Δίκης. Λόγος άλλωστε δια τον οποίον σήμερον αυτός ο Έλλην, ο εγγίσας πάλαι ποτέ την δόξαν των άστρων και φωτοδότης ών των εθνών κινδυνεύει βαίνων εις οριστικόν εθνικόν και φυλετικόν αφανισμόν. Οι νόμοι γαρ της δίκης εισίν αμείλικτοι και άκρως αμερόληπτοι και μη διακριτικοί αλλά ίσοι προς μεγάλους και μικρούς, ενδόξους και αδόξους. Η φύσις και ο νόμος της ιστορικής και εξελικτικής ανάγκης εδημιούργησε τον Έλληνα δια το λειτουργείν ως Έλλην. Ο δε κόσμος ανάγκην πραγματικών Ελλήνων έχει και ουχί ενός Ρωμαίου ή Εβραίου παραπάνω, αμφοτέρων τούτων άλλωστε όντων ικανοτέρων προς τα της εαυτών φύσεως πράττειν ή ο αχρείως μιμούμενος αυτούς Έλλην. Οπότε περισσεύετε, κύριε υφέλλην, και η φυσική οικονομία απεχθάνεται τα κενά, τα ημίαιμα και τας τερατογενέσεις , όσον και αποσύρει τα περιττά...
Άρα ή πανελληνισμός ή παναφανισμός, ω Ρωμηέ! ¨Ο κόμβος επί κτενός¨ γαρ.
Αλλά κι εσύ, Εβραίε, μη επαίρου. Και ει, ούτως απαισίως εχόντων των ιστορικών πραγμάτων, επέζησες και επιζείς ου μην αλλά και θριαμβεύεις και δοξάζεσαι και καταδυναστεύεις τον Έλληνα, τον δι’ αδίκων μέσων φθίνοντα και γενοκτονούμενον και αφανιζόμενον όπως και ο κόσμος άλλωστε και ο πλανήτης όλος, και τι προς τούτο; Και μέχρι πότε; Νήπιοι! Μεγάλη άνοδος, μεγίστη πτώσις γαρ, ακουστόν ουκ έχετε; Και γαρ Νέμεσις και Ερινύες επικρέμανται αρχέγονοι κραταιαί, παντεποπτεύουσαι Δίκης όρκους, αίτινες όσον αργούσαι τοσούτον και την ποινήν βαρυτέραν τοις παραβάταις απεργαζόμεναι.
(συνεχίζεται)
Ευρούσα ουν πρόσφορον δημοκρατικοδιαλυτικόν έδαφος και ανδρωθείσα και λυσσώσα εναντίον παντός εθνικού και πατριωτικού η ξενοστήρικτος, ξενοκίνητος και ξενόδουλος αριστερά αύτη ηύρε εις τον δημοκρατικώς-εθνοπροδοτικώς προσκληθέντα ειρηνικόν εισβολέα, το Ισλάμ, προθύμους εθνοκατεδαφιστάς συμμάχους τε και συνεργούς.
Όθεν και εξαπελύθη, εδραιώθη και επαγιώθη μια πρωτοφανής δημοκρατική τρομοκρατία, πνευματική, γλωσσική και εθνική επί δήθεν φασισμώ και ναζισμώ, κατά παντός εθνικόφρονος, συντηρητικού και τιμίου Έλληνος πολίτου, ως άλλοτε επί μεσαίωνος επί δήθεν ειδωλολατρία κατά παντός ελληνικού. Η εθνική ελληνική γλώσσα γλώσσα μετά κόπου πολλού υπό των σοφών λογίων του έθνους ανασυσταθείσα και ανδρωθείσα, μετά το 1821, εκακοποιήθη και περιτέτμηται ήδη σφαγιαστικώς και σαδιστικώς. Μετά τον δύσκολον μετεμφυλιακόν εθνικισμόν ηκολούθησεν η τιποτένια υποτελής δημοκρατία της μεταπολιτεύσεως.
Εκλέλοιπεν εν τω μεταξύ ολοσχερώς και ο αριστοκρατικός παροικιακός ελληνισμός (Κων/πολις, Βαλκάνια, Αίγυπτος, Ιωνία, Πόντος) προδοθείς υπό των ξένων δυνάμεων αλλά και συμπροδοθείς και εγκαταλειφθείς εις την μακάβριαν τύχην του υπό του ¨εθνικού κέντρου¨ των εντολοδόχων και ξενοδούλων, ελληνοφώνων μεν αλλά υπόπτου εθνικής καταγωγής , πολιτικών ¨ανδρών¨ του. Ο ελληνισμός επεριωρίσθη εις τα σημερινά του, υπό αμφισβήτησιν, εθνικά σύνορα εν είδει ειρκτής και τα κλειδιά του, ως αν έλεγεν και ο ποιητής, και πρεσβευτής εν Κύπρω διατελέσας, Γ. Σεφέρης, ερίφθησαν παρά των ξένων επικυριάρχων ημών εις το Αιγαίον. Μόνον ο εφοπλιστικός κλάδος ίσταται εις το παραδοσιακόν ηγεμονικόν ύψος του κρατών την σημαίαν του ελληνικού προγονικού γοήτρου και μεγαλείου αλλά αυτό προφανώς δεν φθάνει, δέον γενέσθαι και κάτι το συγκλονιστικόν μεγάλον εθνικώς προς αναστροφήν του αρνητικού εθνικού κλίματος.
Προς τούτοις απέστη, παντελώς σχεδόν, παρά τοις Έλλησιν της σήμερον, εξορισθέν υπό της σκοπίμως επιβληθείσης ηττοπαθούς και μοιρολατρικής πολιτικής και κοινωνικής ημών παιδείας, το μαχητικόν πνεύμα, η οξυδέρκεια και το εφευρετικόν δαιμόνιον της φυλής. Ίσως η θεά Τύχη και μόνο βοηθήσειε αν ημάς περαιτέρω, εις το ξημερώσαι μια ένδοξος ημέρα μεγάλης προς Ανατολάς νίκης επί του κλασικού ανέκαθεν και ανασταλτικού εθνικού ημών εμποδίου όπως άλλοτε επί Περσών, βασική προυπόθεσις δια την εθνικήν ημών απονάρκωσιν, ανάκαμψιν και έξαρσιν, και δια την δημιουργίαν κλίματος εθνικής αναδημιουργίας προς την εδραίωσιν της εθνικής και ανεξαρτήτου ημών κρατικής υποστάσεως.
Παράλληλα και η εθνική διχόνοια ως το συμμιγές κακόν του καλού παρακολουθεί αρχαιόθεν ως αχίλλειος πτέρνα την ελευθερόφρονα και γενναίαν φύσιν των Ελλήνων, κατά τον αυτό λόγον καθ’ όν η ενστικτώδης ενότης και ομαδικότης αποτελεί την αρετήν, το συμμιγές καλόν του κακού, της δειλίας και της αγελαίας δουλικότητος των βαρβάρων. Οσάκις αν επιτευχθείη όμως η των Ελλήνων σπανία πατριωτκή σύμπνοια-ομόνοια δια του δικαίου νομοθέτου και φιλοπάτριδος γενναιόφρονος ηγέτου, ουκ έστι πλέω ακαταμάχητος ή αυτών των Ελλήνων άλλη ξένη πολεμική αρετή μηδέ και σφοδρότερος επί γης ηρωισμού έρως και πόθος αθανασίας.
Η αιωνιότης καθορίζει τους νόμους. Η δε μοίρα εφαρμόζει αυτούς. Ως και ο θάνατος, κατά μίαν έννοιαν, τον φόρον του θνητού βίου προς την αιώνιον ζωήν αποτελεί, αι δε δοκιμασίαι αυτού του βίου αυτού ο φόρος της ψυχής προς την αρετήν. Όλα εδώ εν τέλει μένουσι. Και μόνον η αιθρία της ψυχής ανήκει εις ημάς. Και το κλίμα του πνεύματος.
Δαίμων μοιραίος, μούσα αρμονική και τύχη ασυνόδευτος καθοδηγούσι τα ανθρώπινα. Και άλλους μεν ωθούσι εις τα ταπεινά και στοιχειώδη εκπληρώσαι (ποικιλίαν και πληρότητα φυσικής ζωής, καρμικά χρέη), άλλους δε επί τα υψηλά και ηρωικά, επί τούτοις δε και τα αντίστοιχα, καθήκοντα . αποστολήν και ήθος εμπνέοντες αυτοίς και ενδυναμούντες.
Πώς άραγε αυτορρυθμίζεται και ενδυναμούται ο ανθρώπινος βίος συντονιζόμενος προς την θείαν λειτουργίαν του σύμπαντος; Οία γαρ η καθημερινή τακτική φαρμακευτική αγωγή το νοσούν σώμα ιαίνει ούτω και η καθημερινή τακτική προσευχή το αιθέριον σώμα της ψυχής αναζωογονεί, προσευχή-προσοχή ευλαβής προς την κοσμικήν τάξιν και αρμονίαν ούσα και τα θνητά και ανθρώπινα προς τα ουράνια αθάνατα και ευδαίμονα αφομοιούσα .
Ω θεέ των θεών, των εθνών και των ανδρών, ο θεός του πνεύματος της ελευθερίας και της φιλοσοφίας, πάτερ δωρητά των αγαθών, αεί μεθ’ ημών μένε των αγαπώντων σε, τα δε του μισανθρώπου κακοδαίμονος, της μάστιγος των εθνών, ανίερα και βλάσφημα έργα κεραυνοβόλως επέμβαινε, ματαίωνε και αποσόβει.
Έλλην και Εβραίος ουν, οιονεί αρχετυπικός θεός και διάβολος. Το αρχέγονον αντιμαχόμενον ιστορικόν κακό και καλό. Και ο μεν Έλλην ως γνήσιος θεού υιός αποστολήν έχει ελευθερώνειν δια της ηρωικής φιλοσοφίας τον άνθρωπον τον οποίον ο αποστάτης Ιουδαίος δια της δουλόφρονος θρησκείας προδίδει και σκλαβώνει, θεόν μοναδικόν έχων - και αποσκοπών εις - το κέρδος.
Και καλόν μεν ονομάζομεν την ηθικήν στάσιν ζωής και καλούς και αγαθούς τους, ως οι Έλληνες, φιλοτίμως τας ηθικάς αξίας και αρχάς αναγνωρίζοντας και τιμώντας. ήτοι το υπερασπίζεσθαι πατριωτικώς και μέχρι αυτοθυσίας την ζωήν και τιμήν της οικογενείας, των συγγενών, συμπολιτών και συμπατριωτών και αυτής ταύτης της πατρίδος τους βωμούς, εστίας και προγονικάς νεκροθήκας. κακόν δε θεωρούμεν το προδίδειν τα ιερά πάτρια και συγγενικά, πολλώ δε μάλλον το προτιμάν δίκην κοινού προαγωγού εκδούναι την οικογένειαν και συζύγους ημών ως άλλος πατριάρχης Αβραάμ προς Φαραώ ή Νοταράς και πατριάρχης Γεννάδιος προς Μωάμεθ δια την επιβίωσιν, την δόξαν και το κέρδος. Πατρίς γαρ η παρά τοίς θεοίς και τοις φρονίμοις των ανθρώπων υπερτάτη ηθική αξία, φιλοπατρία δε η επιτομή των αρετών και πεμπτουσία της οσιότητος.
Διο και ο Έλλην αυτός, οσάκις προδίδων την ιεράν αυτού πατρίδα και απελευθερωτικήν του αποστολήν ως και την πνευματικήν του φύσιν και ταυτότητα επεχείρησεν μιμηθήναι και γενέσθαι αφομοιωθείς Ρωμαίος διοικητής εις την θέσιν του Ρωμαίου ή Εβραίος μυστικιστής και θεοκράτης εις την θέσιν του Εβραίου, ετιμωρήθη σκληρότατα και παραδειγματικότατα υπό της θείας Δίκης. Λόγος άλλωστε δια τον οποίον σήμερον αυτός ο Έλλην, ο εγγίσας πάλαι ποτέ την δόξαν των άστρων και φωτοδότης ών των εθνών κινδυνεύει βαίνων εις οριστικόν εθνικόν και φυλετικόν αφανισμόν. Οι νόμοι γαρ της δίκης εισίν αμείλικτοι και άκρως αμερόληπτοι και μη διακριτικοί αλλά ίσοι προς μεγάλους και μικρούς, ενδόξους και αδόξους. Η φύσις και ο νόμος της ιστορικής και εξελικτικής ανάγκης εδημιούργησε τον Έλληνα δια το λειτουργείν ως Έλλην. Ο δε κόσμος ανάγκην πραγματικών Ελλήνων έχει και ουχί ενός Ρωμαίου ή Εβραίου παραπάνω, αμφοτέρων τούτων άλλωστε όντων ικανοτέρων προς τα της εαυτών φύσεως πράττειν ή ο αχρείως μιμούμενος αυτούς Έλλην. Οπότε περισσεύετε, κύριε υφέλλην, και η φυσική οικονομία απεχθάνεται τα κενά, τα ημίαιμα και τας τερατογενέσεις , όσον και αποσύρει τα περιττά...
Άρα ή πανελληνισμός ή παναφανισμός, ω Ρωμηέ! ¨Ο κόμβος επί κτενός¨ γαρ.
Αλλά κι εσύ, Εβραίε, μη επαίρου. Και ει, ούτως απαισίως εχόντων των ιστορικών πραγμάτων, επέζησες και επιζείς ου μην αλλά και θριαμβεύεις και δοξάζεσαι και καταδυναστεύεις τον Έλληνα, τον δι’ αδίκων μέσων φθίνοντα και γενοκτονούμενον και αφανιζόμενον όπως και ο κόσμος άλλωστε και ο πλανήτης όλος, και τι προς τούτο; Και μέχρι πότε; Νήπιοι! Μεγάλη άνοδος, μεγίστη πτώσις γαρ, ακουστόν ουκ έχετε; Και γαρ Νέμεσις και Ερινύες επικρέμανται αρχέγονοι κραταιαί, παντεποπτεύουσαι Δίκης όρκους, αίτινες όσον αργούσαι τοσούτον και την ποινήν βαρυτέραν τοις παραβάταις απεργαζόμεναι.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου