ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ζ΄(11)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ζ΄(11)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Πάντα ψηλά, καμαρωτά  με της νίκης τα φτερά. Λίγο υγεία, ειρήνη, τύχη και η ζωή προχωράει. Αλλιώς στα δύσκολα κολλάει.   

Το κακό έχει κι αυτό δικαιώματα πάνω στον άνθρωπο αλλά κι ο τελευταίος έχει, αν θέλει, τρόπους για να το αντιμετωπίσει. Το καλό στο τέλος υπερισχύει, δεν γίνεται ούτε εις το ελάχιστον απ’ το κακό να ηττηθή, εκτός κι αν αυτό έχει προηγουμένως παραιτηθή και αυτοαλλοιωθή.

Αιώνιοι δεν είμαστε αλλά όσο θα ζήσωμε μπορούμε το αυτόνομοι θεοί του εαυτού μας. Δεν είμαστε γεννημένοι ούτε για την δυστυχία αλλά ούτε και την ευτυχία. Ίσως για τα πάντα, ίσως και για το τίποτα. Αλλά πάντα θα μας περιμένει στο τέλος το σκοτεινό καράβι της αιωνιότητος.

Πότε χαμηλά ενεργειακά και πότε υψηλά. Όλα είναι κύκλος, τέλος και αρχή, αρχή και τέλος, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Πράγματα που όμως δεν προγιγνώσκονται ούτε προεξοφλούνται ποτέ.

Δεν ξέρεις που σε περιμένει ούτε το καλό ούτε το κακό. Διό και στα κακά μη παραιτού και στα καλά μη επαναπαύου.

 
2. Πρώτα σκεπτόμενος ο αιθέριος ουρανός, μετά ο ήλιος και κατόπιν ο άνθρωπος. Κι ενώ ο άνθρωπος κολυμπά στο φως, το πνεύμα κεντά θεούς στο κενό.

Δίνετέ μας δύναμι και υπομονή, ω ανεξάντλητοι ουράνιαι δυνάμεις! Δύναμι για να έχωμε υπομονή και υπομονή για να έχωμε δύναμι. Ακροβασίη, θεοβασίη γαρ ο ανθρώπινος σπαραγμός και προορισμός.

Χάνεις την μισή ψυχή σου όταν μπαίνεις στην σέκτα. Μετά έχεις όλο τρον χρόνο να χάσεις και την άλλη μισή. Ούτε η επιστήμη σώζει μήτε η θρησκευτική μαγεία. Το μέτρον ευζωίας και η χάρις του θεού απαιτούν προσγειωμένα, ταπεινά μυαλά.

Και τα χρήματα κάποτε κουράζουν κι αυτά. Των οποίων η αξία στη διαχείρισι βρίσκεται μάλλον ή εις το κατέχειν. Μεγάλα δε κτήματα, μεγάλαι και σκοτούραι. Τύχη δε φιλεί ανατρέπειν και περιγελάν τα πάντα.

Εξουσία πάλιν ο παγιδευμένος έρχεται θρόνος, ηλεκτρική καρέκλα, του απόντος θεού, τιμωρός της ανθρώπινης απληστίας. Φορτωμένος σκλαβιά, λύθρα, εγκλήματα, εκφυλισμό και λυκανθρωπία.

Όποιος δε προδίδει για το άτιμο, ανίερο κέρδος ιερά και όσια της πατρίδος, αντί του οφειλομένου εις αυτά σεβασμού, τιμής και της μέχρι αυτοθυσίας υπερασπίσεως, από την Δϊκη και τας Ερινύες δεν θα μένει ήσυχος ποτέ. θα τον βδελύσσεται ο αγνός ουρανός και θα τον εμέσσει εν αηδία η μητέρα γη.

 
3. Οι αρχαίοι σοφοί πατέρες μας εδίδαξαν όλων των πραγμάτων το χρυσούν μέτρον. Γι αυτό πρωτίστως έβαλαν χαλινό στην θρησκεία που μιλά για το ιερό και τον θεό ίνα μη καταστή έτσι παντοδύναμος και τερατώδης ώστε να ταπεινώνει και να σκλαβώνει αντί να παρηγορεί τον άνθρωπον.

Αυτοί οι δαιμόνιοι αρχαίοι Ελληνες είχαν μια ανοικτή και εξημερωμένη θρησκεία, μια ανωτέρα και ευγενεστέρα αντίληψι του θείου και ιερού.

Οι θεοί των δεν ήσαν απλά θεοποιημένοι ιστορικοί χαρακτήρες αλλά αι ανθρωπομορφοποιημέναι και εκλογικευμέναι αιώνιαι φυσικαί και κοσμικαί δυνάμεις που στηρίζουν, προστατεύουν και αποθεώνουν τον ενάρετο και αγωνιζόμενο άνθρωπο.  

Ενέπνεον δηλονότι την ελευθεροφροσύνην, την αβίαστον και ανεμπόδιστον πνευματικήν αναζήτησιν, την υγεία της δημιουργίας, τον ευγενή έρωτα της επιστήμης, την χαράν της ζωής και την φιλοκαλία.  

Πράγμα που τελικώς και δυστυχώς, από μια εποχή και μετά, δεν είχε συνέχεια. Η παρακμή και η πολιτισμική κόπωσις έφερε στο ιστορικό προσκήνιο την βαρβαρότητα και επί του θρησκευτικού πεδίου.

 
4. Η θεοεπικυρωμένη μισαλλοδοξία του δόγματος, ο φανατισμός και η βία, ο βάναυσος ολοκληρωτισμός των διεθνιστικών αβρααμιστικών θρησκειών της Ανατολής επεκράτησαν έκτοτε. Ο πολιτισμοκλαστικός μονοθεϊστικός αβρααμισμός  απετέλεσε ως μια οδυνηρά ιστοική οπισθοδρόμησις και συμφορά της ανθρωπότητος.

Υπήρξε ένα κλειστό, σκοταδιστικό και τρομοκρατικό σύστημα σκέψεως με θρησκευτική επικάλυψι, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του πιο βάρβαρου και δεσποτικού ολοκληρωτισμού. Του θεοκρατικού. Μια κουλτούρα αντί γνώσεως, απογνώσεως, μηδενισμού, δουλολαγνείας και θανάτου.

Τέλειο πολιτικό της αντίγραφό και η κρατούσα δημοκρατία, η τέλεια δικτατορία. Δημοκτατ-ορ-ία. Γι αυτό και δεν έχει αδιέξοδα. Είναι ο πάτος όλων των τυραννιών. Η στρατιωτική γαρ δικτατορία είναι ωμή και απροκάλυπτος βία. Η θεοκρατική πάλι φωνάζει από μακριά θρησκευτική βλακεία, τύφλα και παράνοια.

Η  αγία ψευδοδημοκρατία μας όμως;.. αλλά αυτή είναι η τέλεια ευθανασία, ο ανεπαίσθητος, λανθάνων βιασμός συνειδήσεων που γίνεται συν τω χρόνω εθισμός και δευτέρα φύσις. Όπως και η αβρααμική θρησκεία, καλή ώρα.

Τί άλλο γαρ αυτή η ψευδοδημοκρατία δύναται είναι, η με τον, δια συνεχών ψευδοεκλογών, αυτοαποκλεισμόν του εκλογικού λαϊκού σώματος από την άσκησι και ισότιμον νομήν των αξιωμάτων εξουσίας. Ου μην αλλά και η νομιμοποίησις δια της αντιπροσωπευτικής ψήφου πάσης κυβερνητικής αυθαιρεσίας και λαοτκί ακολασίας;