ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ζ΄(18)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ζ΄(18)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Την μια όψι του νομίσματος της μοίρας μας ξέρομε μόνο. Την άλλη συν τη ηλικία αποκαλύπτει νους και χρόνος. Ουαί κι αλίμονο σ’ αυτούς που λένε ψέματα και υποκρίνονται σε γη και ουρανό. Σύντομα δεν θα έχουν που απομείναι και πού την κεφαλήν κλίναι.

Και όμως είμεθα κύτταρα θεού, αστρικοί οργανισμοί, εν δυνάμει αιώνιοι. Θεοί και δαίμονες αφανείς συνεταίροι μας. Όπου της αλήθειας τα άγνωστα θαύματα, του απείρου οι απροσκύνητοι μύθοι.

Μέτρον και ουσία, άκρα και παρ-ουσία. Φύλαξόν μας, θεέ, από τους χριστιανίζοντας υποκριτάς. Από τους διαολίζοντες μπορούμε και μόνοι μας.

Αλλά πώς μπορείς να διακρίνεις το κακό που φορά τα πιο λαμπρά και ένδοξα ονόματα του καλού και απολαύει των μεγίστων θρησκευτικών τιμών;

Γι αυτό και το μη δίνεις και πολύ βάσι εις τα θρησκεύματα όπως και εις τας γυναίκας είναι μια φρόνιμος, μια σοφή σκέψις. Λένε γαρ και τα δυο τους ψέματα, με την ίδια ευκολία, φυσικότητα και ελαφρότητα που ενοούν και την αλήθεια.

 
2.  Πώς έγινε θεός ο θεός αυτού του κόσμου; Απλά είχε την δύναμι δια πυρός και σιδήρου απαγορεύσαι σε όλους τους άλλους ομιλείν εξ ονόματος του θεού εκτός απ’ αυτόν τον ίδιο. Κάπως έτσι έγινε εξουσία και ο θεός των Αβρααμόδουλων, ένα αποτυχημένο είδος ανθρώπου, κόντρα στο ιερό ελληνικό φως.

Ο προβατόψυχος πιστός οπαδός του ξεπεσμένου αυτού τυραννικού θεού δεν έχει πλέον λόγον ούτε αντίλογον άρα ούτε και πνεύμα. Άδειασε από νου και γέμισε αέρα θεό. Ένας άλλόφρων πιθηκίζων, ένας παπαγάλος του θεού.

Αποχαυνωμένοι λάτρεις ενός αποδιοπομπαίου τράγου, κρυφού αρνητού της ζωής, συμβιβασμένου, ηττοπαθούς και νεκρόφιλου, ενός αντιήρωος αντί ήρωος, αντισωτήρος αντί σωτήρος. Τί να είποις!

Αλλά εμείς είμαστε Έλληνες και είμαστε οι καλύτεροι, με τα ολιγότερα ψέματα και τις μεγαλύτερες αλήθειες. Γι αυτό και ο θεός μας δεν έχει ανάγκη από θαύματα θαυμασμού, οπαδούς και δόξα ίνα υπάρξη και λειτουργήση.

Εδώ το άριστον γεωκλίμα, πανίς και χλωρίς, το άριστον δυνατόν ανθρώπινο είδος, εδώ ο φυσικός παράδεισος και θεός φανερός. Γι αυτό κι εδώ γεννήθηκαν αι Απολλώνιαι μούσαι και οι του πολιτισμού δώδεκα συμπαντικοί θεοί.

 
3. Υπάρχει και μίσος υγιές, μίσος ευγενές, μίσος δικαιοσύνης. Και θα υπάρχει εν όσω υπάρχει ατιμώρητος η τόσο βρώμικη, πρόστυχη και μιαρή εξουσία. Τόσον αυτή όσον και η αναλόγου υφής ακόλαστος αυλή της.

Δεν έχεις πού ν’ ακουμπήσεις εδώ την καλοσύνη σου. Κρατάς την μύτη σου όσο εμβαθύνεις στα πολιτικοθρησκευτικά βάθη και πάθη της εξουσίας. Σφάζονται μευαξύ των γι αυτήν όλαι αι μεγάλαι οργανώσεις και η πιο  εγκληματική εξ αυτών υπερισχύει και αυτοανακηρύσσεται κοσμική και θρησκευτική εξουσία.

Αλλά εάν δεν αποδοθή στον ζωοφόρο πλανήτη μας η πρέπουσα θρησκευτική εκτίμησι και σεβασμός του ιερού όπως και η επιστημονική αναγνώρισις του πνευματικού, αυτός δεν έχει μέλλον ούτε και η ανθρωπότης μαζύ του.   

Δημοκρατία, πλανητική δημοκρατορία κατ’ ουσίαν έχομεν εδώ. Την τέλεια, την χωρίς αδιέξοδα. Και πώς να μην είναι αφού η κάθε νέα τετραετία της συγχωρεί και εξαγνίζει την μητέρα της, την διεφθαρμένη παλαιά υρτραετία; Έτσι οι νέοι αντιπαθείς κάνουν συμπαθείς τους πρώην αντιπαθείς. Μαύρη μαγεία.

 
4. Γι αυτό και καταδιώκονται τόσον μανιωδώς αι εθνικαί αξίαι. Είναι η συλλογική βαθιά μας ψυχή το έθνος, η πιο βαθιά ρίζα της ανθρώπινης ψυχής, ο ομφάλιος λώρος της γηίνης υπάρξεώς μας με την ουράνια.

Χωρίς αυτή αποκτήνωσις και τέλειον χάος. Γι αυτό δεν πωλείται αυτή, δεν αγοράζεται ούτε και εξαγοράζεται όσες φορές κι αν πωληθή και αγορασθή. Ατενίζει και τρέφεται όπως όλα τα αιώνια απ’ τα υψηλά.   

Γι αυτό ακόμα κι ο θάνατος γλυκύς έρχεται σαν ύπνος παιδικός όταν τον σκεπάζει η ουράνια αγνή του έθνους ιδέα.  Αλλά το έθνος θέλει μόνο ευγενείς, ειλικρινείς και αβιάστους φίλους και συμμάχους, πτωχούς και πλουσίους ευπατρίδας. Δοτικούς και φιλοδίκαιους.

Ταπεινόφρονες και ολιγαρκείς σώζουσι και φυλάττουσι ψυχής κέρδη τα πλείονα.  Όλβιος και ο εν τιμή καταγηράσας και τα όσια δράσας και απολαύσας, ο και μη τα ανόσια έργα δοκιμάσας.

Θεός και παράδεισος είναι ο ήλιος της αγάπης, η τέλεια απουσία φόβου.  Μακάριος όθεν και τρισμακάριος  όστις υψωθείς κατηξιώθη θεαμάτων τοιούτων και θαυμάτων θεατής γενέσθαι.