ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(10)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(10)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Αν θες να στραβώσης άνθρωπο μορφώνοντάς τον άρχιζε από το Ωμέγα αντί του Άλφα, από του προσκύνα  αντί του σκέπτεσσαι, από την θρησκεία αντί της φιλοσοφίας.

Ο ευρύς ουρανός προέκτασις της γης, κατοικία του αποθεωθέντος αρχαίου ανθρώπου και του θεού πατρός του. Η χθών μια απόφυσις του ουρανού, εκπαιδευτήριον, στίβος και δοκιμασία του νέου εξελισσομένου ανθρώπου.

Μας περιβάλλει και μας ορίζει η θανάσιμος ανακυκλωτική εξέλιξις της αιωνιότητος. Η πορεία του ανθρώπου προς την αποθεωτικήν αυτοπραγμάτωσιν αυτού είναι αποκλειστικώς δική του υπόθεσις, επιλογή και ευθύνη. Θεός αναίτιος.

Όπως τα κατά συνθήκην ψεύδη τοιουτοτρόπως και αι κατά σύμβασιν ημέτεραι θρησκείαι. Κάθε θρησκευτική επιγραφή είναι μια πύλη εισόδου εις το κυκλώπειον σπήλαιον, τον μινωικόν Λαβύρινθον. Θνητοί και αθάνατοι, υπόζυγοι ερχόμεθα προαιωνίων αγράφων νόμων.

Άθλημα, κρίσις και ποινή εδώ συγκλίνουν επί τούτω: δούλος ή ελεύθερος; Η ελευθερία κερδίζεται με την αρετή και την αυτοθυσία πρωτίστως για την υπεράσπισι της πατρίδος και των πολιτισμικών αξιών που αυτή εμπεριέχει.  Φιλοπατρία άρα η κορυφαία αρετή που εξευγενίζει, αφηρωίζει και αποθεώνει τον άνθρωπο.

 
2. Ο ελληνοφρονών θεωρεί την σκλαβιά επίγεια κόλασι χειροτέρα του θανάτου. διότι πρόκειται για διαστροφή της ανθρωπίνης φύσεως και θάνατον της ψυχής. Κατ’ αυτόν ουδέν θεοπρεπέστερον και θεοφιλέστερον του αισθήματος και καθήκοντος τούτου.

Η δουλεία ερωτοτροπεί με την κρόνιο ανθρωποθυσία. Η θρησκεία εργολαβικά προστάτης των αδυνάτων, μικρονόων και δούλωνυ ποβαθμίζει την εθνικήν ελευθερίαν και τους ήρωάς της, εξαγιάζει δε για τους δικούς της πελατειακούς λόγους την δουλεία εάν υπηρετεί τους σκοπούς της.

Η εθνική ελευθερία πλάθει ήρωες αγωνιστάς υπέρ αυτής μέχρι αυτοθυσίας, η θρησκεία θεωρεί υψίστην αρετήν και μαρτύριον αγιότητος την υπέρ της θρησκείας θάνατον, μια προβατοειδή παράδοσι επί σφαγήν χωρίς προοπτική και όραμα επίγειας ελευθέρας ζωής.

Ο εθνικός ήρως ως ελευθερόφρων νικά τον φόβο του θανάτου και αποθνήσκει έμπλεως ζωής. ο θρησκευτικός μάρτυς ως δουλόφρων αρνείται την ζωή και παραδίδεται ξεθυμασμένος και ανακουφισμένος στον θάνατον θεωρώντας τον θέλημα θεού.  

Ο σταυρός επισημαίνει, συμβολίζει αυτό παραστατικά, χριστιανικά. Ο θεοφόρος άνθρωπος σταυρώνεται εδώ και ανασταίνεται όχι για να ζήση αιώνια σαν θεός αλλά για να ξανασταυρωθή και πάλι, ο προσηλωμένος και σπαρασσόμενος-επαναγεννώμενος, ο αιωνίως θυματοποιημένος Προμηθεύς.

3. Αλλά η δουλεία είναι ζων θάνατος, αργός θάνατος της ψυχής, θάνατος πολλά χείρων του φυσικού θανάτου ως ο έσχατος εξευτελισμός, ατίμωσι και ντροπή του ανθρώπου.

Μ’ αυτή την συνείδησι και το φρόνημα πηγαίνει προς τον μάχη για την πατρίδα του ο εθνικός ήρως, θαρρετά και υπερήφανα. Αυτοθυσία για τον ελεύθερο συνάνθρωπο, τέκνα, γονείς, συμπολίτας, συμπατριώτας και τας αξίας εκείνας που εξυψώνουν και καθιερώνουν τον άνθρωπο.

Και όταν θνήσκει, πεθαίνει ευτυχής αφού προγεύεται η φλογερή ψυχή του την ουράνια των ηρώων ανάτασι και ομορφιά. Αιώνιον παράδειγμα ο Κύπριος έφηβος Ευαγόρας Παλληκαρίδης ο υπέρ πατρίδος εκτελεσθείς από τας δυνάμεις κατοχής.

Εις άλλο ηθικό επίπεδο κινούνται οι μάρτυρες της θρησκείας. Θέτουν την ελευθερίαν της πατρίδος κάτι δευτερογενές, αποκομμένο και υποδεέστερο της θρησκεία των και συμβιβάζονται να ζουν υπόδουλοι χωρίς εθνική ταυτότητα και πολιτισμό, αρκεί να μη στερηθώσι την θρησκείαν των.

Αλλά σκοπός του ανθρώπου είναι να ολοκληρωθή, να γίνη ο αρχετυπικός ουράνιος άνθρωπος. και θεός του δεν είναι ο ερπετικός ανθρωποκτόνος, ο σατανοκρόνειος ψευτοθεός που καταπίνει τον άνθρωπο για να υπάρξη.

 
 4. Ο χρυσούς αιών της ελληνικής φιλοσοφίας, φιλοσοφίας με το επιστημονικό καθαρό και ελεύθερο της πνεύμα μετήλλαξε, εξηυγένησε και ελευθέρωσε ανθρωπιστικώς την θρησκεία δια του συμβολικού θεού Διός και του Απόλλωνος από τα κρόνεια ανθρωποθυσιαστικά της στοιχεία.

Φθηνή θρησκευτική κολακεία και εξαπάτησι και θεολογικό σωτηριολογικό λαϊκισμό δεν κατεδέχθησαν εκείνοι ποτέ. Διάβολος κανείς και δόγμα αβρααμικό, δόγμα μισαλλόδοξο και αδιάλλακτο, δεν ετόλμησε να μολύνει το ελεύθερο πνεύμα των.

Αν και υπέκυψαν τελικώς στο νόμο της ανάγκης, εις τα ανατολικά βλαρβαρα στίφη. Επρόλαβαν όμως να φωτίσουν σωτήρια τον δρόμον την σκέψεως, τους ορίζοντες του πολιτισμού εις την μαγεμένη και αποχαυνωμένη ανθρωπότητα.  

Κακά τα ψέματα. Ο άγιος Τούρκος δεν ξεπάτησε ποτέ από εδώ. Και συ, Ρωμηέ, γυρεύεις σωτηρίαν απ’ αυτούς που τρέφονται και σώζονται απ’ αυτούς που τρέχουν να σωθούν σ’ αυτούς;

Τα θρησκευτικά μας οράματα, τα των θεών πράγματα, η εξουσία τα θέλει πάντα όργανα και εργαλεία πνευματικού εγκλεισμού μας και καταστολής. Απόμακρα δεξιός, απόμακρα αριστερός και κανένα κόμμα είτε θεού είτε λαού να σε τραβάει απ’ το μανίκι, είναι κι αυτό μια φτωχή μεγάλη της αρετής και της ελευθερίας νίκη.