ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ "ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ"

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ "ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ"

Αν το καλοσκεφτείς, πορευτήκαμε εντός της προηγούμενης εποχής που ξεκίνησε με την λήξη του Ψυχρού Πόλεμου και την ανάπτυξη της παγκοσμιοποίησης με ένα άτυπο “κοινωνικό συμβόλαιο”. Αυτό του 74/81, που χαρακτηρίστηκε από:

 

Την προσπάθεια επούλωσης των πληγών του εμφύλιου.

 

Την διόγκωση της μεσαίας τάξης (για τα ψηφουλάκια της) πάνω στο εμπόριο και σε εσωστρέφεις, κυρίως κρατικοδίαιτες, υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα και

 

Την συρρίκνωση της παραγωγής, ως μέρος του τιμήματος που έπρεπε να πληρώσουμε για την συμμετοχή μας στην ασφάλεια της ζώνης ενός ευρώ που χτίστηκε με νεοφιλελέ συνταγές. 

 

Η κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου που προέκυψε από την εφαρμογή αυτού του Συμβολαίου, και που στηρίχτηκε στην κατανάλωση, την διαφθορά και τον υπέρμετρα αλόγιστο δημόσιο δανεισμό για να χρηματοδοτηθούν ντιλάκια μιας χούφτας ολίγων (ισχυρών), συνοδεύτηκε από την βίαιη αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου από τα κατώτερα και μεσαία στρώματα προς τις ελίτ, αυτές που έλεγξαν αυτή την διαδικασία εφαρμογής αυτής της αναδιανομής ελέγχοντας:

 

Τα MME, τα Κόμματα, την Δικαιοσύνη και τις Τράπεζες. 

 

Ξεκίνησε αυτή η αναδιανομή με την νεοφιλελεύθερη εφαρμογή πολιτικών, κυρίως από την εποχή των Σημίτη και Καραμανλή, κορυφώθηκε στα μνημονιακά χρόνια και απέκτησε μεγαλύτερη ένταση από το 19 μέχρι σήμερα . Με σοβαρές επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις και στην λειτουργία της δημοκρατίας αλλά και στην κατανομή 3-12-85 ανάμεσα στον πρωτογενή, δευτερογενή και (εσωστρεφή) τριτογενή τομέα της οικονομίας.

 

Τώρα η συνισταμένη των συνιστωσών εντός της ΝΔ (αλλά όχι μόνο στην ΝΔ δυστυχώς) εμμένει στην ίδια "συνταγή" του Συμβολαίου του 74/82. Και μάλιστα με την πιο σκληρή νεοφιλελέ εκδοχή της, δουλεύοντας συστηματικά για την αντικατάσταση της μεσαίας τάξης στην δεύτερη πρόταση πιο πάνω, με μια χούφτα από μεγαλοσυμφέροντα από "10 φαμίλιες και 4 Τράπεζες". Όσο μια άλλη, ακόμα πιο δεξιά συνιστώσα της, ονειρεύεται και την ανατροπή και της πρώτης πρότασης του προηγούμενου κοινωνικού συμβολαίου, με την επιστροφή μας στο μετεμφυλιακό κλίμα των δεκαετιών του 50 και 60. Έστω τώρα και με κάποιον Γλύξμπουργκ υπό το όνομά Ντεγκρές.

 

Ανίκανοι να αντιληφθούν το τι έχει αλλάξει και πόσο θα αλλάξει ακόμα ο κόσμος γύρω μας, επιμένουν σε ένα "σχέδιο" που οδηγεί πάλι, μετά την πανδημία και εν μέσω πολλαπλών κρίσεων , πάλι στα βράχια του Καστελόριζου. Αλλά αυτή την φορά και σε πολύ πιθανή απώλεια εθνικής κυριαρχίας και δικαιωμάτων περί το Καστελόριζο, όπως αυτά που προδιαγράφονται στο συνολικό σχέδιο, γερμανικής έμπνευσης: στο "Σχέδιο Πισαριδη" και στις μυστικές συμφωνίες του Μητσοτάκη με τον Ερντογάν. Ενιαίο και συμπαγές το σχέδιο, δεν μπορείς να εφαρμόσεις ένα μέρος του αλά καρτ, αφού αυτό αφορά την ενεργειακή μας εξάρτηση και (αν)ασφάλεια! 

 

Το πιο πάνω "κοινωνικό συμβόλαιο του 74/81" υπηρετήθηκε από τα τρία μεγάλα κόμματα της προηγούμενης περιόδου. Την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ με τους ρόλους που τους αναλογούσε τότε. Τώρα ψάχνουν αμήχανα τα νέα τους στηρίγματα για να διατηρηθούν χωρίς αλλαγές στα παλιά τους αφηγήματα!

 

Όμως αυτό το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε μαζί με την παγκοσμιοποίηση. Οπότε η δύσκολη ερώτηση είναι τώρα "και μετά τι;;"

 

Βγάζει μάτι πλέον ότι ΟΛΟΙ οι σημερινοί πολιτικοί σχηματισμοί, όπως είναι δομημένοι, ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΣΕ ΘΈΣΗ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΟΥΝ ΈΝΑ ΙΚΑΝΌ ΑΦΉΓΗΜΑ για την επόμενη ημέρα! Έτσι απαιτείται ένα γενναίο ξανα-ανακάτεμμα της πολιτικής τράπουλας με γενναίες συνεργασίες όμορων χώρων και προωθητικές συνθετικές λύσεις που θα βάζουν το άλογο της πολιτικής μπροστά από το κάρο των προσωπικών "στρατηγικών" των πολιτικών.

 

Αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε όλοι, αν θέλουμε να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας πίσω από οπαδικες παρωπίδες, πετροβολήματα χωρίς στόχο ή τα συνθήματα για "νέες εθνικές στρατηγικές" χωρίς σαφείς τομές και ρήξεις. Η απουσία τέτοιων στρατηγικών εκτρέφει μόνο την νεοΤραμπικη δεξιά, που όπως έδειξε, ξέρει πολύ καλά στο πως να κερδίζει εύκολα τα πρόσωπα που δεν μεταφέρουν νέες πολιτικές προτάσεις για να λυθούν τα προβλήματα αυτού του αιώνα.

 

Ισχυρίζομαι ότι για να "δούμε" αυτήν την επόμενη ημέρα θα απαιτηθεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, προς αντικατάσταση του προηγούμενου, που θα πρέπει να στοχεύει, κατ' ελάχιστον σε κάτι σαν αυτά :

 

Στην επούλωση των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων του προηγούμενου συμβολαίου και της επιτροπείας των μνημονίων, αλλά και των νέων παγκόσμιων οικονομικών κρίσεων. Αυτών που πυροδοτήθηκαν από την κατάρρευση της προηγούμενης αρχιτεκτονικής του, αυτής που ξέρει να δημιουργεί μόνο φούσκες μέσα σε φούσκες δήθεν ανάπτυξης και που είναι τώρα έτοιμες να σκάσουν λόγω των αδιεξόδων των παλιών πολιτικών της Δύσης και των προσπαθειών επανεισαγωγής πάλι και παλαιότερων, ναζιστικής κοπής, για να σωθεί ο καζινοκαπιταλισμός με ένα νεοφιλελευθερισμό νο2. Υπό την αιγίδα κάποιου Musk και του σκιώδους παρατραπεζικού συστήματος, που πήρε κεφάλι.

 

Στην ενδογενή και με οικολογικό πρόσημο παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, με στόχο των διπλασιασμό των σημερινών ποσοστών του πρωτογενή και δευτερογενή τομέα στην οικονομία μας, που θα πρέπει να αποκτήσει εξωστρεφή και καινοτόμα χαρακτηριστικά.

Το "ενδογενές" εντός μεν της ζώνης του ευρώ, όσο αυτό συνεχίζει να υπάρχει, αλλά και με την παράλληλη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους και της ανάπτυξης στους τομείς που μπορούμε και με νέα ΕΞΩΤΡΑΠΕΖΙΚΑ μέσα συναλλαγών. 

 

Με αιχμή των καινοτομιών μια μεταρρύθμιση με μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στο μισό, χωρίς μειώσεις αποδοχών (λέω εγώ, με τα λίγα που γνωρίζω, απουσία κάποιας άλλης αντιπρότασης). Και την χρηματοδότηση αυτής της καινοτομίας με ψηφιακά πάγια, αντικρισμένα με την αξία των υδρογονανθράκων εντός της ελληνικής ΑΟΖ, ακόμα και πριν εξαχθούν.

 

Στην εμβάθυνση της δημοκρατικής λειτουργίας του κράτους και την ποιοτική αναβάθμιση των θεσμών του, ολοκληρώνοντας επι τέλους τον αστικό εκσυγχρονισμό, εντός μιας ΕΕ που θα τείνει να έχει παρόμοια δημοκρατικά χαρακτηριστικά για την κοινωνική της σύγκλιση, εντός των συνθηκών που δημιουργεί η κατάρρευση της προηγούμενης παγκόσμιοποίησης, καταργώντας επί τέλους τις νεοφιλελέ αποτυχημένες συνθήκες του Μαστριχτ/Λισαβόνας.

 

Το άλλο που ισχυρίζομαι είναι ότι αυτό το νέο "συμβόλαιο" πρέπει να διαμορφωθεί "από τα κάτω", με μια ποιό ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών σε νέα πολιτικά κόμματα της μετα-μεταπολίτευσης, όπως αυτά θα διαμορφωθούν για να το υπηρετήσουν, το κάθε ένα με το δικό του πρόγραμμα για την υπεράσπιση των κοινωνικών ομάδων που επιθυμούν.

 

Τα παλιά κόμματα, η ΝΔ, το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ και το μουσειακό ΚΚΕ, δεν έχουν πλέον απολύτως κανένα ρόλο να παίξουν πλέον! Σε αυτή την κατηγορία απόσυρσης μπήκε και ο ΣΥΡΙΖΑς με ευθύνη όσων εμμονικά επέμειναν σε "καθαρότητες" για να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία υλοποιήσιμων καινοτόμων προτάσεων τους ή για να συντηρήσουν κάποιο μίζερο οφίτσιο τους, με ευθύνη και του Τσιπρα που τους ανέχτηκε.

 

ΟΛΟΙ αυτοί πρέπει να αποσυρθούν πάραυτα ως αναγκαία και ικανή συνθήκη εξυπηρέτησης του νέου κοινωνικού συμβολαίου. 

 

Θα βρει αντιπάλους αυτή η πορεία. Όσους εμμονικά επιμένουν στην συντήρηση του προηγούμενου Συμβολαίου με τις νεοφιλελε συνταγές, οι οπαδοί του δεξιού Τραμπισμού (ή του καλυμμένου πίσω από την Πουτινική εκδοχή του), οι δεξιοί λαϊκιστές με τις "καρδούλες" ή  τα ατομικά κουκούνινγκ και τα αδιαφανή plexiglass του κοινωνικού απομονωτισμού στο διηνεκές, όσοι εμμένουν στις συνταγές με Σημίτη στα εξωτερικά, τις στρογγυλές λύσεις χωρίς ρήξεις με τα παλιά που συντηρούν τους κύκλους της διαπλοκής, και τα κομματικά lockdown σε αυταρκεις εμμονές. Και όσοι συνεχίζουν να εμμένουν στις πρόσφυγες στις κάλπες αραιά και που. Όλοι αυτοί ζυγίστηκαν και βρέθηκαν ελλειποβαρείς!

 

Ελλειποβαρείς επειδή θεωρούν την πολιτική ως την τέχνη του να κρατάς τους πολίτες μακριά από την λύση των προβλημάτων που τους απασχολούν, αφήνοντας έτσι περιθώριο για να βγαίνει, που και που, κάποιος δήθεν απολιτίκ ινφλοένσερ για να ξεπλύνει τα άπλυτα με ένα "Όλοι ίδιοι είναι" ή με τίποτα "βάλε μια απ' όλα, και την πίτα διπλή" για να πείσουν. 

 

Θα συνεχίζουν να το εκτρέφουν αυτό το τοξικό, αλλά και πολιτικά στείρο περιβάλλον όσοι θα συνεχίζουν να αρνούνται να συνεργαστούν για την εξεύρεση νέων προωθητικών/συνθετικών λύσεων κυβερνησιμότητας πάνω σε μίνιμουμ πλατφόρμες εξυπηρέτησης των στόχων του Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου. Και αφού τους βρούν, να έχουν και την σοφία να παραμερίσουν για να αναλάβει την υλοποίηση του η νέα γενιά. Αυτή που και τους γύρισε την πλάτη αλλά και που σηκώθηκε από τον καναπέ της για να στηρίξει τα αυτονόητα τους τελευταίους δύο μήνες.

 

Τέλος ισχυρίζομαι ότι εκείνο το "πάμε και όπου βγεί", που κυριαρχεί τώρα με διάφορες παραλλαγές, το λες μόνο στο αμόρε και πουθενά αλλού! Σε κάθε άλλη περίπτωση οδηγεί σε μετωπικές συγκρούσεις με το ντουβάρι που άφησε πίσω του ο κοτζαμπασισμός στην πολιτική. Μετά από 200 χρόνια, μάλλον ήρθε η ώρα να τελειώνουμε και με αυτόν. 

 

Και ως γνωστόν, όλοι οι ισχυρισμοί αποδεικνύονται η ανταποδεικνύονται στην πράξη και υλοποιούνται (ή όχι) μέσω της εφαρμογής του τελευταίου άρθρου 120 (πρώην 114) του Ελληνικού Συντάγματος.