ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Ένα από τα καλά άρθρα που σπανίζουν τελευταία
Διαβάστε το με προσοχή όταν θα έχετε χρόνο.Μην το διαβάστε επιπόλαια ή διαγώνια.Το άρθρο διαπιστώνει με ορθολογισμό τα προβλήματα και μένει εκεί.
Αυτή η ανάλυση είναι ακριβώς και το θεμέλιο στο οποίο η πολιτική τσογλανοπαρέα βασίζει το δόγμα ηττοπάθειας "τι να πάμε σε πόλεμο;;" Αλλά δεν φταίει η ανάλυση για αυτή την πολιτική, φταίει η διαρκής πολυανεπάρκεια της πολιτικής τσογλανοπαρέας.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πρόλογος
Η διεθνής κατάσταση, όπως εξελίσσεται
με επιταχυνόμενο ρυθμό κατά τα τελευταία έτη, διαλύει τις ψευδαισθήσεις
των αφελών περί «Τέλους της Ιστορίας». Ο κόσμος του Ψυχρού Πολέμου και
της «Μονοπολικής Στιγμής» των ΗΠΑ έχει εκπνεύσει, το ίδιο και η
«Φιλελεύθερη Διεθνής Τάξη»[i]
που είχε εγκαθιδρυθεί μετά τον Β’ ΠΠ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποκαλύπτεται
ως αυτό που στην πραγματικότητα ήταν ανέκαθεν, καλυπτόμενη πίσω από τις
περιστάσεις της περιόδου 2000-2020: μία ενιαία αγορά σχετικά
ευκατάστατων αλλά πολιτικά και στρατιωτικά αδύναμων κρατών, πρακτικά
υποτελών στις ΗΠΑ, χωρίς πολιτική υπόσταση, και με βεβαιότητα χωρίς ιδία
πολιτική ισχύ πέραν της ισχύος επιβολής κανόνων εντός των ορίων της
-ακόμη κι αυτή φθίνουσα τα τελευταία χρόνια και με φθίνουσα προοπτική.
Σε αυτό το νέο καθεστώς διαλύονται
επίσης γρήγορα οι ψευδαισθήσεις που είχαν δημιουργηθεί τόσο στις
ηγετικές τάξεις της Χώρας όσο και στην κοινωνία της περί ασφάλειας που
διασφαλίζεται από τη συμμετοχή μας στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο και την
Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία αν δεν αποτρέπει πλήρως την τουρκική
επεκτατικότητα, τουλάχιστον την περιορίζουν ουσιωδώς και την τηρούν υπό
έλεγχο. Σταδιακά, και με επιταχυνόμενο ρυθμό, καθίσταται εμφανές ότι οι
«τρίτοι» που τηρούσαν την Τουρκία υπό έλεγχο εκλείπουν, είτε επειδή
είναι απρόθυμοι να εμπλακούν στις υποθέσεις της περιοχής μας, είτε
επειδή δεν έχουν την ισχύ να το κάνουν. Στο νέο περιβάλλον που
διαμορφώνεται, οι απειλές είναι πολύ πιο έντονες, οι κίνδυνοι πολύ
μεγαλύτεροι, και ο καθένας σταδιακά υπεύθυνος για τη δική του ασφάλειά·
όχι εκτός συμμαχιών, αλλά εκτός της ασφάλειας που παρέχει η απόλυτη
επικυριαρχία μίας μεγάλης δυνάμεως στην περιοχή. Υπό το πρίσμα αυτό, η
στρατιωτική ισχύς αποκτά εντελώς διαφορετική σημασία για την εθνική
ασφάλεια.
Εισαγωγή
Από την κρίση του 2020, οπότε η νέα
κυβέρνηση ανακάλυψε βεβιασμένα τη χρησιμότητα της στρατιωτικής ισχύος,
και ακόμη περισσότερο από την ανάληψη του χαρτοφυλακίου Εθνικής Αμύνης
από τον νυν υπουργό κ. Δένδια, η συζήτηση περί στρατιωτικής ισχύος στη
δημόσια συζήτηση έχει επιταθεί.
Η δημόσια συζήτηση για την Εθνική
Άμυνα συνηθέστατα περιστρέφεται γύρω από την προμήθεια σύγχρονων κυρίων
συστημάτων (μαχητικών, φρεγατών, αρμάτων μάχης) και ακόμη περισσότερο
γύρω από το κόστος τους. Σε κάπως πιο «εξεζητημένους» κύκλους γίνονται
έντονες συζητήσεις γύρω από την καταλληλότητα του ενός ή άλλου οπλικού
συστήματος και πιο πρόσφατα, καθώς τα σχετικά προβλήματα των Ελληνικών
Ενόπλων Δυνάμεων έχουν καταστεί εξόφθαλμα, γύρω από τα ποσοστά
στελέχωσής τους καθώς και την κατάσταση του υφισταμένου εξοπλισμού. Οι
συζητήσεις αυτές έχουν το ενδιαφέρον τους· είναι όμως ακόμη πιο
ενδιαφέρον να εξεταστεί το ζήτημα της στρατιωτικής ισχύος από μία
«ανώτερη» και πιο αφηρημένη σκοπιά, δηλαδή από απόψεως «υψηλής
στρατηγικής». Πιο απλά, θα εξεταστεί η δυνατότητα της Χώρας να παραγάγει
στρατιωτική ισχύ υπό τις παρούσες περιστάσεις, με δεδομένους τους
πόρους που τώρα διαθέτει ή που δύναται να διαθέσει ή που φαίνεται να
είναι διατεθειμένη να διαθέσει για τη δημιουργία στρατιωτικής ισχύος,
και της εν γένει δυνατότητάς της να μετασχηματίσει τους πόρους αυτούς σε
πραγματική στρατιωτική ισχύ.