ΧΡΕΙΑΖΌΜΑΣΤΕ ΜΌΝΟΝ ΕΝΑΝ ΚΑΛΎΤΕΡΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΉ;;

 

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΧΡΕΙΑΖΌΜΑΣΤΕ ΜΌΝΟΝ ΕΝΑΝ ΚΑΛΎΤΕΡΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΉ;;

Αν ήμασταν πίσω στο 2012 ή το 2015, η απάντηση ίσως να ήταν θετική. Τώρα όμως η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική :

 

Η "συλλογική Δύση" στην οποία ανήκουμε γεωγραφικά και για ιστορικούς λόγους, βρίσκεται σε μια πορεία παρακμής χωρίς επιστροφή μέσα σε μια πολυπολική μετα-παγκοσμιοποίηση. Η προηγούμενη διακυβέρνηση Τραμπ αλλά και η διόρθωση των συνεπειών της που ακολούθησαν επί του Μπάιντεν ανέδειξαν τα στρατηγικά αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού 1.0. Οι αντιφάσεις των αποφάσεων που πήρε το διευθύντρια των G7 στην Κορνουάλη το 21, έθεσαν τέλος στην περίοδο προς ένα ακόμα πιο προβληματικό νεοφιλελευθερισμό νο2, που τώρα θα κληθεί να τον θεμελιώσει ο ίδιος άνθρωπος που δημιούργησε την διπλή κρίση προσφοράς και ζήτησης του 18, τώρα με ένα πιο διαφορετικό επιτελείο που το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι την ενίσχυση της φατρίας τους σε όλη την Δύση, που πλέον έχει πάψει να λειτουργεί ως συλλογική.

 

Η Ευρώπη είναι τώρα ο ασθενής κρίκος της Δύσης, αφού η ενεργειακή της ένδεια δεν μπορεί να καλυφθεί από την "Πράσινη μετάβαση". Δεν υπάρχουν τα μέταλλα που αυτή απαιτεί, τα 74τρισ$ (από τα 170τρισ που θα απαιτηθούν συνολικά) μέχρι το 30 και κυρίως ο χρόνος που χρειάζεται για να προσαρμοστεί στον νέο διεθνή ανταγωνισμό της. Από την άλλη, η αντικατάσταση των φτηνών ενεργειακών πηγών της από την Ρωσία με το πολύ ακριβότερο υγροποιημένο (LNG) φυσικό αέριο, κυρίως των ΗΠΑ, την καταδικάζουν και σε οικονομική ασφυξία μαζί με αποβιομηχάνιση. Αυτό είναι το κόστος που καλείται να πληρώσει επειδή θεώρησε ότι η "Πράσινη" Μετάβαση προς το επόμενο στρατηγικό καύσιμο του πλανήτη, το υδρογόνο, θα μπορούσε να γίνει χωρίς μεταβατικό στρατηγικό καύσιμο. Το φυσικό αέριο, επί του οποίου στήριξε η γερμανική (κυρίως) οικονομία το "θαύμα" της,

 

Η παρακμή της Ευρώπης επιτείνεται από την κρίση ηγεσίας της ημιτελούς ΕΕ, που, εγκλωβισμένη ακόμα μέσα στις νεοφιλελε δοξασίες της ηγεσίας της που δεν ισχύουν, άρχισε να σαπίζει και από την διαφθορά.

 

Μέσα σε αυτή την προβληματική ΕΕ, εμείς είμαστε στον πάτο του βαρελιού της σε μια σειρά δείκτες. Τόσο οικονομικούς όσο και όσους αφορούν την Κοινωνική συνοχή και την λειτουργία της δημοκρατίας, με ευθύνη μιας σάπιας και διεφθαρμένης πολιτικής ηγεσίας, που νοιάζεται μόνο για την εξυπηρέτηση με ντιλακια μιας ισχνής ελίτ από "10 φαμίλιες και 4 Τράπεζες". Τόσο σάπιας ώστε να ακυρώνει και τον ιστορικό ρόλο - λόγο ύπαρξης του Ελληνικού Κράτους από τότε που ιδρύθηκε: Του επόπτη-χωροφύλακα του "Μεγάλου Ασθενή της Ανατολής", που τώρα κινείται χωρίς επιστροφή προς την Ανατολή-Ευρασία, αφού αυτό επιβάλουν οι δικές του ελίτ.

 

Έτσι, μέσα σε αυτό το πολύπλοκο διεθνές περιβάλλον που διαμορφώνεται, δεν αρκεί ένας "καλός και τίμιος διαχειριστής" για να μοιράσει σωστότερα τα κοινόχρηστα χωρίς να βάζει το χέρι τόσο άγαρμπα στο ταμείο, όπως ο σημερινός.

 

Είναι όρος επιβίωσης μας πλέον να θέλει και να μπορεί και να σπάει αυγά για να φτιαχτεί η ομελέτα. Δηλαδή να αμφισβητεί και να περιορίζει την ισχύ που έχουν σήμερα αυτές οι τοπικές ελίτ, που έχουν φτάσει να υποκαθιστούν τις 3+1 γνωστές εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική και ο Τύπος), με μοχλό την 5η αφανή εξουσία τους στα πάντα, δια αχυράνθρωπων και εκτελεστικές μαφίες διακίνησης μαύρου χρήματος.

 

Αλλά και να μην φοβάται μην τυχόν και δεν αρέσει η ομελέτα, επειδή τα αυγά δεν ξαναγίνονται αυγά μετά.

 

"Ποιος θα το κάνει όλο αυτό το δύσκολο" , θα ρωτήσεις.

 

Ένα πρόγραμμα σύνθεσης με προωθητικές επιλογές που θα το συμφωνούν οι περισσότεροι, και κυρίως να εμπνέει τους νέους, λέω εγώ. Ένα σύνολο πολιτικών ανάπτυξης που θα τους δίνει σοβαρό κίνητρο να μην φύγουν. Τα πρόσωπα μπορούν να επιλεχθούν μετά από τα πιο ικανά για να το υλοποιήσουν. Αρκεί να μην προξενούν αυτά μετά την ίδια απορία στην στρουθοκάμηλο, όπως αυτή στην φωτό, που τώρα βλέπει τον εσωστρεφή στρουθοκαμηλισμό των ηγεσιών των αποκομμάτων του δημοκρατικού τόξου να πορεύονται με πολιτικές και προγράμματα χωρίς τόλμη, εκτός και τόπου και χρόνου.