ΟΙ ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ, Ο ΚΡΙΜΑΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ (που δεν τα λένε τα βιβλία της Κεραμέως)
Οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι G4 του 19ου αιώνα, είχαν φροντίσει από το συνέδριο τους στην Βιέννη το 1815 πως δεν θα διαταραχθεί η μεταξύ τους ισορροπία στην Ευρώπη και τις περιοχές του πλανήτη που απομυζουσε το αποικιοκρατικό τους καθεστώς.
Μετά την Ελληνική Επανάσταση τους προστέθηκε και ένας νέος μπελάς. Η τύχη του "Μεγάλου Ασθενή της Ανατολής", της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που άρχισε να δείχνει σημάδια κόπωσης από την εξάντληση των ορίων του φεουδαρχικού μοντέλου που εφάρμοζε επί 4 αιώνες. Κρίσιμο το τι θα γίνει τότε και για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών του επόμενου καυσίμου της βιομηχανικής επανάστασης, του πετρελαίου της Μουσουλης και της σημερινής Σαουδικής Αραβίας. Αποφάσισαν να στηρίξουν την Ελληνική Ανεξαρτησία όταν συνειδητοποίησαν ότι τους χρειάζονταν ένας τοπικός χωροφύλακας για να προσέχει τον Ασθενή.
Το 1846 όμως έσκασε επισιτιστική κρίση στην Ιρλανδία, τότε επαρχία της μόνης παγκόσμιας δύναμης, της Βρετανικής αυτοκρατορίας και ξεκίνησε και από εκεί το πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα προς τις ΗΠΑ. Οπότε οι G5 της εποχής (είχε προστεθεί και η Πρωσία) άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν έπραξαν σωστά.
Ο Τσάρος Νικόλαος βρήκε τότε την ευκαιρία για να επισπεύσει στην διάλυση της Οθωμανικής, με πρόσχημα τον θρησκευτικό έλεγχο της Ιερουσαλήμ. Η Γαλλική αντίδραση, που ήθελε να αποκτήσει πρώτη έλεγχο στο Σουεζ πριν προλάβουν οι Βρετανοί, εξελίχθηκε σε μείζονα ευρωπαϊκό πόλεμο κατά της Ρωσίας, όταν αυτή πήγε να επεκταθεί προς τα Βαλκάνια, ενώ ταυτόχρονα οι Άγγλοι ανησυχούσαν για την ρωσική επέκταση στις θάλασσες της Άπω Ανατολής.
Έτσι για δύο χρόνια περίπου χρόνια, από το 1853 μέχρι το 55, εξελίχθηκε ο λεγόμενος Κριμαϊκός Πόλεμος, που επικεντρώθηκε στην Κριμαία, που δεσπόζει και στους σιτοβολώνες της σημερινής Ουκρανίας και στα ενεργειακά περάσματα από τον Καύκασο. Ρώσοι εναντίον Οθωμανών-Ευρωαπσιων και μαζί τους και ένα εκστρατευτικό Ελληνικό σώμα 1000 στρατιωτών για υποστήριξη του Ασθενή (που δεν τα πήγε καθόλου καλά).
Ο πόλεμος ολοκληρώθηκε μεν με ήττα της τσαρικής Ρωσίας αλλά πυροδότησε εξελίξεις σε όλο τον πλανήτη. Η στερλίνα έγινε παγκόσμιο νόμισμα, όλοι οι Ευρωπαίοι άρχισαν να έχουν αποικίες στην Αφρική, και πυροδοτήθηκαν νέες εθνικές συνειδήσεις σε όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Ακολούθησε η πρώτη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση με επίκεντρο την Βιέννη την δεκαετία του 1880 και η δεύτερη επισιτιστική κρίση στην Ιρλανδία πριν την έναρξη του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, που έγινε για το ξεκαθάρισμα των Ευρωπαϊκών ανταγωνισμών.
Η κατάληξη του γνωστή από εκεί και πέρα. Όλος ο χρυσός της Ευρώπης μετακόμισε στις ΗΠΑ που ανέλαβαν την ανοικοδόμηση της δύο φορές, η Οθωμανική αυτοκρατορία διαλύθηκε γρήγορα, εμείς παίξαμε και χάσαμε με την Μικρασιατική εκστρατεία και η ιστορία κινήθηκε προς την εξυπηρέτηση των αναγκών της επόμενης βιομηχανικής επανάστασης με δυο νέους πόλους. Την νεωτερική ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ, οι οποίες ορίστηκαν ως οι κληρονόμοι των αποτυχημένων Βρετανών στην διαχείριση του πλανήτη.
Και αυτή όμως η διαχείριση δεν απέφυγε τις επισιτιστικές κρίσεις. Στην Αφρική (Μπιαφρα, Σουδαν κλπ), στην Ασία (Καμπότζη, Μπαγκλαντες) η και μέσα σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες εντός χωρών, κυρίως του Νότου.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε και μέσα από ποια αντίστοιχη αποτυχία της νεοφιλελέ παγκοσμιοποίησης υπό την μονοκρατορία του δολαρίου, φτάσαμε πάλι έως εδώ. Πάλι σε ένα πόλεμο περί την Κριμαία και μια νέα αλλαγή στα παγκόσμια νομισματικά με ίδια τα διακύβευμα. Η τροφή και οι ροές του φυσικού αερίου τώρα. Η εξέλιξη προκαλεί τεκτονικές οι αλλαγές που επηρεάζουν το ενεργειακό, τα logistics, τις παραγωγές παντού που τείνουν πάλι να ικανοποιήσουν εθνικές επάρκειες κλπ. Μέχρι να επέλθει κάποια νέα ισορροπία, οι επισιτιστικές κρίσεις δείχνουν πάλι ορατές και απειλητικές. Ακόμα και σε περιοχές τώρα εντός της Ευρώπης!
Αυτό που δεν είναι ίσως γνωστό είναι ένα υποτιμημένο επίτευγμα του νεώτερου Ελληνικού Κράτους. Σε αυτή την πολυτάραχη 200χρονη ιστορία, και με εξαίρεση το διάστημα που βρέθηκε υπό Γερμανική κατοχή, δεν αντιμετώπισε επισιτιστική κρίση, παρά το σαθρό υπόβαθρο που αναπτύχθηκε η εξαρτημένη του οικονομία!
Ο λόγος (κατά τον Δερτιλη, Ιστορία του Ελληνικό κράτους 1828-1929, Παν. Εκδόσεις Κρήτης), η οικόσιτη γεωργία και κτηνοτροφία. Οι κοτούλες και το περιβολάκι της γιαγιάς δηλαδή.
Αυτή την ικανότητα όμως την χάσαμε από την δεκαετία του 50 και μετά. Μια μικρή ανάμνηση της έχει μείνει με την οικόσιτη ελαιουργία, όπως φαίνεται και από τα στοιχεία της ΚΑΠ. Επιδοτούνται 670.000 παραγωγοί, όταν οι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες είναι λιγότεροι από 170.000 πλέον (και ελάχιστοι νέοι). Σχεδόν όλοι ελαιοπαραγωγοί κάλυψης οικόσιτων αναγκών.
Πως θα την βγάλουμε πάλι καθαρή;;
Δεν είναι απλή η απάντηση αν δεν δούμε την Ελλάδα μέσα στον κόσμο που δυναμικά μεταβάλλει πάλι την αρχιτεκτονική του στα πάντα, για να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της λεγόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης εντός μιας πολυπολικής μετα-παγκοσμιοποιησης υπό τουλάχιστον δύο παγκόσμια κλασσικά νομίσματα και ένα σωρό ψηφιακά. Και η λύση όπως στην φώτο δεν είναι επαρκής.
Αχαρτογράφητα τα νερά μπροστά και κανείς δεν τα ξέρει όλα. Άρα όλοι όσοι έχουν προτάσεις επί του τι να κάνουμε, τις καταθέτουν και τις συζητάμε. Η σημερινή διαχείριση του γκουβέρνου δείχνει ότι δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται, εμμένοντας σε δογματισμούς που κατέρρευσαν και απλώς επιτείνουν τις κρίσεις. Οπότε ας μην κάνει τον κόπο, αν δεν έχει σκοπό να αυτοαναιρεθει, μιας και αυτές της ακροδεξιάς που έχει υιοθετήσει κάνουν το πρόβλημα πολύ χειρότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου