Γιατί ο ρωσικός στρατός δεν γίνεται να ηττηθεί στο πεδίο της μάχης

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Tα έχουμε ξαναγράψει παλαιότερα.Ότι η κατάκτηση (ιδιότητα του Αχιλλέως) δεν απαιτεί πολλή χρόνο, ενώ η εποίκηση μιας περιοχής (ιδιότητα του Οδυσσέως) ζητά μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι αυτή της κατακτήσεως και είναι αποδοτικότερη.Αλλά το παράδοξο είναι ότι η ιδιότητα του Ομηρικού ήρωα Οδυσσέως, δηλαδή ο εποικισμός έχει σαν κυρίαρχο χαρακτηριστικό του τον πολιτισμό και την απορρόφηση – αφομοίωση. Οι δυτικές δυνάμεις, όμως είναι  κυρίως ναυτικές – Οδύσσειες, αποικιακές επί το πλείστον. Ενώ η Ρωσία ανήκει στις χερσαίες στρατιωτικές δυνάμεις, είναι Αχίλλεια δύναμη. Ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας στον στρατηγικό – στρατιωτικό τομέα φέρονται και ταυτίζονται κατά αρχή στην ιστορία με την Αχίλλεια Χερσαία Σπάρτη (Πλατωνικό μοντέλο) και την Οδύσσεια Ναυτική Αθήνα, (Αριστοτελικό μοντέλο). Στην σκληρή εποχή μας λοιπόν όλα τα κράτη χωρίζονται στους δύο Ομηρικούς ήρωες, στον ορμητικό Αχιλλέα και στον τολμηρό Οδυσσέα. Έτσι λοιπόν εντοπίζουμε τις αιώνιες τάσεις.

Για τον Αχιλλέα, Χερσαίες ηπειρωτικές δυνάμεις. Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Γερμανία, Τουρκία, Αλβανία, Σερβία, Βουλγαρία, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Ιαπωνία κ.λ.π.

Για τον Οδυσσέα, Ναυτικές Θαλάσσιες δυνάμεις. Η.Π.Α., Καναδάς, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάς, Αυστραλία, κ.λ.π.

Σε γενικές γραμμές η Ασία, η Κεντρική Ευρώπη και η Αφρική ανήκουν στην παλάμη του Αχιλλέως, ενώ η Αμερικάνικη ήπειρος, η παραθαλάσσια Ευρώπη, και η Αυστραλία ανήκουν στην χείρα του Οδυσσέως. Θα μπορούσαμε να γράψουμε αναφορικά ότι η πρώτη αποβίβαση πεζοναυτών έγινε στο λιμάνι της Κολχίδος, κατά την Αργοναυτική εκστρατεία, η πρώτη μεγάλη καταδρομική επιχείρηση έλαβε χώρα στην Ιλιάς με τον περίφημο Δούρειο Ίππο, ενώ ο πρώτος ελιγμός μάχης έγινε στην μάχη του Μαραθώνος.

Γιατί ο ρωσικός στρατός δεν γίνεται να ηττηθεί στο πεδίο της μάχης, παρά το γεγονός ότι οι Ρώσοι φαίνεται να υστερούν στην τεχνολογία αιχμής

Γράφει ο Υποστράτηγος ε.α (ΠΖ) Νικόλαος Κατσίκας BEd, BSc, MSc

Είναι κοινό μυστικό, ότι οι θεμελιώδεις πολεμικές δεξιότητες των δυτικών στρατών έχουν διαβρωθεί εξαιτίας της τεχνολογίας και των ανέσεων. Επίσης, οι κοινωνίες της Δύσης είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένες απέναντι στις απώλειες της ανθρώπινης ζωής, κυρίως (για να μη πω αποκλειστικά) όταν αυτές αφορούν τις ίδιες.

Η φύση όμως της χερσαίας μάχης που καθορίζει την έκβαση του αγώνα – παρά τις διαστάσεις ή την πολυχωρικότητα του  σύγχρονου επιχειρησιακού περιβάλλοντος- παραμένει πρωτόγονη, κτηνώδης και εφιαλτική.

Εδώ φαίνεται, ότι προβάλει ένα κρίσιμο πλεονέκτημα για τον ρωσικό στρατό: η συνοχή και η αντοχή του σε μεγάλης διάρκειας και έντασης επιχειρήσεις, με λελογισμένη οικονομία
ανθρωπίνων πόρων που δεν αποστρέφεται απώλειες.

Αυτό του  παρέχει τελικά τον πολύτιμο χρόνο που χρειάζεται, για να προσαρμόζεται αποτελεσματικά στις «απότομες στροφές» της επιχειρησιακής κατάστασης.

Τώρα θα προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση της μηχανικής του πεδίου μάχης, για να καταλάβουμε πως μπορεί να συμβαίνει αυτό.

Η τεχνολογία αιχμής που παρέχει το ΝΑΤΟ-ΗΠΑ στην Ουκρανία (αστερισμοί δορυφόρων, C4ISR, έλεγχος κυβερνοχώρου και ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, ηλεκτρονικός πόλεμος κ.α ), υποβαθμίζει σημαντικά την αεροδιαστημική υπεροχή της Ρωσίας και δίνει τη δυνατότητα πολλών βαθμών ελευθερίας στις αμυντικές δυνάμεις.

Αυτό σημαίνει για τους ουκρανούς διοικητές πρωτοβουλία τολμηρών κινήσεων, ελιγμών και
συγκέντρωση ισχύος σε αποφασιστικό τόπο και χρόνο σαν ένα σμήνος από μέλισσες.

Μια τέτοια κατάσταση αυξημένης εντροπίας πληροφορίας, όπως την ονομάζω, βρίσκεται στον πυρήνα της νατοϊκής αντίληψης επιχειρήσεων και είναι σπουδαία πηγή πλεονεκτήματος για ένα στρατό, γιατί ο αντίπαλος «υπερφορτώνεται γνωστικά» και την εκλαμβάνει ως έλλειμμα πληροφορίας ή αβεβαιότητα.

Είναι η γνωστή «ομίχλη» του πολέμου κατά τον Κλαούζεβιτς.

Από την άλλη μεριά οι Ρώσοι φαίνεται να υστερούν σχετικά στην τεχνολογία αιχμής. Για να αντισταθμίσουν αυτή την αδυναμία επιλέγουν τη στενή επαφή(μάχη από μικρή απόσταση) και τη συνεχή πίεση σε όλο το μέτωπο μέχρι το βάθος των τακτικών εφεδρειών του αμυνόμενου, εκμεταλλευόμενοι την υπεροχή τους σε μονάδες ελίτ πεζικού και σε ισχύ πυρός πυροβολικού.

Έτσι οι Ουκρανοί είναι αναγκασμένοι να έχουν εμπεπλεγμένες όλες τις δυνάμεις πρώτης γραμμής, καθώς και τις εφεδρείες τους.

Αυτό τελικά τους στερεί σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα αντικατάστασης, κινήσεων και ελιγμών. Κατά συνέπεια χάνουν το πλεονέκτημα της αυξημένης εντροπίας πληροφορίας, ενώ για τους Ρώσους η αβεβαιότητα και η «ομίχλη» αρχίζουν να ξεδιαλύνονται.

Τώρα η κίνηση και οι ελιγμοί δίνουν τη θέση τους στην συνοχή και την αντοχή σε ασυνήθιστη ένταση, οι οποίες αποτελούν θεμελιώδεις ικανότητες ενός πολεμιστή από έναν πολύ παλιό κόσμο, που υπάρχει παράλληλα με τον κόσμο μας.

Νομίζω ότι αυτή είναι μια από τις αιτίες που παρά τους δορυφόρους, τον κυβερνοχώρο, τα drones τεχνητής νοημοσύνης και τους πυραύλους ακριβείας, το σύγχρονο πεδίο μάχης ξεπηδάει αδυσώπητο και φονικό μέσα από τα λασπωμένα χαρακώματα του Α΄ παγκοσμίου πολέμου.

Μια τέτοια αναδυόμενη κατάσταση τύπου «Mad MaX» είναι αργή και επώδυνη, μόνο που οι Ρώσοι καταφέρνουν να την επιβάλλουν στους αντιπάλους τους γιατί την  αντέχουν και ύστερα έχουν την πολεμική χαρά να γιορτάζουν τη νίκη τους.

Λένε, πως έτσι οι πολεμιστές τους δεν πεθαίνουν ποτέ…

 ΠΗΓΗ