ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(1 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(1

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Το αρχέγονο κακό εξ αβύσσου ορμηθέν ερήμους γεννά. Αλίμονο εις όν δεν διαθέτει κακού εμπειρίαν και τα αντίστοιχα κατ’ αυτού φιλοσοφικά αντισώματα. Ταχέως γαρ ούτος ερημωθήσεται.

Πολλά και τα παράδοξα της ζωής. Μεγάλαι αρεταί μεγάλα και ελαττώματα. Στην καρδιά του καλού σιγοκαίει ανυποψίαστο το κακό. Ακόμα και η πολυύμνητος σιδηρά υγεία μπορεί να σε κάνει άγαν εξωστρεφή, τρυφηλό, υποχόνδριο, ηδονόφιλο, ενί λόγω ειπείν, χαλασμένο άνθρωπο.

Η πολλή ευτυχία μεταφέρει και την ιλύν της, άφθονον ηθικοπνευματικό λίπος, τροφή  για ανόσια πάθη και λυσσώδεις μανίας, φραγήν των ουρανίων ευλογιών και έμφραγμα ψυχής. Μέγας δε καθαριότητος διδάσκαλος και το βρωμερόν. και ένα τυχόν νόσημα μπορεί να σε κάνει πιο γενναίο, συγκαταβατικό και ανθρώπινο.

Πολλά και τα δυνατά και αι ανατροπαί της τύχης ίνα αναδεικνύωσι την ανωτερότητα των αθανάτων και τιμωρώσι τας φρεναπάτας των θνητών ανθρώπων. Η γεμάτη δηλονότι κοιλία γεννά τα πιο καλοθρεμμένα ψεύδη και ανιδέους ιδέας.  

Το ανθρώπινο πνεύμα είναι ουρανίων, κύνεον, ιχνηλάτης. Ώσπερ κύων γαρ, το όσον πιο μεγαλοφυής και εξησκημένος άλλο τόσον και πιο ανώτερους θεούς θηρεύει. Κάτω τα ικονίσματα ώστε και επάνω τα ποιήματα.

Υβριστής παμμίερος, θεομίσητος και ο νοθεύων και μολύνων τα ιερά έθνη.  Επί γης αυτά όπως και εν ουρανοίς έχουν προικισθή με τον ιδικό των ιερόν λόγον και χώρον.

Κατά εθνικά σμήνη γαρ αι ανθρώπιναι ψυχαί και από τον ίδιον αυτών ουράνιον χώρον, δίκην πτηνών αποδημητικών, προς γηίνην ενσάρκωσιν εκτοξεύονται και εκεί πάλιν μεταθανατίως επιστρέφουν ίνα δώσωσι λόγον.

Όπως δε οι αιρετικοί του φύλου των έτσι και οι μικτής επιγείως εθνότητος ψυχαί χάνουν επιστρέφουσαι και βιώνουν επώδυνα μια σημαντική πτυχή της ψυχικής ενότητος με τον ουράνιον χώρον και το φύλον των θεών εξ ού προέρχονται και αντιστοιχεί εις αυτάς.

Αρχαιόθεν και αυτός ο λόγος επροφητεύθη: Μια εκ γενετής ακάθαρτος φυλή θέλει μολύνει αθεράπευτα την ανθρωπότητα. Και μια άλλη ουρανόθεν ευλογημένη θέλει ριχθή εις την μάχην με αυτοθυσία για να την περισώση.

Πρόκειται για την φυλή της πνευματικής λέπρας, τον καρκίνο των εθνών, καταγομένη από ένα νάρκισσο, μισαλλόδοξο, μνησίκακο, τρομοκράτη θεό, ένα κακέκτυπο του διασυμπαντικού Διός. Ο ανά χείρας του κεραυνός γύρισε  ως φαίνεται και τού έκαψε το μυαλό.

Ένα αρρωστημένο μυαλό που αντί Αθηνάς σοφίας καθιέρωσε πραξικοπηματικώς και αυθαιρέτως την  δοκησισοφίαν του δόγματος και την τυφλήν πίστιν προς αυτόν ως την μοναδικήν αλήθειαν.
Εποίησε λοιπόν, βιαίως και κατ’ εικόνα και ομοίωσί του, και τον με την θρησκευτικήν ομοιομορφία σκέψεως μαζάνθρωπον. Πρόκειται για τον αποτυχημένο άνθρωπο,  φυγόστρατον της αρετής και της εξελικτικής του αποστολής. Ένα θεομανή νάρκισσον κι αυτόν του υπερβατικού.

Αλλά το τυφλό πείσμα και μίσος δεν είναι ποτέ σε καλό δρόμο, είναι θολό συναίσθημα που τρέφεται από το σκοτάδι και έλκεται απ’ την άβυσσο, το μαγνητικό πεδίο του κακού. Μισεί τον καθαρό λογισμό που τρέφεται απ’ το αγνό φως και οδηγεί στα παραδείσια Ηλύσια της αλήθειας.    

 Ελληνικόν εστί η ανωτάτη πνευματική βαθμίς και κατάστασις εις ήν δύναται να καταξιωθή ο θνητός άνθρωπος. Και εις αυτό παίζει σπουδαίον ρόλον το ελληνικόν αίμα και η ελληνική μνήμη.  

Έλλην δε, σημαίνει ξεκινώ από μηδενική βάσι ίνα υψωθώ και καταξιωθώ αυτοδυνάμως εις το ηρωικόν Όλυμπον γενόμενος ομόεδρος και συναντιλήπτωρ ιδεών θεών.

Βαρβαρότης και ελληνικότης. Πρόκειται δια δύο αντιμαχομένους κόσμους και κοσμοθεωρίας, της φωτός της ανδρείας και του σκότους του φόβου, κόσμοι οίτινες ουδέποτε πρόκειται συγκλίναι και συμφιλιωθήναι έως το τέλος του κόσμου.

Ελληνικότης ίσον εθνότης και εθνότης ίσον η ψυχή του πολιτισμού. Όποιος ξεμακραίνει από την πατρώα ρίζα του και δεν εμβαθύνει εις αυτήν, αποξενούται ωσαύτως προοδευτικά από την ουσία του, την φύσι του, τον άνθρωπο και τον θεό του.

Ο αποκλειστικός άρα αίτιος και υπεύθυνος της ηθικής και πνευματικής του ποιότητος είναι ο κάθε άνθρωπος. Είτε θα είσαι ελληνότροπος με τους ελευθερόφρονες εκπολιτιστάς των εθνών  Έλληνες είτε μισέλλην βάρβαρος, τυραννόδουλος και πολιτισμοκλάστης. Θεός αναίτιος.

Ευταξία ψυχής, αταραξία πνεύματος και φρόνημα ελεύθερον, θεών φωταγωγοί σωτήρων. Λίγο ν’ αφήσεις  τον μεγαλόψυχο  Έλληνα ελεύθερο, θα γεμίσει την γη χαμόγελα και ομορφιές. Αλλά πόσοι δεν το πολεμούν αυτό γιατί γεννήθηκαν μόνο γι αυτό, γιατί υπηρετούν τυφλά ένα απάνθρωπο θεό;

Ω θνητοί άνθρωποι, όμηροι της τύχης και της ανάγκης! Γνώσις και ελληνογνωσία και όχι απόγνωσις. Θέλει σθένος και μεγαλοψυχία και η ελπίς, τον καιρό του κακού το πλείστον. Χάνοντας γαρ αυτήν χάνομε όχι μόνο τα από δω και πέρα αλλά και ό,τι κερδίσαμε ελπίζοντας μέχρις εδώ.

Λαχεία τύχης πωλούν πολιτικοί τε και ιερείς. Ένας κερδίζει και δοξάζεται ως νικητής- δόλωμα πονηρών αλιέων , αυτός και το πρακτορείο του, και μύριοι αντίστοιχα αποτυγχάνουν και αποσιωπούνται ώσπερ ανύπαρκτοι. Ο φτωχός και άτυχος και η κακή των πολλών μοίρα και ανάγκη.

Πολλά δεν έχει ο έχων πολλά αλλά ο μη επιθυμών περισσότερα έχειν. Κάλλιον δε ελεύθερος και πληγωμένος παρά υγιής και δούλος. Όπως και φτωχότερος και ερριζωμένος ή πλούσιος και εκριζωμένος.

Προτιμητέα μια χαμηλή, κοινωνική και οικονομική, θέσις που βλέπει θεό και ακούει την αλήθεια ή μια υψηλή που δεν έχει πρόσβασι στα σοφά δώρα των ουρανίων. Το μεν γαρ τρέφει και εξυψοί την αιωνίαν ημών ψυχήν, το δε την επιβαρύνει και την αρρωσταίνει.