ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε΄(20 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ε (20)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

Διακόσια ήδη χρόνια ευρωγραικύλοι, ατιμασμένοι διάδοχοι δεκαέξι αιώνων βυζαντινοθωμανικής καταστολής και χριστιανικής υποχονδρίας. Πενήντα χρόνια οι ευρωτύραννοι δοσίλογοι, ελληνόφωνοι και ελληνώνυμοι ελληνοδήμιοί μας ναρκώνουσι και ροφούσι μας το αίμα με ψευδοδημοκρατικό κοινοβουλευτικό καλαμάκι.

Τους ψηφίζομε, ξανά και ξανά, ναι. Αλλά εκβιαστικά, από την κομματική προσημειωμένη λίστα. όχι από το σύνολο των πολιτών όπως οι αρχαίοι. χέρια δια νόμου δεμένα και βήματα εκβιαστικώς δρομολογημένα.   Όλα τα κράτη με βαθύ εθνικό κράτος, εμείς μόνο ανθελληνικό παρακράτος.

Εμείς που κάποτε εψαύσαμε τα αιθέρια δώματα και γάμους ιερούς ετελέσαμε με τας ιδέας. Οι των μουσών τα μυθικά δώρα προικισθέντες και άκοσμα και αθέμιτα του λοιπού εξαχρειωθέντες.

Εμείς που χορούς εστήσαμεν τότε αποθεωτικούς με την αθανασία και έλξαμε την αίγλην του αφθάρτου κάλλους… Ιώ, ιώ, αισχρά ξενοκρατία, ξενοδουλία, ξενομανία. Κι αν βάλοις στο ¨ξένο¨ περιούσιος μέσα στην καρδιά της αλήθειας είσαι και την ουσία.

Πιο αληθινό κι απ’ την αλήθεια, κι όχι της Χαλιμάς τα παραμύθια, ήταν αυτό που η ουράνια μνήμη μας εχάραξε στα στήθια. Και όσο βαθεία η γνώσις τόσο μας αποθεώνει αυτή η μνήμη; Άραγε αυτό να φταίει;

Είναι το ελληνικόν φώς, πανάρχαιον, μοναδικόν και ανεπανάληπτον, αυτό που τυφλώνει και πληγώνει; Και είναι αυτό που μας στοιχειώνει; εθνικοί διωγμοί, ακατάπαυστοι και ανελέητοι, τόσων αιώνων και δεν τελειώνει; Μετά από τόσων χιλιετηρίδων  αυτοκρατορίες έκπτωτοι παρίες;

Κόσμος πανάρχαιος, ελληνικός. κόσμος, πνευματικώς, αισθητικώς και θρησκευτικώς, αμόλυντος. Κόσμος ανόθευτος από την εβραιομονοθεϊστική πανώλι. Ψυχή Σπαρτιάτις που καταπολέμησε και κατενίκησε όλους τους αιώνες, τους Ποσειδώνειους χειμώνες.

Μετριοφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, θεοφροσύνη το ιδανικό ύψος του ανθρώπου. Αγαλλίασις που συμπλέει με την στοργική ανάσα των θεών. Ανοικτός παράδεισος χωρίς πρακτορεία και εισπράκτορες. Κόσμος όπου μπορείς παρέα με τ’ όνειρό σου να περπατάς και ν’ αναπνέεις άφοβα κι ελεύθερα.

Δαιμόνια ράτσα. Γιατί θα είχαμε ίσως αλλοτριωθή μετά από τόσων αιώνων σφαγάς και εκριζωμούς, αν δεν είχαμε τόσο αρχαία, αρχοντική εθνική ψυχή, τόσο ένδοξο, πλούσιο και βροντερό ηρωικό παρελθόν χιλιετηρίδων.

Και αν δεν είχαμε επιτελέσει, - και χρωστάμε ακόμα - ένα τόσο ιεροκρύφιον ουράνιον έργον και αποστολήν.  Τι κι αν, για τα ώρα αυτοί εκέρδισαν τον κόσμο; απώλεσαν τον ελεύθερο άνθρωπο, το κέντρο, τον χρυσό της ψυχής των, μέσα κι έξω των. Και έσεται η πτώσις αυτών εκκωφαντική εις δικαίωσιν των δικαίων.

Πρωτοπόροι του καλού, μεταβολισταί φωτός το ελληνικόν. Το είχαν ειπεί δε ξεκάθαρα κι αυτό οι αρχαίοι. Όχι από αγάπη για την εξουσία αλλά για την σοφία. Δι’ όσον η φυσική τάξις και δημιουργία επιβάλλει την αρχηγίαν, εις τους Έλληνας και ελληνόφρονας είναι θεμιτό το ανήκειν το έργον τούτο, το διοικείν τους βαρβάρους.

Παρά το αντίθετο όπως συμβαίνει τώρα από τους οδηγούντες την ανθρωπότητα εις τα Τάρταρα. Ελεύθεροι γαρ οι Έλληνες και ως εκ τούτου αγαθοεργοί και ευεργέται. κακόβουλοι δε και κακοεργοί οι δουλοτύραννοι βάρβαροι διό και εχθροί του κάλλους, της ελευθερίας, του θεού και του ανθρώπου.  

Αλλά και τούτο θα τολμούσαμε ειπείν χωρίς καμιά πρόθεσι αλαζονείας και ιδοτέλειας. ότι κάθε αγαθός άνθρωπος έχει μέσα και μια φλέβα ελληνική. Και ο κακός μια φλέβα όπως τουρκική.

Με άλλα λόγια, άλλως λειτουργεί ο ανωτέρας ποιότητος και συνειδητότητος θεός των Ελλήνων και αλλιώς ο κακέκτυπος θεός, ο μονομανής και μισαλλόδοξος θεοτύραννος των βαρβάρων. Άλλο επίπεδο η Α΄εθνική κατηγορία των θεών και άλλο η Β΄και Γ΄ τοιαύτη των αγίων και οσίων.

Ο χρόνος δοκιμάζει τας τιμίας σχέσεις και αναδεικνύει τα καλά έργα. Ενίοτε δε η μοίρα ξέρει καλύτερα πράγματα για το καλό μας απ’ ό,τι επιθυμούμε εμείς.

Νόμοι προαιώνιοι κυβερνώσι το σύμπαν, θεούς ουρανίους τε και καταθνητούς ανθρώπους.  Και είναι κοσμική νομοτέλεια ώστε μήτε τους θεούς δύνασθαι κωφεύειν εις τας παρακλήσεις των δικαίων ανθρώπων μήτε και για τους ανθρώπους το αποποιείσθαι τας δόσεις αυτών.

Ό,τι αρνείται το μέτρον και η αιδώς υπόσχεται και προσφέρει ως θείον προνόμιο η ύβρις και απάτη. Κυρίως τα βασιλικά πάθη, ερωτικόν αποκτηνωτικόν εκφυλισμόν,  αιμομιξία, ομοφυλοφιλία, παιδεραστία, ανθρωποφαγία. Ο κνησμικός παροξυσμός ως έκστασις. Αλλά ο τρόμος του τέλους δεν έχει μορφή.

Πέρασες όλες τις κόκκινες γραμμές του αθρώπινου γευσάμενος αυτά. Έχει κάμει φρικτούς όρκους δουλείας, σώμα και ψυχή, με το υποαστρικό δαιμονικό κακό. Έχεις παραβιάσει οικειοθελώς, ελεύθερος ών, τον χώρο του, εκεί που ούτε οι φωτεινοί θεοί νομοτελειακά έχουν θέσι.

Και δεν υπάρχει εκεί ούτε ελευθερία πια, ούτε προστασία, μήτε κορεσμός και επιστροφή. Μόνο η μαύρη αράχνη της κολάσεως. Και το απαίσιο ίσως του Πόε κοράκι ¨Ποτέ πια.¨

Γιατί με τον άνθρωπο, ιώ!  απαρνείσαι μαζύ και τον θεό του. Έχεις επιλέξει την αυτοτιμωρία σου, πρώην άνθρωπε, του λυκανθρώπου την ελεεινή ψυχή. Διο κι εσύ τα φεύγε, μακριά, τα κυνικά του έρωτος καύματα, ψυχή! Το μέτριον και σκιερόν σώζει. ¨Είη μοι μετρία χάρις, πόθοι δε όσιοι¨ λέγε. 

Περαστικοί γαρ εσμέν όλοι οι θνητοί εν τω παρόντι βίω, ευδαιμονούντες και μη, με τα πολλά και τα ολίγα, ως έχοντες και μη κατέχοντες. Ένα αέρα και μόνο, καλό ή κακό, επαίρομεν φεύγοντες μαζύ μας ίνα πορεύηται αναλόγως η αιώνια ψυχή μας εις το προσεχές.