ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :
ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΞΥΛΟΥΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΊΩΝΑ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΤΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΏΝ BLOCKCHAIN TOY 21ου ΑΙΩΝΑ.
Στα χρόνια του Μεσαίωνα, στην Γερμανία και στην Γαλλία κυρίως, για να θεωρηθεί κάποιος ικανός να φέρει τον τίτλο του "τεχνίτη του ξύλου" θα έπρεπε να ταξιδέψει για τουλάχιστον τρία χρόνια σε άλλους τόπους, μακριά από τον τόπο καταγωγής του, προσφέροντας με επιτυχία ως μαθητευόμενος τις υπηρεσίες του υπό την εποπτεία άλλων ξυλουργών. Η παράδοση διατηρείται μέχρι
και σήμερα και έχει επηρεάσει και τα ήθη αυτονόμησης των μετά-εφήβων από τις οικογένειες τους,.
Για τον σκοπό αυτό, η συντεχνία των ξυλουργών του τόπου καταγωγής προμήθευε τον μαθητευόμενο με ένα βιβλιαράκι με αριθμημένες σελίδες με το όνομα του κλπ. Σε κάθε σελίδα γράφονταν το project που συμμετείχε, η αξιολόγηση της εργασίας του μαθητευόμενο από τον μάστορα, ο χρόνος απασχόλησης, το ύψος της αμοιβής και η υπογραφή του επόπτη/μάστορα. Κανείς δεν μπορούσε να αναλάβει ως μαθητευομενος νέα εργασία χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η προηγούμενη, σκληρό σύστημα, με χιλιάδες θύματα αλά Μπεκατώρου. Μεσαίωνας βλέπεις... . Στο ίδιο βιβλίο ο ξυλουργός έπαιρνε μετά και τις βεβαιώσεις ολοκλήρωσης των δικών του δουλειών από τους πελάτες του. Όσο περισσότερες, τόσο μεγαλύτερη και η αμοιβή που ζητούσε λόγω αυτής της πιστοποιημένης αλυσίδας εγγραφών (blockchain), που όφειλε να έχει σε κοινή θέα στο εργαστήριο του σε αυτό το πρωτόγονο λογιστικό βιβλίο (ledger) πράξεων.
Το κύρος του γινόταν έτσι μέρος του κύρους του συνόλου των σε ισχύ βιβλιαρίων πιστοποίησης.
Αυτό το σύστημα είναι η πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση της απόλυτης εξουσίας που είχε τότε ο τοπικός φεουδάρχης ως η μοναδική αρχή κύρους για να πιστοποιεί/αδειοδοτει τα πάντα στο φέουδο του με υπογραφές του κύρους που του έδινε ο τίτλος που φορούσε.
Μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 08 με το σκάσιμο της Τραπεζικής φούσκας Leman Brothers, μια ομάδα ψιλοαναρχικών αντισυμβατικων προγραμματιστών και τεχνοφρίκς αποφάσισε να ξαναχρησιμοποιήσει αυτή την ιδέα του blockchain με το διαμοιραζόμενο κύρος με ηλεκτρονικό τρόπο για να παράγει μέσα συναλλαγών ανθεκτικά σε τραπεζικές κρίσεις. Τα γνωστά κρυπτονομισματα, όπου το κύρος τους αλλά και η γνησιότητα τους, δεν απαιτεί κάποιον κεντρικό φορέα, όπως μια τράπεζα πχ, για να γίνονται αποδεκτά ως έγκυρα μέσα συναλλαγών.
Και εγένετο τα Εναλλακτικά "νομίσματα" (νομικά θεωρούνται ως ανταλλάξιμα πάγια) διαμοιραζομενου κύρους των αποδεκτών τους! Ουαου Γιάνη! (αυτός με το ένα του νι)
Και με αυτό τον στόχο, τα bitcoin, ethereum, riple κλπ που άρχισαν να αναπτύσσονται και να κυκλοφορούν (με διαφορετικό τρόπο παραγωγής το κάθε ένα) με επιτυχία, έγιναν οι "λαγοί" για να αναπτυχθεί και η τεχνολογία blockchain που ακούμε σήμερα..
Στις εφαρμογές αυτής της τεχνολογίας σήμερα (πιστοποιήσεις εγγράφων, έκδοση ταυτοτήτων, πιστοποίηση πτυχίων, συμβολαίων, ποιότητα προϊόντων, ιατρικών συνταγών και πράξεων, μεταφερόμενου ηλεκτρονικού ιατρικού φακέλου, αποδεικτικά παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ, πιστοποιήσεις επιθεωρήσεων στην βιομηχανία, ναυλοσύμφωνα, αποδεικτικά γνησιότητας τέχνης, γνησιότητα ειδήσεων, γνησιότητα ψήφων σε ψηφιακές ψηφοφορίες κλπ) χρησιμοποιούνται και τα λεγόμενα ηλεκτρονικά smart contracts.
Έξυπνα ηλεκτρονικά συμβόλαια που και αυτά προέκυψαν από την ανάπτυξη των κρυπτονομισματων ως μέρος της τεχνολογίας blockchain. Δεν ολοκληρώνεται ένα block μιας συναλλαγής αν δύο μέρη δεν συμφωνήσουν (αυτόματα ή όχι, αλλά πάντα ηλεκτρονικά) ότι ολοκληρώθηκε η συμφωνία και οι όροι της, χωρίς να εμπλέκεται κανένας τρίτος ως διαιτητής τους. Και μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας μεταφέρεται αυτόματα το συμφωνημένο ποσό ψηφιακών νομισμάτων από ένα ηλεκτρονικό πορτοφόλι στου αντισυμβαλλομένου, ή (σε περιπτώσεις συνθετών συναλλαγών πολλών εμπλεκομένων - όπως πχ στην διαμόρφωση μιας αλυσίδας ποιότητας ενός μπουκαλιού ελαιολάδου) , ο έλεγχος της εκτέλεσης των όρων της συμφωνίας των επόμενων στην αλυσίδα παραγωγής του προϊόντος.
Αδιανόητα πράγματα να γίνουν έτσι εύκολα, χωρίς αυτές τις τεχνολογίες στον συμβατικό κόσμο χωρίς να εμπλακούν δεκάδες δικηγόροι, συμβολαιογράφο, τράπεζες, ασφαλιστές ή η κρατική γραφειοκρατία κλπ που φορτώνουν με σοβαρά διαχειριστικό κόστη, που μπορεί να φτάνουν και στο 20% του συνολικού κόστους παραγωγής ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας. .