ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(8)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(8)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Όπου να πας και να σταθής, πρώην και επόμενα συναντάς ελληνικά κατεχόμενα. Τόσους αιώνας τρώνε από τις σάρκες μας και χύνουν το αίμα μας, τόσους αιώνας κι άνθρωποι, Έλληνες ακόμα δεν  έγιναν. Όμηροι της κάθε Βαβυλώνος και θεός Αβραάμ. Μέχρις εκεί.

Αρχοντικά, ομορφιά και καλλιτεχνήματα ο Έλλην αφήνει πίσω του φεύγων. Ο βάρβαρος γενοκτονίας και καταχρήσεις. Ο Εβραίος δε τραπέζας και θρησκείας ως ο πονηρότερος όλων. γι αυτό δεν εθρήνησε ποτέ χαμένας πατρίδας. Τράπεζαι γαρ και θρησκείαι δεν πεθαίνουν ποτέ. Έχουν  - και συστεγάζονται - τον ίδιο θεό.

Όλα είναι νόμος και όλα θέλουν τον χρόνο, τον κόπο και τον κατάλληλο καιρό τους. Όσο δε μικρόψυχα και βέβηλα φέρεσαι στα πράγματα το ίδιο κι αυτά προς σε.  Όσο τα πληγώνεις τόσο κι αυτά θα σε πληγώνουν.

Η θρησκευτική πίστις πάλι δεν είναι πανάκεια. Και δεν υπάρχει θρησκευτική συνταγή αυτομάτου ιάσεως, επιτυχίας και ευτυχίας. Η θρησκεία κι αυτή υποταγή και έλεγχος είναι. για την εξουσία δουλεύει όπως ο ερυθρός εργατοπατερισμός των εργατικών αγώνων και δικαιωμάτων.

Αν ήταν τόσο καλή όσο διατείνεται η θρησκεία, θεοκρατία θα είχε ακόμα ο πολιτισμένος κόσμος μεσαιωνική ή αθεοκρατία κομμουνιστική, την εβραϊκή θεόλυσσα ή αθεόλυσσα. δεν θα είχε προχωρήσει ένα σημαντικό βήμα ελευθερίας παραπέρα με φωτεινό πάντα οδηγό τον ελληνικό πολιτικό πολιτισμό.     

Ακριβώς. Τέτοια θεωρήματα ολοκληρωτικής εξουσίας, θεοκρατικό μονοπώλιο του ουρανού, κομμουνιστικό μονοπώλιο των λαϊκών διεκδικήσεων και αγώνων, δεν προάγουν τον πολιτισμό. καθεστώτα τυραννίας και δουλείας απεργάζονται μόνο.  

Ο Μίδας της εξουσίας δεν κάνει μόνο χρυσό ό,τι εγγίζει αλλά και τον πιο ασήμαντο έως και τον πιο έκφυλο, αιμοστσγή και παρανοϊκό άνθρωπο βαπτίζει αμύμονα, άμωμον, άψογον, άγιον όταν εξυπηρετεί τα σκοτεινά σχέδιά της. Αντιθέτως θάβει εσκεμμένα και συστηματικά ό,τι υγιώς πνευματικό και επαναστατικό.  

Είναι καθαρά θέμα αγιογραφίας. Η εξουσία κάθεται στον θρόνο του θεού, διαθέτει τους καλύτερους αγιογράφους, πλαστογράφους και μυθολόγους.  και όσο για αγίους της, τα απαραίτητα διαφημιατικά εργαλεία της, άλλο καλό, το μοναστήρι είη ναι καλά.

Σε μια χρεωκοπημένη, παραλυμένη, νεοκομμουνιστική δημοκρατία του ευρωνότου μας άδειασαν και φίμωσαν. Σε ένα μη κράτος, το φίσκα εβραιοπολιτικοθρησκευτικό ναρκωτικό, το λόγω θέσεως και αρχαίας αίγλης παγκόσμιο πυροσβεστικό σταθμό του πνεύματος. Αυτοάνοσος πολιτική και πνευματική κατάστασις.  

Δημοκρατία; κατ’ ευφημισμόν βέβαια, δημοκοπία, δημοκρατορία το αληθές. Ελλάς αποκαλείται αλλά δεν. Δεν είναι δυστυχώς αυτό πατρίς, κράτος στοργικού πατρός, αλλά  καραδιεφθαρμένου προαγωγού πατριού.

Παντού στην πολιτισμένη γη κοινωνικός αναβρασμός. Και μόνο στην γη του φωτός εφησυχασμός Κούβας και Β. Κορέας. Πεζοδρόμια και πλατείαι στο κόκκινο μόνο της προδοσίας. (Είηναι καλά ο εργολαβικός κομμουνιστικός συνδικαλισμός, ο εργατοδοσίλογος εταίρος της κοινοβουλευτικής κυβερνώσης μαφίας.)   

Πολιτική και θρησκεία το δίπολον διαρκούς προβληματισμού της ανθρωπίνης υπάρξεως. Απ’ ό,τι διαβάζομε, μαθαίνομε, πιστεύομε τίποτα  πραγματικό. Πολλά γαρ και λεπτά τα λεφτά και τα συμφέροντα. Η αλήθεια παραμένει το μέγα ζητούμενο και ερωτηματικό της ανθρωπίνης υπάρξεως.

Αγάπα, αγάπα τότε άφοβα κι εσύ, υπερευαίσθητε δυτικέ, τα παρείσακτα αλλόφυλα και αλλόθρησκα προλεταριάτα (παράγουν γαρ μπόλικους ψήφους,  χρήμα, θέσεις αργομισθίας κι αξιώματα για ¨δημοκρατικούς¨ κηφήνες.) Αγάπα χριστιανικά γιατί αυτοί δεν θα σ’ αγαπήσουν ποτέ.

Αγάπα γιατί μια μέρα τα ξένα πόδια θα σηκωθώσι και θα συντρίψωσι το διεστραμμένο κεφάλι σου, θα δαγκώσουν φανατικά το χέρι του ξενιστή των. γιατί ουδέποτε στην ιστορία βολεμένοι και πεινασμένοι, ιθαγενείς και επήλυδες,  είχαν τον ίδιο αρχηγό και θεό αλλά μόνο αντίπαλο.

Κι εσύ πολιτικάντη γέννημα θρέμμα του κομματικού πουστοσωλήνος, της πιο εγκληματικής πολιτικής μαφίας, μίσθαρνο προδοτικό σκουπίδι της ξενοκρατίας, γλέντα  όσο είναι καιρός. Τα σύννεφα της οργής πυκνώνουν και σε λίγο θα σκεπάσουν την χώρα. Ουρανός και γη θα σας ξεράαουν στην πιο άγρια κόλασι.             

Κανείς μόνιμα ευτυχής σ’ αυτή την τραγική ζωή μας. Ακόμα κι οι Αγαμέμνονες παράπονα έχουν: ¨Προστάτην (τύραννον) δε του βίου τον όγκον (δόξαν) έχομεν και τον όχλον δουλεύομεν (υπηρετούμεν.)¨ Αλλά και τί να είποι δηλαδή και η καταραμένη, η έρμη η φτώχεια! Κλαίνε χήρες ομού και ύπανδροι.

Σ’ εποχαίς εθνικής συγχύσεως και διαλύσεως τα ιερόσυλα συμβόλαια νικώσι τα ιερά σύμβολα. Ο έρως γίνεται κολαστήριο και η ηδονή νέμεσις. Ανόσιες ερωτικές ιδιαιτερότητες, τελετουργικά καμμένοι εγκέφαλοι ρημαγμένων εκφύλων ψυχών. ΣοδομοΒαβέλ.

Τα βέβηλα στίγματα του πολιτισμού, αιμομειξίαι, φόνοι, ομοφυλοφιλία, νεκροφιλία, μητρογαμίαι, μητροτεκνίαι να γίνονται τιμημένα παράσημα του εξουσιαστικού χρίσματος. Φρίξατε ουρανοί και ήλιε προπάτορ!

Ο πόλεμος ομίχλη, η πολιτική μύλος, η γνώσις πέλαγος. Αλλά συ τέκνον, φιλεργίαν ασκείν και καθήκον. την δε ανδρικήν πολεμικήν αρετήν μηδέποτε αμελείν. η λεωφόρος γαρ της αρετής δι’ αυτών και μόνο. Εργασία το πνεύμα του χρήματος, θέλησις ο σπόρος του αδάμαντος.

Και ποτέ επιλήσμων ότι η ψυχή ημών, ο ουρανός ο μέγας μέσα μας.  Ήλιος δε αυτού η συνείδησις η άγουσα εις τα ηλύσια των θεών, ένθα η άδυτος έκστασις του αληθούς και το άχραντον κάλλος της ολυμπίας μακαριότητος των καθαρών πνευμάτων.