ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(10)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(10)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Οι μεγάλοι άνδρες και αι μεγάλαι ιδέαι εκπηδώσι μέσα από τους μεγάλους κινδύνους.  Την δυσκολία βραβεύει η υψηλή του αγαθού μαγεία, η της ψυχής ευρυχωρία, τιμά η της ζωής πεμπτουσία.

Τοις μεν φαύλοις μανίας, τοις δ’ αγαθοίς σοφίαν γήρας επισυνάπτει. Διατί δε σοφόν το γήρας; Επειδή το γηράσκον ως εγγύτερον του θανάτου πλησιέστερον έρχεται της σοφίας του θεού όπως και πόρρω της μωρίας της γεννήσεως.

Όπου δε σοφία εκεί και το ατρόμητον, ευγενές και φιλάνθρωπον. Θανάτου γαρ τρόμος η μήτρα όλων των φόβων, παθών και αδικιών.  

Ω ζωή, εσύ με τα απρόβλεπτά σου, ω ζωή δώρον και ποινή μαζύ! Μας ταϊζεις ελπίδας, μας βυζαίνεις πόνο και μας ξοδεύεις με πόλεμο! Ποτέ αγκαλιά, πότε μοναξιά και πότε κλωτσιά. Έρχεσαι και πας και πίσω δεν κοιτάς. Σαν χέλι απ’ τα χέρια ξεγλιστράς.

Τάδε έφη ο ποιητής: Κάθε λέξις είναι μια ανάσα της σκέψεως. Και τα αρώματα η έμπνευσις των αγγέλων. Αλλά το θέμα είναι τί ψυχή θα παραδώσεις; Πού κείται ο παράδεισος της ομορφιάς και της αναψυχής; Και πού κοιμάται η αθανασία;

Όταν η ακαθαρσία κυριεύει το μέσα μας, με τους τρελοεβραίους που μας κυβερνούν, ο εμετός του πολέμου πλησιάζει, φαντάζει φυσική ανάγκη, ηθική κάθαρσις. Η μνήμη σου χρυσή σκόνη και ο θάνατος λευκός εξαγνισμός. Κάπως έτσι.   

Ιστορικός καταλύτης η γειτονιά μας αρχαιόθεν. Προς το παρόν όμως η (έστω) δημοκρατία έχει βαθιά μεσάνυχτα. στο μεταξύ το ηφαίστειο βράζει των Βαλκανίων. Τουρκία βρυχάται. Κι εμείς χρεωμένοι πάντα εις την πρώτην όπως πάντα γραμμήν του φωτός. Οι θεοί μας πάντα εκεί και όπως πάντα σε τρελά κέφια.

Αλλά πώς; Η εμφύλιος κάθαρσις προηγείται. Επειδή εκ των ένδον αρχίζει πρώτα πάντα η προεργασία, η καλή δουλειά. Μέγας Αλέξανδρος επί Θήβαις. Όπου ήρωες εκεί και μηδίζοντες, ο ανέκαθεν εχθρός μέσα μας.

Χαμένοι της ειρήνης, μισοχαμένοι του πολέμου. Ούτως ή άλλως βουλιάζομε δημοκρατικώς άπατοι, έτσι κι αλλιώς πεθαίνουμε αθόρυβα και άτιμα μέσα από μια παρατεταμένη, παγκόσμια εκφυλιστική πανδημία. Κράτος εταιρία, κυβέρνησις μαφία.  

Το ψάρι βρωμάει απ’ την πρωτεύουσα. Πόλις πάμπολις πυρέσσουσα και λαθροφλεγμαίνουσα. Νεόπλουτοι και νεοπρωτευουσιάνοι σε μια γελοία παράστασι αυτοχειρίας ναρκίσσων. Ευρωχωριάτις χώρα. Κατηφορικός δορυφόρος. Πάρτε νάχετε.

Υπόγραψε, αγαπητέ, την ατζέντα και θα γίνεις, εν μια νυκτί, φίρμα, διάσημος, είδωλο, θεός. Αλλά το χρίσμα προυποθέτει στίγμα. Στο τέλος η ανθρωποθυσία, ο τελετουργικός σταυρός. Δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα.  

Κατόρθωμα η ασελγής βεβήλωσις του ιερού, φυσικού και ορθού! Τα θανάσιμα οψώνια του παρά φύσιν οίστρου!  Μετάνθρωπος ο αντιάνθρωπος.

Με ποιους θα πας άραγε και ποιους θ’ αφήσεις; Και για ποιον κτυπά η καμπάνα; Ο παρά φύσιν νάρκισσος δεν είχε καλό τέλος.

Και οι καημένοι οι βάρβαροι θεοφρονέστεροι μεν των Ελλήνων κάκιον δε αυτών φρονούντες και τοις νόμοις κατώτεροι. Θρησκευτικά και μόνο προβιβάσιμοι οι βαθμοί των, τα λοιπά, επιστήμη, ελευθερίαι, ισονομία, οικονομία απορριπτέοι.

Βλάπτει και η πολλή οικειότης. Χάνεται το μέτρο, η αυτοσυγκράτησι, ο σεβασμός, η ευγένεια, οι καλοί τρόποι. Γίνεται το λίπασμα της αναίδειας. Το να μη σε πιάνει δε ο άλλος στο στόμα του ούτε για καλό ούτε για κακό είναι ίσως ό,τι καλύτερο για την ψυχή και ό,τι πιο υγιεινό για το πνεύμα.    

Άσε τους ποιητάς. Η ωραία Ελένη ήτο και είναι ανέκαθεν η θρησκεία. Ποιος θα έχη εν ουρανοίς άρα και επί γης τα πρωτεία, την πρωτοκαθεδρία, πνεύμα, πλούτον και εξουσία.

Θεοπιστία πάλι δεν είναι και η φανατίλα, η τυφλή συμμόρφωσι και αγελαία υποταγή στην θρησκευτική οργάνωσι και αυθεντία.

Ανθρώπινο κατάντημα και να αναζητάς επιβεβαίωσι εξαρτώμενος απ’ τους χειροτέρους κόλακες, επί γης και εν ουρανοίς, επειδή στερείσαι ουσιαστικής ψυχικής ενδοχώρας.

Αλλά εδώ, στο γήινο υπόγειο αυτό, μας φθάνει μόνο ένας κίβδηλος θεός που συγχωρεί και επιβραβεύει μια κίβδηλη ευσέβεια και μια ευλογημένη υποκρισία θνητών μιας υποβιβασμένης κατηγορίας. έναντι πληρωμής φυσικά. Αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική στο υπαρξιακό μας παράλογο αδιέξοδο.

Αλλά θαρσείν αεί χρή. Και το παράλογο δεν είναι πάντα εχθρός, κακό. Εξίσου απρόβλεπτα μπορεί να φέρνει και το καλό. Ως προϊόν της τύχης και της ανάγκης μυστικά εξημερώνει το χάος, τροφοδοτεί την ελπίδα και προκαλεί το μέλλον.  Γέλα λοιπόν!