ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(11)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(11)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

Κλωθώ (ό,τι κλώθει) , Λάχεσις (ό,τι λαγχνάνει, το λαχείο του καθενός.) και Άτροπος. (Ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει.)  Α, ρε Έλληνα, απόλυτε άνθρωπε! Παντού υγεία, ομορφιά και σοφία. Κανείς θεός σου δεν κρέμεται, και τρέφεται, από πάνω σου. Όλοι σού χρωστούν και δεν χρωστάς σε κανένα.

Αλλά σ’ αυτό το ξεπεσμένο γένος ουκ ¨οίδασι τι ποιούσι¨ ούτε και τι πιστεύουσι. Απροετοίμαστοι ψυχολογικά και εμπειρικά, λειτουργούν το πλείστον άλογα, μηχανικά, μιμητικά με την παρόρμησι της στιγμής. Συναίσθημα και λογική μετά.

Δεν αντέχει ο άνθρωπος πολλή λογική και αλήθεια. Κι επειδή δεν αντέχει προτιμά ν’ αφήνεται παρητημένος στον αυτόματο πιλότο της θρησκευτικής μέθης, της τύχης και της αλογιστίας. Πλούσιοι και φτωχοί, ευφυείς και ταπεινοί ανεξαρτήτως.  

Κατά τον ίδιο τρόπο, άλογα, παρορμητικά, μιμητικά, διαπλάθει και τους θρησκευτικούς και τουριστικούς εμπορικούς του μύθους από τον θαυματουργό άγιο έως τον τουριστικό άγιο, τον άγιο Δράκουλα των Καρπαθίων.

Η ζωή μας άλλωστε δεν παρέχει καμιά μόνιμο εξασφάλισι και συνέχεια. περπατάμε όπως πάνω σ’ ένα ναρκοπέδιο, η θνητή μας μοίρα. Ολόγυρα ανατινάξεις και κορμιά να πέφτουν ανεξαρτήτως ηλικίας, ανατροπή και θάνατος παντού, και εν ειρήνη και εν πολέμω.

Κι εσύ πεισματωμένος προχωράς μέχρι του αναπόφευκτου βιολογικού σου τέλους, δεν έχεις άλλη επιλογή. Καλύτερα βιολογικά νεκρός παρά ζων νεκρός, ηττημένος από την ζωή, προδότης της ζωής, υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ντροπή;   

Κι αν δεν υπήρχαν αυταί αι κατά περιόδους αι άνωθεν μυστικαί συνδρομαί, αυταί αι καθαρτικαί σωτήριοι πνοαί της θείας χάριτος και δωρεάς, η πινδαρική ¨Διόσδοτος αίγλα-ειρήνη,¨  που ενδυναμώνουν και ανακουφίζουν απ’ το αβάστακτο βάρος της θνητής υπάρξεως.

δεν θα νιώθαμε ποτέ την χάρι και το μεγαλείο της ζωής, μέσα κι έξω μας. Ούτε θα βρίσκαμε ποτέ το θάρρος, την πίστι, την ελπίδα και την αγάπη, την ουσία και σοφία αυτής της ζωής. Σιχαμένη θα του ήτο ακόμα δόξα και πλούτος, ακόμα και τα χρυσά θέλγητρα της Αφροδίτης.    

Τίποτα δεν υπάρχει που να μη γίνεται στο τέλος βαρετή συνήθεια και δουλικό φορτίο. Χρήμα, φήμη,  επιτυχία συγκάτοικους όμως έχουν τον φθόνον και την επιβουλήν. Ακόμα και οι πιο υψηλά ιστάμενοι χάνουν τον ύπνο τους με την ιδέα να στερηθούν τα κεκτημένα των.   

Επειδή όσο ψηλότερα φθάνει κανείς τόσο περισσότεροι, πιο επικίνδυνοι και αδίστακτοι οι γύρω του κλέφτες,  αντίπαλοι και ανταγωνισταί. Τόσο ακατανίκητοι οι πειρασμοί της ύβρεως, ακολασίας, διαστροφής και εκφυλισμού.

Το χρήμα είναι μαγικό. Κλέβει συναισθήματα όπως και η θρησκεία, η πολιτική, η τέχνη και ο αθλητισμός. Κλέβει. Αν και όχι τόσο όσο οι κυβερνώντες τα δημόσια ταμεία.

Και δεν ζη μεν ο άνθρωπος χωρίς μύθους, αγιοποιήσεις και αυταπάτας, δεν ζή όμως και χωρίς αλήθεια, γνώσι και δικαιοσύνη. Και πρέπει να επιλέξεις στρατόπεδο. Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη αποκλείεται.    

Ο κόσμος αναζητά, μαθαίνει, συγκρίνει και κρίνει όπως μπορεί. Πανταχού παρών και ωσεί αμείλικτος θεός κριτής η κοινή γνώμη. Πιο αμείλικτη κι απ’ το βιβίλικό θεό. Έστω και αν η κοινωνία αυτή θυμίζει ενίοτε κόλασι, μικρή κόλασις αυτή. Εξορία,  περιθώριο, απομόνωσις η μεγάλη.

Όποιος είναι δίκαιος με τον εαυτό του και τους άλλους αυτός μπορεί να βλέπει τον θεό στα μάτια. Παρά τα δεινά και τις αναποδιές του ο ανθρώπινος βίος ενέχει μια μεγάλη κρυφή αξία, είναι μια εισαγωγή, ιερόν αγώνισμα για κάτι πολύ, ανεξακρίβωτα όσο και ασύγκριτα, μεγάλο.

Αυτός είναι κι ο λόγος που ο άνθρωπος έχει τόσους ουράνιους δαίμονες, συμβούλους, συμμάχους αλλά και φθονερούς εχθρούς που διαπλέκονται με την θνητή του μοίρα.

Ούτως ώστε οι άγαν ¨αξιωματικοί¨και ¨φιλότιμοι¨ δεν ξέρουν τι χάνουν, ανταλλάσσοντες τα αιώνια με τα αναλώσιμα, τα ¨χρύσεα αντί χαλκείων.¨   

Αφού ακόμα και η δυναμική, η μνήμη των νεκρών έχει στην ζωή μας αυτή λόγο και θέσι, όσο περίπου και ο των ζώντων. Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός για παράδειγμα, ο πιο ωραίος νεκρός, απ’ τα κατώγια του Άδη, αιώνες τώρα, βασανιστικά σχεδόν μας κεντρίζει, προκαλεί προς την δόξα και την θέωσι, γλώσσα δεν μπάζει.

Γι αυτό και συ, οφείλεις το κατά δύναμιν, σεμνά και αθόρυβα υπό σκιάν χωρείν ως εάν εις τα νώτα ενός αγαθού γίγαντος. Ίνα μη προκαλής την κακή μοίρα και πληθωρική δυστυχία του κόσμου τούτου.

Υπάρχουν και ισχύουν αιωνίως οι λειτουργικοί απαράβατοι νόμοι της ισορροπίας και αρμονίας της κοσμικής φύσεως και της εν αυτή θείας ζωής.

Εκεί όπου ζη και η αιωνία ιδεώδης Ελλάς, η ωραία πύλη της ουρανίας μνήμης η ανάγουσα τον άνθρωπο εις τα άστρα, τον αθάνατον προορισμόν του. Αλλά πόσοι δεν τρέμουν, εκεί στην εξουσία ψηλά, στην ιδέα να ξυπνήσει και πάλι ο Έλλην μέσα μας και μέσα τους!