ΠΟΥ ΘΑ ΧΤΥΠΉΣΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΙΣΡΑΉΛ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΠΟΥ ΘΑ ΧΤΥΠΉΣΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΙΣΡΑΉΛ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ 

Τα δεδομένα:

 

O αγωγός φυσικού αερίου Ιράν-Τουρκμενιστάν εγκαινιάστηκε στις 6 Ιανουαρίου του 2010, συνδέοντας τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα μέσω της Κεντρικής Ασίας. 

 

Ο αγωγός Dauletabad- Sarakhs- Khangiran συνδέει από το 10 τη βόρεια περιοχή της Κασπίας του Ιράν με το τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου του Τουρκμενιστάν. Όλο και περισσότερο, το Ιράν στρέφεται από τότε προς την Κίνα και τη Ρωσία όχι μόνο ως αγοραστές του φυσικού αερίου του αλλά και ως κατασκευαστές αγωγών. Μετά τις κυρώσεις του Τραμπ στο Ιράν, δήθεν για το πυρηνικό του πρόγραμμα, η Τεχεράνη απάντησε με μια 25ετη συμφωνία εξαγωγών φυσικού αερίου προς την Κίνα μέσω αυτού του αγωγού.

 

Έτσι, η Μόσχα και το Πεκίνο εισέβαλλαν στην τεράστια δεξαμενή ενέργειας της Κεντρικής Ασίας. Αντίθετα, η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν ολοκλήρωσαν το στάδιο της συζήτησης όσον αφορά την κατασκευή αγωγών προς τη Δύση από αυτήν την περιοχή, το Ιράκ ή από τις χώρες του Κόλπου. 

 

Ο αγωγός Τουρκμενιστάν-Ιράν, μήκους 182 χιλιομέτρων, ξεκίνησε «σεμνά» με την άντληση 8 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων (bcm) φυσικού αερίου Τουρκμενιστάν, αλλά καλύπτει ήδη τις ενεργειακές απαιτήσεις της περιοχής της Κασπίας του Ιράν. Ωστόσο, η ετήσια χωρητικότητά του είναι 20 bcm, γεγονός που επιτρέπει στο Ιράν να εξάγει το δικό του φυσικό αέριο προς τα ανατολικά.

 

Ο αγωγός επεκτάθηκε μέσω του Τουρκμενιστάν μέχρι τη βόρεια όχθη της Κασπίας Θάλασσας και από εκεί συνδέεται με έναν υπό περάτωση αγωγό φυσικού αερίου που θα τροφοδοτεί αδιαλληπτα με φτηνή ενέργεια την Κίνα, ανεξάρτητα από την έκβαση του νομισματικού πολέμου ή τις κυρώσεις της Δύσης μέσω του ελέγχου που ασκεί μέσα το διατραπεζικό σύστημα SWIFT.

 

Η Ρωσία, το Ιράν και το Τουρκμενιστάν κατέχουν αντίστοιχα τα μεγαλύτερα, τα δεύτερα και τα τέταρτα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στον κόσμο και η Κίνα χρειάζεται πολλή ενέργεια και είναι διατεθειμένη να επενδύσει πολλά για να την αποκτήσει.

 

Ταυτόχρονα, η Μόσχα ήθελε να παραμείνει ο κύριος, αν όχι ο μοναδικός, προμηθευτής φυσικού αερίου μέσω αγωγών της Ευρώπης σαμποτάροντας δια αντιπροσώπων κάθε άλλη εναλλακτική πηγή. Όπως το αέριο της Αν. Μεσογείου ή της Λιβύης, τον αγωγό EastMed κλπ. Επομένως, ο κινεζικός ανταγωνισμός στην Κεντρική Ασία και την περιοχή της Κασπίας δεν είναι σημαντικός ερεθιστικός παράγοντας. Η Μόσχα στην πραγματικότητα είναι ήδη καλά εδραιωμένη στην περιοχή με τις δικές της εγκαταστάσεις και έχει αναπτύξει τους δικούς της δεσμούς με τις χώρες της περιοχής, που της επιτρέπουν τώρα να υλοποιήσει και το έργο δημιουργίας του αντι-δολλαριου των BRICS, η τιμή του οποίου θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την χρηματιστηριακή τιμή του φυσικού αερίου. Έτσι, καμία ενέργεια δεν ρέει από την περιοχή προς την Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, η Μόσχα έχει προσφέρει μέχρι το 22 στο Τουρκμενιστάν καλύτερη τιμή από την Κίνα για το φυσικό αέριο της. Έτσι η Ρωσία βασίζονταν στο αέριο του Τουρκμενιστάν για τις εγχώριες ανάγκες της και εξήγαγε το δικό της αέριο στην Ευρώπη σε υψηλότερη τιμή. Φτηνότερα στην Γερμανία απ ότι στις άλλες χώρες της ΕΕ, για να μπορεί να μας κουνάει η Μέρκελ το δάχτυλο, κάνοντας παιχνίδια εξωτερικής πολιτικής με τον Ερντογάν και με τα εδώ μνημόνια.

 

Η συνολική κατάσταση περιπλέχτηκε πολύ από την επιθυμία της Τουρκίας να γίνει κόμβος για τη ροή ενέργειας προς την Ευρώπη. Για το λόγο αυτό, η τουρκική κυβέρνηση υποβάθμισε τον υπάρχοντα αγωγό μήκους 2.577 χιλιομέτρων που συνδέει την Ταμπρίζ στο βορειοδυτικό Ιράν με την Άγκυρα, ανατινάζοντας το 19 ένα τμήμα του, κατηγορώντας το ΡΚΚ! Ακόμα τον φτιάχνουν. 

 

Αυτό το περίπλοκο πρότυπο σχέσεων άρχισε να σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής των ΗΠΑ έναντι του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Κασπίας, αλλά και της εξαγωγής του δικού της πληθωρισμού σε όλο τον πλανήτη μέσω του πετροδολαριου. Αλλά μετά τον εμφύλιο στην Συρία, κατέρρευσαν και όλα τα δυτικά σχέδια για παράκαμψη τη Ρωσίας μέσω αγωγών από τον κόλπο μέσω Συρίας, που θα, κρατούσαν ταυτόχρονα και την Κίνα έξω και το Ιράν απομονωμένο.

 

Η Ρωσία προχώρησε μετά σε ενίσχυση των δεσμών της με το Αζερμπαϊτζάν, υπονομεύοντας περαιτέρω τις δυτικές προσπάθειες να δεσμεύσει το Μπακού ως προμηθευτή του αγωγού Nabucco, και "πουλώντας" (κυριολεκτικά) τους Αρμένιους για να ανοίξει ο δρόμος και της Κασπίας για τον Ενεργειακό δρόμο Βορά-Νότου από το Ιράν μέχρι την Αγία Πετρούπολη.

 

Έχοντας επίγνωση ότι έχει λιγότερα χαρτιά να παίξει, η Γερμανία πίεζε για το ρωσικό South Stream και το North Stream, που θα προμηθεύουν με ρωσικό αέριο στη βόρεια και νότια Ευρώπη υπό τον απόλυτο έλεγχο της. Ανατινάχτηκε αμέσως ο NordStream2 μετά την έναρξη του Ουκρανικού από δυτικούς, οδηγώντας την Γερμανία στην σημερινή της ύφεση και στην βίαιη αποβιομηχάνιση της.

 

Λόγω της συμφωνίας φυσικού αερίου που υπέγραψε με το Ιράν, η Ρωσία μπορεί να ελπίζει σε βελτίωση της διαπραγματευτικής της θέσης και με την Κίνα και την Τουρκία καθώς και σε πρόσθετα ικανοποιητικά έσοδα, εφόσον καταφέρει να αυξήσει τις πωλήσεις της σε αποδεκτές τιμές. Εκτός από το Ιράν, ενδέχεται να στοχεύει τρεις ακόμη πιθανές αγορές: του Ομάν, του Πακιστάν και της Ινδίας. 

 

Το Ομάν έχει πλεονάζουσα ικανότητα υγροποίησης αερίου και οι Ιρανοί θα ήθελαν αυτό να το εκμεταλλευτούν. αλλά για να το κάνουν αυτό, πρέπει να έχουν αρκετό φυσικό αέριο στην αρχή, ένα ζήτημα που μπορεί να λύσει η συμφωνία της με τη Ρωσία. Θα πρέπει επίσης να βρουν τη χρηματοδότηση που απαιτείται για την απαιτούμενη σύνδεση φυσικού αερίου και να πείσουν τους Ομάνους να διακινδυνεύσουν να αναστατώσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.

 

Όσο για το Πακιστάν, θα αρκεί η συνεργασία του Ιράν με τη Ρωσία για να πείσει το Ισλαμαμπάντ να ξεπεράσει τον φόβο του για τις αμερικανικές κυρώσεις και να εισάγει ιρανικό φυσικό αέριο – ή να ανταλλάξει ρωσικό φυσικό αέριο; Είναι όμως αδύνατο να είσαι σίγουρος το τι θα γίνει εκεί. 

 

Η επιλογή που αφορά την Ινδία, μια χώρα με την οποία η Ρωσία έχει πολύ στενή και μακροχρόνια σχέση έγινε έτσι κρίσιμη. Το Νέο Δελχί μπορεί να ενδιαφέρεται για την εισαγωγή ιρανικού φυσικού αερίου, υπό την προϋπόθεση όμως ότι αυτό δεν θα έρχεται μέσω του Πακιστάν, πράγμα αδύνατο!

 

Έτσι αποφασίστηκε το 21 η τροφοδοσία της Ινδίας με φυσικό αέριο από την Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ με έναν αγωγό που ήθελε λίγα χιλιόμετρα για να καταλήξει στο Τελ Αβίβ, και από εκεί μέσω Κρήτης, στο ευρωπαϊκό δίκτυο. Η σφαγή αμάχων πολιτών από την Χαμάς και οι Χουθι νοτιότερα, κλήθηκαν για να ανατρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο ή, έστω, να το καθυστερήσουν. Το τι ακολούθησε, τα ξέρετε. 

 

Έτσι στο παγκόσμιο αυτό ενεργειακό παίγνιο, που είναι ένα επεισόδιο του νομισματικού πολέμου σε εξέλιξη, το Ισραήλ έχει την επόμενη κίνηση με το που και πότε θα απαντήσει στην πυραυλική πρόκληση του Ιράν.

 

Η λογική λέει ότι θα χτυπήσει πριν την έναρξη της συνόδου των BRICS που θα γίνει στην Ρωσία στις 24/10.

 

Θα χτυπήσει όμως εκεί που πονάει περισσότερο το Ιράν:

 

Ούτε τις πυρηνικές του εγκαταστάσεις, που δεν είναι πραγματική απειλή.

Ούτε τις πετρελαϊκές, λόγω της τιμής του πετρελαίου μετά στα ύψη, που θα επηρεάσουν άμεσα τις αμερικανικές εκλογές. 

 

Αρκεί η καταστροφή κόμβων του αγωγού αερίου Ιράν-Τουρκμενιστάν (και ίσως και κάποιων στρατιωτικών κέντρων διοίκησης για το θεαθήναι). 

 

Σχετικά εύκολο στρατιωτικό χτύπημα, χωρίς απώλειες αμάχων. Οι οικονομικές του όμως επιπτώσεις θα βαρύνουν έτσι και το Ιράν και την Κίνα πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν αυτές οι έμμεσες οικονομικές κυρώσεις αρκούν για να οδηγήσουν και στην διάλυση και των BRICS, είναι κάτι που θα το δείξει...η νεκροψία. 

 

Σε κάθε περίπτωση ο θείος Σαμ κερδίζει έτσι πολύτιμο χρόνο για να οργανωθεί, κάπως, μετά την κατάρρευση όλων των δογμάτων επί των οποίων στηρίχτηκε η προηγούμενη παγκοσμιοποίηση.