ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ζ΄(7)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ζ΄(7)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Μια αγάπη που αρέσκεται υπερβαίνειν αλαζονικά τον νόμο και το δίκαιο δε είναι αγάπη. ο δούρειος ίππος είναι μόνο του συνωμοτισμού και της τυραννοδουλείας.

Τίποτα πιο βλαπτικό και επικίνδυνο από μια ανεκπαίδευτο πίστι και μια πίστι ανεπίδεκτο μαθήσεως.

Κάποτε και το καλό κουράζεται και το κακό εξαντλείται. Φρόνιμο τότε για μας αφιππεύειν με το πρώτο και να προσπερνάμε αλώβητοι με το δεύτερο.   

Ο θεός κοιμάται στο μυαλό σου και δεν θα εγερθή ποτέ, αν δεν ξυπνήσεις πρώτα εσύ για να τον ξυπνήσης. Εξάλλου μη θεμιτόν για κανένα θεό τους ηλίθιους προστατεύειν και κανείς παράδεισος δεν ανοίγει γι αυτούς.

Στις αποφράδες και καταραμέναις εποχαίς, τιμαί, πλούτη και αξιώματα, είναι για τα ουράνια δεδομένα τίτλοι και πιστοποιητικά ενοχής και καταδίκης. Η δε αποχή εξ αυτών και περιφρόνησις αυτών ένδειξις αρετής και νίκης

 
2. Δεν βγάζεις αλήθεια και δεν βγάζεις άκρη απ’ τους αδίστακτους δαιμόνιους Φοίνικες. Στας δέκα λέξεις των αι ένδεκα είναι ψευδείς και αι δώδεκα κλεμμέναι.

Όταν μια εγκληματική οργάνωσις αποκτά την οικονομικοπολιτικήν δύναμιν, θέσιν και κύρος κράτους, θρησκείας και αυτοκρατορίας ακόμα. Τότε ανοίγουν διάπλατα αι πύλαι της κολάσεως δια την δύσμοιρον ανθρωπότητα. Δεινός γαρ εκπαιδευτής αυτή του χειροτέρου είδους ανθρώπου.

Με το ελεύθερο γαρ πνεύμα και μόνο γίνεσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος, Έλλην άνθρωπος, υιός θεού και αθάνατος θεός. Με το άγιο πνεύμα όμως του Αβραάμ και του Κυρίου του συνειδητός εχθρός μόνο του ελευθέρου πνεύματος, μοχθηρός δολοφόνος των Ελλήνων και ξεπεσμένος άγγελος του σκότους.

Η θρησκευτική λύσσα και παράνοια υπήρξε το προπατορικό σημιτικό αμάρτημα της βαρβαρότητος. Όταν οι Έλληνες ιεροποιούσαν θρησκευτικά την φυσική και επιστημονική αλήθεια για να εξυψώσουν πνευματικά και να ελευθερώσουν τους αδύνατους…

Η ασιατική βαρβαρότης παρουσίαζε την μαύρη μαγεία για την μοναδική αυταρχική αλήθεια για να τους προβατοποιήσουν και σκλαβώσουν τυραννικά. Να θυσιάσεις γαρ εις ένδειξι θεοπιστίας το ελεύθερο πνεύμα σου για να το εξαγιάσης και να σώσης έτσι την ψυχή σου,

 
3. ¨Να σε κάψω, Γιάννη μ’, δηλαδή, να σ’ αλείψω λάδι:¨ τί πιο παρανοϊκό, διεστραμμένο  και αποτρόπαιο απ’ αυτό; Αλλά καμιά θρησκευτική νάρκη δεν θα σβήσει ποτέ και θα φυλακίσει την ανεξάντλητο δίψα του ανθρωπίνου πνεύματος για ελευθερία και γνώσι, νέκταρ και αμβροσία των θεών.

Όποιος μισεί και διώκει το ελληνικόν ιδεώδες του ανθρωπισμού και πολιτισμού θα αυτοκαταδικάζεται αυτομάτως και αυτοτιμωρείται αυτοαποκλειόμενος από την ομορφιά, την καλοσύνη και την θεότητα, θα ανοίγονται εμπρός του όλοι οι δρόμοι του κακού.

Αλλά πώς να μη γίνεσαι κακός και ψεύτης όταν παρελθόν, ιστορική αλήθεια και μνήμη, αρχαιολογία και αρχαία γραμματεία βοούν διαψεύδοντας και ακυρώνοντας την ιδεοληψία σου και την θρησκευτική σου προκατάληψι;

Διαπιστώνοντας ότι, δυστυχώς δια σε, ιστορία και θρησκεία δεν αρχίζουν ούτε συμπίπτουν με την θρησκευτική σου χρονολογία και το ιερό σου αφήγημα. Και ακόμα ότι αυτό που κατέστρεψε δια της βίας η δική σου ιερά πίστι για να περάση ήταν κάτι, καταφανώς και ασύγκριτα, ανώτερο και ευγενικότερο απ’ το δικό σου;

Μα αφού όλα, μα όλα, το παραδέχονται αυτό όλοι οι σοφοί του κόσμου, τα προείπαν και τα έγραψαν κατ’ επανάληψιν αυτοί οι καταραμένοι  Έλληνες: Γένεσις, Δαυίδ και Γολιάθ, ακόμα και Μαρία - Ιωσήφ,¨ (βλ. Ευριπίδου ¨ Ηλέκτρα,¨ Ηλέκτρα νύμφη ανύμφευτος του ταπεινού Αυτουργού…) ελληνική κλεμμένη γραμματεία είναι.   

 
4. Τέλος πάντων. Η ζωή αυτή εδόθη εις τους δύσμοιρους θνητούς τραγική, δώρον, ποινή και δοκιμασία  μαζύ.  Γνώσις δε και αυτογνωσία της ελευθερίας και αλήθειας πάθος και μαρτυρία.

Δανεικαί αι χαραί ημών που εξοφλούνται με αναλόγους θλίψεις. Και ελαφρύ μεν η νεότης γιατί τρέφεται ακόπως με δάνεια, βαρύ δε το γήρας  διότι πρέπει να τα εξοφλεί. Δάνειον γαρ ο βίος, εξόφλησις δε η  αποβίωσις.  

Κι αυτή η σκέψι, Διός αίγλη, έρχεται να παρηγορεί και ξεκουράζει τον ταλαίπωρο ανθρώπινο νου. Ότι υπάρχει εκεί, κάπου πέρα απ’ τον χρόνο, ένα ανώτερο, ολύμπιο επίπεδο και κλίμα ζωής που το λούζει ανεξάντλητα η ευδαίμων χρυσή αθανασία.

Εκεί όπου διαμένουν και λειτουργούν τα αιθέρια, μακάρια θεία όντα. Και δεν φθάνει εκεί ποτέ κανείς γήινος φθόνος, αδικία, ψεύδος, απληστία, πόνος και φιληδονία. Μόνο η αγνή συμπάθεια, ευσπλαχνία και φιλία.  

Θεέ των θεών υπερουράνιε και δαίμονες αγαθοί, δίδετέ εις ημάς τα, κατά την υμών κρίσιν, χρήσιμα και απαραίτητα. Και εις το ανέφικτον αυτών, αντιπαρέχοιτε υπομονή και ελπίδα. Υμείς γαρ η άσβεστος ελπίς και κρίσις, ειρήνη και σωτηρία του κόσμου.