ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ζ΄(10)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ζ΄(10)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Πικρά η αλήθεια αλλά αλήθεια. Ορφανόν έθνος οι Έλληνες εσμέν ήδη από ετών εκατοντάδων. Αφ’ ότου κατακτηθέντες εθνικώς υπό Ρωμαίων και πνευματικώς υπό Εβραίων ορφανεύσαμε παρά των πρώτων από πατέρα ως ελεύθερον έθνος, ακολούθως δε και από μητέρα, την ελευθέραν φιλοσοφία.

Έκτοτε απορφανισθέντες, κατ’ ανάγκην έχομεν πατριόν βαρύν την ξένην προστασίαν, μητριάν δε την ασιατικήν αβρααμοθρησκείαν. Τραγικόν και το συγκρούεσθαι θρησκευτικήν και εθνικήν ταυτότητα, ως και μόνο παρά τοις Έλλησιν, την μεν εξαγιάζουσαν και την δουλείαν, την δε υπεράνω έχουσαν την ελευθερίαν.   

Ο ημέτερος δηλονότι υποβαθμισμένος κόσμος κατά το εν τρίτον δέχεται το θείον. Τύχη και ανάγκη ώστε εναλλάξ τον συγκυβερνούν. Γι αυτό παιδεύεται, εκπαιδεύεται, παίρνει μαθηματα ο άνθρωπος σ’ αυτή την ζωή, την σχολή της γης όπου το κακό θριαμβεύει και το καλό ασκητεύει.

Εάν αντέχαμε και αξίζαμε ακέραιον το θείον, άλλη θα ήτο η μοίρα μας, αθάνατοι και μάκαρες θα είμεθα, ομοτράπεζοι και συνομιληταί των Ηλυσίων θείων όντων.    

Και αν δεν υπήρχαν οι ολίγοι και εκλεκτοί, οι ήρωες που πεθαίνουν νέοι, αυτός ο κόσμος θα είχε προ πολλού αυτοκαταστραφεί. Τι να σού κάνει γαρ κι ένα ταλαίπωρο μυαλό; Με τον καιρό και το ολοόν γήρας εξαντλείται και τρελαίνεται κι αυτό.

 
2. Ο δρόμος για την αλήθεια είναι στρωμένος με παραμύθια. Κι όσο δεν τελειώνουν τα τελευταία ούτε και η προς την αλήθεια διαδρονή έχει τέλος.  

Φιλοσοφία, ελεύθερο πουλί, θρησκεία πνεύμα σε κλουβί. Κουλτούρα θανάτου και Πόντιος Πιλάτος η τελευταία αυτή. ένα καλό, οιονεί δόλωμα, και κακά δέκα. Κι όσο για την χριστιανική αγάπη σαν την Κόκακόλα κι αυτή. πάει και κολλάει με όλα. Θαύμα;  

Αλλά μόνο μια νοσηρά διάνοια και διεστραμμένη αγάπη. μια μηδενιστική αγάπη μπορεί να το παίζει πανθεός. μπορεί να συγχωρεί τον τύραννο και τον βιαστή με μια τυπική συγνώμη και μετάνοια. και κάποια εγγραφή στο κόμμα και δωρεά στο ταμείο της φτώχειας και της αγάπης.

Μας καταδυναστεύει αλίμονο η μογγολοσπορά, ανατολής οι βάρβαροι και δυτικοί πολιτισμένοι νεοβάρβαροι.

Αν κάθε ενορία δεν αποκτήσει την δική της βιβλιοθήκη και φιλοσοφική σχολή, σωτηρία πολιτισμού και ελεύθερου ανθρώπου ποτέ σ’ αυτή την γη δεν θα υπάρξει. Και, αργά ή γρήγορα, η θρησκεία όπως λειτουργεί μια μέρα, τελετουργικά και οριστικά, θα μας καταθάψει.   

3. Τι τα θες; Η εξουσία είναι θρησκεία και η θρησκεία εξουσία. Και η εξουσία σαν θεός ό,τι θέλει λέει και κάνει. Έχει  αυτό το ουράνιο προνόμιο, έστω κι αν, ως επί το πολύ, το βεβηλώνει.

Εξουσία είναι αυτή. Σε θέλει σκλάβο, παπαγάλο, πολλαπλασιαστή της. Και μονότονο ψάλτη της που δεν αρθρώνει τίποτα δικό του. Να επαναλαμβάνεις και πιστεύεις κάθε φορά ό,τι θέλει αυτή. Μα είναι ζωή ανθρώπου αυτή;  

Δόσε το παρόν, ζήθι το παρόν, μαζύ με καθαρούς ανθρώπους που η ψυχή των δεν όζει, δεν μυρίζει εβραιοαβραμίλα. Γιατί μόνο με τέτοιους φίλους η ζωή και η πολιτεία αξίζει.    

Οι καλοί ας μένωσιν αδιαμαρτύρητα καλοί επειδή γι αυτό έχουν γεννηθή. Πολλά στερούνται αλλά όσα έχουν είναι τα πιο υγιεινά. και είναι αρκετά, αν τα συντροφεύει ειρήνη και αρετή.

Το να ξέρεις πόνος, το να μη ξέρεις καημός. Το να μην έχεις, πίκρα, το να έχεις, μπελάς. Και κάπου χαμένος εμπρός ο δρόμος που μας αγαπά.

 
4. Υιέ μου, οι νεκροί μας δεν πεθαίνουν, ούτε και οι θεοί των. ανασαίνουν μέσα μας και είναι  πνεύματα και ουράνια μνήμη. Αγαθοί δαίμονες αυτοί μας προστατεύουν μυστικά και μας διδάσκουν το σωστό, της ανθρώπινης ζωής τον ιερό σκοπό.  

Ο θάνατος ενώνει όσα η ζωή ξεχωρίζει. Όπως περιμαζεύει τα παιδάκια απ’ τα παίγνια η αμβροσία νύξ για να τα παραδώση στην μητρικήν αγκάλη ομοίως και ο θάνατος τους θνητούς για την ουράνιαν αγκάλη και το γλυκό νανούρισμα των αγγέλων.

Οι άνθρωποι μπορεί με αγνωμοσύνη και αχαριστία να μας απογοητεύουν συχνά, ο θεός όμως, η απέραντη στοργική μητρική αγκαλιά του ουρανού, θέλομε πιστεύειν ότι ποτέ.  

Βωμούς λατρείας υψώσατε λαοί εκεί, στο άπειρο της φαντασίας, φαντασίας αγνής και ανυπότακτης στην βρωμιά του κόσμου. Άρατε πύλας ψυχών ίνα εισέλθη ενδόξως το κλίμα των θεών, η αύρα των Ηλυσίων, η πνοή των παραδείσων.

Η ειρήνη απεχθάνεται τα λαμπερά ρούχα, τα εκθαμβωτικά φώτα και τα ηχηρά ονόματα. Προτιμά τα αίθρια των ησύχων ανατάσεων, τα παρθένα των αχανών εκτάσεων, τα μυστήρια των σιωπηρών θριάμβων.