ΤΟ ΤΡΈΧΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΩΣ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΠΡΈΦΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΓΡΑΦΙΚΟΣ

 

 ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΤΟ ΤΡΈΧΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΩΣ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΠΡΈΦΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΓΡΑΦΙΚΟΣ

Ίσως να μην είναι πλέον τόσο γνωστό το παιχνίδι "πρέφα". Ιδιαίτερα δημοφιλές στα καφενεία μέχρι την δεκαετία του 70, παρέμεινε σε υψηλή εκτίμηση στα τμήματα των Μαθηματικών, τις Ιατρικές σχολές και στα Πολυτεχνεία για μερικές δεκαετίες ακόμα, λόγω του πολύ "τεχνικού" χαρακτήρα του. 

 

Παίζεται με 32 φύλλα τράπουλας από τρείς παίκτες, με στρατηγικό στόχο να μαζέψει ο τελικός νικητής περισσότερα "καπίκια" από τους άλλους. Τους πόντους δηλαδή που ποντάρονται από τους παίχτες στα διαδοχικά ανταγωνιστικά μεταξύ τους στοιχήματα. Τα καπίκια είναι ένα είδος εσωτερικού κρυπτονομίσματος εντός του παιγνίου, αν με εννοείτε.

 

Δύσκολο παιχνίδι, αφού όπως είναι γνωστό και από άλλους κλάδους των φυσικών επιστημών, το πρόβλημα της πρόβλεψης επί της ισορροπίας ανάμεσα σε τρία σώματα είναι άλυτο! Μη επιλύσιμο με συμβατικά μαθηματικά, όπως ανάμεσα σε δύο σώματα, όπου γι αυτά αρκεί ο Νεύτωνας και η κλασσική μηχανική του. Αρκεί μια πολύ μικρή δύναμη, μια διακύμανση της πλάκας, όπως πχ ένα κακό επόμενο φύλλο ή ένα λάθος χτύπημα-στοίχημα για να τα κάνει όλα μπάχαλο. Και φτου και από την αρχή να μαζεύουν όλοι καπίκια. Το παιχνίδι έτσι μπορεί να μην τελειώσει ποτέ. Δύσκολο και συναρπαστικό συνάμα, αφού εμπεριέχει και μπλόφες και περίτεχνες στρατηγικές, από αυτές που δεν παίρνουν πρέφα τα παίγνια του Γιάνη (με ένα νι).

 

Οι παίκτες, με την εμπειρία, αυτό το πρόβλημα των τριών το ανακαλύπτουν γρήγορα και χωρίς πολλές θεωρίες των φυσικών επιστημών. Οπότε η στρατηγική που συνήθως διαμορφώνεται είναι να βάλουν οι δύο τον τρίτο παίχτη "στην μέση" και να του πάρουν, κατ' αρχάς, όλα του τα καπίκια. Μετά το παιχνίδι γίνεται απλό. Είτε ο ένας είτε ο άλλος θα βγεί νικητής.

 

Αν το καλοσκεφτείς, ένα παιχνίδι πρέφα παίζεται τις τελευταίες δεκαετίες και στο πολιτικό παίγνιο του φοβερά ανώριμου πολιτικού μας συστήματος, που ποτέ δεν πέρασε πραγματικά σε μία φάση ώριμης δημοκρατίας με συναινέσεις για κυβερνητικούς ή αντιπολιτευτικούς στόχους επί πολιτικών προγραμμάτων. Και με κόμματα που δεν έχουν χωνέψει τον Διαφωτισμό και την Δημοκρατία στις εσωτερικές τους διεργασίες. Παρέμεινε σταθερά στο επίπεδο του καφενείου με αντιπαραθέσεις και συμμαχίες που θυμίζουν έντονα ένα παιχνίδι πρέφας. 

 

Σε αυτό όμως το παιχνίδι συνήθως ο "παίκτης στην μέση" μέχρι τώρα, είναι μία κεντρώα πολιτική δύναμη ανάμεσα σε μια καθυστερημένη δεξιά και μία πολυδιασπασμένη, συνήθως, καθυστερημένη αριστερά. Αυτό το "κέντρο" αποτελούσε πάντα την εύκολη και φτηνή λύση της διαπλοκής (που ακόμα καλά κρατάει τις ρίζες της στον κοτζαμπασισμό) για να μαζεύει όλα τα πολιτικά καπίκια συμβιβασμού με κάποιον από τους στους δύο άλλους παίκτες. Συνήθως με τον δεξιό, μέχρι τώρα. 

 

Οπότε πολλοί συνωστίζονται για να πουλήσουν την εκλογική τους πραμάτεια κοτσάροντας το πρόθεμα "κεντρο-" πλάι στο δεξιά ή το αριστερά ανάλογα. Πόσα κιλά δεξιά ή αριστερά τους είναι αδιάφορο. Σε ετούτο τον τόπο λίγοι κοιτάνε την ουσία και διαλέγουν μόνο με το όνομα ή κάποιο πιστοποιητικό pedigree πολιτικής καταγωγής, ακόμα και όταν η ουσία είναι παντελώς κενή κάποιας πολιτικής. 

 

Βλέπεις, είναι αδύνατον ακόμα σε πάρα πολλούς να κατανοήσουν ότι είναι άλλο πράγμα ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, που είναι μία παρτίδα βάθους 4 χρόνων, και άλλο το κομματικό πρόγραμμα. Το τελευταίο δεν πρέπει να εξαντλείται σε μία 4ετια, αφού θα πρέπει να έχει ευρύτερους στόχους που προϋποθέτουν πολλές ίσως δεκαετίες για να γίνουν πράξη. 

 

Το ίδιο ακριβώς παίχτηκε και με τις "τάσεις" μέσα στα κόμματα. Μία συνήθως μικρή ομάδα υπό το όνομα πχ "εκσυχρονιστές" επί ΠΑΣΟΚ ή Κοκκινοπράσινο επί ΣΥΝ, ή κάτω από τον όρο "53+" πιο πρόσφατα, κέρδιζε τις περισσότερες κομματικές ή κυβερνητικές καρέκλες από την ανάγκη συμβιβασμού των άλλων για να συνυπάρξουν. Ο παίκτης στην μέση κέρδιζε τα περισσότερα.Έτσι, με τέτοιες πολιτικές τακτικές και ταμπέλες κενές ουσιαστικού περιεχομένου, πορευτήκαμε και στον 21 αιώνα για 2 δεκαετίες και κάτι ψιλά. 

 

Το παιχνίδι όμως του πονηρού παίκτη "στην μέση" τινάζεται στον αέρα σε αυτά τα παιχνίδια πρέφας, όταν μία από τις άλλες ομάδες αποχωρήσουν ή διαλυθούν. Τότε οι συνήθως κεντρο-οτινάναι μοιάζουν είτε ως "δεξιοί" ή "αριστεροί". Και για να μην χάσουν όλα τους τα καπίκια, δημιουργούν νέους "παίκτες στην μέση" με περίτεχνους τίτλους ομάδων (τύπου 6+6, 87plus κλπ) μπας και σωθεί η παρτίδα. 

 

Το πραγματικό αποτέλεσμα: καραμπινάτοι Σημιτικοί (στα σοβαρά επίδικα, όπως αυτά της εξωτερικής πολιτικής, των τραπεζών, της ενεργειακής πολιτικής κλπ) να πουλάνε "αριστερό" προφίλ στον αριστερά του ΠΑΣΟΚ ΣΥΡΙΖΑ όταν άλλοι, με τις ίδιες θέσεις στα ίδια επίδικα, καταλαβάνουν την δεξιά πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ για να ρίξουν γέφυρες με την διαπλοκή που έχουν στήσει οι ομόσταυλοι τους ως "αριστερή" πτέρυγα της Δεξιάς πολυκατοικίας.

 

Πολιτικός αχταρμάς δηλαδή! 

 

Τα πάντα κρίνονται γι αυτούς από κάποιο αριστερόμετρο ή σοσιάλμετρο ή δεξιόμετρο αντίστοιχα, για να πουληθεί η εικόνα. Όποιος μπει να ανατρέψει αυτό το παιχνίδι πρέφας, κατηγορείται ως φορέας μεταπολιτικής και... καθαρίζουν. Κλασσική περίπτωση μπλόφας στην καφενειακή πρέφα αυτό. 

 

Και έτσι περνάει αργόσυρτα ο χρόνος για να εκτελείται χωρίς σοβαρή αντίσταση ένα πολιτικό σχέδιο αυτών που πραγματικά κυβερνούν 200 χρόνια τώρα: Μιας χούφτας από οικογένειες, συνήθως με πολιτικούς δεσμούς με το υπηρετικό τους προσωπικό σε κάποιες θέσεις κλειδιά στα κόμματα, τα ΜΜΕ και την δικαστική εξουσία. Έτσι, εφτελίζοντας την πολιτική ως την τέχνη του να κρατάς τους πολίτες μακριά από την επίλυση των προβλημάτων τους, μας σηκώνουν κάθε λίγο και λιγάκι όλα μας τα καπίκια.

 

Στην προκειμένη συγκυρία λίγοι, λέει, θα καταλάβουν την τεράστια αναδιανομή εισοδημάτων που γίνεται "από τα κάτω προς τα πάνω" μέσω των λογαριασμών ενέργειας, που τύφλα να έχουν και τα τρία προηγούμενα μνημόνια μαζί. Το ότι βιώνουμε ήδη αβίαστα το τέταρτο μνημόνιο από ένα ΔΝΤεσ, λίγοι θα το πάρουν πρέφα. Όλοι νομίζουν ότι το γκουβέρνο μειώνει τους φόρους ενώ αυτοί αυξάνονται μέσω ενός καρτέλ της ενέργειας, που λειτουργεί σαν φορέας "εκσυχρονισμού" της ενεργειακής αγοράς!

 

Μάντεψε τώρα εσύ ποιός είναι ο δεξιός, ο νεοδεξιος πιο ο αριστερός και ο νεοαριστερός και ποιός ο χαμένος "παίχτης στην μέση" στο τρέχον πολιτικό παίγνιο, που έχει στηθεί για να συγκαλύψει κάτω από την ομπρέλα μιας δήθεν "Πράσινης" μετάβασης, που έχει χωθεί ως στρατηγικός στόχος στην προμετωπίδα της δήθεν Αριστεράς! Αλλά για να συγκαλύψει και τα χαΐρια μιας εξωτερικής πολιτικής ΙΧ, στρωμένη από ενεργειακά ντιλάκια, όλα καλά κρυμμένα πίσω από ένα παιχνίδι πρέφας που μας μαζεύει όλα μας τα καπίκια γμτ...

 

Και έτσι νομίζει ότι επιβιώνει σε αυτό το ανόητο παίγνιο όποιος προλάβει να κολλήσει πρώτος στους followers του άλλου μία ρετσινιά με έναν προσδιορισμό του τύπου "νεο-" ή "παλαιο-" ανάλογα από που προέρχεται 

 

Το που οδεύει μου είναι πλέον τρομερά αδιάφορο, αφού είναι γνωστό ότι πουθενά κανείς δεν οδεύει έτσι, χωρίς τον κόσμο, όσο και να επιμένει ο Αλέξης για το αντίθετο για κάποια "διανύσματα" της πολιτικής. Αυτά δεν υπάρχουν αφού στερούνται και μέτρου και περιεχομένου και σημείου εφαρμογής!

 

(Ζε σουί νεογραφικός γράφοντας τα ίδια και τα ίδια από το πολύ γραψίδι. Σχωράτε με, αλλά θα το ξανακάνω.)