Η ΑΤΑΚΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ

  

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Η ΑΤΑΚΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ 

Mία γοργόνα στέκεται
σε βράχο κι αγναντεύει,
τι να θωρεί το βλέμμα της,
τι τάχα να γυρεύει;

Αμίλητη κι αγέλαστη
είναι στο ερημοτόπι,
και Οδυσσέα καρτερεί
σαν άλλη Πηνελόπη.

Εκείνον που αποφάσισε
να βρει λιμάνια άλλα,
και τη γοργόνα άφησε
ξωπίσω του μπουκάλα.

Εκείνον που για χάρη του
τα πάντα είχε κάμει,
που άρχοντα τον έκανε
από σαβουρογάμη.

Ελπίδα όμως μέσα της
είχε πως θα γυρίσει,
κι έτσι στο βράχο στήθηκε
να τον καλοσωρίσει.

Αλλά πανί δε φάνηκε
μήτε του πλοίου η πλώρη,
να γίνει σκέφτηκε πλαγκτόν
παρά γεροντοκόρη.

Μα όχι, είπε η λογική
δε χάνονται οι μουνάρες,
ανάσα παίρνει, ηρεμεί
κι αρχίζει τις κατάρες.

Σπονδή κάνει, τα χέρια της
σηκώνει η γοργόνα,
και κάλεσμα, βοήθεια
ζητά στον Ποσειδώνα.

'' Ω συ Θεέ, στη θάλασσα
που 'χεις τον πρώτο ρόλο,
την τρίαινα σου, σαν τον δεις
χώστου την μες στον κώλο.

Στείλε στρατιές τους αχινούς,
να κάνουνε στολίδια,
τα μυτερά αγκάθια τους
στα δύο του τ' αρχίδια.

Και την ξερή του φέρε μου
γύρω της να χορεύω,
και να την βάζω δόλωμα
στ' αγκίστρι να ψαρεύω."