Ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΑΡΧΑΙΑ ΠΌΜΟΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΤΡΑΜΠΙΚΟΙ ΑΧΤΑΡΜΕΙΣ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΑΡΧΑΙΑ ΠΌΜΟΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΤΡΑΜΠΙΚΟΙ ΑΧΤΑΡΜΕΙΣ (Χρονογράφημα, Τσιφόρος style)

 

Ο παππούς ο Αριστοφάνης, ως γνωστόν, ήταν οπαδός του Αριστοκρατικού Κόμματος της Αρχαίας Αθήνας. Κάτι σαν ΝουΔου φανταστείτε το, χωρίς όμως Άδωνι και Μητσοτάκη. Η κάτι σαν τους Ρεμπουμπλικάνους της Αρχαίας Αθήνας χωρίς το TeaParty και τον Musk.

 

Τίνγκα όμως με οπαδούς εκ των Βορείων Προαστίων ορμώμενους. Ξέρεις αυτούς που είχανε κάνει φράγκα γερά από τα κόλπο γκρόσο τύπου Χρηματιστήριο της τότε εποχής και απεχθάνονταν τους πλεμπαίους, που όντας περισσότεροι, έδιναν πάντα πλειοψηφία στους Δημοκρατικούς του Περικλή γεμίζοντας τους με εμμονές.

 

Μην φανταστείς την Εκάλη και τα πέριξ της σαν τα τότε Βόρεια Προάστια. Γιδότοπος ήταν ακόμα το Best Friends της Πολιτείας. Οι Αχαρνές (aka Μενίδι) ήταν τότε το προάστιο που μάζευε τους περισσότερους οπαδούς του Αριστοκρατικού, σε στέκια που κανονίζονταν πως θα σταματήσουν τον πόλεμο με την Σπάρτη για να κλειστούν τα ντιλς και το εμπόριο, για να έχουν να πορεύονται με τα χρυσά νομίσματα του Πέρση, που ήθελαν να εκτοπίσουν τις αθηναϊκές κουκουβάγιες, που αντιστοιχούσαν σε μια φλέβα χρυσού στο Λαύριο. Γιατί εξ απανέκαθεν όλοι οι πόλεμοι ήταν νομισματικοί, και ας μην στο λένε αυτό έτσι τα βιβλία της ιστορίας.

 

Εκεί κανόνιζαν και πως θα γίνουν και οι εφοπλισμοί των τριήρων, για να βγουν οι προμήθειες από τα κρατικά διόδια. Γιατί, πάλι εξ απανέκαθεν, έτσι βγαίνει ο έτσι νοούμενος Πλούτος και δεν πάει να λέει ότι θέλει εκείνος ο χαζοχαρούμενος ο Ανταμ Σμιθ και τα νεοφιλελέ ζαβά που ανέλαβαν να τον εφαρμόσουν κάνοντας του ένα γενικό ρεκτιφιέ, μετά που έγινε το δολάριο παντοκράτορας όταν τα έπαιξε η Βρετανική Αυτοκρατορία και η λίρα της.

 

Και τα κάνανε στο τέλος αχταρμά, ίδια και απαράλαχτα με τον αχταρμά που φαίνεται straight ahead από τους δασμούς που βάζουν τώρα οι Υπερπόντιοι στην Συμμαχία τους για να κάνουν την America Grate Again, κλείνοντας την και αυτή πίσω από τα Μακρά Τείχη που θα φτάσουν, λέει, μέχρι τον Κόλπο της Αμερικής, γνωστό και ως του πρώην του Μεξικού. Όσο για τον Βορρά, 51st State, λένε, ή θα σας λιανίσουμε στους δασμούς χειρότερα απ' ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι στους συμμάχους τους, λίγο πριν το διαλύσουν το μαγαζί της Αθηναϊκής Συμμαχίας. 

 

Οι τότε Αχταρμείς, που κακώς τους είπανε Αχαρνείς, τα κάνανε αντίστοιχα αχταρμά as expected από τας θεωρητικάς γραφάς. Μέχρι ατομική ειρήνη με την Σπάρτη πήγε και έκανε ένας από δαυτους, που ως αρχαίος Τραμπ έγινε γνωστός από τον Αριστοφάνη ως "ήρωας της Ειρήνης". 

 

Μπούρδες, συνεκμετάλλευση με τους Πέρσες ήθελε να κάνει ο θεοπαίχτης, αφήνοντας να φτάσει η ΑΟΖ τους μέχρι και την Δήλο για να μοιραστούν μαζί του κάτι αποθέματα, όπως του είχαν τάξει.Ότι όμως δεν κατάφερε ο εν λόγω προΤραμπικός της τότε εποχής, το κατάφερε ένας Μνησύλοχος κάνοντας τον λοιμωξιολόγο στις Αντιεμβολιαζουσες (κοινώς Θεσμοφοριάζουσες).

 

Και κάνοντας τα αχταρμά και με τον τότε Κοβιδη που ταλαιπώρησε τους Αθηναίους, κατάφερε στο τέλος να χάσουν αυτοί τον πόλεμο και να γίνουν τα γιουσουφάκια των Σπαρτιατών. Τέλος έτσι και η αμφισβήτηση της παντοκρατορίας του ΔΝΤ των Περσών και των χρυσών τους από τα ασημένια τάλαντα του Περικλή και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς χειρότερα.

 

Αφού την έκατσαν οι Αθηναίοι την βάρκα χάνοντας όλον τον στόλο τους, (που ενοχλούσε τον περσικό που έκανε τα logistics της τότε εποχής), τους κάθισαν και τους Αριστοκρατικούς στον σβέρκο ως εγκάθετους τοποτηρητές της Σπάρτης. Κάτι σαν ΔΝΤ εσωτερικού ένα πράγμα φαντάσου τους.

 

Λιτότητα και μέλανες ζωμοί παντού, και επιδόματα πείνας με κάτι Μέλανας Ζωμός-Pass στην αρχή, για να καταλήξουν σε γενικές περικοπές μισθών και συντάξεων αλά Musk, μπας και σωθεί ο προϋπολογισμός από την χρεοκοπία. Και άντε μετά να μαζέψεις πίσω ως παπιέ ντε κωλ τις Αθηναικές δραχμές, τα τότε ντόλαρς, όπως αυτά που κρατούσαν μέχρι τώρα κάπως συμπαγή την Βορειοατλαντική Συμμαχία για να μην διαλυθεί στα εξ ων συντέθη, όπως το επιθυμούν και για την ΕΕ κάτι Ορμπάνηδες και τα λοιπά ζαβά της Ευρωπαίκής στέπας.

 

Και οι τότε Άριστοι, μόλις πήραν το τότε DOGE στα χέρια τους, άρχισαν να τρώνε αμέσως και τα πόμολα από κάθε τι δημόσιο, όσο οι άλλοι άρχισαν να την βγάζουν Σπαρτιάτικα.

 

Γιατί αν δεν φας πόμολο, ως γνωστόν και από τα αρχαία χρόνια, πλούτο δεν βλέπεις υπό τους εκάστοτε Αριστοκρατικούς υπηρεσίας, και ας λέει ότι θέλει διαφορετικό επί αυτού εκείνος ο ιστορικά αγράμματος Άδωνις και οι συν αυτώ, (που κάνανε και δέκα χρόνια για να πάρουν πτυχίο αφού κοβονταν συνέχεια στην Ιστορία). Και έτσι ο Πλούτος πήγαινε μετά πιο μονόπατα και πιο γρήγορα στους πιο κακούς και τους παντελώς άχρηστους ρεμπουμπλικάνους της εποχής, που μάλαμα πιάνανε και χώμα και ύφεση γίνονταν.

 

Έπεσε σε κατάθλιψη ο Αριστοφάν θέτοντας προς το τέλος της καριέρας του το all time classics ερώτημα "τι ψηφίσατε ρε... αγάπες". 

 

Βγάζοντας όμως την ουρά του απ έξω, ως αρχαίος κλασσικός κωψοχεράκιας, είπε να γράψει, πριν πεθάνει, και την τελευταία του κωμωδία για να παιχτεί στο Αρχαίο Θέατρο, που καμία σχέση δεν έχει με το Ηρώδειο αφού βρίσκονταν ένα στάδιο ανατολικότερα προς τα Αναφιώτικα, μπας και ρεφάρει. Αλλά αντί για κωμωδία, του βγήκε μια χαρμολύπηση που σε πιάνει μια κατάθλιψη που δεν την συνεφέρεις ούτε με μια κούτα χάπια.

 

Στον Πλούτο του ο Αριστοφάνης διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου, που, επειδή είναι τυφλός, πηγαίνει λέει στους κακούς. Αλλά ένας χρηστός πολίτης, ο Χρεμύλος, μαζί με τον τετραπέρατο δούλο του Καρίωνα, περιθάλπουν τον τυφλό, τιμωρημένο από το Δία θεό Πλούτο, που μικρός τυφλώθηκε για να αποφεύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους, δηλαδή τους Άριστους στην φαντασία του Αριστοφάνη. Ο Θεός Πλούτος λοιπόν ξαναβρίσκει το φως του, μετά την γιατρειά που του προσφέρουν ο Χρέμυλος με τον δούλο του. Εκείνος δίνει τα πλούτη του στους αγαθούς και τους κακούς τους κάνει φτωχούς, πριν καταλήξει έτσι ο χορός σε happy end.

 

Αποτυπώνει έτσι ο παππούς Αριστοφάνης στη σκηνή ένα μωσαϊκό της κοινωνίας της εποχής του , που στη δίψα της για πλούτο μοιάζει τόσο με τη δική μας. Η βασική αντίθεση, στην οποία στηρίζεται το έργο, προβάλλεται από τον επιρρηματικό αγώνα ανάμεσα στον Χρεμύλο και την Πενία, με την τελευταία να ενσαρκώνει την ανάγκη που οδηγεί τον άνθρωπο στην ανάγκη για καθημερινή δουλειά με απλήρωτες υπερωρίες και ρεπό για την επιβίωση, καθήμενη στα αυγά της παρ' όλο που βλέπει το κακό και το άδικο να κυριαρχεί γύρω του.

 

Ψιλοαυτοσαρκάζεται έτσι και για τη φτώχεια των τελευταίων ημερών του ο Αριστοφάνης, που τις πέρασε με το να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που πήγε τόσο στραβά και έγινε τόσο πολύ αχταρμάς στο δόγμα του ότι οι Άριστοι των Αχαρνών, που κυβερνούσαν στην grand premier του Πλούτου, είναι οι καλοί και οι λοιποί πλεμπαίοι δημοκρατικοί του Περικλή, οι κακοί κατσαπλιάδες με τις woke ατζέντες.

Εμείς δεν έχουμε προοδεύσει και πολύ από την εποχή του Χρέμυλου για να γίνει κοινά αποδεκτό ότι τον πραγματικό Πλούτο τον παράγει μόνο η συλλογική γνώση που μοιράζεται δημοκρατικά και χωρίς στεγανά και όχι τα κρυφά ντιλάκια στο Best Friends από τους γερασμένους κατσαπλιάδες καπιταλιστές του τότε γιδότοπου, που τώρα τον λένε Εκάλη. 

 

Ή με τα άλλα ντιλάκια, τα global, από κάτι καμπόυδες ορμώμενους από τις απέραντες πεδιάδες του Τέξας, για να κάνουν ως σύγχρονοι Αχταρμείς τώρα μια από τα ίδια, προσπαθώντας να τα βρούνε εναγωνίως με την Μόσχα πάνω σε business deals του τύπου "τα δικά σου δικά σου και τα δικά τους δικά μου", πριν καταρρεύσει το δολάριο. Όσο για το ευρώ: f@ck it, αφού εκείνα τα ζαβά οι Ευρωπαίοι δεν έμαθαν ποτέ τίποτα από την ιστορία από εκεί που κρατάει η σκούφια τους.

 

What is that you don't understand;;