ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(7)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(7)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Το κακό είναι ένα καλό που δεν ωρίμασε, το καλό ένα καλό που ακόμα δεν χάλασε. Άλλοι γεννώνται θύματα και άλλοι θύται, αρπακτικά. Η ζωή, Ζεύς κατά τους Έλληνας, αγαπά τους βιαστάς μάλλον ή τους σχολαστικούς.

Είναι απέραντο το βασίλειο της φρίκης. Καμιά πίστι δεν μπορεί να την σταματήσει. Η σκλαβιά σκοτώνει με χίλια σπαθιά που δοξάζουν τον θάνατο και βλασφημούν την ζωή.

Είδαμε θεούς να το βάζουν στα πόδια και τα μνημεία σφαδάζοντα του κάλλους και της ευθύνης. Η αγάπη άγρυπνη μετρούσε τους δολοφόνους της.

Η λάμψι του θεού σκοτώνει. Η λατρεία του αποβλακώνει. Το ταπεινό σκοτάδι μόνο κρυφά τον άνθρωπο αποθεώνει.

Το προκλητικό ύψος και η λάμψις της ευτυχίας καταθλίβει και συντρίβει τους απεγνωσμένους. Κι αυτό θυμώνει την ουράνια ευσπλαχνία. Τα μεγαλοσκελή εν τηι παρελάσει βήματα των πρώτων σειρών αποκόπτουν τας τελευταίας των παρελαυνόντων.  Άρα όσο πιο μεγάλη η ευτυχία τόσο πιο κοντά της η δυστυχία.

Μη κάνεις την θρησκεία μούσα σου και την μούσα σου θρησκεία. Μη θρησκόληπτος γίνου μηδέ μουσόπληκτος. Οι ενθουσιασμοί τρέχουν πολύ, κινδυνεύουν περισσότερο απ’ τα δυστυχήματα.   

 
2. Όταν η νέα θρησκεία κατήργησε τους ολυμπιακούς αγώνας έφερε στην ιστορία ένα θεό ανάπηρο και μια συμβατή μ’ αυτόν, ανάπηρη από φόβο, ανθρωπότητα ώστε να την εξουσιάζη ο νέος ανάπηρος θεός χωρίς φόβο.

Όταν ένας θεός χαίρεται με την προτίμησι της αγάπης ενός ανθρώπου ένας άλλος αντίζηλος κάνει ό,τι μπορεί για να τον αντικαταστήση. Αντιζηλεύονται γαρ και διαμάχονται και οι αθάνατοι θεοί για μια θέσι στις καρδιές των ανθρώπων, τα πιο περιπόθητα έπαθλά των, όπως οι άνθρωποι για τα αποκτήματά των.

 Όποιος παλεύει για την ειρήνη της ψυχής του παλεύει και για την ειρήνη όλου του κόσμου. Να μη σε εγγίζει η κακία του κόσμου αλλά ούτε και η κακία που σοβεί εντός σου αυτός και ο μεγαλύτερος ανθρώπινος άθλος.  

Κι αν πολλές φορές τα πράγματα της ύλης εμφανίζονται αναιτίως απρόκλητα, κακότροπα και ανάποδα έχει το λόγο του κι αυτό: θυμούνται την παλιά των αναρχοφύσι, το προδημιουργικό χάος πριν γεννηθή η τάξις θεών.  

Και γιατί οι πολλοί θεοί και πολιούχοι άγιοι; Επειδή κάθε άνθρωπος και κάθε έθνος θέλει έχειν τον ιδιαίτερο, δικό του θεό και δαίμονα, να γνωρίζει ο άνθρωπος τον θεό όπως το παιδί τον φυσικό του πατέρα και να αναγνωρίζεται απ’ αυτόν τον θεό πατέρα σαν παιδί του.

3.  Όταν χορταίνεις κάποτε και σταματάς μέχρι αηδίας κουρασμένος απ’ όλα, τότε καταλαβαίνεις ότι πάντα ήσουν μόνος στον δρόμο. Το καλό δεν εκτιμά την καλή του μοίρα, αν δεν την στερηθή και αναζητήση. Γι αυτό σώζεται το κακό, - κακός δυνάστης, καλός υπηρέτης - για του καλού την δοκιμή και επίγνωσι.

Γι αυτό και ο θρασύς και πονηρός υπερέχει στρατηγικώς του ηττοπαθούς και αφελούς. Επειδή ο δεύτερος προδίδει έστω και ακούσια και μη συνειδητά, χάνοντας όχι μόνο τα δικά του αλλά και την εμπιστοσύνη και υποστήριξι των φίλων σου.

Άνθρωπος ολοκληρωμένος, ακέραιος και ήρως είναι μόνο αυτός που θέτει νόμους και πνεύμα αληθείας υπεράνω εξουσιών, θεών και θρησκειών. Το ήμισυ εξάλλου της αρετής και της ελευθερίας αφαιρεί κομματική στράτευσι, δόγμα και γραμμή.

Οικογένεια και κοινωνία σημαίνει πνεύμα μονάδος, συνεργασία και όχι αυταρχισμόν και αυθαιρεσία. Τα μεν ομόνοιαν απαιτούν, τα δε διχόνοια επιφέρει και στάσεις.

Ο αποδίδων δε ευσεβώς εις τους γονείς του τα οφειλόμενα γηροκομικά θρέπτρα αυτός και μόνο σέβεται και υπηρετεί φιλοδικαίως θεόν, πατρίδα και άνθρωπον. Εξόχως αυτόν φιλούσι και οι ουρανοί.

4. Υπάρχει, πώς όχι, είπε το πνεύμα, υπάρχει και μια αγνή, χαρισματική, ενδιαφέρουσα και θαυμαστή ζωή, πέραν του τρώγειν και αλληλοτρώγεσθαι. Έ; Και η σαρξ εσιώπα.

Καλό, επιθυμητόν και ευκταίον ησυχία και ευημερία. Κακά παιδιά όμως ενίοτε γεννά, εφησυχασμόν και τρυφήν που τον καθαρό νου ναρκώνουν και διαβρώνουν. Κίνδυνος ο μέγιστος τότε όταν η φρουρά του τείχους κοιμάται.

Συντόμως δούλος έρχεται του περιττού ο άπληστος, ο χειρότερος δούλος εξ όλων. Ελληνόφρων, το κατά δύναμιν, γίνου, άνθρωπε, μη έχων ανάγκη κομματικής, πολιτικοθρησκευτικής,  στέγης προκειμένου να εκφρασθής και να δράσης ως άνθρωπος.

Εξερχόμενος του ναού στο νου του αναμηρύκαζε τα της εξοδίου ακολουθίας, τα χιλιοειπωμένα, βαρετά εκείνα, τα τρομολαγνικά εβραιονεκρόλογα της βυζαντινής εκκλησιαστικής ρουτίνας.

Λίγο - πολύ, εσκέπτετο, όλοι ψέματα κρυφά λέμε σ’ αυτό τον κόσμο, τα μεγαλύτερα στον εαυτό μας και στον θεό. Κι το ιερό σπίτι του Πνεύματος ανιαρό έως οχληρό και νοσηρό καταντά κι αυτό όταν δεν παραπέμπει σε βιβλιοθήκη και φιλοσοφική σχολή ελευθερίας.