Γράφει ο ΑΡΡΙΩΝ :
Κατά μίαν λογικήν έννοιαν και φιλοσοφικήν αντίληψιν ούτε κατηγορηματικώς και αποκλειστικώς ληπτέαν μήτε και δογματικώς απορριπτέαν αλλά πάντως σοβαρώς υπ’ όψιν ληπτέαν και μελετητέαν, εκάστη ψυχή ερχομένη και ενσαρκουμένη εις τον παρόντα γήινον κόσμον, φέρει μεθ’ εαυτής και τον αντίστοιχον, προγενετικώς ως ιδίαν μοίραν υπ’ αυτής επιλεγέντα, προσωπικόν αυτής δαίμονα, τον επιτηρούντα και κατευθύνοντα την πορείαν του βίου αυτής και ως αποτελούντα τον ίδιον αυτής χαρακτήρα.
Δεδομένου δε του ότι εις τον παρόντα, εκπαιδευτικόν άμα τε και σωφρονιστικόν, γήινον βίον της η ψυχή αύτη παρουσιάζεται ηθικώς επιβεβαρυμένη και ηναγκασμένη του εξοφλήσαι εν είδει ποινής το θεόθεν κριθέν και οφειλόμενον αυτής ποινικόν χρέος, ούσα αναλόγως προς τούτο πεπροικισμένη και εφωδιασμένη (οι μεν σπουδαίοι και ισχυροί και πολυπράγμονες δια το εξοφλήσαι πολλά και σπουδαία, οι δε ταπεινοί και ασήμαντοι δια τα σχετικώς ολίγα) – διδόντος εκάστου δαίμονος ψυχής λόγον ανάλογον προς την Δίκην και την Νέμεσιν - …
Ούτως ούν εχόντων αυτών εισίν ψυχαί είτε μεγαλοφυείς ως των ηρώων είτε ένιαι ως των αυτοχειριαζομένων αίτινες αυτοβούλως επισπεύδουσι τον θάνατον αυτών, αι μεν κυρίως εν πολέμοις πατριωτικώς και φιλανθρώπως αυτοθυσιαζόμεναι δια το κοινόν και πανανθρώπινον αγαθόν, και το παράπαν ούτω εξοφλούντες το θνητόν γήινον χρέος αυτών,
αι δε εν ειρήνη και υπό το κράτος του τρόμου και της απελπισίας βουλόμεναι εξ αυτού του βίου το συντομότερον οιονεί αποδράσαι ως διαβλέπουσαι το χρέος αυτών ουκ ελαττούμενον αλλά μάλλον διογκούμενον και ως εκ τούτου ουδεμίαν ικανοποιήσιν και ηδονήν δια του περαιτέρω παρόντος βίου εγγυώμενον αυτοίς λαμβάνειν ει μη μόνον επηυξημένην ισόβιον ανίαν, λύπην, θλίψιν και δάκρυα βασάνων...
Ώστε μόνον εξοφλουμένου του τοιούτου ηθικού χρέους δια της φιλοσοφίας, εγκρατείας και εναρέτων πράξεων εξαγνιζομένη η ψυχή διάγει τον βίον αυτής καθαιρομένη και όσον καθαιρομένη τόσον και εξευγενιζομένη και χαίρουσα και τα ουράνια θεία δώρα ευλαβώς υποδεχομένη και επαξίως προσλαμβάνουσα, το δε θείον αυτής αρχέτυπον ως επί αποθολωθέντος κατόπτρου θεωμένη σαφώς και γιγνώσκουσα, και ως αντικείμενον πανεύμορφον πολύθεον θεόν αυτό τιμώσα και περιπαθώς λατρεύουσα και προσκυνούσα.
Ο τοιούτος δαίμων της ψυχής έστιν ούτος άλλωστε, ο εις τον εκάστοτε ερωτικόν και συζυγικόν σύντροφον αυτής κατά φύσιν ενσαρκούμενος και προσωποποιούμενος, ως προτιμώσης της ψυχής τον οικείον αυτής δαίμονα, αντί του τρομακτικώς απρόσωπον, αόρατον και ακοινώνητον αυτόν έχειν , προσεγγίζειν αυτόν και αντιμετωπίζειν ως άνθρωπον ώσπερ την διεγνωσμένην ασθένειαν ευκολώτερον υποφέρειν εστί ο πάσχων έναντι της αδιαγνώστου.
Διο και αμοιβαίως σέβεσθαι χρή δι’ ημάς και αιδείσθαι τα μάλιστα τους συζυγικούς συντρόφους ημών ως δεινούς, ήτοι κυριολεκτικώς δαιμονίους, ομοτύχους, ελεγκτάς και διδασκάλους ημών. Η κλεις γαρ της ευδαιμονίας δια τους ανθρώπους ίσως εις αυτήν την αντίληψιν ανευρίσκεται και ερείδεται.
Κατά μίαν λογικήν έννοιαν και φιλοσοφικήν αντίληψιν ούτε κατηγορηματικώς και αποκλειστικώς ληπτέαν μήτε και δογματικώς απορριπτέαν αλλά πάντως σοβαρώς υπ’ όψιν ληπτέαν και μελετητέαν, εκάστη ψυχή ερχομένη και ενσαρκουμένη εις τον παρόντα γήινον κόσμον, φέρει μεθ’ εαυτής και τον αντίστοιχον, προγενετικώς ως ιδίαν μοίραν υπ’ αυτής επιλεγέντα, προσωπικόν αυτής δαίμονα, τον επιτηρούντα και κατευθύνοντα την πορείαν του βίου αυτής και ως αποτελούντα τον ίδιον αυτής χαρακτήρα.
Δεδομένου δε του ότι εις τον παρόντα, εκπαιδευτικόν άμα τε και σωφρονιστικόν, γήινον βίον της η ψυχή αύτη παρουσιάζεται ηθικώς επιβεβαρυμένη και ηναγκασμένη του εξοφλήσαι εν είδει ποινής το θεόθεν κριθέν και οφειλόμενον αυτής ποινικόν χρέος, ούσα αναλόγως προς τούτο πεπροικισμένη και εφωδιασμένη (οι μεν σπουδαίοι και ισχυροί και πολυπράγμονες δια το εξοφλήσαι πολλά και σπουδαία, οι δε ταπεινοί και ασήμαντοι δια τα σχετικώς ολίγα) – διδόντος εκάστου δαίμονος ψυχής λόγον ανάλογον προς την Δίκην και την Νέμεσιν - …
Ούτως ούν εχόντων αυτών εισίν ψυχαί είτε μεγαλοφυείς ως των ηρώων είτε ένιαι ως των αυτοχειριαζομένων αίτινες αυτοβούλως επισπεύδουσι τον θάνατον αυτών, αι μεν κυρίως εν πολέμοις πατριωτικώς και φιλανθρώπως αυτοθυσιαζόμεναι δια το κοινόν και πανανθρώπινον αγαθόν, και το παράπαν ούτω εξοφλούντες το θνητόν γήινον χρέος αυτών,
αι δε εν ειρήνη και υπό το κράτος του τρόμου και της απελπισίας βουλόμεναι εξ αυτού του βίου το συντομότερον οιονεί αποδράσαι ως διαβλέπουσαι το χρέος αυτών ουκ ελαττούμενον αλλά μάλλον διογκούμενον και ως εκ τούτου ουδεμίαν ικανοποιήσιν και ηδονήν δια του περαιτέρω παρόντος βίου εγγυώμενον αυτοίς λαμβάνειν ει μη μόνον επηυξημένην ισόβιον ανίαν, λύπην, θλίψιν και δάκρυα βασάνων...
Ώστε μόνον εξοφλουμένου του τοιούτου ηθικού χρέους δια της φιλοσοφίας, εγκρατείας και εναρέτων πράξεων εξαγνιζομένη η ψυχή διάγει τον βίον αυτής καθαιρομένη και όσον καθαιρομένη τόσον και εξευγενιζομένη και χαίρουσα και τα ουράνια θεία δώρα ευλαβώς υποδεχομένη και επαξίως προσλαμβάνουσα, το δε θείον αυτής αρχέτυπον ως επί αποθολωθέντος κατόπτρου θεωμένη σαφώς και γιγνώσκουσα, και ως αντικείμενον πανεύμορφον πολύθεον θεόν αυτό τιμώσα και περιπαθώς λατρεύουσα και προσκυνούσα.
Ο τοιούτος δαίμων της ψυχής έστιν ούτος άλλωστε, ο εις τον εκάστοτε ερωτικόν και συζυγικόν σύντροφον αυτής κατά φύσιν ενσαρκούμενος και προσωποποιούμενος, ως προτιμώσης της ψυχής τον οικείον αυτής δαίμονα, αντί του τρομακτικώς απρόσωπον, αόρατον και ακοινώνητον αυτόν έχειν , προσεγγίζειν αυτόν και αντιμετωπίζειν ως άνθρωπον ώσπερ την διεγνωσμένην ασθένειαν ευκολώτερον υποφέρειν εστί ο πάσχων έναντι της αδιαγνώστου.
Διο και αμοιβαίως σέβεσθαι χρή δι’ ημάς και αιδείσθαι τα μάλιστα τους συζυγικούς συντρόφους ημών ως δεινούς, ήτοι κυριολεκτικώς δαιμονίους, ομοτύχους, ελεγκτάς και διδασκάλους ημών. Η κλεις γαρ της ευδαιμονίας δια τους ανθρώπους ίσως εις αυτήν την αντίληψιν ανευρίσκεται και ερείδεται.
2 σχόλια:
Aγαπητε Αρριωνα,
Εχω την αισθηση οτι...το ζητουμενο ειναι η ψυχη να συντονιστει με υψηλοτερες δονησεις...
ετσι ωστε να μπορεσει να ανυψωθει τοσο ...
οσο χρειαζεται για να ενωθει με το ετερο "ημισυ",που βρισκεται εξω απο τον φραγμενο χωρο και αναμενει την επιστροφη του "ασωτου"...
Ο Δαιμων που πιθανως ενσαρκωνεται μαζι ,μπορει να ειναι εκτος απο συζυγος η ερωμενος και ενας φιλος η ενας δασκαλος στο σχολειο ,η ενας κακος συνεργατης η το παιδι σου ...οτιδηποτε μπορει να σε ωθησει σε εγρηγορση και συνειδητοποιηση!
Οσο για τους αυτοχειρες .....νομιζω οτι το σωμα μας ειναι ενα δωρο απο την μητερα τροφο μας ...τη ΓΗ, αγαπωντας το σωμα ..αγαπαμε τη ΓΗ !
Αν δεν επρεπε να εχουμε σωμα..... θα δρουσαμε μονο στο αυλο, ενσαρκωθηκαμε στο γηινο πεδιο γιατι ετσι εξυπηρετειται καλυτερα το ΣΧΕΔΙΟ.....αρα το σωμα μας ειναι ενα εργαλειο και σαν τετοιο, πρεπει να το σεβομαστε...!
Δεν αναφερομαι εννοειται στους"ηρωικως πεσοντες" αλλωστε αυτο δεν ειναι αυτοχειρια αλλα ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ!!
Χαιρομαι που διαβαζω τα αρθρα σου και ειμαι ευγνωμων στον Μαυρο Αετο που τα αναρτα .
Αθηνα
ΥΓ. Θα ηθελα τη γνωμη σου για τις δυδιμες ψυχες .
Αγαπητή Αθηνά...θα μπορούσε αυτό που ονομάζουνε οι άνθρωποι Δαιμόνιο της ψυχής μας να είναι ακριβώς αυτός ο "άσωτος" η το "διπλό" μας.!! Βέβαια θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί διότι εκεί έξω υπάρχουν και άυλες οντότητες οι οποίες λειτουργούν σαν ξενιστές απέναντι μας...και τέφονται με την ενέργεια της ψυχής μας...της αύρας μας.
Στο ενεργειακό πεδίον μεταξύ του σώματος και ψυχής μας και του Θείου βρίσκεται ο Δαίμονας μας.
Η Ψυχή μας αποτελείται από χιτώνες αιθέριους, δηλαδή ηλεκτρομαγνητικά πεδία που μας περιβάλλουν.Τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία είναι ένας διαφορετικός, μη υλικός, τρόπος εκδήλωσης της ενέργειας, χάρη στον οποίο -μεταξύ άλλων- «πιάνουμε» έναν σταθμό στο ραδιόφωνο ή μιλάμε στο τηλέφωνο.Κάπως έτσι ερχόμαστε σε επικοινωνία μαζί του.
Με παρόμοιο τρόπο τα κύτταρά μας «μιλούν στο τηλέφωνο» – δηλαδή εκπέμπουν και λαμβάνουν, ταχύτατα, ηλεκτρομαγνητικά σήματα για να «συνεννοηθούν».
Οι προγονοί μας πίστευαν ότι η ψυχή τρέφεται με αίμα και ότι οι συλλογισμοί είναι ανάσες της ψυχής.Στο αίμα μας μέσα υπάρχει σίδηρος ..είναι ένας φυσικός μαγνήτης (ο μαγνητίτης είναι χημική ένωση σιδήρου με οξυγόνο, που και τα 2 υπάρχουν στο αίμα μας ) για την δημιουργία αυτών των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων..."τροφοδοτείται" έτσι η ψυχή.
Δημοσίευση σχολίου