Υπερίων

Γράφει  ο ΑΡΡΙΩΝ :

Δός μοι πά στώι και ταν γάν κινάσω. (κυβερνήσω)
(Αρχιμήδης.)
Αντί του pericolosamente vivere, περιτετμημένως ζήν.
Αντί της ανοικτής πολιτείας των θεών,
η απονενοημένη έρημος των αγίων φανατικών.
Αντί του μεγάθυμοι, μακρόθυμοι.
Αντί του γυμνού κάλλους, η των κατατονικών και καταθλιπτικών
νοσηρά γυμνοφοβία και ακαλαίσθητος κρυπτενδυσία.
Αντί ελληνολατρία, ελληνοφοβία.
Αντί αυτοπρόσωποι, αντιπρόσωποι.
Αντί Ηλιαίας και εκκλησίας του δήμου
πολιτικός και θρησκευτικός, παρεκκλησιαστικός-συνδικαλισμός.
Και τέλος αντί Ηλυσίων ηρακλείων ηρώων,
σταυρικής περιτομής κακέκτυπα ηρώων,
σινικής ποιοτικής κατασκευής.
Βολικός και άγιος ούτος ο αστράτευτος χριστιανικός
γυναικωνίτης, (Αποφεύγεις όντως το βαρύ τρωικόν καθήκον,
την δυσβάστακτον του φυλετικού σου δαίμονος ηρωικήν αποστολήν…)
Βολικός ίσως αλλά πάντως μόνον
επί ωρισμένηι και τακτή προθεσμία.
Άλλως το πράγμα κινδυνεύει εκτροχιασθήναι ,
– προσομοιούται γαρ και συντίθεται προς ό τι πελάζει –
εις παρα φύσιν φυλετικόν ημίαιμον, αβρααμικόν
εξώγαμον, μόνιμον κάτοικον Ιερουσαλήμ.

Και γαρ χριστιανοί πολλοί, και ορθόδοξοι το αυτό,
και τον χριστιανισμόν λαοί βαρβαρόγονοι πολλοί δύνανται
δι’ αυτόν καυχηθήναι και υπερασπίσασθαι αποτελεσματικώς,
ως μη έχοντες και ιστορίαν προχριστιανικήν αξίαν λόγου επιδείξαι.
Ημείς δε ως Έλληνες άλλην εθνικήν αποστολήν και μοίραν
ξεχωριστήν, ηράκλειον ομού άθλον τε και βάσανον, ειλήχαμεν.
Την ελληνικήν αλήθειαν και τον αρχαίον προγονικόν λόγον
Μετά παρησσίας αναδείξαι και υπερασπίσασθαι.
Αφού το προχριστιανικόν πανάρχαιον και ασύγκριτον
πολιτισμικόν παρελθόν ημών, και όλως αντιθέτως προς αυτό
το των άλλων εθνών, ουκ αφίησι ημάς χριστιανικώς
επαναπαύεσθαι ώσπερ τα άλλα χριστεπώνυμα έθνη.
Αλλά δαίμων ημάς βαρύς αιεί, ελληνομνήμων και οιονεί
μαστιγών συνεγείρει ημάς. δαίμων ελληνικός, άτεγκτος, σκληρός
τοις εθνικώς ληθαργούσι και αδιαφορούσι σκαιός,
δαίμων συνειδώς και επισημαίνων το προφανές και αληθές:
ότι κατά πολύ υπερβαίνει ιστορικώς το των Ελλήνων
πολιτισμικόν προϊόν το χριστιανικόν εκείνο, το ποιούν
το τελευταίον αυτό ωχριάν και φαίνεσθαι
έναντι του προηγηθέντος ελληνικού πολύ κατώτερον,
παρακμιακόν οίον και εκπτωτικόν, κακέκτυπον επακολούθημα.
( Εξ ού και αυτή η διαχρονική και αμήχανος,
η παντός του ελληνικού χριστιανική δαιμονοποίησις
και συναφής ελληνοβική υστερία.)
Αν και τι σχέσιν έχειν δύναται πολιτισμός και θρησκεία;
Ότι πολιτισμός πραγματικός και παραγωγικός ουκ υπάρχει
εκεί ένθα η θρησκεία αυτή τον πρώτον, αποκλειστικόν
και αποφασιστικόν έχει λόγον. Οπισθοδρομική ούσα
εις την καλυτέραν περίπτωσιν,
καταστρεπτική δε εις την χειροτέραν.
Ώστε δικαίωσιν και λύτρωσιν εν τω κόσμω τούτω
ου δυνατόν δι’ ημάς τους τάλαινας Έλληνας ευρείν
εάν μη τούτο, το ως οφείλομεν εθνικόν ιερότατον χρέος
επιτελέσωμεν, χρέος πατρώον, παναθρώπινον
και προς τον της ιστορικής μνήμης, αληθείας και δικαιοσύνης
υπέρτατον θεόν απευθυνόμενον,
όντες εκ της ιστορικής μοίρας οι μόνοι προωρισμένοι,
υπεύθυνοι και υπόχρεοι τούτο πράξαι,
το την ελληνικήν οδόν και τρόπον πολιτισμού
προβάλλειν και επιδεικνύειν
ημείς κληρονόμοι ενός πανάρχαιου και απαραμίλλου
πολιτισμού αυτού, εξ ουρανίου ύψους προερχομένου
και ελληνικώς οδηγούντος εις τα άστρα…
Εάν ουν ημείς ούκ ισχυρώς συνειδητοποιήσωμεν
και αναδείξωμεν και υποστηρίξωμεν ηρωικώς
μετά παρρησίας και αυτοθυσίας,
αυτήν την παναρχαίαν ελλληνικήν παράδοσιν,
τι ρα ψυχήν παραδώσωμεν αν έπειτα και
τίνα λαόν αναμένομεν άλλον ποιείν αυτό;
Τόσους αιώνας γαρ ουδείς άνευ ημών απετόλμησεν αυτό.
Σαφώς διότι, αν δεν επχειρήσωμεν ημείς το καλόν έργον αυτό,
ουδείς άλλος πρόκειται, υποχρεούται και λόγον
ή συμφέρον έχει αυτό ποιήσαι.
Εν τω μεταξύ ημείς του νυν εξεπέσαμεν τοσούτον
όσον ποτέ εις το έσχατον αυτό στάδιον εθνικής
και ηθικοπνευματικής εξαθλιώσεως και παρακμής.
Και αφανισθείημεν αν ίσως, προ πολλού, από προσώπου γης,
ει μη και ο Άδης και ο Όλεθρος αυτός, εις την Δίκην υπείκοντες,
ουκ ηρνούντο δεχθήναι την φυλήν ημών, ανεκτέλεστον
και υπόχρεων ούσαν μεγάλως προς το θνητόν
αυτής καθήκον και αποστολήν.
Μή άρα και ούτος ο κρυφός λόγος εστίν και μυστική αιτία
Του, δια των εχθρών ημών αξιοποίνως και σκληρώς τοσούτον,
και επί τόσους χριστιανικούς αιώνας, τιμωρείσθαι ημάς
και κακοδαιμονείν; Και δια τούτο μη εισέτι τον ιστορικόν
και πολιτισμικόν το έθνος και η φυλή ημών
βηματισμόν δύνασθαι ευρηκέναι;

Υ.Γ.
Παράβαλε και Κ. Παλαμά¨ ¨Ο θάνατος του παλικαριού¨ (το μόνον αυτού διήγημα )όπου το τεθνάναι, ει και νέον, δια τον Έλληνα νεαρόν ήρωα προετιμήθη έναντι του εφεξής ζήν, αναπήρω τω σώματι, (πόσο μάλλον τη ψυχή και τω πνεύματι) ήτοι έναντι του μη απευκταίου, κατά την λαϊκήν ρήσιν, ¨ζήν και ζώνεσθαι.¨
Εύζην-ον
θερινόν υπόλοιπον
εγκαρδίως ευχόμενος τοις πάσιν.