ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΕΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΟΙ

Γράφει  ο ΑΡΡΙΩΝ:

Ave Mercar. Pyrpolituri te salutant.

Απούσα πάσα πυροσβεστική των καλών τρόπων.

Η Ελλάς άπασα έν προς κατεδάφισιν αυθαίρετον. Και η Βουλή των Ελλήνων το πρώτον εξ αυτών και πρώτον ανακατασκευαστέον ή και αναδασωτέον. Εσύ επιλέγεις.

Τι Καμμένος, τι διακεκαυμένος!
Το σύστημα εμβάζει και κεκαυμένα εσωβράκεα αλλάζει.

Ελλάς Ελλήνων καταπατητών. (Μετά και των εκκλησιαστικών και μοναστηριακών αγίων τοιούτων αυτών.)

Ο Εβραίος στα καλύτερά του γίγνεται αρχαίος Έλλην. Και ο Έλλην στα χειρότερά του Εβραίος νεοέλλην. Μητίετα Διός δίκη.

Ζητείται Έλλην κυβερνήτης και τίμιον εθνικόν κτηματολόγιον. Ο ευρών φυλακισθήσεται και δολοφονηθήσεται μετά πολλών παρασήμων επαίνων.

Πταίει άρα γε το προφητικόν σύστημα; Η υποτίμησις και δαιμονοποίησις-ειδωλοποίησις του ιερού φυσικού (ουρανίου και γηίνου) περιβάλλοντος; Ή και η έκπτωσις του πολιτικοθρησκευτικού συναφούς αυτώ λόγου, δια της πολιτισμοκλαστικής εισβολής και περιτομής των θρησκοβλαβών της στέπας και της ερήμου; Γράμματα ψιλά απωλεσθέντα εις την ιεράν μετάφρασιν.

Ο απωλεσθείς παράδεισος, – όχι ο του Τορκουάτου Τάσου – εστίν ου τόπος αλλά μίτος, ο μίτος της Αριάδνης, αρείας-επαναστατικής διανοίας του ήρωος Θησέως , (Θησεύς< Θητεύς < θητεία < μα-θητεύς <μαθητεία ) ήτοι αντιληπτικής και συνειδησιακής καλλιεργείας και μεταλλάξεως, του ορθού ηθικοπνευματικού μέτρου- καταλύτου. Πάραυτα.
Προς μίαν ηθικοπνευματικήν αναβάθμισιν των φυσικών-κοσμικοοικολογικών νόμων, αρχών και αξιών ως και του συναφούς αυταίς πολιτικού και θρησκευτικού λόγου.
Ο ουρανός βρέχει θαύματα, χιονίζει θησαυρούς και ανατέλλει χρυσώματα αλλά η επαφή εχάθη. Η πλέον αναπόδραστος και χείρων φυλακή η αυτοχειρία της λήθης.
Το όντως εθνικόν ου δύναται υπάρχειν ει μη επιβαλλόμενον ως παγκόσμιον και πανεθνικόν, συμφιλιωτικόν, ενωτικόν και αληθές,

Ούκ είμεθα ασθμαίνοντες επιθανάτιοι λάτρεις του αρχαίου αχανούς, κυρίαι και κύριοι. Αλλά η μακροαρχαιοσκοπική παρατήρησις και εμβάθυνσις και μόνον συλλαμβάνει επιτυχώς το σφαιρικόν αληθές του επιλυτέου προβλήματος.

Επιστημονικός μυστικισμός, η πνευματική επιδημία της σχολής της θρησκευτικής ερήμου. Συνειδησιακή περιτομή ή πώς η συνωμοσιολογία κατατρώγει τα ευφυέστερα τέκνα της.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, το δε καλόν το διδάσκεσθαι δια του κακού το πώς αποφεύγειν αυτό το κακόν. Το αμυντικόν αρνητικόν τρέφει φαυλοκυκλικώς το επιθετικόν τοιούτον, όθεν σκέπτεσθε επι-θετικώς και νικηφόρως προς το αρνητικόν.

Μόλις ψελλίζουσι η γη είναι ζων οργανισμός αλλά μέχρι του τολμήσαι ειπείν γη θεός, ου πρόκειται τα πράγματα μεταλλάξασθαι. Και ο πατριάρχης του ελληνικού οικουμενικού λόγου Όμηρος δεν ήτο αφελής ούτε παραμυθολόγος, ούτε απνευμάτιστος ειδωλολάτρης, παρουσιάζων τον ποταμόν Ξάνθον (οι θεοί ωνόμαζον ούτω αυτόν, Ξάνθον-πανεύμορφον, οι θνητοί πεζώς Σκάμανδρον-σκάφανδρον-ανδροπλωτόν) εξεγείρεσθαι έναντι των ηρωικών, πλην οικοβλαβών, υπερβολών του Αχιλλέως. (Επλήσθησαν αι ροαί και τα ωραία ρείθρα εξ αίματος και πτωμάτων φονευθέντων πολεμιστών.)

Τα πράγματα ειστί λίαν σοβαρά. Ο ποταμός Ξάνθος κυνηγών και απειλών καταπνίξαι τον ωκύποδα γίγαντα (;) ¨ θεοί δε τε φέρτεροι-(υπέρτεροι) ανδρών. ¨

Ούτως ή άλλως ήτο μια δύσκολος ημέρα δια θεούς τε και ανθρώπους. Τα δε προβλήματα έτρεχον ταχύτερον του Αχιλλέως. Και οι ήρωες, τέκνα θεών, κλαίουσι, πώς ού; ¨Ζευ πάτερ, μη μοι γένοιτο πνιγήναι ατιμωτικώς και αδόξως αντί του φονευθήναι ευκλεώς ως ήρως υπό ήρωος.¨

Οι θεοί διχογνωμούσι και ερίζουσι ασυστόλως παίζοντες εκτός έδρας. Ποσειδών εναντίον Ξάνθου καλεί Ήφαιστον πυρπολήσαι τον ανθέλληνα ποταμόν όπερ και εγένετο. Ο Ξάνθος υποχωρεί λόγω διαταγής ανωτέρων. Απόλλων και Άρτεμις υπέρ Τρώων και κατά εθνικόφρονος Ελληνόφρονος Αθηνάς. Η Αθηνά ταπεινοί δια της ρώμης και της αιγίδος το τοξομανές δίδυμον.

Εν τέλει οι θεοί συμφιλιούνται. Η κοσμική τάξις αποκαθίσταται. Όπως μετά την τρικυμία νηνεμία και την καταιγίδα αιθρία. Η Ήρα (ηλιακή ατμόσφαιρα) σύζυγος του βασιλέως-Ηλίου (όχι του Λουδοβίκου 14ου )καλεί τον Ήφαιστον παύσασθαι τον καύσωνα της οργής αυτού κατά του ποταμού Ξάνθου. ¨ουκ έοικεν αθάνατον θεόν ώδε βροτών ένεκα στυφελίζειν.¨ (δεν αρμόζει δι’ αθάνατον θεόν εδώ λόγω θνητών το υποφέρειν.)
Ιδού η αλληλεγγύη των θεών, ανωτέρων και κατωτέρων. Ζητείται και η των ανθρώπων. ¨ουκ έοικεν ώδε βροτόν αθανάτων ένεκα θεών στυφελίζειν.¨

Αντί του αφομοίωσις απομείωσις. Σίσυφος ante portas.

Μετά τας παρελάσεις σχιζοφύλων έσσονται λιτανίαι νεκροφύλων.

Κτηνοβασίη.

Αι χήνες του Καπιτωλίου. Αι κόται του κοινοβουλίου.

Πουθενά ιδέα ελευθέρα ίνα ερωτευθής
άπασαι δουλεύουσαι εις οίκους ανοχής.
(Και ο λαός έν δημοκρατικόν αποχωρητήριον.)

Απεργούσιν τα ωραία και εκλέγονται τα χυδαία.

(Πίπτει η αυλαία και η τελευταία Μεγάλη ιδέα….)