ΑΚΑΘΕΚΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Γράφει ο ΑΡΡΙΩΝ :

Αφιππεύσαμεν εις τους πρόποδας του φανταστικού.
(Εκδρομικοί νομάδες. Πεζοπόροι κολυμβηταί.
Νάρκισσοι εν αποστρατία, δορυφόροι του θαυμασμού!)
Εκεί κατεθέσαμεν την πανοπλίαν ημών. Γονυπετείς ηνάψαμεν
εν τωι της σελήνης βωμώι την νυκτερινήν πυράν του ενθουσιασμού.

Οι ακαριαίοι έρωτες ατελέσφοροι μανίαι,
αι δε των σωφρόνων φιλίαι πεζή μακαριότης.
Παθών ριπαί, συγκινήσεις αναίτιοι, ματαιότητος
άβυσσοι, αγχιθέοις προστασίας ανεπίτρεπττα.
Μόνον αι της ευτυχίας ηνθισμέναι αναπνοαί.
το τε της αθανασίας εκστατικόν ρίγος.

Ουκ έστι μείζον κακόν του έχειν δια τα χείρω την
καλυτέραν άποψιν δια δε τα καλλίτερα την χειροτέραν.
Απολώλεκας όλας τας πυξίδας και τας αγκύρας των άστρων.
Gli amici dove essere come I soldi. Non falsi.
Έλλην, το καλύτερο είδος ανθρώπου. Χατζηέλλην το χειρότερο.

Τις και τι αν είποι! Σκιάς εξάρτημα ο άνθρωπος.
Ειμαρμένης αναλώσιμον άθυρμα.
Εν πολλοίς απλήστως πάσχων, εν ολίγοις στερητικώς υποφέρων
Αγνώτις των πρώην, έρμαιον των παρόντων, χρεώστις των επομένων.

Αλλά όταν στρέφη άνω το βλέμμα και ουρανίας υψών χείρας
ο ούτος άθλιος οδίτης, όλος διάπυρος ικεσίας,
όλος το πλάτος της υπομονής, ευχάς αναπέμπων,
ουχί γυφτοεπαιτικώς βέβαια αλλά δια καθαράς καρδίας
και ακμαίου συνειδότος , τοις αθανάτοις και αωνίοις….
τότε ουκ ανωφελώς επιστρέφει ούτος οίκαδε
ουδέ άνευ δώρων αφανών και μουσικών, θείας γαλήνης
οράμασιν εμπεπλουτισμένος, ανθοστεφής θαυμάτων
τε και ως έμπλεως χαρίτων θεός απαυγάζων.