Σεισμό έως και 7,4 βαθμών στην Πόλη προβλέπουν Γερμανοί σεισμολόγοι.

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Χμ πολύ βολικό.!! Το θέμα είναι, τι μπορεί να βρίσκεται από κάτω...το οποίο θα πυροδοτήσει....τον σεισμό.


Την εκτίμηση ότι το ρήγμα της Βόρειας Ανατολίας κάτω από τη Θάλασσα του Μαρμαρά, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, μπορεί να δώσει έναν σεισμό μεγέθους έως 7,4 Ρίχτερ, εξέφρασαν ερευνητές του γερμανικού Κέντρου Ωκεανογραφικών Ερευνών GEOMAR Helmholtz του Κιέλου, μαζί με συναδέλφους τους από τη Γαλλία και την Τουρκία.
Κατά τους ερευνητές και όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, σταδιακά συσσωρεύεται τεκτονική πίεση ξανά στο μεγάλο ρήγμα της Βόρειας Ανατολίας. Όπως ανέφερε ο Γερμανός γεωφυσικός Ντίτριχ Λάνγκε, η συσσώρευση των τεκτονικών δυνάμεων «είναι αρκετή για να πυροδοτήσει ένα σεισμό με μέγεθος μεταξύ 7,1 και 7,4.

Το ρήγμα της Βόρειας Ανατολίας χωρίζει την πλάκα της Ευρασίας από εκείνη της Ανατολίας και έχει δώσει στο παρελθόν ισχυρούς σεισμούς, με τελευταίο εκείνον στη Νικομήδεια το 1999. Από εκείνον τον σεισμό, είχαν χάσει τη ζωή τους περίπου 10.000 άνθρωποι.
ΠΗΓΗ: SPUTNIK

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Ο Εκρέμ Ιμάμογλου, κεμαλιστής και υποψήφιος του συνασπισμού της αντιπολίτευσης στις επαναληπτικές εκλογές για τη δημαρχία της Πόλης, έκανε την απόλυτη νίκη στις εκλογές της 23ης Ιουνίου. Κέρδισε τον αντίπαλό του Μπιναλί Γιλντιρίμ, υποψήφιο του συνασπισμού του κυβερνώντος κόμματος με σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες, 54.21%, έναντι 44.99% και με σχεδόν 800 χιλιάδες ψήφους διαφορά, αποκλείοντας έτσι την περίπτωση μιας επαπειλούμενης νοθείας. Στις κανονικές εκλογές της 31ης Μαρτίου, τις οποίες το καθεστώς- ο Πρόεδρος Ερντογάν, δηλαδή- είχε ακυρώσει αυθαίρετα, ο Ιμάμογλου είχε κερδίσει με μόνο 13 χιλιάδες ψήφους, σε ένα σύνολο ψηφοφόρων πάνω από 8 εκ. Μάλιστα το 54.21% είναι το μεγαλύτερο που καταγράφεται για τη δημαρχία της Πόλης από το 1980. Είναι δε διπλάσιο του ποσοστού με το οποίο ο Ερντογάν κέρδισε τη δημαρχία το 1994, με το πλειοψηφικό 25% περίπου. Ο Μεγάλος Μάστρος ξανάπαιξε στην Πόλη και ξανάχασε. Ίσως ο μέχρι τις 23 Ιουνίου “ευλογημένος” του Αλλάχ και συνεπώς “αήττητος”, κάπου πρέπει να αμάρτησε για να τιμωρηθεί με τέτοιο ταπεινωτικό τρόπο. Τι σημαίνει αυτή η κατά κράτος ήττα του Ερντογάν στην Πόλη; Στην Πόλη που τον ανάδειξε πολιτικά, που δια της διαφθοράς τον πλούτισε οικογενειακά, που του επέτρεψε να παράξει και να μοιράσει με νεποντισμό και διαφθορά άφθονο μαύρο και πράσινο (ισλαμικό/μεσανατολίτικο) χρήμα, ώστε να καταστήσει το ισλαμιστικό του κόμμα κυρίαρχο στην Τουρκία από το 2002; Και που μαζί με τον ομοϊδεάτη του – και σημερινό εχθρό του- Χότζια Γκουλέν, κατόρθωσε να εκτοπίσει τους Κεμαλιστές από τις δομές- βαθιές και μη- του κεμαλικού κράτους; Και επίσης από το κάστρο τους, το Στρατό, με το πραξικόπημα-απάτη (“δώρο τον Αλλάχ”, κατά τον Ταγίπ), τον Ιούλιο του 2016? Το ερώτημα κατά πόσο ο Ιμάμογλου θα αφεθεί να κυβερνήσει, δεν είναι τοπικού μόνο ενδιαφέροντος. Αντίθετα αφορά στις μελλοντικές εσωτερικές διεργασίες και εξελίξεις και, συνεπώς, στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Αφήνω κατά μέρος ως πρώιμο πως ο 49 ετών Ιμάμογλου έχει ήδη χρησθεί “αντί-Ερντογάν” και πως θα είναι ο μελλοντικός και μάλιστα κεμαλιστής πρόεδρος της Τουρκίας στις επόμενες προεδρικές εκλογές, είτε υπάρχει μέχρι τότε ο Ερντογάν, είτε όχι. Καταρχήν ο Ιμάμογλου δεν ελέγχει το διοικητικό συμβούλιο του Δήμου. Αυτό ελέγχεται από το ισλαμιστικό κόμμα. Κάθε απόφαση του κεμαλιστή δημάρχου θα παίρνει την ανηφόρα. Το τι έχει να αντιμετωπίσει το γνωρίζει ήδη. Μια από τις πρώτες δηλώσεις του ως 17ήμερος δήμαρχος στην πρώτη του νίκη, προτού τον ακυρώσουν, ήταν πως θα εξασφάλιζε τα πεπραγμένα για δημόσια έργα και αναθέσεις της 25ετούς δημαρχίας των ισλαμιστών, που άρχισε με τον Ερντογάν το 1994. Σχεδόν αυθημερόν εκδόθηκε δικαστικό διάταγμα που του απαγόρευε πρόσβαση και έρευνα στα αρχεία …του δικού του Δήμου! Έτσι λειτουργεί το Ερντογανικό δεβλέτι. Στα 17 χρόνια κυριαρχίας του Ερντογάν και των ισλαμιστών αλώθηκαν τα πάντα και όχι μόνο η δικαστική εξουσία. (Υπογραμμίζεται εδώ πως ανέκαθεν στην Τουρκία οι δικαστές δεν κατέχουν, κατ´ανάγκη, νομικές γνώσεις. Επιλέγονται, διορίζονται και “προβιβάζονται” από τους εκάστοτε κρατούντες). Αλώθηκαν επίσης τα ΜΜΕ που σήμερα ελέγχονται σχεδόν απόλυτα από την οικογένεια και το περιβάλλον του Ερντογάν. Και όλα αυτά προτού ο Ερντογάν αντικαταστήσει το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με το προεδρικό, με τις αμφιλεγόμενες εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα του 2017. Θυμίζω πως είχε δηλώσει δημόσια θαυμαστής του χιτλερικού συστήματος διακυβέρνησης, ο Ερντογάν. Και το πέτυχε. Σήμερα η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση υφίσταται για να σφραγίζει αποφάσεις του “Ρεΐς”(Αρχηγού). Οι Υπουργοί διορίζονται από τον Πρόεδρο, ενώ και η παραμικρή απόφαση αιρετών αρχόντων ελέγχεται από την Προεδρία, όπως και ο προϋπολογισμοί τους. Ο δε Πρόεδρος μπορεί, για λόγους “εθνικού συμφέροντος”, να αντικαταστήσει αιρετούς άρχοντες με διορισμένους, κάτι που ο Ερντογάν ήδη εφάρμοσε και εφαρμόζει εναντίον μη αρεστών δημάρχων κουρδικής καταγωγής. Σε ένα τέτοιο καθεστώς, θα αφεθεί ο κεμαλιστής Ιμάμογλου να διαχειρίζεται την Πόλη που παράγει το ένα τρίτο του πλούτου της χώρας; Θα τον αφήσει ο Ερντογάν να του ανοίξει τον πολιτικό του τάφο και πιθανόν να τον φυλακίσει; Η πιο σημαντική συνέπεια της ήττας του Ερντογάν είναι ο αυτός καθευαυτός συμβολισμός της ήττας. Με το να μη θεωρείται “ανίκητος”, πλέον, ανοίγει ο δρόμος για την ισλαμική απονομιμοποίηση του, αφού μπορεί να “έχασε” την ευλογία του Αλλάχ. Ο κεμαλιστής Ιμάμογλου δεν μπορεί να “φάει” τον Ερντογάν. Μόνο από τους ισλαμιστές μπορεί να “φαγωθεί”, κάτι όχι εύκολο. Η υπακοή στο Ισλάμ είναι μείζον ζήτημα. Κατά τους ερμηνευτές του Κορανίου είναι προτιμητέος ένας δικτάτορας, αν η απαλλαγή του συνεπάγεται χάος και εμφύλιο πόλεμο. Για τον παραπάνω λόγο, ας κρατούν μικρό καλάθι όσοι αναφέρονται στους γνωστούς πάλαι ποτέ παράγοντες του ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, Ali Babacan, Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu, που φέρονται να ετοιμάζουν πολιτικά κόμματα/κινήσεις – οι δυο πρώτοι μαζί, ο Ahmet ξεχωριστά- κατά του Ερντογάν. Η ήττα στην Πόλη δημιουργεί συνθήκες για την απονομιμοποίηση του Ερντογάν. Θα αποτολμηθεί, όμως, τόσο γρήγορα; Δεν θα σταθώ στο χρήσιμο για πολλούς κλισέ πως δεν πρέπει να υποτιμάται ο Ερντογάν και πως κάνει αυτά που λέει, κλπ. Παραμένει ισχυρός και δημοφιλής ηγέτης και εσωτερικά παίζει απόλυτα τους “άσσους” του ισλαμισμού και του ρατσιστικού τουρκικού εθνικισμού. Παίζει με τους S-400, δηλαδή με τους Αμερικάνους, παίζει με τους Ρώσους, παίζει στην Ανατολική Μεσόγειο, παίζει με το Ισλάμ και τους Άραβες, παίζει με τους τρομοκράτες. Μέχρι και η Κύπρος, διατυμπανίζει, πως απειλεί την “εθνική ασφάλεια” της Τουρκίας. Στη ουσία κανείς δεν απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας, ούτε καν οι Κούρδοι. Η Τουρκία απειλεί τον εαυτό της, αλλά αυτό είναι άλλο και μεγάλο κεφάλαιο. Ο Ερντογάν έχει μια τελευταία ευκαιρία να αποφύγει την πιο άμεση απειλή κατά του καθεστώτος του, που είναι η τυχόν ανεξέλεγκτη κατάρρευση της τουρκικής λίρας. Τα έχει “βρεί” πραγματικά με τον Πρόεδρο Τράμπ, όπως θέλει να πιστεύει, στο ζήτημα των S-400 στη συνάντησή τους στην Ιαπωνία στο πλαίσιο της συνάντησης των G-20; Αν όχι, θα εξαρτηθεί από τον Τράμπ το πόσο “εκλεπτυσμένα” θα διαχειριστεί το ζήτημα των κυρώσεων κατά της Άγκυρας που θα ανακοινώσει. Εκτιμώ πως η επιβολή κυρώσεων θα γίνει τμηματικά ή θα επιβληθούν αλλά δεν θα υλοποιηθούν άμεσα, με “μοντέλο” τις υφιστάμενες κυρώσεις έναντι της Κίνας και όχι αυτές κατά του Ιράν. Και αυτό: α) διότι ο Τράμπ δεν επιθυμεί να “αναστήσει” ένα Ερντογάν που παραπαίει, β) διότι το αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο δεν θέλει να δημιουργήσει αγεφύρωτο χάσμα με την Τουρκία και γ) ίσως πιο σημαντικό, διότι η Ουάσιγκτον εκτιμά πως με τον Ερντογάν αποδυναμωμένο – ίσως και πολιτικά “τελειωμένο”- η Τουρκία θα ξαναβρεί τον Ατλαντικό της προσανατολισμό. Οψόμεθα.

Πηγή: Ο Ιμάμογλου κέρδισε, θα κυβερνήσει όμως; Ο Ταγίπ γνωρίζει ότι ο δήμαρχος δεν παίζει… https://hellasjournal.com/2019/06/o-imamogloy-kerdise-tha-kyvernisei-omos-o-tagip-gnorizei-oti-o-dimarchos-den-paizei/

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Ο Εκρέμ Ιμάμογλου, κεμαλιστής και υποψήφιος του συνασπισμού της αντιπολίτευσης στις επαναληπτικές εκλογές για τη δημαρχία της Πόλης, έκανε την απόλυτη νίκη στις εκλογές της 23ης Ιουνίου. Κέρδισε τον αντίπαλό του Μπιναλί Γιλντιρίμ, υποψήφιο του συνασπισμού του κυβερνώντος κόμματος με σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες, 54.21%, έναντι 44.99% και με σχεδόν 800 χιλιάδες ψήφους διαφορά, αποκλείοντας έτσι την περίπτωση μιας επαπειλούμενης νοθείας. Στις κανονικές εκλογές της 31ης Μαρτίου, τις οποίες το καθεστώς- ο Πρόεδρος Ερντογάν, δηλαδή- είχε ακυρώσει αυθαίρετα, ο Ιμάμογλου είχε κερδίσει με μόνο 13 χιλιάδες ψήφους, σε ένα σύνολο ψηφοφόρων πάνω από 8 εκ. Μάλιστα το 54.21% είναι το μεγαλύτερο που καταγράφεται για τη δημαρχία της Πόλης από το 1980. Είναι δε διπλάσιο του ποσοστού με το οποίο ο Ερντογάν κέρδισε τη δημαρχία το 1994, με το πλειοψηφικό 25% περίπου. Ο Μεγάλος Μάστρος ξανάπαιξε στην Πόλη και ξανάχασε. Ίσως ο μέχρι τις 23 Ιουνίου “ευλογημένος” του Αλλάχ και συνεπώς “αήττητος”, κάπου πρέπει να αμάρτησε για να τιμωρηθεί με τέτοιο ταπεινωτικό τρόπο. Τι σημαίνει αυτή η κατά κράτος ήττα του Ερντογάν στην Πόλη; Στην Πόλη που τον ανάδειξε πολιτικά, που δια της διαφθοράς τον πλούτισε οικογενειακά, που του επέτρεψε να παράξει και να μοιράσει με νεποντισμό και διαφθορά άφθονο μαύρο και πράσινο (ισλαμικό/μεσανατολίτικο) χρήμα, ώστε να καταστήσει το ισλαμιστικό του κόμμα κυρίαρχο στην Τουρκία από το 2002; Και που μαζί με τον ομοϊδεάτη του – και σημερινό εχθρό του- Χότζια Γκουλέν, κατόρθωσε να εκτοπίσει τους Κεμαλιστές από τις δομές- βαθιές και μη- του κεμαλικού κράτους; Και επίσης από το κάστρο τους, το Στρατό, με το πραξικόπημα-απάτη (“δώρο τον Αλλάχ”, κατά τον Ταγίπ), τον Ιούλιο του 2016? Το ερώτημα κατά πόσο ο Ιμάμογλου θα αφεθεί να κυβερνήσει, δεν είναι τοπικού μόνο ενδιαφέροντος. Αντίθετα αφορά στις μελλοντικές εσωτερικές διεργασίες και εξελίξεις και, συνεπώς, στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Αφήνω κατά μέρος ως πρώιμο πως ο 49 ετών Ιμάμογλου έχει ήδη χρησθεί “αντί-Ερντογάν” και πως θα είναι ο μελλοντικός και μάλιστα κεμαλιστής πρόεδρος της Τουρκίας στις επόμενες προεδρικές εκλογές, είτε υπάρχει μέχρι τότε ο Ερντογάν, είτε όχι. Καταρχήν ο Ιμάμογλου δεν ελέγχει το διοικητικό συμβούλιο του Δήμου. Αυτό ελέγχεται από το ισλαμιστικό κόμμα. Κάθε απόφαση του κεμαλιστή δημάρχου θα παίρνει την ανηφόρα. Το τι έχει να αντιμετωπίσει το γνωρίζει ήδη. Μια από τις πρώτες δηλώσεις του ως 17ήμερος δήμαρχος στην πρώτη του νίκη, προτού τον ακυρώσουν, ήταν πως θα εξασφάλιζε τα πεπραγμένα για δημόσια έργα και αναθέσεις της 25ετούς δημαρχίας των ισλαμιστών, που άρχισε με τον Ερντογάν το 1994. Σχεδόν αυθημερόν εκδόθηκε δικαστικό διάταγμα που του απαγόρευε πρόσβαση και έρευνα στα αρχεία …του δικού του Δήμου! Έτσι λειτουργεί το Ερντογανικό δεβλέτι. Στα 17 χρόνια κυριαρχίας του Ερντογάν και των ισλαμιστών αλώθηκαν τα πάντα και όχι μόνο η δικαστική εξουσία. (Υπογραμμίζεται εδώ πως ανέκαθεν στην Τουρκία οι δικαστές δεν κατέχουν, κατ´ανάγκη, νομικές γνώσεις. Επιλέγονται, διορίζονται και “προβιβάζονται” από τους εκάστοτε κρατούντες). Αλώθηκαν επίσης τα ΜΜΕ που σήμερα ελέγχονται σχεδόν απόλυτα από την οικογένεια και το περιβάλλον του Ερντογάν. Και όλα αυτά προτού ο Ερντογάν αντικαταστήσει το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με το προεδρικό, με τις αμφιλεγόμενες εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα του 2017. Θυμίζω πως είχε δηλώσει δημόσια θαυμαστής του χιτλερικού συστήματος διακυβέρνησης, ο Ερντογάν. Και το πέτυχε. Σήμερα η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση υφίσταται για να σφραγίζει αποφάσεις του “Ρεΐς”(Αρχηγού). Οι Υπουργοί διορίζονται από τον Πρόεδρο, ενώ και η παραμικρή απόφαση αιρετών αρχόντων ελέγχεται από την Προεδρία, όπως και ο προϋπολογισμοί τους. Ο δε Πρόεδρος μπορεί, για λόγους “εθνικού συμφέροντος”, να αντικαταστήσει αιρετούς άρχοντες με διορισμένους, κάτι που ο Ερντογάν ήδη εφάρμοσε και εφαρμόζει εναντίον μη αρεστών δημάρχων κουρδικής καταγωγής. Σε ένα τέτοιο καθεστώς, θα αφεθεί ο κεμαλιστής Ιμάμογλου να διαχειρίζεται την Πόλη που παράγει το ένα τρίτο του πλούτου της χώρας; Θα τον αφήσει ο Ερντογάν να του ανοίξει τον πολιτικό του τάφο και πιθανόν να τον φυλακίσει; Η πιο σημαντική συνέπεια της ήττας του Ερντογάν είναι ο αυτός καθευαυτός συμβολισμός της ήττας. Με το να μη θεωρείται “ανίκητος”, πλέον, ανοίγει ο δρόμος για την ισλαμική απονομιμοποίηση του, αφού μπορεί να “έχασε” την ευλογία του Αλλάχ. Ο κεμαλιστής Ιμάμογλου δεν μπορεί να “φάει” τον Ερντογάν. Μόνο από τους ισλαμιστές μπορεί να “φαγωθεί”, κάτι όχι εύκολο. Η υπακοή στο Ισλάμ είναι μείζον ζήτημα. Κατά τους ερμηνευτές του Κορανίου είναι προτιμητέος ένας δικτάτορας, αν η απαλλαγή του συνεπάγεται χάος και εμφύλιο πόλεμο. Για τον παραπάνω λόγο, ας κρατούν μικρό καλάθι όσοι αναφέρονται στους γνωστούς πάλαι ποτέ παράγοντες του ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, Ali Babacan, Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu, που φέρονται να ετοιμάζουν πολιτικά κόμματα/κινήσεις – οι δυο πρώτοι μαζί, ο Ahmet ξεχωριστά- κατά του Ερντογάν. Η ήττα στην Πόλη δημιουργεί συνθήκες για την απονομιμοποίηση του Ερντογάν. Θα αποτολμηθεί, όμως, τόσο γρήγορα; Δεν θα σταθώ στο χρήσιμο για πολλούς κλισέ πως δεν πρέπει να υποτιμάται ο Ερντογάν και πως κάνει αυτά που λέει, κλπ. Παραμένει ισχυρός και δημοφιλής ηγέτης και εσωτερικά παίζει απόλυτα τους “άσσους” του ισλαμισμού και του ρατσιστικού τουρκικού εθνικισμού. Παίζει με τους S-400, δηλαδή με τους Αμερικάνους, παίζει με τους Ρώσους, παίζει στην Ανατολική Μεσόγειο, παίζει με το Ισλάμ και τους Άραβες, παίζει με τους τρομοκράτες. Μέχρι και η Κύπρος, διατυμπανίζει, πως απειλεί την “εθνική ασφάλεια” της Τουρκίας. Στη ουσία κανείς δεν απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας, ούτε καν οι Κούρδοι. Η Τουρκία απειλεί τον εαυτό της, αλλά αυτό είναι άλλο και μεγάλο κεφάλαιο. Ο Ερντογάν έχει μια τελευταία ευκαιρία να αποφύγει την πιο άμεση απειλή κατά του καθεστώτος του, που είναι η τυχόν ανεξέλεγκτη κατάρρευση της τουρκικής λίρας. Τα έχει “βρεί” πραγματικά με τον Πρόεδρο Τράμπ, όπως θέλει να πιστεύει, στο ζήτημα των S-400 στη συνάντησή τους στην Ιαπωνία στο πλαίσιο της συνάντησης των G-20; Αν όχι, θα εξαρτηθεί από τον Τράμπ το πόσο “εκλεπτυσμένα” θα διαχειριστεί το ζήτημα των κυρώσεων κατά της Άγκυρας που θα ανακοινώσει. Εκτιμώ πως η επιβολή κυρώσεων θα γίνει τμηματικά ή θα επιβληθούν αλλά δεν θα υλοποιηθούν άμεσα, με “μοντέλο” τις υφιστάμενες κυρώσεις έναντι της Κίνας και όχι αυτές κατά του Ιράν. Και αυτό: α) διότι ο Τράμπ δεν επιθυμεί να “αναστήσει” ένα Ερντογάν που παραπαίει, β) διότι το αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο δεν θέλει να δημιουργήσει αγεφύρωτο χάσμα με την Τουρκία και γ) ίσως πιο σημαντικό, διότι η Ουάσιγκτον εκτιμά πως με τον Ερντογάν αποδυναμωμένο – ίσως και πολιτικά “τελειωμένο”- η Τουρκία θα ξαναβρεί τον Ατλαντικό της προσανατολισμό. Οψόμεθα.

Πηγή: Ο Ιμάμογλου κέρδισε, θα κυβερνήσει όμως; Ο Ταγίπ γνωρίζει ότι ο δήμαρχος δεν παίζει… https://hellasjournal.com/2019/06/o-imamogloy-kerdise-tha-kyvernisei-omos-o-tagip-gnorizei-oti-o-dimarchos-den-paizei/

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Ο Εκρέμ Ιμάμογλου, κεμαλιστής και υποψήφιος του συνασπισμού της αντιπολίτευσης στις επαναληπτικές εκλογές για τη δημαρχία της Πόλης, έκανε την απόλυτη νίκη στις εκλογές της 23ης Ιουνίου. Κέρδισε τον αντίπαλό του Μπιναλί Γιλντιρίμ, υποψήφιο του συνασπισμού του κυβερνώντος κόμματος με σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες, 54.21%, έναντι 44.99% και με σχεδόν 800 χιλιάδες ψήφους διαφορά, αποκλείοντας έτσι την περίπτωση μιας επαπειλούμενης νοθείας. Στις κανονικές εκλογές της 31ης Μαρτίου, τις οποίες το καθεστώς- ο Πρόεδρος Ερντογάν, δηλαδή- είχε ακυρώσει αυθαίρετα, ο Ιμάμογλου είχε κερδίσει με μόνο 13 χιλιάδες ψήφους, σε ένα σύνολο ψηφοφόρων πάνω από 8 εκ. Μάλιστα το 54.21% είναι το μεγαλύτερο που καταγράφεται για τη δημαρχία της Πόλης από το 1980. Είναι δε διπλάσιο του ποσοστού με το οποίο ο Ερντογάν κέρδισε τη δημαρχία το 1994, με το πλειοψηφικό 25% περίπου. Ο Μεγάλος Μάστρος ξανάπαιξε στην Πόλη και ξανάχασε. Ίσως ο μέχρι τις 23 Ιουνίου “ευλογημένος” του Αλλάχ και συνεπώς “αήττητος”, κάπου πρέπει να αμάρτησε για να τιμωρηθεί με τέτοιο ταπεινωτικό τρόπο. Τι σημαίνει αυτή η κατά κράτος ήττα του Ερντογάν στην Πόλη; Στην Πόλη που τον ανάδειξε πολιτικά, που δια της διαφθοράς τον πλούτισε οικογενειακά, που του επέτρεψε να παράξει και να μοιράσει με νεποντισμό και διαφθορά άφθονο μαύρο και πράσινο (ισλαμικό/μεσανατολίτικο) χρήμα, ώστε να καταστήσει το ισλαμιστικό του κόμμα κυρίαρχο στην Τουρκία από το 2002; Και που μαζί με τον ομοϊδεάτη του – και σημερινό εχθρό του- Χότζια Γκουλέν, κατόρθωσε να εκτοπίσει τους Κεμαλιστές από τις δομές- βαθιές και μη- του κεμαλικού κράτους; Και επίσης από το κάστρο τους, το Στρατό, με το πραξικόπημα-απάτη (“δώρο τον Αλλάχ”, κατά τον Ταγίπ), τον Ιούλιο του 2016? Το ερώτημα κατά πόσο ο Ιμάμογλου θα αφεθεί να κυβερνήσει, δεν είναι τοπικού μόνο ενδιαφέροντος. Αντίθετα αφορά στις μελλοντικές εσωτερικές διεργασίες και εξελίξεις και, συνεπώς, στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Αφήνω κατά μέρος ως πρώιμο πως ο 49 ετών Ιμάμογλου έχει ήδη χρησθεί “αντί-Ερντογάν” και πως θα είναι ο μελλοντικός και μάλιστα κεμαλιστής πρόεδρος της Τουρκίας στις επόμενες προεδρικές εκλογές, είτε υπάρχει μέχρι τότε ο Ερντογάν, είτε όχι. Καταρχήν ο Ιμάμογλου δεν ελέγχει το διοικητικό συμβούλιο του Δήμου. Αυτό ελέγχεται από το ισλαμιστικό κόμμα. Κάθε απόφαση του κεμαλιστή δημάρχου θα παίρνει την ανηφόρα. Το τι έχει να αντιμετωπίσει το γνωρίζει ήδη. Μια από τις πρώτες δηλώσεις του ως 17ήμερος δήμαρχος στην πρώτη του νίκη, προτού τον ακυρώσουν, ήταν πως θα εξασφάλιζε τα πεπραγμένα για δημόσια έργα και αναθέσεις της 25ετούς δημαρχίας των ισλαμιστών, που άρχισε με τον Ερντογάν το 1994. Σχεδόν αυθημερόν εκδόθηκε δικαστικό διάταγμα που του απαγόρευε πρόσβαση και έρευνα στα αρχεία …του δικού του Δήμου! Έτσι λειτουργεί το Ερντογανικό δεβλέτι. Στα 17 χρόνια κυριαρχίας του Ερντογάν και των ισλαμιστών αλώθηκαν τα πάντα και όχι μόνο η δικαστική εξουσία. (Υπογραμμίζεται εδώ πως ανέκαθεν στην Τουρκία οι δικαστές δεν κατέχουν, κατ´ανάγκη, νομικές γνώσεις. Επιλέγονται, διορίζονται και “προβιβάζονται” από τους εκάστοτε κρατούντες). Αλώθηκαν επίσης τα ΜΜΕ που σήμερα ελέγχονται σχεδόν απόλυτα από την οικογένεια και το περιβάλλον του Ερντογάν. Και όλα αυτά προτού ο Ερντογάν αντικαταστήσει το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με το προεδρικό, με τις αμφιλεγόμενες εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα του 2017. Θυμίζω πως είχε δηλώσει δημόσια θαυμαστής του χιτλερικού συστήματος διακυβέρνησης, ο Ερντογάν. Και το πέτυχε. Σήμερα η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση υφίσταται για να σφραγίζει αποφάσεις του “Ρεΐς”(Αρχηγού). Οι Υπουργοί διορίζονται από τον Πρόεδρο, ενώ και η παραμικρή απόφαση αιρετών αρχόντων ελέγχεται από την Προεδρία, όπως και ο προϋπολογισμοί τους. Ο δε Πρόεδρος μπορεί, για λόγους “εθνικού συμφέροντος”, να αντικαταστήσει αιρετούς άρχοντες με διορισμένους, κάτι που ο Ερντογάν ήδη εφάρμοσε και εφαρμόζει εναντίον μη αρεστών δημάρχων κουρδικής καταγωγής. Σε ένα τέτοιο καθεστώς, θα αφεθεί ο κεμαλιστής Ιμάμογλου να διαχειρίζεται την Πόλη που παράγει το ένα τρίτο του πλούτου της χώρας; Θα τον αφήσει ο Ερντογάν να του ανοίξει τον πολιτικό του τάφο και πιθανόν να τον φυλακίσει; Η πιο σημαντική συνέπεια της ήττας του Ερντογάν είναι ο αυτός καθευαυτός συμβολισμός της ήττας. Με το να μη θεωρείται “ανίκητος”, πλέον, ανοίγει ο δρόμος για την ισλαμική απονομιμοποίηση του, αφού μπορεί να “έχασε” την ευλογία του Αλλάχ. Ο κεμαλιστής Ιμάμογλου δεν μπορεί να “φάει” τον Ερντογάν. Μόνο από τους ισλαμιστές μπορεί να “φαγωθεί”, κάτι όχι εύκολο. Η υπακοή στο Ισλάμ είναι μείζον ζήτημα. Κατά τους ερμηνευτές του Κορανίου είναι προτιμητέος ένας δικτάτορας, αν η απαλλαγή του συνεπάγεται χάος και εμφύλιο πόλεμο. Για τον παραπάνω λόγο, ας κρατούν μικρό καλάθι όσοι αναφέρονται στους γνωστούς πάλαι ποτέ παράγοντες του ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, Ali Babacan, Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu, που φέρονται να ετοιμάζουν πολιτικά κόμματα/κινήσεις – οι δυο πρώτοι μαζί, ο Ahmet ξεχωριστά- κατά του Ερντογάν. Η ήττα στην Πόλη δημιουργεί συνθήκες για την απονομιμοποίηση του Ερντογάν. Θα αποτολμηθεί, όμως, τόσο γρήγορα; Δεν θα σταθώ στο χρήσιμο για πολλούς κλισέ πως δεν πρέπει να υποτιμάται ο Ερντογάν και πως κάνει αυτά που λέει, κλπ. Παραμένει ισχυρός και δημοφιλής ηγέτης και εσωτερικά παίζει απόλυτα τους “άσσους” του ισλαμισμού και του ρατσιστικού τουρκικού εθνικισμού. Παίζει με τους S-400, δηλαδή με τους Αμερικάνους, παίζει με τους Ρώσους, παίζει στην Ανατολική Μεσόγειο, παίζει με το Ισλάμ και τους Άραβες, παίζει με τους τρομοκράτες. Μέχρι και η Κύπρος, διατυμπανίζει, πως απειλεί την “εθνική ασφάλεια” της Τουρκίας. Στη ουσία κανείς δεν απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας, ούτε καν οι Κούρδοι. Η Τουρκία απειλεί τον εαυτό της, αλλά αυτό είναι άλλο και μεγάλο κεφάλαιο. Ο Ερντογάν έχει μια τελευταία ευκαιρία να αποφύγει την πιο άμεση απειλή κατά του καθεστώτος του, που είναι η τυχόν ανεξέλεγκτη κατάρρευση της τουρκικής λίρας. Τα έχει “βρεί” πραγματικά με τον Πρόεδρο Τράμπ, όπως θέλει να πιστεύει, στο ζήτημα των S-400 στη συνάντησή τους στην Ιαπωνία στο πλαίσιο της συνάντησης των G-20; Αν όχι, θα εξαρτηθεί από τον Τράμπ το πόσο “εκλεπτυσμένα” θα διαχειριστεί το ζήτημα των κυρώσεων κατά της Άγκυρας που θα ανακοινώσει. Εκτιμώ πως η επιβολή κυρώσεων θα γίνει τμηματικά ή θα επιβληθούν αλλά δεν θα υλοποιηθούν άμεσα, με “μοντέλο” τις υφιστάμενες κυρώσεις έναντι της Κίνας και όχι αυτές κατά του Ιράν. Και αυτό: α) διότι ο Τράμπ δεν επιθυμεί να “αναστήσει” ένα Ερντογάν που παραπαίει, β) διότι το αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο δεν θέλει να δημιουργήσει αγεφύρωτο χάσμα με την Τουρκία και γ) ίσως πιο σημαντικό, διότι η Ουάσιγκτον εκτιμά πως με τον Ερντογάν αποδυναμωμένο – ίσως και πολιτικά “τελειωμένο”- η Τουρκία θα ξαναβρεί τον Ατλαντικό της προσανατολισμό. Οψόμεθα.

Πηγή: Ο Ιμάμογλου κέρδισε, θα κυβερνήσει όμως; Ο Ταγίπ γνωρίζει ότι ο δήμαρχος δεν παίζει… https://hellasjournal.com/2019/06/o-imamogloy-kerdise-tha-kyvernisei-omos-o-tagip-gnorizei-oti-o-dimarchos-den-paizei/

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Ο Εκρέμ Ιμάμογλου, κεμαλιστής και υποψήφιος του συνασπισμού της αντιπολίτευσης στις επαναληπτικές εκλογές για τη δημαρχία της Πόλης, έκανε την απόλυτη νίκη στις εκλογές της 23ης Ιουνίου. Κέρδισε τον αντίπαλό του Μπιναλί Γιλντιρίμ, υποψήφιο του συνασπισμού του κυβερνώντος κόμματος με σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες, 54.21%, έναντι 44.99% και με σχεδόν 800 χιλιάδες ψήφους διαφορά, αποκλείοντας έτσι την περίπτωση μιας επαπειλούμενης νοθείας. Στις κανονικές εκλογές της 31ης Μαρτίου, τις οποίες το καθεστώς- ο Πρόεδρος Ερντογάν, δηλαδή- είχε ακυρώσει αυθαίρετα, ο Ιμάμογλου είχε κερδίσει με μόνο 13 χιλιάδες ψήφους, σε ένα σύνολο ψηφοφόρων πάνω από 8 εκ. Μάλιστα το 54.21% είναι το μεγαλύτερο που καταγράφεται για τη δημαρχία της Πόλης από το 1980. Είναι δε διπλάσιο του ποσοστού με το οποίο ο Ερντογάν κέρδισε τη δημαρχία το 1994, με το πλειοψηφικό 25% περίπου. Ο Μεγάλος Μάστρος ξανάπαιξε στην Πόλη και ξανάχασε. Ίσως ο μέχρι τις 23 Ιουνίου “ευλογημένος” του Αλλάχ και συνεπώς “αήττητος”, κάπου πρέπει να αμάρτησε για να τιμωρηθεί με τέτοιο ταπεινωτικό τρόπο. Τι σημαίνει αυτή η κατά κράτος ήττα του Ερντογάν στην Πόλη; Στην Πόλη που τον ανάδειξε πολιτικά, που δια της διαφθοράς τον πλούτισε οικογενειακά, που του επέτρεψε να παράξει και να μοιράσει με νεποντισμό και διαφθορά άφθονο μαύρο και πράσινο (ισλαμικό/μεσανατολίτικο) χρήμα, ώστε να καταστήσει το ισλαμιστικό του κόμμα κυρίαρχο στην Τουρκία από το 2002; Και που μαζί με τον ομοϊδεάτη του – και σημερινό εχθρό του- Χότζια Γκουλέν, κατόρθωσε να εκτοπίσει τους Κεμαλιστές από τις δομές- βαθιές και μη- του κεμαλικού κράτους; Και επίσης από το κάστρο τους, το Στρατό, με το πραξικόπημα-απάτη (“δώρο τον Αλλάχ”, κατά τον Ταγίπ), τον Ιούλιο του 2016? Το ερώτημα κατά πόσο ο Ιμάμογλου θα αφεθεί να κυβερνήσει, δεν είναι τοπικού μόνο ενδιαφέροντος. Αντίθετα αφορά στις μελλοντικές εσωτερικές διεργασίες και εξελίξεις και, συνεπώς, στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Αφήνω κατά μέρος ως πρώιμο πως ο 49 ετών Ιμάμογλου έχει ήδη χρησθεί “αντί-Ερντογάν” και πως θα είναι ο μελλοντικός και μάλιστα κεμαλιστής πρόεδρος της Τουρκίας στις επόμενες προεδρικές εκλογές, είτε υπάρχει μέχρι τότε ο Ερντογάν, είτε όχι. Καταρχήν ο Ιμάμογλου δεν ελέγχει το διοικητικό συμβούλιο του Δήμου. Αυτό ελέγχεται από το ισλαμιστικό κόμμα. Κάθε απόφαση του κεμαλιστή δημάρχου θα παίρνει την ανηφόρα. Το τι έχει να αντιμετωπίσει το γνωρίζει ήδη. Μια από τις πρώτες δηλώσεις του ως 17ήμερος δήμαρχος στην πρώτη του νίκη, προτού τον ακυρώσουν, ήταν πως θα εξασφάλιζε τα πεπραγμένα για δημόσια έργα και αναθέσεις της 25ετούς δημαρχίας των ισλαμιστών, που άρχισε με τον Ερντογάν το 1994. Σχεδόν αυθημερόν εκδόθηκε δικαστικό διάταγμα που του απαγόρευε πρόσβαση και έρευνα στα αρχεία …του δικού του Δήμου! Έτσι λειτουργεί το Ερντογανικό δεβλέτι. Στα 17 χρόνια κυριαρχίας του Ερντογάν και των ισλαμιστών αλώθηκαν τα πάντα και όχι μόνο η δικαστική εξουσία. (Υπογραμμίζεται εδώ πως ανέκαθεν στην Τουρκία οι δικαστές δεν κατέχουν, κατ´ανάγκη, νομικές γνώσεις. Επιλέγονται, διορίζονται και “προβιβάζονται” από τους εκάστοτε κρατούντες). Αλώθηκαν επίσης τα ΜΜΕ που σήμερα ελέγχονται σχεδόν απόλυτα από την οικογένεια και το περιβάλλον του Ερντογάν. Και όλα αυτά προτού ο Ερντογάν αντικαταστήσει το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με το προεδρικό, με τις αμφιλεγόμενες εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα του 2017. Θυμίζω πως είχε δηλώσει δημόσια θαυμαστής του χιτλερικού συστήματος διακυβέρνησης, ο Ερντογάν. Και το πέτυχε. Σήμερα η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση υφίσταται για να σφραγίζει αποφάσεις του “Ρεΐς”(Αρχηγού). Οι Υπουργοί διορίζονται από τον Πρόεδρο, ενώ και η παραμικρή απόφαση αιρετών αρχόντων ελέγχεται από την Προεδρία, όπως και ο προϋπολογισμοί τους. Ο δε Πρόεδρος μπορεί, για λόγους “εθνικού συμφέροντος”, να αντικαταστήσει αιρετούς άρχοντες με διορισμένους, κάτι που ο Ερντογάν ήδη εφάρμοσε και εφαρμόζει εναντίον μη αρεστών δημάρχων κουρδικής καταγωγής. Σε ένα τέτοιο καθεστώς, θα αφεθεί ο κεμαλιστής Ιμάμογλου να διαχειρίζεται την Πόλη που παράγει το ένα τρίτο του πλούτου της χώρας; Θα τον αφήσει ο Ερντογάν να του ανοίξει τον πολιτικό του τάφο και πιθανόν να τον φυλακίσει; Η πιο σημαντική συνέπεια της ήττας του Ερντογάν είναι ο αυτός καθευαυτός συμβολισμός της ήττας. Με το να μη θεωρείται “ανίκητος”, πλέον, ανοίγει ο δρόμος για την ισλαμική απονομιμοποίηση του, αφού μπορεί να “έχασε” την ευλογία του Αλλάχ. Ο κεμαλιστής Ιμάμογλου δεν μπορεί να “φάει” τον Ερντογάν. Μόνο από τους ισλαμιστές μπορεί να “φαγωθεί”, κάτι όχι εύκολο. Η υπακοή στο Ισλάμ είναι μείζον ζήτημα. Κατά τους ερμηνευτές του Κορανίου είναι προτιμητέος ένας δικτάτορας, αν η απαλλαγή του συνεπάγεται χάος και εμφύλιο πόλεμο. Για τον παραπάνω λόγο, ας κρατούν μικρό καλάθι όσοι αναφέρονται στους γνωστούς πάλαι ποτέ παράγοντες του ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, Ali Babacan, Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu, που φέρονται να ετοιμάζουν πολιτικά κόμματα/κινήσεις – οι δυο πρώτοι μαζί, ο Ahmet ξεχωριστά- κατά του Ερντογάν. Η ήττα στην Πόλη δημιουργεί συνθήκες για την απονομιμοποίηση του Ερντογάν. Θα αποτολμηθεί, όμως, τόσο γρήγορα; Δεν θα σταθώ στο χρήσιμο για πολλούς κλισέ πως δεν πρέπει να υποτιμάται ο Ερντογάν και πως κάνει αυτά που λέει, κλπ. Παραμένει ισχυρός και δημοφιλής ηγέτης και εσωτερικά παίζει απόλυτα τους “άσσους” του ισλαμισμού και του ρατσιστικού τουρκικού εθνικισμού. Παίζει με τους S-400, δηλαδή με τους Αμερικάνους, παίζει με τους Ρώσους, παίζει στην Ανατολική Μεσόγειο, παίζει με το Ισλάμ και τους Άραβες, παίζει με τους τρομοκράτες. Μέχρι και η Κύπρος, διατυμπανίζει, πως απειλεί την “εθνική ασφάλεια” της Τουρκίας. Στη ουσία κανείς δεν απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας, ούτε καν οι Κούρδοι. Η Τουρκία απειλεί τον εαυτό της, αλλά αυτό είναι άλλο και μεγάλο κεφάλαιο. Ο Ερντογάν έχει μια τελευταία ευκαιρία να αποφύγει την πιο άμεση απειλή κατά του καθεστώτος του, που είναι η τυχόν ανεξέλεγκτη κατάρρευση της τουρκικής λίρας. Τα έχει “βρεί” πραγματικά με τον Πρόεδρο Τράμπ, όπως θέλει να πιστεύει, στο ζήτημα των S-400 στη συνάντησή τους στην Ιαπωνία στο πλαίσιο της συνάντησης των G-20; Αν όχι, θα εξαρτηθεί από τον Τράμπ το πόσο “εκλεπτυσμένα” θα διαχειριστεί το ζήτημα των κυρώσεων κατά της Άγκυρας που θα ανακοινώσει. Εκτιμώ πως η επιβολή κυρώσεων θα γίνει τμηματικά ή θα επιβληθούν αλλά δεν θα υλοποιηθούν άμεσα, με “μοντέλο” τις υφιστάμενες κυρώσεις έναντι της Κίνας και όχι αυτές κατά του Ιράν. Και αυτό: α) διότι ο Τράμπ δεν επιθυμεί να “αναστήσει” ένα Ερντογάν που παραπαίει, β) διότι το αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο δεν θέλει να δημιουργήσει αγεφύρωτο χάσμα με την Τουρκία και γ) ίσως πιο σημαντικό, διότι η Ουάσιγκτον εκτιμά πως με τον Ερντογάν αποδυναμωμένο – ίσως και πολιτικά “τελειωμένο”- η Τουρκία θα ξαναβρεί τον Ατλαντικό της προσανατολισμό. Οψόμεθα.

Πηγή: Ο Ιμάμογλου κέρδισε, θα κυβερνήσει όμως; Ο Ταγίπ γνωρίζει ότι ο δήμαρχος δεν παίζει… https://hellasjournal.com/2019/06/o-imamogloy-kerdise-tha-kyvernisei-omos-o-tagip-gnorizei-oti-o-dimarchos-den-paizei/