Η ελληνολατρία, ιστορικώς καταγεγραμμένη και ως φιλελληνισμός, ου μόνον ανέσυρε και διέσωσε την Ευρώπην και τον κόσμον όλον εκ του μισελληνικού μεσαιωνικού σκότους και
του πολιτικοθρησκευτικού ολοκληρωτισμούδια των ελληνοπνεύστων πολιτισμικών κινημάτων της Αναγεννήσεως και του Ανθρωπισμού
αλλά εισέτι ενυδατώνει και ζωοποιεί πάντας τους αυαινομένους της αυχμηράς εποχής και βουλομένους πιείν το αθάνατον αυτής πνευματικόν ύδωρ.
Και έλεγεν αν τις;
Ελληνολατρία, ναι μεν αλλά εις ποίαν της μακράς ιστορικής των Ελλήνων διαδρομής εποχήν εστιάζεται κυρίως, απορρέει και κορυφούται το ένθεον ελληνικόν πνεύμα;
Προφανώς ου μη κατ’ εκείνην την της ρωμαιοβυζαντινής δουλείας, μήτε της μιξοβαρβάρου ελληνιστικής μηδέ καν της κλασικής αθηναϊκής, αρίστης εσφαλμένως θεωρουμένης. Αλλά της άπω προϊστορικής εκείνης εποχής, της χρυσής εποχής των πλανητικών και διαπλανητικών Ελλήνων θεών και ημιθέων, ισοθέων ηρώων.
Της οποίας αυτής εποχής η πνευματική λάμψις ετροφοδότει και τροφοδοτεί, καταυγάζουσα αδιαλείπτως, αμειώτως και διαχρονικώς, το απαράμιλλον ουρανόμηκες ελληνικόν γόητρον. Ομιλούμεν γαρ δια τον χρυσούν αιώνα της ανθρωπότητος ότε οι αγνοί ουρανοί ήσαν παντάπασιν ανοικτοί και προσιτοί, τας ευλογίας των αφθόνως αποστέλλοντες τοις επί γης ευδαίμοσι ανθρώποις, ως και οι αστρικοί αδελφοί πολιτισμοί τους ήρωας αποστόλους εκπολιτιστάς της γηίνης ανθρωπότητος. Και ότε θεών θρησκείαι ουχ υπήρχον, αυτοπροσώπως των ουρανίων θεών αυτών, πατέρων και αδελφών των θνητών, παρόντων και κυβερνώντων τους ανθρώπους, και ως ίσων προς ίσους προς αυτούς συμβιούντων και πολιτευομένων.
¨ ξυναί (κοιναί) γαρ τότε δαίτες (εστιάσεις) έσαν (ήσαν), ξυνοί δε θόωκοι (έδρανα)αθανάτοισι θεοίσι καταθνητοίς τ’ ανθρώποις.
(Ησίοδος, Ηοίαι, αποσπ. 35 (82)
Ελληνολατρία, η πνευματική ανάσα και ουρανία ταυτότης και καταγωγή
του ελευθέρου ανθρώπου. Ο δε ελληνοπρεπής φιλόσοφος εστίείς παράδεισος ιδιωτικός και μια θρησκεία ιδιωτική
αφ’ εαυτού του.
Η ελληνολατρία γαρ ουκ έστι μονότροπος, μονόχρωμος και ολοκληρωτική εμμονή ως η θρησκεία μηδέ δεισιδαίμων ειδωλολατρία αλλά αγνή και άδολος φυσιολατρία, πατριδολατρία και ανθρωπολατρία, κυρίως δε φιλοσοφία, καθαρά και ανεξάρτητος, πολύτροπος και πολύχρωμος.
Φιλοσοφία ήτοι βιοθεωρία και κοσμοθεωρία ελληνοκεντρική και ελληνόπνευστος έχουσα πρότυπον ιστορικόν, πολιτικόν, πνευματικόν και πολιτισμικόν,
την εφ’ όλων αυτών απαράμιλλον ελληνικήν, εθνικήν και ιστορικήν, εμπειρίαν,
ως των Ελλήνων πρώτων εκτιμησάντων, προτιμησάντων και αναδειξάντων την φιλοσοφίαν ως επιτομήν των ηθικοπνευματικών, πολιτικών, επιστημονικών και καλλιτεχνικών αρετών του ελευθέρου ανθρώπου
ου μην αλλά και την μόνην ασφαλή και υγιή βάσιν της ελευθερίας, ευδαιμονίας, ευημερίας και προόδου. Την φιλοσοφίαν αυτήν και ουχί την ολοκληρωτικήν και σκοταδιστικήν αγελαίαν θρηακείαν ως αυτήν έχουσιν προτιμώντες οι βάρβαροι.
Όπερ και το διακριτικόν αποτελεί γνώρισμα Ελλήνων τε κα βαρβάρων, αρχαίων και νέων. Ήτις φιλοσοφία και μόνον αυτή ως προάγουσα ρεαλιστικώς την ομόνοιαν, συνεργασίαν, αλληλεγγύην και ειρήνην, τας υλικάς ανάγκας του ανθρώπου δικαίως και ισονομικώς υπηρετεί, τας δε ηθικοπνευματικάς τοιαύτας αδιακρίτως, ανθρωπιστικώς, εξημερωτικώς και εξευγενιστικώς ικανοποιεί.
Φιλοσοφία γαρ– ελληνοτροπία- ελληνολατρία σημαίνει το κατά φύσιν και θεόν, ελευθέρως και κατ’ έθνος, ζήν Και διδάσκει το ¨όπου οικία, πατρίς και πολιτισμός εκεί και πανανθρώπινος αδιαίρετος ναός, θρησκεία και θεός.¨
Και ής φιλοσοφίας ενώπιον η πάσα θρησκεία ταπεινή αίρεσις αναφαίνεται και παραχάραξις αυτής και προς ιδιοτελείς και πελατειακούς πολιτικοοικονομικούς σκοπούς αισχρώς δουλεύουσα και αποβλέπουσα.
Παρά ταύτα όμως, και αν και ως ελευθερίας ένθεον αντίδοτον έναντι της δουλευούσης θρησκείας υπάρχει αυτή φιλοσοφία-ελληνολατρία-ελληνοτροπία, ουκ αντιμάχεται ούτε θεούς μήτε θρησκείας. Απλά εκφράζει εν κατά πολύ ανώτερον και ισχυρότερον του θρησκευτικού ιερόν και ουράνιον συναίσθημα και αισθητικήν ισοδυναμούντα ούτως ειπείν όσο χίλιαι θρησκείαι και χίλιοι θεοί της ιστορικής ανάγκης και συμβατικότητος.
Εί γαρ ήσαν οι της θρησκείας ενοριακοί ναοί βιβλιοθήκαι,
οι τε προσευχαί ποιήματα και ευωχίαι
ώσπερ και κατά τον χρυσούν αιώνα των Ελλήνων θεών και ηρώων,ολιγότεραι ήσαν αν κατά πολύ αι του κόσμου αμαρτίαι και δυστυχίαι.
Και μη, εν κατακλείδι, επιλάθωμεν:
Πατήρ ουρανός και μήτηρ γη.
Ο δε πατήρ του πατρός εις το άπειρον
καταλήγει, τον άπειρον θεοπάτορα των πάντων
Όλβιοι δε και τρισόλβιοι
όσων κραταιώς την ψυχήν τρέφει
ο ελληνικός λόγος της ελευθερίας και σοφίας
και ουχί η πονηρά θρησκευτική μαγεία
και το συμπτωματικόν θαύμα.
Ότι ελληνολάτραι αυτοί
οι υγιώς αεί φιλοσοφούντες, ιππευταί του κάλλους,θωπευταί του ιδεατού,
σωματοφύλακες της αθανασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου