ΧΙΛΙΟΙ ΕΚΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟΙ ΗΛΙΟΙ (Ι)

ΜΕΙΔΙΑΣ ο Συγγράφων :

ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ή ΚΙΜΩΝΙΔΗΣ: Πώς τα βλέπεις;

ΣΩΚΡΑΤΙΔΗΣ: Όλοι οι θεοί στη θέσι των.

ΣΙ: Χα. Θαυμάσια δηλαδή.

ΣΩ: Αφού ξέρεις τον άρχοντα του κόσμου τούτου.

ΣΙ: Τον θεόν εννοείς;

ΣΩ: Περίπου.

ΣΙ: Ξέρω.

ΣΩ: Τότε ξέρεις και το ¨βους επί γλώσση βέβηκε¨

ΣΙ: Ξέρω για το  ¨βουβάλι περπάτησε πάνω στη γλώσσα μου¨ πρόκειται για το μη ανακοινώσιμο των μετασχόντων στα δρώμενα των αρχαίων μυστηρίων λόγω όρκου σιωπής.

ΣΩ: Φόβο ειπέ το καλύτερα. Μέγας θεός. Ο κρυφός τροφοδότης όλων  των επωνύμων συναδέλφων του.

ΣΙ: Μόνο οι Έλληνες πάντως πήγαιναν κόντρα  σ’ αυτόν τον αντιθεό-κακοδαίμονα του φόβου.

ΣΩ: Ο άφοβος και ελεύθερος μόνο βρίσκεται κοντά στον θεό. Επειδή κι ο θεός αμοιβαία σ’ αυτόν μόνο δεν ντρέπεται να μένει κοντά.

ΣΙ: Ωραία το είπες. 

ΣΩ: Δεν αρκεί ο άνθρωπος να πιστεύει στο θεό αλλά και ν’ απαιτεί απ’ αυτόν να πιστεύει κατ’ αμοιβαιότητα στον άνθρωπο. Αυτή εστί η ιδανική σχέσι ανθρώπου και θεού. 

ΣΙ: Θέλει κότσια αυτό πάντως.

ΣΩ: Λέγεται ηρωισμός, φιλοσοφικός ελληνικός ηρωισμός. 

ΣΙ: Και τι εστί ήρωας;

ΣΩ: Ο φιλόσοφος.

ΣΙ: Ο φιλόσοφος;

ΣΙ: Το ιδανικόν, άριστον ηθικόν μέγεθος του ολοκληρωμένου ανθρώπου. Η θεοπυρηνική ενέργεια της ψυχής. Όσο χίλιες επώνυμες θρησκείες και θεοί , χίλιοι εκλαμπρότατοι ήλιοι  εν χορώ. .

ΣΙ: Μάλιστα. Πάμε παρακάτω;

ΣΩ: Όπου θες.

ΣΙ: Τι είναι θεός;

ΣΩ: Χα. Όλο εύκολα μού βάζεις σήμερα.

ΣΙ: Από κάπου να ξεκινάει κανείς.

ΣΩ: Η ταπεινή μου γνώμη είναι αυτή. θεός δεν είναι ούτε πρόσωπο και ύλη ούτε ιδέα, μήτε και σκέτο πνεύμα αλλά ένας τέλειος αρμονικός συνδυασμός όλων των ανωτέρω κάτι σαν το λεγόμενο κλίμα. Ένα κλίμα όπως το ατμοσφαιρικό που διαχεόμενο δημιουργεί, εμπνέει και ζωογονεί το ορατό κα αόρατο σύμπαν.

ΣΙ: Φανταστικό. Ξυπνάς τον ποιητή μέσα μας. Για συνέχιζε. 

ΣΩ: Ο Όλυμπος π.χ. το κλίμα αυτό υπονοεί, τον ύψιστο συμπαντικό  ουράνιο πόλο όπου και  το ευαγέστερον κλίμα  της θείας αθανάτου υπερουσίας, άρα και η πιο κατάλληλος θέσι για έδρα . των τελειοτάτων υπερόντων, των θεών.  

ΣΙ: Μάλιστα. Και το όνομα αυτού του κλίματος-θεού;

ΣΩ: Δεν έχει όνομα αυτός.

ΣΙ: Γιατί;

ΣΩ: Φοβάται τις θρησκείες.

ΣΙ: Χα! Ο θεός ο παντοδύναμος; 

ΣΩ: Όχι για λογαριασμό του φυσικά.

ΣΙ: Ηρέμησα τώρα. Αλλά;

ΣΩ: Για τον άνθρωπο φοβάται, τον θνητό-ανήλικο υιό του και αδελφό του.  Αφού ό, τι όνομα να λάβοι, η θρησκεία των ανθρώπων το καίει. Το κάνει εμπόριο και εξουσία, δουλοτυραννία. 

ΣΙ: Ψέματα; Αχ, αν σκεφθή κανείς σοβαρά, όλο και πράγματα βρίσκει που δεν θέλει να σκέπτεται και να παραδεχθή γιατί γεννούν ευθύνες. Καταραμένη σκέψι και φιλοσοφία. Γι αυτό έχεις τόσους εχθρούς όσους και η θρησκεία έχει φίλους.

ΣΩ: Φυσικόν-εικός εστί τον κόλακα πλείονας φίλους έχειν ή τον φιλαλήθη. Γι αυτό άλλωστε ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του, τις αλήθειες που γεννούσε το πνεύμα του. Γιατί ο γονέας των αληθειών και όπως ένας φυσικός πατέρας υποχρεούται ανατρέφειν αυτές σαν παιδιά του. Αλλά  αυτός ο διεστραμμένος Κρόνος προτιμά να ζή με τις τύψεις της παιδοφαγίας του παρά με τις ευθύνες της παιδανατροφής.

ΣΙ: Τα είπες όλα, μεγάλε.  Άρα όλοι έχομε ένα Κρόνο μέσα μας κι αυτός είναι που αναζητά μια θρησκεία που να καταπίνει τα πνευματικά μας τέκνα-προϊόντα, τις ιδέες και τις αλήθειες του νου μας για να μας κολακεύη και κοιμίζη και να περνάμε ευχάριστα, ξένοιαστα χωρίς βάρη, φροντίδες και ευθύνες οικογενειακές. Ψευδαισθήσεις βέβαια αλλά πουλάνε. .

ΣΩ: Κι εσύ είσαι ισόθεος ακροατής.

ΣΙ: Ευχαριστώ. Θα προσέχω.

ΣΩ: Μόνο που ο Κρόνος πατά όλες τις κόκκινες ηθικές γραμμές Ύβρεως της δημιουργίας.

ΣΙ: Πώς δηλαδή;

ΣΩ; Επειδή όχι μόνο η δική του συνείδησι αλλά και κάθε άλλη φιλοσοφία που ξυπνά την ναρκωμένη δική του τον πληγώνει και τον εξαγριώνει γιατί τού θυμίζουν το δικό του διαρκές έγκλημα. Γι αυτό μισεί και πολεμά ότι ηθικό, νόμιμο και σοφό γεννά και υπηρετεί την ζωή και εν τέλει και την ζωή και τον θεό της ζωής τον ίδιο. Στο στόχαστρό του φυσικά πρώτος ο ελεύθερος Έλλην, το πρότυπο και ο πρόμαχος της ελευθερίας και της φιλοσοφίας.

ΣΙ: Ας γυρίσωμε λίγο πίσω. Στον ανώνυμο θεό που λέγαμε. Άρα όλα τα ονόματα του θεού όλων των θρησκειών είναι ψευδή;

ΣΩ: Δεν ξέρω. Αλλά τελείως αληθινά πάντως δεν είναι. Ο θεός ο ίδιος δεν ανήκει σε καμιά θρησκεία.  Επειδή θρησκεία σημαίνει κόμμα, πελατεία και δουλεία, ο δε θεός πρωτίστως ελευθερία εστί. Και η θρησκεία αρχίζει εκεί που η ελευθερία του θεού τελειώνει κι αρχίζει ο φόβος του αντιθεού Κρόνου, του ¨θεού¨  της βίας και της εξουσίας.

ΣΙ: Άρα και ο φόβος θεού... 

ΣΩ: Σαν να στέλνοις γράμμα στο θεό και μέσω του θρησκευτικού σου ναού-ταχυδρομείου κι αυτό καταλήγειν αντί σ’ αυτού του θεού το χέρι στον εξαποδώ.

ΣΙ: Πωπώ: Ούτε να το σκέπτεσαι. Αλλά έλα πες μου πώς λειτουργεί αυτό το ατμοσφαιρικό κλίμα. ο θεός που έλεγες;

ΣΩ: Κατερχόμενο σαν φως όπως στην γη μας, λόγου χάριν, διασπάται σε πολλά είδη και ποιότητες.

ΣΙ: Δηλαδή;

ΣΩ: Υπάρχουν πολλά κατά τόπους κλίματα-θεοί, είδη και ποιότητες πανίδος και χλωρίδος.  

ΣΙ: Και η Ελλάς σε τι κλίμα-θεό ανήκει;  

ΣΩ: Το ελληνομεσογειακό, το πιο περιούσιο και ευλογημένο όπως και η ανθρώπινη, και όχι μόνο, πανίδα του και η χλωρίδα του. 

ΣΙ: Και πού το στηρίζεις αυτό;

ΣΩ: Έζησε ο Έλλην αυτός και ζει στο πιο φιλικό κλιματολογικό, γεωφυσικό και διατροφικό  περιβάλλον για την ανάπτυξι του ανθρωπίνου πνεύματος και του πολιτισμού του. Γι αυτό από εδώ ξεκίνησε ο πολιτισμός και από εδώ όπως παραδίδουν οι ιεροί μύθοι των Ελλήνων αποίκισε, την εποχή των θεών,  ο ουράνιος άνθρωπος.

ΣΙ: Ο Έλλην; 

ΣΩ: Ο κάλλιστος θεός, το πανεύμορφο ελληνικό κλίμα, γέννησε κάποτε τον υιό του, την καλλίστη και αρίστη ελληνική φυλή, τον θεόπνευστον εκπαιδευτή και διαφωτιστή της οικουμένης.

ΣΙ: Αλίμονο. Θεούς ακούμε και θεό δεν βλέπουμε. 

ΣΩ: Οι δυνάμεις του ερέβους κλέβουν την εικόνα του φωτός, μαγεύουν και κλέβουν το ανθρώπινο αγνό ψυχικό φως και το παρουσιάζουν μετά πάλι στον ίδιο τον άδειο άνθρωπο ως αποκάλυψι του φωτεινού του θεού.

ΣΙ: Πως δηλαδή;

ΣΩ: Πώς ο συγχωρεθείς (;) σοβιετικός κομμουνισμός έκλεβε τα υλικά αγαθά των πολιτών δήθεν για να τα μοιράση δήθεν δίκαια σε όλους; Και τελικά τα πήρε όλα κι έφυγε; Το ίδιο κάνει εδώ και χιλιετίες ο θρησκευτικός κομμουνισμός. Έκλεψε όλους τους θεούς-κλίματα  της ανθρωπότητος και τους αντικατέστησε με τον δικό του κίβδηλο θεό, τον μονοθεϊσμό των απονενοημένων καταθλιπτικών σκλάβων,  τον θεό των πάντων και κανενός. Όλοι κρατούν τώρα ψεύτικα κίβδηλα θρησκευτικά νομίσματα στην τσέπη τους και οι τράπεζες του μοναδικού θεού εξουσιάζουν τις ψυχές τους. Και τα δικά τους ανεκτίμητα ψυχικά νομίσματα, του φυσικού κλίματος-θεού που τα γέννησε, γεννάνε τώρα σε ξένες κατοχικές τράπεζες.  

ΣΙ: Μια στιγμή να συνέλθω. Αστραπές μοιράζεις; Μα δεν είναι λόγια αυτά. Του Διός και του Ηφαίστου ολύμπια πυρομαχικά είναι. Και τι συνεπάγεται αυτό;

ΣΩ: Συνεπάγεται πώς ό,τι κερδίζομε εδώ σ’ αυτή την γη, με πράξεις προσωπικής αρετής και συλλογισμό, αυτά και μόνο είναι δικά μας και αναφαίρετα. Και μόνο αυτά θανόντες και γενόμενοι πνεύμα, όπως πριν ενσαρκωθώμεν σ’ αυτή την ζωή και γη, θα αποκομίσωμε μαζί μας και στον ουρανό. Δάνεια, σωσίβια και πολιτικοθρησκευτικά κόμματα, ξένα πράγματα βαρίδια μαζί και σαβούρες, αυτά όλα μένουν και ανακυκλώνονται εδώ.

ΣΙ: Και το κέρδος, τι κέρδος είναι αυτό;

ΣΩ: Ο φυσικός αλλά και ο επίκτητος πλούτος της ψυχής.

ΣΙ: Πόσο μ’ αρέσει να μού μιλούν γι αυτόν!   

ΣΩ: Άκου λοιπόν. Υπάρχει μια άτυπος φυσική λειτουργία-θρησκεία της ψυχής και είναι αυτή  με την οποία γεννάται και πεθαίνει κανείς. Ένας οιονεί ωπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν αρμέ) εξοπλισμός της ψυχής, Και υπάρχει και  το επίκτητο, το επίχρισμα-σοβάς-θρησκεία της ιστορικής ανάγκης και συμβατικότητος. Και των μεν βαρβάρων η πνευματικότης και συνειδητότης εξαντλείται εις το χειραγωγούμενον έξωθεν πλαστό αυτό πνευματικό επίχρισμα, των δε σοφών και ηρώων Ελλήνων αυτή εισχωρεί και τρέφεται αυτόνομα και ελεύθερα από τον ψυχικό θείο πυρήνα, το αιώνιο κοινό στοιχείο του θεού και του ανθρώπου.    

ΣΙ: Και Έλλην; Τι σημαίνει Έλλην; 

ΣΩ: Έλλην άνθρωπος, αήρ σκεπτόμενος, φως αισθανόμενον, και χώμα ανθίζον και μαραινόμενον.

ΣΙ: Θεό τον έκανες αυτόν τον Έλληνα. Βαρύ φορτίο ή μήπως και Ύβρις;

ΣΩ: Ποιος σού είπε ότι ο θεός είναι εύκολο επάγγελμα; Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Χα, χα!

ΣΙ: Γι αυτό και ο Έλληνας, από ρωμαϊκής κατακτήσεως και εντεύθεν, εκπαιδεύεται συνεχώς διωκόμενος, γενοκτονούμενος και θρησκευτικώς κατασυκοφαντούμενος. 

ΣΩ: Σημεία των καιρών. Αλλά όσο η ανθρωπότης απομακρύνεται απ’ τον πραγματικό φυσικό θεό της, τον φιλόσοφο λόγο, τόσο τυφλώνεται θρησκευτικά και χάνει και μισεί και δολοφονεί τον Έλληνα, μέσα της κι έξω της. Γιατί μαζί πάνε αυτά. Και τότε ισχύει το παράπαν και το  λεγόμενον ¨ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος.¨

ΣΙ: Όντως ζούμε σ’ ένα χαώδη κτηνώδη κόσμο.

ΣΩ: Εμείς πάντως, τέκνα του φωτός όντες, οφείλομεν αναζητείν και υπηρετείν το συγγενές φως της αλήθειας που μας γέννησε. Με οδηγό πάντα το λογικό και την σωφροσύνη.

ΣΙ: Και ο φόβος;  

ΣΩ: Ο φόβος είναι ο σκοτεινός υπόνομος της ψυχής. Εκεί όπου αυτή η ψυχή κρατά φυλακισμένα, μακριά απ’ το φως, όλα τα ανώμαλα πάθη, ορέξεις και σκοτεινούς αυτοκαταστροφικούς δαίμονές της.

ΣΙ: Πολλοί πάντως καταφεύγουν στην θρησκεία λόγω φόβου.

ΣΩ: Συγχέουν φόβο με τον θεό, τον θεοποιημένο τους φόβο. Και πιάνονται όπως ο πνιγόμενος απ’ τα μαλλιά του. 

ΣΙ: Και;

ΣΩ: Τι και; Άλλο θρησκεία και άλλο μαγγανεία. Και άλλο ναός θεού και άλλο λαβύρινθος.

ΣΙ: Λαβύρινθος, ώ!  Τι μού θυμίζει!

ΣΩ: ..λαβύρινθος που παγιδεύει τους πιστούς του και αντί  εις τους κήπους των ουρανών τους οδηγεί κατ’ ευθείαν στο στόμα του Μινωταύρου.

ΣΙ: Κατάλαβα, ο αντιθεός της αντιθρησκείας, ο τεκνοφάγος σατανικός μισάνθρωπος και μισέλλην Κρόνος…

ΣΩ: Αυτόν τον Μινώταυρο όμως που ο φωτεινός Αθηναίος, ο της Αθηνάς σοφίας ήρως και σωτήρ της ανθρωπότητος, Θησεύς εφόνευσε και θα φονεύση προσεχώς και πάλιν.   

ΣΙ: Αλλά μέχρι τότε; Τι θα γίνωμε χωρίς θρησκείες, χωρίς θρησκευτικούς βαρβάρους;

ΣΩ: Πρέπει να γίνωμε ήρωες, Έλληνες χρυσοί αρχαίοι ήρωες επιβάλλεται να γίνωμε. Δεν έχομε άλλη επιλογή. Μόνο τότε γαρ θα γεννήσωμε πνευματικά όπως ο Δίας την Αθηνά τον Αθηναίο απελευθερωτή Θησέα. Συν Αθηνά και χείρα κίνει δεν λέμε;   

ΣΙ: Ήρωες πώς;

ΣΩ: Αν καταλάβωμε ότι  την πνευματική δουλειά με τον εαυτό του πρέπει ο καθείς να την κάνει ο ίδιος φιλοσοφών και όχι μέσω τρίτου, μέσω αντιπροσώπου όπως δια της θρησκείας γιατί η θρησκεία πολιτική και επάγγελμα είναι τελικά, το χειρότερο είδος λαϊκισμού και δημαγωγίας με απατηλό ένδυμα φιλοσοφίας. Και όπως τα πολιτικά κόμματα του κοινοβουλευτισμού άλλα διαφημίζει και διδάσκει, άλλα πιστεύει κι άλλα εφαρμόζει εξουσία ούσα. Αλλιώς ούτε ζει κανείς πραγματικά ούτε σώζεται.

ΣΙ: Μόνοι μας λοιπόν! 

ΣΩ: Όπως μόνος σου γεννάσαι και μόνος αποθνήσκεις το ίδιο έτσι και να κυβερνάς το πνεύμα σου και να ελέγχεις τους φόβους σου. Κι όχι εκπροσωπούμενος μέσω πολιτικοθρησκευτικών γοήτων και σωτήρων, του τύπου ¨εγώ νίπτω τας χείρας, δεν ευθύνομαι, δεν ξέρω, δεν απαντώ, η θρησκεία μου ξέρει, αυτήν ρώτα.¨ Επειδή αυτή την δουλειά σού ανέθεσε αυτοπροσώπως να διαχειριστής ο θεός, υπεύθυνα και ηρωικά, από μόνος σου, και αναλόγως στο τέλος να βαθμολογηθής και να αμειφθής.

ΣΙ: Συγκλονιστικά, επαναστατικά ομιλείς. Και λες αλήθειες βαθιές που δεν θέλομε καθόλου γνωρίζει και σκαλίζει, αδύνατοι και αδιαπαιδαγώγητοι όντες. Αλήθειες που αποσιωπώνται είτε από άγνοια είτε από φόβο και δόλο. Και για τις οποίες μόνο ο φιλόσοφος, ο ελεύθερα και δίκαια σκεπτόμενος άνθρωπος, αγωνίζεται και υπερασπίζεται. Αλλά εκεί προσκρούει στο ¨απαγορεύεται¨ του Κρόνου, την θρησκεία της εξουσίας και της εξουσία της θρησκείας, που δεν θέλει έλεγχο και κριτική για να μην αποκαλυφθή ότι καμιά σχέσι με φιλοσοφία και θεό δεν έχει αυτή αλλά το χρήμα σκέπτεται μόνο και την εξουσία, όπως και οι πολιτικοί δημαγωγοί του χειρίστου είδους, το χρήμα και την εξουσία και καθόλου τον θεό και τον άνθρωπο τον οποίο σαν πελάτη, ψηφοφόρο και χρήμα βλέπουν και τίποτα περισσότερο.   

ΣΩ: Αριστερά και ιουδαιοχριστιανικά μυαλά, αντί ελληνικά και φιλοσοφικά, τρέφουν και γιγαντώνουν τον  σύγχρονο αδηφάγο Μινώταυρο.

ΣΙ: Πωπώ! Τι ¨όπιο του λαού,¨ εσύ σκόνη την έκανες την καημένη την θρησκεία, το προσφιλές άσυλο των αδυνάτων και άβουλων. Και όσων ζητούν αναπληρώσαι το έλλειμμα πίστεως στον εαυτό τους και στον άνθρωπο με μια πανεύκολη, τυφλή πίστι-πανάκεια στο ανεξέταστο θεό.

ΣΩ: Χα. Εύκολη λέει... Εδώ σού δίνουν από πριν τα θέματα για ν’ αντιγράψης και να περάσης στις εξετάσεις. Άριστα λέει στον δάσκαλο, άριστα και στον μαθητή, εκ των προτέρων.

ΣΙ: Σού την επιβάλλουν υποχρεωτικά και με το ζόρι.

ΣΩ: Ξεφτίλα. Αν άξιζε αυτή η πίστι, θα συμπεριφερόταν έτσι;  

ΣΙ: Όχι φυσικά.  

ΣΩ: Επομένως; 

ΣΙ: Αλλά άμα δεν έχης όνυχας ο ίδιος ίνα ξυστής... 

ΣΩ: Κι έτσι το μέγιστο αγαθό για τον άνθρωπο, θεός και θρησκεία, μετατρέπεται ανεπαίσθητα, σατανικά και κρόνεια, στον μεγαλύτερο, τον πιο θανάσιμο εχθρό του. 

ΣΙ: Θα έλεγε κανείς ότι από τότε που γεννήθηκε η θρησκεία πέθανε ο θεός. Πώς λέμε χαριτολογώντας ότι αφ’ ότου εφευρέθηκε η συγνώμη χάθηκαν οι καλοί τρόποι;  

ΣΩ: Δεν έχω ακούσει καλύτερο επίγραμμα.

ΣΙ: Ευχαριστώ, ελληνοδιδάσκαλε.

ΣΩ: Η μεγάλη σχολή της υποκρισίας και του ψεύδους λοιπόν. Και η βαριά βιομηχανία  της απανθρωπισμού και της δουλοτυραννίας. Δυστυχώς.

ΣΙ: Εσύ τα λες αυτά; 

ΣΩ: Η αλήθεια και η ουράνια της Δίκης αγανάκτησι τα λέει. Εγώ απλά τής δίνω το ταπεινό μου βήμα. Αλλά το κακό δεν είναι τόσο αυτό.

ΣΙ: Αλλά;

ΣΩ: Είναι ότι οι άνθρωποι εμπιστεύονται ανυποψίαστα τα καλύτερα ηθικά τους κεφάλαια στο πιο αναξιόπιστο και εκμεταλλευτικό χρηματιστήριο-τράπεζα, την θρησκεία . Η χρεωκοπία τους είναι δεδομένη νομοτελειακά.

ΣΙ: Πέφτω απ’ τα σύννεφα.

ΣΩ: Χα. Η μόνη μάλλον σώζουσα πτώσις.

ΣΙ: Ώστε χρεωκοπούσι και οι παράδεισοι;

ΣΩ: Οι τεχνητοί κυρίως. Μεγάλη πτώσις.

ΣΙ: Και τώρα τι κάνομε;

ΣΩ: Χτυπά το κινητό μου. Μια στιγμή.

(συνεχίζεται)