ΧΙΛΙΟΙ ΕΚΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟΙ ΗΛΙΟΙ (ΙΙ)

ΜΕΙΔΙΑΣ ο Συγγράφων :

 ΣΩΚΡΑΤΙΔΗΣ: Μόνο όταν οι βασιλείς φιλοσοφήσωσι και οι φιλόσοφοι βασιλεύσωσι η ανθρωπότης σωθήσεται αλλιώς μέλλον ουκ έχει. Τα θεϊκά ψεύδη της θρησκείας τέλος και ως εδώ, δεν οδηγούν πουθενά.  Μόνο η αλήθεια της φιλοσοφίας άνευ πολιτικοθρησκευτικών σωτήρων σώζει τον άνθρωπο, οριστικά και αμετάκλητα και όχι φαντασιακά και ψευδαισθησιακά, και με  τίμημα την απώλεια μάλιστα της ελευθερίας της ψυχής του.  

ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ: Είσαι σαφής. Πάμε παρακάτω. Πολυθεϊσμός, μονοθεϊσμός ή αθεϊα;

ΣΩ: Ο πρώτος  ως μη ολοκληρωτικό σύστημα, συγκρητισμός και ανεξιθρησκία, άφηνε κατά γενικήν ομολογίαν κάποιο χώρο ελευθερίας και πρωτοβουλίας στο ανθρώπινο πνεύμα, αναλόγως βέβαια με το εθνικό και πολιτισμικό του επίπεδο. Οι ελευθερόφρονες αρχαίοι πρόγονοι λόγου χάριν είχον την ανοχήν της εθνικής των θρησκείας αρκεί να μην υπερέβαινον τα εσκαμμένα. Αλλέως αι ποιναί ήσαν και εκεί παραδειγματικαί μεσαιωνικαί. Θάνατος. (Αίσωπος, Αισχύλος, Σωκράτης, Πρωταγόρας κ.λ.π.)

ΣΙ: Αίμα και εξουσία. Όντως η αιματομηχανή της ιστορίας διαφορετικά δεν κινείται.

ΣΩ; Η εξουσία είναι αφ’ ότου απεχώρησαν οι ουράνιοι ανθρωποθεοί, περιμάχητος, εγκληματική και ανθρωποβόρος. Τέλος.

ΣΙ: Οι δε μεγάλοι της ιστορίας μεγάλοι σφαγείς και εγκληματίαι υποθέτω.

ΣΩ: Και καλώς υποθέτεις. Αν και καλύτερα, οι επιτυχημένοι ιστορικώς και αρεστοί στο εκάστοτε καθεστώς μνημονεύονται και δοξάζονται ως μεγάλοι. Οι αποτυχημένοι παίρνουν όλη την καταλαλιά και τον αρνητισμό όχι μόνο την ιδική των αλλά και των επιτυχημένων νικητών ως επιβραβευθέντων ούτω από την Δίκη. 

ΣΙ: Είσαι οξύς παρατηρητής και δίκαιος κριτής.. 

ΣΩ: Προσπαθώ γηράσκων αεί διδασκόμενος. Πάρε τον αυτοκράτορα Μέγα και άγιο Κων/νο για παράδειγμα, για να μην πάρης τον άθεο Στάλιν και τον Μάο. Σκότωσε γυναίκα, γιο, γαμβρό, εγγονό πέραν των κλασικών εσωτερικών ανθελληνικών εκκαθαρίσεων και σφαγών. Το ίδιο και η μήτηρ αγία Ελένη. Αμφότεροι ηξιώθησαν δια πολιτικούς λόγους θρησκευτικών πτυχίων αγιότητος.  

ΣΙ: Είπαμε η εξουσία είναι σατανική.

ΣΩ: Είναι Κρόνος, τρώει τα παιδιά της, Ανθρώπινα αισθήματα δεν έχουν θέσι σ’ αυτή μόνο θηριώδη. Γι αυτό και στις βασιλικές και δημοκρατικές αυλές σκοτώνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.  Ίδρωσε η καημένη η εκκλησία αυτόν τον Κωνσταντίνο μέχρι να τον σουλουπώση και να τον κάνει άγιο της προκοπής. Αν και ¨το μη λεγόμενον της αιγός το θραυσθέν κέρας αυτής δείκνυσι…¨ ο τοιούτος μόνο με τη μαμάκα του, την Ελένη, έβγαζε εικονισματικές φωτοσέλφιες προς θρησκολατρευτικήν χρήσιν. 

ΣΙ: Μιλάμε για ασιατικό ο μονοθεϊσμό φυσικά.

ΣΩ: Βέβαια. Αφού και οι Έλληνες δεν απέκλειαν τον μονοθεϊσμό, Ορφισμός κ.λ.π. αλλά όχι ως θρησκευτικό ολοκληρωτισμό όπως ο μετέπειτα επιβληθείς ιουδαιογενής Αβρααμισμός (Ιουδαϊσμός, Χριστιανσμός, Ισλαμισμός.) 

ΣΙ: Τα πάνω κάτω. Ξέρω.

ΣΩ: Μονοθεϊσμός, πολιτικοθρησκευτικός ολοκληρωτισμός, ο ουράνιος κομμουνισμός. Πολιτισμός υπό το μηδέν. Εθνικές και πολιτικοθρησκευτικές ελευθερίες στον μεσαιωνικό γκρεμό. Ο θεός έγινε ο ένας και ο άνθρωπος ο κανένας. Και από αισθητική άστα. Αντί ως έμβλημα έχειν, πολιτικοθρησκευτικό σήμα κατατεθέν, ένα ένθρονο έστω πουτσαρά γαμάτο Δία, βρε παιδί μου, ή Διόνυσο όλο τρελή εκτονωτική μέθη, έβαλε ένα ελεεινόν ξεβράκωτο επί ξύλου κρεμάμενο, θεόπουλο πράμα. Αίσχος!.

ΣΙ: Κατάντια θεού και ανθρώπου.

ΣΩ: Γυφτοθρησκεία και το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο.

ΣΙ: Καταλαβαίνω. Για το καλό μας. Αλλά πως γεννήθηκε η θρησκεία;

ΣΩ: Όπως η στενοχώρια γέννησε την ανάγκη του τσιγάρου και του τζόγου. Κάποτε οι άνθρωποι, επί χρυσού αιώνος, ήσαν πνευματικώς καλωδιωμένοι, τρόπον τινά, σ’ ένα ουράνιο κύκλωμα θείας αρμονίας και ηθικοπνευματικής τελειότητος. Όπως λέμε ομφάλιος λώρος και αμνιακός σάκος. Ευδαιμονία. Αυτό κάποια στιγμή, σημερινή εποχή του  Διός κατά Πλάτωνα, έσπασε. Κακοδαιμονία.  

Σι: Και λοιπόν;

ΣΩ: Έκτοτε ο άνθρωπος ώφειλε πνευματικό κολύμπι μαθείν ή πνιγήν.

ΣΙ: Και.. 

ΣΩ: Και τότε ήρθε η θρησκεία της εξουσίας και τού έδωσε πνευματικό σωσίβιο.

ΣΙ: Για να τον σώση! 

ΣΩ: Αστειεύεσαι; Για να μην μάθη, απλούστατα, ποτέ μόνος του κολυμπάν.

ΣΙ: Έτσι δηλαδή;

ΣΩ: Ο άνθρωπος έπρεπει συνηθίζειν ώστε μην κολυμπάν αυτοβούλως και κατ’ αρέσκειαν αλλά όποτε και όσο του επιτρέπει αυτό η εξουσία της θρησκείας ή αλλιώς θρησκεία της εξουσίας.  .   

ΣΙ: Δώρον άδωρον άρα. Δόλος ήγουν.  

ΣΩ: Είσαι καλό φιλοσοφικό λαγωνικό. Χωρίς φιλοσοφική αυτοκολύμβησι γαρ δεν τολμά ο άνθρωπος διεκδικείν απ’ την εξουσία τα πολιτικά και εθνικά του δικαιώματα αλλά ζη εξηρτημένος σαν ζητιάνος από την παπαδίστικη ελεημοσύνη της.

ΣΙ: Είδες, αν δεν ήμουν εγώ θα πνιγόσουν λέει; Ψέματα;

ΣΩ: Έτσι λέει ενώ ταυτόχρονα κρύβει ότι  ως ανεξάρτητος και αυτομαθών σοφός κολυμβητής και χωρίς θρησκευτική εξάρτησι θα σωζόταν, ελευθερωνόταν ο άνθρωπος πραγματικά και μόνιμα.

ΣΙ: Ή εξαρτάσαι ή πνίγεσαι άρα. Η επιλογή της ελευθερίας αποκλείεται. 

ΣΩ: Ή πιστεύεις στον θεό του κόμματος ή πεθαίνεις καλύτερα. Δυοίν θάτερον.

ΣΙ: Ηθικόν δίδαγμα:

ΣΩ: Ο θεός τυφλώνει αλλά η ελευθερία σκοτώνει.    

ΣΙ: Είσαι ωραίος!

ΣΩ: Η πολιτικοθρησκευτική εξουσία καλλιεργεί την δουλοπρέπεια και την δουλοφροσύνη, την αβουλία γενικώς. Εθίζει, υποβάλλει και μηχανοποιεί τον άνθρωπο, ολίγον κατ’ ολίγον μέσω της υποχρεωτικής νευροπαραλυτικής επαναλήψεως μαζικών τυποποιημένων και τυπολατρικών τελετουργιών και προσευχών καθοσιώσεως. 

ΣΙ:  Εθισμός και νάρκωσις δεν απαιτούν κόπο και προσπάθεια. Γι αυτό. 

ΣΩ: Έτσι είναι. Δια της υποβολής λοιπόν του θρησκευτικού φόβου και της αλογιστίας-παραλογισμού ο άνθρωπος μεταβάλλεται, ανεπαίσθητα και  προοδευτικά σε χυλάνθρωπο, σε απεθνικοποιημένο, απανθρωποποιημένο, έμψυχο ρομποτομηχάνημα, ένα ετεροκαθοριζόμενο και ετεροπυροδοτούμενο  εκρηκτικό μηχανισμό, έρμαιο στα χέρια των πολιτικοθρησκευτικών μάγων.  

ΣΙ: Άαα! Τζιχάντια, βόμβ-ωποι πρώην άνθρ-ωποι. Ταλιμπάν, μπαμ, μπαμ. Να χαρώ εγώ, χα, χα. 

ΣΩ: Να μην επιχαίρης δα. Συμβαίνει και στα δικά μας. Η ανατολική θεόλυσσα είναι πανδημική και μεταδοτική. Και ο πειθαναγκαστικός μηχανισμός της εξουσίας μπορεί κάνει το άσπρο μαύρο, την θρησκευτική επιδημία, πανάκεια.

ΣΙ: Συνταξάμενος συνεταξάμην. Δίκαιος και αληθής εσύ ών, ανάλογα και τα όσα διδάσκεις.   

ΣΩ. Προσπαθώ. Αλλά κοίτα γύρω σου πόση ανελευθερία, παραλογισμός και κυρίως παχυλή άγνοια, βούτυρο στο ψωμί της θρησκοληψίας.

ΣΙ: Βλέπω. Όλοι προσκυνούν παπάδες είτε εν ιερατική είτε πολιτική περιβολή και χωρίς πιστοποιητικό πουστογκέι δεν έχει αναρρίχησι σε κανένα κρατικό, πολιτικό και ιερατικό αξίωμα. .

ΣΩ: Φοβερό. Διότι αυτή η διαχρονική, η εξ απαλών ονύχων θρησκευτική εγκεφαλόπλυσι, κανόνες, τύποι και πρότυπα, γέγονε, αν και ξένο σώμα μέσα στον άνθρωπο, ¨έξις δευτέρα φύσις.¨

ΣΙ: Και ο θεός; Πώς τα βλέπει ο θεός αυτά;

ΣΩ: Ο θεός είναι δρόμος.

ΣΙ: Δρόμος; .  

ΣΩ: Διαδρομή καλύτερα. η δια της αγελαίας εθελοδουλίας, της ελεεινής και πονηράς επαιτείας, της μοιρολατρίας και της ύβρεως και αλαζονείας διαδρομή, η λανθασμένη.

ΣΙ: Και;

ΣΩ: Η δια της υπευθύνου ελευθερίας δε, της αγνής φιλοσοφίας και φιλοπατρίας, η ενδεδειγμένη.    

ΣΙ: Μάλιστα. Και ο θεός απρόσιτος και απόμακρος.

ΣΩ: Σ’ αυτό το ανθρώπινο επίπεδο.

ΣΙ: Και το προπατορικόν αμάρτημα. Αυτό πολλούς πιστούς συγκλόνισε και περισσότερους εφόβισε. 

ΣΩ: Και μένα το ίδιο κάποτε. Μού πήρε κάποιες δεκαετίες μέχρι να το λύσω.

ΣΙ: Ας επωφεληθώμεν λοιπόν από την ηλικία της σοφίας σου.

ΣΩ: Ο ανθρώπινος λόγος, ως το ύπατον κοινωθέν τοις ανθρώποις θείον μυστήριον, κυρίως ο ευλαβώς και καλήι τηι πίστει εκλαμβανόμενος και εισερχόμενος, διαμορφώνει και καλλιεργεί ένα ανάλογον ψυχικόν κλίμα.   

ΣΙ: Δια το προπατορικόν αμάρτημα έλεγα.  

ΣΩ: Έχε υπομονή. Προεργασίας έχει ανάγκην παν σοβαρόν έργον. Ο εν προκεμένω μύθος χρήζει αναθεωρήσεως της ερμηνείας του.

ΣΙ: Πώς δη; Πώς εξέπεσεν ο Αδάμ; Ο πονηρός Όφις;

ΣΩ: Δεν υπήρξε εκ παραδείσου αποβολή μήτε έκπτωσις.

ΣΙ: Αλλά;

ΣΩ: Απλή αλλαγή περιβάλλοντος συνέβη δια καθαρά νομοτελειακούς διαδικαστικούς λόγους.

ΣΙ: Ώπα! Πάλι συγκλονιστικά θ’ ακούσω. Είμαι όλος ώτα.  

ΣΩ: Ο μύθος όπως κάθε μύθος είναι μια αλληγορία φυσικά. Όπως ο λέγων μύθος ότι ο θεός έπλασε τον άνθρωπον, γη και ουρανός-πνεύμα τον έπλασαν αι ωσεί χείρες του δημιουργού.  

ΣΙ: Αλλιώς, αν είχε χέρια ο θεός αυτός, άνθρωπος θα ήταν κι όχι πανταχού παρών θεός.

ΣΩ: Ευφυώς με συμπληρώνεις. Εύγε. 

ΣΙ: Χαίρομαι. Λοιπόν;

ΣΩ: Ο ¨όφις¨ μεταγραμματίζεται και δίδει  ¨φύσιν¨ στα ελληνικά. Αυτό ξεκλειδώνει ετυμολογικά το βασικό νόημα. Ο όφις συμβολοποιεί την φωνή της φύσεως-ενηλικιώσεως-ωριμότητος του, ανθρώπου. Την αρχήν της εμφανίσεως των πρώτων πνευματικών όπως και ερωτικών ανησυχιών.   

ΣΙ: Α! Ο απωλεσθείς παράδεισος, η χαμένη παιδικότης, παιδική αθωότης εννοείς.

ΣΩ: Ευστοχείς πάλι και με βοηθάς τα μέγιστα.

ΣΙ: Και ο εξαγριωθείς θεός και ο απηγορευμένος καρπός της γνώσεως;

ΣΩ: Ο θυμωθείς και κακεντρεχής θεός πάλι αλληγορεί τον κατώτερο θεό-νόμο της ανωριμότητος, θεός-νόμος όστις φθονεί και αντιμάχεται την πάσα ανωτέραν αυτού εξέλιξιν- απεξάρτησιν-ανεξαρτησίαν, τον ανώτερον αυτού θεόν –νόμο της ωριμότητος -ωραιότητος- ελευθερίας.

ΣΙ: Μεγαλοφυής εξήγησις.

ΣΩ: Διό και μένει εγκλωβισμένος ο θεός-νόμος αυτός και το πλήρωμα αυτού εις τον, κατώτερον. ηθικοπνευματικώς και περιβαλλοντικώς, συμπαντικόν κόσμον .

ΣΙ: Και στον οποίον θεό φυσικά ο άνθρωπος όσο παραμένει δουλικώς εκεί χρησιμεύει ως κρόνεια τροφή του.

ΣΩ: Τώρα εσύ με διδάσκεις.

ΣΙ: Και πώς ξεφεύγει απ’ αυτή την φυλακή ο άνθρωπος;

ΣΩ: Είπαμε μόνο μέσω της ατομικής φιλοσοφικής διαδρομής.

ΣΙ: Και πώς πιστοποιείται αυτό; 

ΣΩ: Ο ουρανός δεν εξετάζει θρησκευτικές ταυτότητες.

ΣΙ: Αλλά;

ΣΩ: Τα πνευματικά χιλιόμετρα, τα χιλιόμετρα σοφής σκέψεως.

ΣΙ:  Και πώς γίνεται αυτό;

ΣΩ: Πολύ απλό. Κοιτάζει τον χιλιομετρητή όπως του αυτοκινήτου. Από τα χιλιόμετρα που διήνυσες και τον κόπο που κατέβαλες κρίνεσαι εάν ανέβης τελικώς ηθικοπνευματικό και διαστατικό επίπεδο ή μένεις και παραμένεις στην ίδια τάξι.

ΣΙ: Ω λα λα!.

ΣΩ: Ο άνθρωπος ακούει πολλές φορές αυτή την φωνή των αναστολών- εντροπής μέσα του, ¨πίσω-πίσω¨ δεν υπάρχει καλύτερο δέλεαρ από την ανεύθυνη, ανέμελη αθωότητα της παιδικότητος, της αβουλίας και της –θρησκευτικής κυρίως -πατρωνίας-προστασίας.

ΣΙ: Και τότε;

ΣΩ: Δελεάζεται ουκ ολίγες φορές ο άνθρωπος ια μένει στάσιμος. Αλλά ακούει και την φωνήν του ύψους και των θείων ανατάσεων. Και τότε διχάζεται μέσα του. Αλλά στο τέλος αυτός αποφασίζει με τι θα μείνει. Η αγάπη είναι κι αυτή θεά. Με τους δικούς νόμους, κανόνες και χώρους. Ουδείς άλλος θεός και δύναμις δικαιούται επεμβαίνειν στα της δικής της αρμοδιότητος όπως κι αυτή άλλωστε στα ξένα. Νόμος υπερνόμος. .

ΣΙ: Και ο απηγορευμένος καρπός;

ΣΩ: Όχι και τόσο απηγορευμένος πάντως. 

ΣΙ: Τι υπαινίσση;   

ΣΩ: Όχι και τόσο ερμητικά αποκλεισμένος εννοώ. Αν είχε την δυνατότητα ο θεός αυτός, δεν θα εξέθετε τόσο επικίνδυνα τον ¨πειρασμό¨ του  σε κοινή θέα και αρπαγή.

ΣΙ: Αλληγορία άρα κι εδώ.

ΣΩ: Απηγορευμένος τοις ανωρίμοις και ανοήτοις ο καρπός αυτός σίγουρα. Αλλ’ ου και τοις ωρίμοις και σοφοίς. Δι’  όσους δηλαδή απεφάσισαν ωριμάσαι και αναβήναι συνειδησιακό επίπεδο.

ΣΙ: Ουκ έχω αντιλέγειν. Καταπληκτική ερμηνεία. Μόνος είς ελεύθερος Έλλην νους επινοήσειε αν τούτον ίσως. Και τα εκτός παραδείσου βάσανα; 

ΣΩ: Δεν πρόκειται φυσικά για τιμωρητικού χαρακτήρος βάσανα. Δοκιμασίες, αθλήματα είναι.

ΣΙ: Δηλαδή; 

ΣΩ: Έχεις ακουστά τους άθλους του Ηρακλέους;

ΣΙ: Ευρέως διάσημοι ούτοι. 

ΣΩ: Οι αναγκαίοι άθλοι-διαγωνίσματα δια την μύησι-αποθέωσι των ηρώων. ¨Κόποις γαρ κτώνται τα αγαθά¨ και ουχί δια προσευχών και μαγγανειών. Άθλος εις την ελληνικήν βάσανον, σημαίνει. Εξ ού και άθλιος, ο βασανισμένος.

ΣΙ: Τώρα που το σκέπτομαι…

ΣΩ: Ο όφις, ο θεός της φύσεως, άλλωστε το ξεκαθάρισε.¨ Θεοί έσεσθε.¨ Προχώρα και μην κολ-λάς, άνθρωπε,  στην κόλ-ασι του φόβου. Η θέωσις, ούτως ή άλλως, θάττον ή βράδιον, εστί το μέγα απώτατο πεπρωμένο σου. Και ο απόστολος Παύλος κάτι ανάλογον επεσήμαινε: ¨ουκ άξια τα παθήματα του παρόντος καιρού προς την μέλλουσαν εις ημάς αποκαλυφθήναι δόξαν.¨

ΣΙ: Είσαι θεός! 

ΣΩ: Κόψε κάτι. Οι θεοί φθονούν και οι φυσικοί νόμοι δεν κάνουν χάρες εις τας Ύβρεις ούτε ανθρώπων μήτε και θεών.

ΣΙ: Παραφέρομαι από αγάπη.

ΣΩ: Προσοχή στην παραφορά. Η ανεξέλεγκτος αγάπη-παρορμητισμός-ενθουσιασμός βλάπτουν εξ ίσου όπως και τα πάθη. Παράδοσις σημαίνει κι αυτή.

ΣΙ: Συνεχίσωμεν.

ΣΩ: Οι συγγραφείς λοιπόν της ¨Γενέσεως¨, βάρβαροι όντες και δόλιοι, μισανθρώπως και δεισιδαιμόνως μετέφερον και ερμήνευσαν τον μύθον.

ΣΙ: Εντάξει. Επήρα το μάθημα. Αλλά πού θα τα είπης αυτά στην ¨σατραπεία;¨

ΣΩ: Το κατά δύναμιν ανθρώπου και κατά βούλησιν θεού.                                                                                                   

ΣΙ: Στην κρατούσα θρησκεία-ερμηνεία-δόγμα εννοώ. Πώς να αμφισβητήσης τα καθιερωμένα θρησκευτικά δόγματα.

ΣΩ: Υπάρχει μια εσωτερική θρησκεία αυτοδημιούργητος. Φιλοσοφία λέγεται. Ο χιλιομετρητής, αν θυμάσαι.

Σι: Πώς γαρ ού;

ΣΙ: Και υπάρχει και μια εξωτερική-τυπική και ετοιμοπαράδοτη  θρησκεία, άλλη καλύτερη κι άλλη χειρότερη. όπως όλες αυτές γύρω μας.  

ΣΙ: Καλά η εξωτερική θρησκεία. Κάνε ό,τι κάνουν και οι άλλοι. Η εσωτερική πώς νοείται;  Μόνο σκέψι και απομόνωσις;

ΣΩ: Όχι βέβαια. Πνευματικαί ασχολίαι και κοινωνικοπολιτική καθημερινή συμπεριφορά (βίος και πολιτεία) εκάστου μαζί.

ΣΙ: Οι πρόγονοι ημών εσκέπτοντο έτσι. 

ΣΩ: Οι αρχαίοι. Γι αυτό και παρήγαγαν υψηλό ηθικοπνευματικό και πολιτικό πολιτισμό, Η δε ημίδουλος σημερινή εβραιοΕλλάς μόνο παπάδες και πολιτικάντηδες τελευταίας διαλογής.

ΣΙ: Εβραιοελλάς, α χά!;

ΣΩ: Η θρησκεία δεν ήτο δια τους Έλληνας πρωτεύουσα ηθικοπνευματική αξία όπως τοις βαρβάροις. .

ΣΙ: Προφανώς.

ΣΩ: Έπειτα σημασία έχει το πώς εκλαμβάνεις και πλησιάζεις το θείον  και όχι τόσο το θείον αυτό καθ’ αυτό. γιατί αυτό, ούτως ή άλλως, δεν προσεγγίζεται ποτέ. Δουλοπρεπώς, δουλοφρόνως, ασιατικώς ερχόμενος παραμένεις πολύ μακράν του. Ελληνοπρεπώς, φιλοσοφικώς πολύ κοντά του.

ΣΩ: Ασιατικώς είπες;

ΣΙ: Οι ανθρώπινοι και εθνοφυλετικοί χαρακτήρες πολούνται εις δυο τύπους. Τον Έλληνα και τον ασιάτην Ιουδαίον. Και ο μεν Έλλην-Έλλην ουκ έχει ανάγκην θρησκείας όπως ο Ιουδαίος-Ιουδαίος ουκ έχει ανάγκην έθνους. Η Ελλάς έχουσα ως άτυπον θρησκείαν την φιλοπατρία και την ελευθερία, την συνισταμένη και επιτομή πασών των αιωνίων ηθικοπνευματικών αξιών, ανάγκην ουκ έχει υποκαταστάτων όπως η εξωτερική θρησκεία μετά των λατρευτικών τύπων και  ηθικοπνευματικών συστάσεων, ελέγχων και αστυνομεύσεων αυτής.

ΣΙ: Καταλαβαίνω.

ΣΩ: Ο ιουδαιοαβρααμισμός πάλιν ως άτυπος τυραννική εθνοθρησκεία και μη έχων ηθικοπνευματικάς αναζητήσεις και αξίας ελευθέρων πολιτών-πατριωτών ουκ έχει ωσαύτως ανάγκην πατρίδος, αρκούμενος εις το βάρβαρον και ζωώδες πολιτικόν  άτυπον δόγμα ¨υπακούω, πιστεύω και υποτάσσομαι.¨   της εξωτερικής του θρησκείας

ΣΙ: Εξ ού και ο περιπλανώμενος Ιουδαίος. Μάλιστα. Και το ζητούμενον;

ΣΩ: Συγνώμην;

ΣΙ: Το τι κάνομεν ως εθνοφυλή επί του προκειμένου; 

ΣΩ: Έκαστος διαμορφωτής του ιδιωτικού του παραδείσου, του ιδίου αυτονόμου ανθρωποκλίματος ελευθερίας και πολιτείας,

ΣΙ: Και οι ναοί και τα πανεπιστήμια τι ρόλο παίζουσι;

ΣΩ: Ναοί τάφοι θεού, ακαδημίαι τάφοι φιλοσοφίας, δημόσια εκπαιδευτήρια νεκροταφεία υποδοχής μαζικών πνευματικών εκτρώσεων.

ΣΙ: Ω θεοί, πολύ άσχημα τα πράγματα.

ΣΩ: Ούφ, πάλι αυτό το κινητό... Θεέ μου, η γυναίκα μου!