Γράφει ο ΑΡΡΙΩΝ :
Ει μετ’ ευλαβούς λόγου γνώσεως, υπευθυνότητος και σοβαρότητος ερχόμεθα , ουδέν το υπεράνω κριτικής θέσφατον, θεσμός και δράσις. Η άκριτος γαρ και άβουλος αποδοχή και ασπασμός των ανωτέρω λόγω προκαταλήψεως τινός ή απαγορεύσεως, συνιστά ανήθικον και βάρβαρον (ειδωλο-μοιρο-λατρικόν) σύμπτωμα και πνευματικήν έκπτωσιν του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γαρ εστί ιερός, ο δε λόγος αυτού ιερώτερος, ο τε κριτικός ιερώτατος. Και οι θεοί και οι αποθεούμενοι προσέτι ήρωες οφείλουσι υποκλίνεσθαι εις αυτόν τον δαιμόνιον κριτικόν λόγον, ει αγαθοί εισίν και αγαθοί θέλουσι παραμείναι.
Αλλ’ ευλαβώς και ευηκόως, φίλοι φίλτατοί μοι τε και μη, δέχθητέ με ώστε μη παρεξηγηθείην, μεσαιωνικώς και σωκρατικώς, ομιλών περί θεών ως περί αρχαίων τε καινών άμα δαιμονίων. Και γαρ άλλοι οι θεοί των, αγνώς και αδόλως και φιλανθρώπως, φιλοσοφούντων και έτεροι οι των θρησκειών, αν και αι τελευταίαι αυταί φιλούσι κλέπτειν τους θεούς των πρώτων και ως αδίστακτοι κλεπταποδόχοι κατόπιν κατασυκοφαντείν αυτούς ως αιρετικούς. Εξουσία γαρ και πλανητική ειρκτή.
Ώστε ο μεν λόγος της φιλοσοφίας εστί πεμπτουσίας αγαθός θεός, ο δε της θρησκείας δαίμων, πότε αγαθός και πότε κακός, εκ της ανθρωπίνης εξαρτώμενος χρήσεως και αντιλήψεως. Οι δε θεοί, ούτως ή άλλως, αποτελούσι κατά το ¨ Έν το Παν,¨ προβολάς και δυναμικά αρχέτυπα της ατομικής και φυλετικής ψυχής ημών εις τον υπερφυσικόν χώρον, αρχέτυπα φιλοσόφως ανιχνευόμενα, κβαντικώς-μικροσωματιδιακώς εξαρτώμενα, υπερχωροχρονικώς επικοινωνούντα και ως ενιαία αντιδρώντα. (Άνθρωπος δυνάμει θεός και θεός ενεργεία ι άνθρωπος.)
Εις τον αυτόν συνειδησιακόν και αναζητησιακόν ορίζοντα ημείς οι αρχαιοσοφούντες συμπλέομεν ευγενώς αλληλοερανιζόμενοι καΙ αλληλοεμπνεόμενοι και ηλεκτριζόμενοι (= αλληλοκινητοποιούμενοι, ηλεκτρισμός= α+ λέχος, ο εγείρων- έλκων εκ του λέχους-κλίνης-κοίτης , άλοχος= σύζυγος η μετά κοινού, συζυγικού και άνευ ιδίου λέχους-κλίνης, πρβ. α-λεκτρυών=ο εγείρων την πρωίαν άπαντας εκ του λέχους αυτών , λόχος= οι ομόκοιτοι στρατιώται κ.λ.π.)
Το αστρικόν υποσύστημα του Σειρίου του αστρικού συστήματος της Ανδρομέδας, (= πνεύμα- πνευματική επικράτεια, ανδροθεών-ανθρωποθεών) όπως και το του Ωρίωνος αποτελεί δυναμικόν πεδίον, φυτώριον-μαιευτήριον θεών ήτοι καινοφανών αστέρων δυναμένων δημιουργείν-πλάττειν αθάνατα (εν οίς και ανθρώπινα) όντα όπως και η κατωτέρας ποιότητος ημετέρα γη τα θνητά γένη. (Γη= αι δημιουργικαί χείρες της θεότητος, οι πρώτοι άνθρωποι εγεννήθησαν-επλάσθησαν εκ της γης -ως αυτόχθονες(αυτογένεσις), κατά Πλάτωνα και Αριστοτέλην, και χρονικώς κατά τον προηγούμενον κρόνειον γενετικόν κύκλον των ερμαφροδίτων όντων – ο ενεστώς ημών γενετικός κύκλος εστί ο του Διός, ο των εκ των δύο φύλων γεννωμένων ανθρώπων. -)
Ιδού πως τιμωρούνται οι παραπτωματίαι επίορκοι θεοί.
Τα των θεών σώματα αθάνατα όντα εισί αιθερικά ήτοι εξ αιθερικού διαφανούς αδάμαντος και εκ του οικείου αιθερικού (νιφόεις Όλυμπος) πεδίου δια νέκταρος και αμβροσίας (αιθερικής, οιονεί θνητής φαγητού και ύδατος, τροφής) τροφοδοτούμενα ενεργειακώς ώσπερ αναγομούμεναι ηλεκτρογεννήτριαι. Οίτινες θεοί δύνανται και εκτός αιθερικού πεδίου των κατιέναι και συμπυκνούμενοι μοριακώς κατά βούλησιν-σκέψιν ως προς τα σώματα αυτών εμφανίζεσθαι εις οιονδήποτε διαστημικόν-διαστατικόν χώρον προσφέρεται προς τούτο, λαμβάνοντες οιανδήποτε μορφήν βούλονται (Πρωτεύς), και μέχρις εξαντλήσεως των αποθεμάτων σωματικής ενεργείας και την ανάγκην επανατροφοδοσίας αυτής, επανερχόμενοι προς τούτο κατ’ ανάγκην εις τα μακρινά (μάκαρες) αιθερικά των ενδιαιτήματα.
Οι τιμωρούμενοι επίορκοι θεοί υποχρεούνται εκ του νομικού καταστατικού της αιθερικής κοινωνίας αυτών κατέρχεσθαι εις το στύγειον (πρόθυρα Άδου) εγγύτατον όριον της θνητότητος της εξασφαλιζομένης και επιτηρουμένης δια του ηλεκτρομαγνητικού (Κερβέρου) πεδίου της Στυγός όπου. εγκλωβισμένοι μεταξύ αθανασίας και θανάτου ως αθανατοι και μη δυνάμενοι ακουσίως αποθανείν περιπίπτουσιν, κατά τον ιερόν Ησίοδον, εις κώμα διαρκούντος επί ένα μέγα ενιαυτόν (όσον ο ζωδιακός κύκλος ήτοι 26.000. ετών περ.), προφανώς μέχρι την νέαν αντίστοιχον συμπαντικήν τροπήν και το επόμενον άνοιγμα του στυγείου διαύλου-ουρανίας Πύλης του εις τον Όλυμπον (ουράνιον αιθερικόν πόλον, την κατοικίαν των αθανάτων μακάρων θεών) οδηγούντος. Μετά αναμένει αυτούς και νέα δοκιμασία (άεθλα) επί εννέα έτη δίκην άθλων, τις οίδε τίνος Ηρακλέους και εις ποίαν γηίνην ειρκτήν, και μέχρι του κεθαρμένοι και ικανοί εισίν εκ νέου έτοιμοι συμμετέχειν εις τας κοινά συμβούλια, υποθέσεις και επιμελητικά του σύμπαντος καθήκοντα των θεών μεμαθημένοι ήδη και το εξάπαντος μη επιορκείν.
Ει μετ’ ευλαβούς λόγου γνώσεως, υπευθυνότητος και σοβαρότητος ερχόμεθα , ουδέν το υπεράνω κριτικής θέσφατον, θεσμός και δράσις. Η άκριτος γαρ και άβουλος αποδοχή και ασπασμός των ανωτέρω λόγω προκαταλήψεως τινός ή απαγορεύσεως, συνιστά ανήθικον και βάρβαρον (ειδωλο-μοιρο-λατρικόν) σύμπτωμα και πνευματικήν έκπτωσιν του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γαρ εστί ιερός, ο δε λόγος αυτού ιερώτερος, ο τε κριτικός ιερώτατος. Και οι θεοί και οι αποθεούμενοι προσέτι ήρωες οφείλουσι υποκλίνεσθαι εις αυτόν τον δαιμόνιον κριτικόν λόγον, ει αγαθοί εισίν και αγαθοί θέλουσι παραμείναι.
Αλλ’ ευλαβώς και ευηκόως, φίλοι φίλτατοί μοι τε και μη, δέχθητέ με ώστε μη παρεξηγηθείην, μεσαιωνικώς και σωκρατικώς, ομιλών περί θεών ως περί αρχαίων τε καινών άμα δαιμονίων. Και γαρ άλλοι οι θεοί των, αγνώς και αδόλως και φιλανθρώπως, φιλοσοφούντων και έτεροι οι των θρησκειών, αν και αι τελευταίαι αυταί φιλούσι κλέπτειν τους θεούς των πρώτων και ως αδίστακτοι κλεπταποδόχοι κατόπιν κατασυκοφαντείν αυτούς ως αιρετικούς. Εξουσία γαρ και πλανητική ειρκτή.
Ώστε ο μεν λόγος της φιλοσοφίας εστί πεμπτουσίας αγαθός θεός, ο δε της θρησκείας δαίμων, πότε αγαθός και πότε κακός, εκ της ανθρωπίνης εξαρτώμενος χρήσεως και αντιλήψεως. Οι δε θεοί, ούτως ή άλλως, αποτελούσι κατά το ¨ Έν το Παν,¨ προβολάς και δυναμικά αρχέτυπα της ατομικής και φυλετικής ψυχής ημών εις τον υπερφυσικόν χώρον, αρχέτυπα φιλοσόφως ανιχνευόμενα, κβαντικώς-μικροσωματιδιακώς εξαρτώμενα, υπερχωροχρονικώς επικοινωνούντα και ως ενιαία αντιδρώντα. (Άνθρωπος δυνάμει θεός και θεός ενεργεία ι άνθρωπος.)
Εις τον αυτόν συνειδησιακόν και αναζητησιακόν ορίζοντα ημείς οι αρχαιοσοφούντες συμπλέομεν ευγενώς αλληλοερανιζόμενοι καΙ αλληλοεμπνεόμενοι και ηλεκτριζόμενοι (= αλληλοκινητοποιούμενοι, ηλεκτρισμός= α+ λέχος, ο εγείρων- έλκων εκ του λέχους-κλίνης-κοίτης , άλοχος= σύζυγος η μετά κοινού, συζυγικού και άνευ ιδίου λέχους-κλίνης, πρβ. α-λεκτρυών=ο εγείρων την πρωίαν άπαντας εκ του λέχους αυτών , λόχος= οι ομόκοιτοι στρατιώται κ.λ.π.)
Το αστρικόν υποσύστημα του Σειρίου του αστρικού συστήματος της Ανδρομέδας, (= πνεύμα- πνευματική επικράτεια, ανδροθεών-ανθρωποθεών) όπως και το του Ωρίωνος αποτελεί δυναμικόν πεδίον, φυτώριον-μαιευτήριον θεών ήτοι καινοφανών αστέρων δυναμένων δημιουργείν-πλάττειν αθάνατα (εν οίς και ανθρώπινα) όντα όπως και η κατωτέρας ποιότητος ημετέρα γη τα θνητά γένη. (Γη= αι δημιουργικαί χείρες της θεότητος, οι πρώτοι άνθρωποι εγεννήθησαν-επλάσθησαν εκ της γης -ως αυτόχθονες(αυτογένεσις), κατά Πλάτωνα και Αριστοτέλην, και χρονικώς κατά τον προηγούμενον κρόνειον γενετικόν κύκλον των ερμαφροδίτων όντων – ο ενεστώς ημών γενετικός κύκλος εστί ο του Διός, ο των εκ των δύο φύλων γεννωμένων ανθρώπων. -)
Ιδού πως τιμωρούνται οι παραπτωματίαι επίορκοι θεοί.
Τα των θεών σώματα αθάνατα όντα εισί αιθερικά ήτοι εξ αιθερικού διαφανούς αδάμαντος και εκ του οικείου αιθερικού (νιφόεις Όλυμπος) πεδίου δια νέκταρος και αμβροσίας (αιθερικής, οιονεί θνητής φαγητού και ύδατος, τροφής) τροφοδοτούμενα ενεργειακώς ώσπερ αναγομούμεναι ηλεκτρογεννήτριαι. Οίτινες θεοί δύνανται και εκτός αιθερικού πεδίου των κατιέναι και συμπυκνούμενοι μοριακώς κατά βούλησιν-σκέψιν ως προς τα σώματα αυτών εμφανίζεσθαι εις οιονδήποτε διαστημικόν-διαστατικόν χώρον προσφέρεται προς τούτο, λαμβάνοντες οιανδήποτε μορφήν βούλονται (Πρωτεύς), και μέχρις εξαντλήσεως των αποθεμάτων σωματικής ενεργείας και την ανάγκην επανατροφοδοσίας αυτής, επανερχόμενοι προς τούτο κατ’ ανάγκην εις τα μακρινά (μάκαρες) αιθερικά των ενδιαιτήματα.
Οι τιμωρούμενοι επίορκοι θεοί υποχρεούνται εκ του νομικού καταστατικού της αιθερικής κοινωνίας αυτών κατέρχεσθαι εις το στύγειον (πρόθυρα Άδου) εγγύτατον όριον της θνητότητος της εξασφαλιζομένης και επιτηρουμένης δια του ηλεκτρομαγνητικού (Κερβέρου) πεδίου της Στυγός όπου. εγκλωβισμένοι μεταξύ αθανασίας και θανάτου ως αθανατοι και μη δυνάμενοι ακουσίως αποθανείν περιπίπτουσιν, κατά τον ιερόν Ησίοδον, εις κώμα διαρκούντος επί ένα μέγα ενιαυτόν (όσον ο ζωδιακός κύκλος ήτοι 26.000. ετών περ.), προφανώς μέχρι την νέαν αντίστοιχον συμπαντικήν τροπήν και το επόμενον άνοιγμα του στυγείου διαύλου-ουρανίας Πύλης του εις τον Όλυμπον (ουράνιον αιθερικόν πόλον, την κατοικίαν των αθανάτων μακάρων θεών) οδηγούντος. Μετά αναμένει αυτούς και νέα δοκιμασία (άεθλα) επί εννέα έτη δίκην άθλων, τις οίδε τίνος Ηρακλέους και εις ποίαν γηίνην ειρκτήν, και μέχρι του κεθαρμένοι και ικανοί εισίν εκ νέου έτοιμοι συμμετέχειν εις τας κοινά συμβούλια, υποθέσεις και επιμελητικά του σύμπαντος καθήκοντα των θεών μεμαθημένοι ήδη και το εξάπαντος μη επιορκείν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου