Γράφει ο ΑΡΡΙΩΝ:
Ει δε νόω τις έχει /θνατών αλαθείας οδόν χρη προς μακάρων / τυγχάνοντ’ ευ πασχέμεν. άλλοτε δ’ αλλοίαι πνοαί /υψιπετάν ανέμων./ όλβος δ’ ουκ ες μακρόν ανδρών έρχεται/σάος, πολύς εύ τ’ αν επιβρίσαις έπηται . / σμικρός εν σμικροίς, μέγας εν μεγάλοις / έσσομαι, τον δ’ αμφέποντ’ αιεί φρασίν /δαίμον’ ασκήσω κατ’ εμάν θεραπεύων μαχανάν.
(Και ει τις των θνητών έχει κατά νουν την της αληθείας οδόν, τα των μακάρων (θεών) ίχνη συντυγχάνοντας χρη ευφορείν. Άλλοτε αλλού (γαρ πνέουσι) αι πνοαί των υψιπετών ανέμων. Όλβος (ευτυχία) θνητών εις μακρόν δεν διαρκεί και μάλιστα αν πλούτος υπερβολικός ακολουθή. Μικρός εν μικροίς, μέγας εν μεγάλοις θέλω είναι, τον ακόλουθον δε της βουλήσεώς μου δαίμονα θα ασκήσω υπηρετών κατά την εμήν επινόησιν.)
(Πινδάρου, Πυθιόνικος 3ος , 102 κ.ε.)
Παρατηρήσεις:
Ο ύμνος απευθύνεται εις τον Ιέρωνα των Συρακουσών. Πρώτο ελληνικόν όνομα δια την εποχήν του.
Ο ποιητής εκφράζει επιλογικώς την επιρροήν αλλά και την επίσημον ιδεολογίαν του Δελφικού μαντείου εις τον Κολοφώνα της αίγλης του. (5ος αι. π.χ.ε. )
Κατά την πορείαν του αυτήν και προσεγγίζων αυτήν την αλήθειαν ενισχύεται ηθικώς (ευτυχεί) και εμψυχούται από τα ηθικοπνευματικά δώρα των υπερφυσικών πνευματικών όντων άτινα ενδημούσι εις αυτήν την καθαράν και φωτεινήν σφαίραν.
Τα ρεύματα των αλλαγών και υλικών μεταβολών ανατρέπουσιν την ούτως ά άλλως άστατον και επισφαλή φύσιν των θνητών όντων και πραγμάτων.
Ο άνθρωπος χρη αρκείσθαι εις το απολαύειν το εκάστοτε ( πολύ ή ολίγον) έχειν του όπερ αποτελεί και το μέτρον της ευδαιμονίας του. Αρκείσθαι δηλαδή εις το αγωνίζεσθαι πραγματώνειν την φύσιν του (ίδιον ήθος, δαίμονα) ανεξαρτήτως κέρδους ή κόστους διότι εις αυτό και μόνο το διαρκώς αγωνίζεσθαι και τελειοποιείσθαι δια της αυτογνωσιακής πορείας του προς το αληθές και ασκείν τον ίδιον αυτού δαίμονα έγκειται η πληρότης του ζήν και η ολοκλήρωσις της προσωπικότητος αι και δίδουσαι την θείαν αίσθησιν και ανεκτίμητον ικανοποίησιν μιας θνητής αθανασίας.
Έλλην = Ο ένθεος μεταβολιστής (μέλανος εις φωτεινόν) φωτός.
Ει δε νόω τις έχει /θνατών αλαθείας οδόν χρη προς μακάρων / τυγχάνοντ’ ευ πασχέμεν. άλλοτε δ’ αλλοίαι πνοαί /υψιπετάν ανέμων./ όλβος δ’ ουκ ες μακρόν ανδρών έρχεται/σάος, πολύς εύ τ’ αν επιβρίσαις έπηται . / σμικρός εν σμικροίς, μέγας εν μεγάλοις / έσσομαι, τον δ’ αμφέποντ’ αιεί φρασίν /δαίμον’ ασκήσω κατ’ εμάν θεραπεύων μαχανάν.
(Και ει τις των θνητών έχει κατά νουν την της αληθείας οδόν, τα των μακάρων (θεών) ίχνη συντυγχάνοντας χρη ευφορείν. Άλλοτε αλλού (γαρ πνέουσι) αι πνοαί των υψιπετών ανέμων. Όλβος (ευτυχία) θνητών εις μακρόν δεν διαρκεί και μάλιστα αν πλούτος υπερβολικός ακολουθή. Μικρός εν μικροίς, μέγας εν μεγάλοις θέλω είναι, τον ακόλουθον δε της βουλήσεώς μου δαίμονα θα ασκήσω υπηρετών κατά την εμήν επινόησιν.)
(Πινδάρου, Πυθιόνικος 3ος , 102 κ.ε.)
Παρατηρήσεις:
Ο ύμνος απευθύνεται εις τον Ιέρωνα των Συρακουσών. Πρώτο ελληνικόν όνομα δια την εποχήν του.
Ο ποιητής εκφράζει επιλογικώς την επιρροήν αλλά και την επίσημον ιδεολογίαν του Δελφικού μαντείου εις τον Κολοφώνα της αίγλης του. (5ος αι. π.χ.ε. )
*
Κατά την πορείαν του αυτήν και προσεγγίζων αυτήν την αλήθειαν ενισχύεται ηθικώς (ευτυχεί) και εμψυχούται από τα ηθικοπνευματικά δώρα των υπερφυσικών πνευματικών όντων άτινα ενδημούσι εις αυτήν την καθαράν και φωτεινήν σφαίραν.
Τα ρεύματα των αλλαγών και υλικών μεταβολών ανατρέπουσιν την ούτως ά άλλως άστατον και επισφαλή φύσιν των θνητών όντων και πραγμάτων.
Ο άνθρωπος χρη αρκείσθαι εις το απολαύειν το εκάστοτε ( πολύ ή ολίγον) έχειν του όπερ αποτελεί και το μέτρον της ευδαιμονίας του. Αρκείσθαι δηλαδή εις το αγωνίζεσθαι πραγματώνειν την φύσιν του (ίδιον ήθος, δαίμονα) ανεξαρτήτως κέρδους ή κόστους διότι εις αυτό και μόνο το διαρκώς αγωνίζεσθαι και τελειοποιείσθαι δια της αυτογνωσιακής πορείας του προς το αληθές και ασκείν τον ίδιον αυτού δαίμονα έγκειται η πληρότης του ζήν και η ολοκλήρωσις της προσωπικότητος αι και δίδουσαι την θείαν αίσθησιν και ανεκτίμητον ικανοποίησιν μιας θνητής αθανασίας.
Έλλην = Ο ένθεος μεταβολιστής (μέλανος εις φωτεινόν) φωτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου