Γράφει ο ΑΡΡΙΩΝ :
« Αι ένοπλοι δυνάμεις της χώρας, αι μόναι αποτελεσματικώς ανταποκριθείσαι και σταθείσαι παρά το πλευρόν των πυροπαθών.»
(Εκ της σχετικής, τραγικής των ημερών ειδησεογραφίας.)
Ο στρατός εκ της φύσεώς του, και ως ο σοβαρότερος εγγυητής και προμαχών της υπάρξεως και σωτηρίας του έθνους, αποτελεί την κορυφαίαν αρτίως ωργανωμέμην, εξωπλισμένην και λειτουργούσαν κρατικήν υπηρεσίαν αυτού, αντιμετωπίζων το έθνος και τον λαόν ως σύνολον χωρίς διακρίσεις, πατριωτικά και ενωτικά, και όχι ψηφοθηρικά, λαικίστικα και διχαστικά, και προάγων ούτω την εθνικήν ενότητα, αλλλεγγύην, ευημερίαν και προκοπήν.
Συμβαίνει δηλαδή εδώ το ακριβώς αντίθετον εκείνου όπερ ισχύει ως προς το πολιτικόν σύστημα, κυρίως των υπό ξένην πολιτικοοικονομικήν επτροπείαν και κηδεμονίαν κρατών, όπως δυστυχώς και του ημετέρου, όπου επικρατεί η, δημοκρατικώι δικαίωι και εθνικώς επιζήμιος, διαλυτική ανομία, αναρχία, ασυδοσία, προχειρότης, ακολασία και παχυλή πατριωτική αδιαφορία αίτινες και διαιωνίζουσι την ξένην εξάρτησιν, υποτέλειαν και κατοχήν. (Εξ ού και η διακριτική παρά της ξένης προστασίας κάλυψις και στήριξις των αντεθνικών ενεργειών παρά των διεφθαρμένων και ξενοδούλων αυτών, – ολιγαρχικών κατ’ ουσίαν (τουρκογενή πολιτικά οντζάκια)-, κοινοβουλευτικών καθεστώτων-κυβερνήσεων.
Δια τούτο άλλωστε και εις τα ευϋπόληπτα, υγιή, ευνομούμενα και ανεπτυγμένα, τα κανονικώς δηλαδή λειτουργούντα ηγεμονικά κράτη του πλανήτου ημών –μεγάλαι δυνάμεις – το πολιτικόν, οικονομικόν και διοικητικόν σύστημα έχει συνταγματικώς κατωχυρωμένην στρατιωτικήν δομήν, πειθαρχίαν, τάξιν και λειτουργικότητα. (Πολιτικοστρατιωτικόν σύστημα εξουσίας.)
Οίκοθεν εκ των ανωτέρω νοείται ότι το μόνον κατάλληλον και λειτουργικόν-αποτελεσματικόν δια μικρά κράτη – έθνη καθεστώς – έως ότου αυτά ανδρωθώσι και πολιτικοοικονομικώς απογαλακτισθώσι και ανεξαρτητοποιηθώσι τούθ’ όπερ επιχειρεί σήμερον και η γείτων, στρατιωτικώς ανδρωθείσα, Τουρκία αλλά και η Αίγυπτος – είνε το στρατιωτικόν καθεστώς παρά τας αγκυλώσεις και τους πολιτικούς περιορισμούς τους οποίους εκ της συστάσεώς του φέρει διότι: Εξασφαλίζει, αυταρχικώς-αμιγώς στρατιωτικώς μεν, αλλά εξασφαλίζει, τηρουμένων των αναλογιών ό,τι τα μεγάλα ευνομούμενα κράτη εξασφαλίζουσι πολιτικώς- δημοκρατικώς ήτοι την κοινωνικήν σταθερότητα και ειρήνην και το οικονομικόν και εθνικόν μέλλον.
Αυτό τουλάχιστον τεκμαίρεται εκ της νεοελληνικής ιστορικής εμπειρίας της τελευταίας 50ετίας, της 6ετούς Απριλιανής δικτατορίας και της εντεύθεν 44ετούς μεταπολιτεύσεως ότε ήνοιξαν, διάπλατα, προδοτικώς και ολεθρίως δια το έθνος, αι πολιτικαί πύλαι της δημοκρατικής ευρωκολάσεως.
« Αι ένοπλοι δυνάμεις της χώρας, αι μόναι αποτελεσματικώς ανταποκριθείσαι και σταθείσαι παρά το πλευρόν των πυροπαθών.»
(Εκ της σχετικής, τραγικής των ημερών ειδησεογραφίας.)
ΧΡΗΣΙΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Ο στρατός εκ της φύσεώς του, και ως ο σοβαρότερος εγγυητής και προμαχών της υπάρξεως και σωτηρίας του έθνους, αποτελεί την κορυφαίαν αρτίως ωργανωμέμην, εξωπλισμένην και λειτουργούσαν κρατικήν υπηρεσίαν αυτού, αντιμετωπίζων το έθνος και τον λαόν ως σύνολον χωρίς διακρίσεις, πατριωτικά και ενωτικά, και όχι ψηφοθηρικά, λαικίστικα και διχαστικά, και προάγων ούτω την εθνικήν ενότητα, αλλλεγγύην, ευημερίαν και προκοπήν.
Συμβαίνει δηλαδή εδώ το ακριβώς αντίθετον εκείνου όπερ ισχύει ως προς το πολιτικόν σύστημα, κυρίως των υπό ξένην πολιτικοοικονομικήν επτροπείαν και κηδεμονίαν κρατών, όπως δυστυχώς και του ημετέρου, όπου επικρατεί η, δημοκρατικώι δικαίωι και εθνικώς επιζήμιος, διαλυτική ανομία, αναρχία, ασυδοσία, προχειρότης, ακολασία και παχυλή πατριωτική αδιαφορία αίτινες και διαιωνίζουσι την ξένην εξάρτησιν, υποτέλειαν και κατοχήν. (Εξ ού και η διακριτική παρά της ξένης προστασίας κάλυψις και στήριξις των αντεθνικών ενεργειών παρά των διεφθαρμένων και ξενοδούλων αυτών, – ολιγαρχικών κατ’ ουσίαν (τουρκογενή πολιτικά οντζάκια)-, κοινοβουλευτικών καθεστώτων-κυβερνήσεων.
Δια τούτο άλλωστε και εις τα ευϋπόληπτα, υγιή, ευνομούμενα και ανεπτυγμένα, τα κανονικώς δηλαδή λειτουργούντα ηγεμονικά κράτη του πλανήτου ημών –μεγάλαι δυνάμεις – το πολιτικόν, οικονομικόν και διοικητικόν σύστημα έχει συνταγματικώς κατωχυρωμένην στρατιωτικήν δομήν, πειθαρχίαν, τάξιν και λειτουργικότητα. (Πολιτικοστρατιωτικόν σύστημα εξουσίας.)
Οίκοθεν εκ των ανωτέρω νοείται ότι το μόνον κατάλληλον και λειτουργικόν-αποτελεσματικόν δια μικρά κράτη – έθνη καθεστώς – έως ότου αυτά ανδρωθώσι και πολιτικοοικονομικώς απογαλακτισθώσι και ανεξαρτητοποιηθώσι τούθ’ όπερ επιχειρεί σήμερον και η γείτων, στρατιωτικώς ανδρωθείσα, Τουρκία αλλά και η Αίγυπτος – είνε το στρατιωτικόν καθεστώς παρά τας αγκυλώσεις και τους πολιτικούς περιορισμούς τους οποίους εκ της συστάσεώς του φέρει διότι: Εξασφαλίζει, αυταρχικώς-αμιγώς στρατιωτικώς μεν, αλλά εξασφαλίζει, τηρουμένων των αναλογιών ό,τι τα μεγάλα ευνομούμενα κράτη εξασφαλίζουσι πολιτικώς- δημοκρατικώς ήτοι την κοινωνικήν σταθερότητα και ειρήνην και το οικονομικόν και εθνικόν μέλλον.
Αυτό τουλάχιστον τεκμαίρεται εκ της νεοελληνικής ιστορικής εμπειρίας της τελευταίας 50ετίας, της 6ετούς Απριλιανής δικτατορίας και της εντεύθεν 44ετούς μεταπολιτεύσεως ότε ήνοιξαν, διάπλατα, προδοτικώς και ολεθρίως δια το έθνος, αι πολιτικαί πύλαι της δημοκρατικής ευρωκολάσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου