ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ.!! ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΗΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ ΔΆΧΤΥΛΑ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟΥΣ ΑΝΑΛΥΤΕΣ..... Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΓΡΙΒΑΣ!!!!
ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΔΙΑ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΙΣΚΟΥΣ ΤΗΣ Ν. Τ. Π.
Είναι από τους ανθρώπους που μιλάνε χωρίς φόβο και με πολύ πάθος,
για όλα όσα καταγράφονται στην εσωτερική πολιτική, αλλά και την
γεωπολιτική σκακιέρα. Ο Κωνσταντίνος Γρίβας, αναπληρωτής καθηγητής
Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, αλλά και διδάσκων
Γεωγραφία της Ασφάλειας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών
και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι μια
προσωπικότητα, της οποίας κάθε τοποθέτηση συζητιέται.
Σήμερα, το newshub.gr φιλοξενεί μια συνέντευξη του ιδίου, η οποία ξεκαθαρίζει πολλά «θολά» σημεία για την ελληνική πραγματικότητα, το πολιτικό (και όχι μόνο σύστημα), αλλά και τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν για την αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας.
Η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν μια ολοένα και πιο επικίνδυνη Τουρκία, η οποία φιλοδοξεί να μετατραπεί στην ηγεμονική δύναμη της περιοχής. Όμως, η Ελλάδα - όπως τονίζει ο ίδιος - βρίσκεται ενώπιον της πιο κρίσιμης στιγμής της σύγχρονης ιστορίας της, αλλα ενωπιον και μιας ιστορικής ευκαιρίας να συνδυάσει τις τεχνολογικές εξελίξεις με τις γεωπολιτικές της ανάγκες και να αναπτύξει ένα μοντέλο Άμυνας προσαρμοσμένο στις δικές της ιδιαιτερότητες και ενσωματωμένο σε μια εθνική αναπτυξιακή στρατηγική. Και το ερώτημα είναι αν θα αξιοποιήσει αυτή την ευκαιρία πριν να είναι πολύ αργά...
Η εκπνοή της εποχής των μνημονίων συνέπεσε με την κρίση του κορωνοϊού, συνδυασμός που επέφερε τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας, έχοντας περάσει όλα αυτά τα δεινά η χώρα. Τι περιθώρια έχει για να δημιουργήσει ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα επαρκές για την ασφάλεια της;
«Η εποχή της αγοράς πανάκριβων οπλικών συστημάτων από βιομηχανίες του εξωτερικού είναι κάτι που θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία και την επιστήμη του πολέμου των τελευταίων ετών προσφέρουν στην Ελλάδα μια μοναδική ευκαιρία να ενισχύσει δραστικά τις αμυντικές της ικανότητες, χωρίς να υπονομεύσει την εύθραυστη οικονομία της. Για την ακρίβεια μπορεί να την ενισχύσει αν συνδυάσει την εγχώρια έρευνα και ανάπτυξη οπλικών συστημάτων με την ευρύτερη τεχνολογική βάση της χώρας.
Αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικά έως και αφελώς αισιόδοξο σε πολλούς ή και εξωπραγματικό. Όμως, δεν είναι. Έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του Ισραήλ, ενώ παρόμοια είναι και τα παραδείγματα της Νοτίου Κορέας, της Σιγκαπούρης και άλλων χωρών. Σήμερα, οι εξελίξεις στη ρομποτική, την τεχνητή νοημοσύνη, την τρισδιάστατη εκτύπωση, την ανάπτυξη φθηνών και ικανών αισθητήρων και μια σειρά από άλλους τομείς επιτρέπουν σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που διαθέτει άφθονο επιστημονικό δυναμικό, να τις ενσωματώσει σε οπλικά συστήματα προσαρμοσμένα στις δικές της ανάγκες και τις γεωγραφικές και επιχειρησιακές ιδιαιτερότητες του ελληνοτουρκικού συστήματος. Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε τριτοκοσμικές δυνάμεις όπως τους Χούτι στην Υεμένη ή το ISIS να αναπτύσσουν φθηνά και άκρως φονικά συστήματα επενδύοντας σε εμπορικά διαθέσιμες τεχνολογίες και εμείς να έχουμε μείνει στη δεκαετία του 80.
Δεν είναι δυνατόν στρατοί όπως αυτοί των Ηνωμένων Πολιτειών, της Κίνας και της Ρωσίας να δηλώνουν ότι πρέπει να ξεφύγουν από το μοντέλο των πανάκριβων πλατφορμών μάχης και να προχωρήσουν στην εκμετάλλευση νέων και εμπορικά διαθέσιμων τεχνολογιών ώστε να αναπτύξουν φθηνά και αποτελεσματικά οπλικά συστήματα και εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα. Επαναλαμβάνω είναι πράγματα που γίνονται και γίνονται και εύκολα. Το θέμα είναι αν υπάρχει βούληση για την ανάπτυξή τους».
Με όλα αυτά τα φαιδρά που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα στην πολιτική σκηνή, που θυμίζουν «βρώμικο 89», υπάρχει μια πλεονάζουσα πόλωση. Κοινωνία και πολιτική τάξη ρίχνουν το βάρος τους μονόπλευρα στα εσωτερικά θέματα. Μήπως όμως πιστεύετε ότι αφήνουμε κενά στα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής, τα οποία μάλιστα ο γείτονας παρατηρεί επιμελώς;
«Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της. Οι σημερινές της επιλογές θα ρυθμίσουν την πορεία της για τις επόμενες δεκαετίες και θα κρίνουν αν θα επιβιώσει ή θα τεθεί σε μια πορεία (αυτο)εξάλειψης. Οπότε, είναι εμφανές ότι οι μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις είναι εκτός τόπου και χρόνου και επιδεινώνουν την αποξένωση του σημερινού πολιτικού συστήματος εν συνόλω, από την κοινωνία. Οι καταστάσεις αυτές αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης "μηχανικής διχασμού" που προωθείται στον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει αποφασιστικά στις τεράστιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει, μία και μόνο εκ των οποίων είναι η επίθεση που δεχόμαστε από την Τουρκία».
Τα τελευταία 45 χρόνια διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις έχουν ευθύνη για τα κενά που αφήνει εξωτερική μας πολιτική σε σχέση με την Τουρκία. Πολλοί αναλυτές έχουν την περίοδο των Ιμίων ως το χρονικό σημείο μιας φθίνουσας πορείας της εξωτερικής μας πολιτικής που φτάνει στο σήμερα. Τι περιθώρια θεωρείτε ότι υπάρχουν για να γυρίσει το «παιχνίδι» χωρίς να βιώσουμε μια μεγάλη εθνική καταστροφή;
«Δυστυχώς σήμερα πληρώνουμε μια πολιτική αυτοακρωτηριασμού και υποταγής στην Άγκυρα που διαρκεί εδώ και δεκαετίες. Αν και είμαστε σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι μερικά χρόνια πριν, η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί. Πάντοτε έχεις περιθώρια αντίστασης. Καταστάσεις μη αντιστρέψιμες δεν υπάρχουν, εκτός και εάν εσύ δεν θέλεις να πολεμήσεις.
Και αυτό μπορεί να έχει συμβεί αν θεωρήσεις ότι η αντίσταση είναι μάταιη. Όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Φυσικά, η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη. Όχι όμως τόσο επικίνδυνη όσο ο πολυδιάστατος μηχανισμός της υποδούλωσης εν Ελλάδι προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι. Και αυτό γιατί η Τουρκία δεν έχει κάποιο σαφές, αναντίρρητο και αποφασιστικό στρατιωτικό πλεονέκτημα έναντι της Ελλάδας. Αντιθέτως, επιμένω ότι, παρόλα τα προβλήματα των τελευταίων ετών, που όλοι τα ξέρουμε, το ελληνικό στράτευμα διατηρεί ακόμη ορισμένα μικρά αλλά πιθανώς αποφασιστικά δυνητικά πλεονεκτήματα έναντι του τουρκικού, σε περίπτωση που ξεσπάσει σύγκρουση.
Αυτό σημαίνει ότι αν η Ελλάδα δείξει την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και πείσει την Άγκυρα για την πρόθεσή της να "ανοίξει την πύλη του φρενοκομείου" με σκοπό, όχι απλώς να αντισταθεί για την τιμή των όπλων, αλλά να επιτύχει στρατιωτική νίκη, τότε η Άγκυρα θα το σκεφτεί και δεύτερη και τρίτη φορά πριν προχωρήσει στις ενέργειες που εξετάζει».
Πιστεύετε ότι τα παρατεταμένα προβλήματα στις ΗΠΑ με τα σκάνδαλα του προέδρου Τραμπ όπως αυτά βέβαια παρουσιάζονται στο βιβλίο του πρώην συνεργάτη του Αμερικανού Προέδρου Τζον Μπόλτον σε συνδυασμό με το ξεκίνημα της γερμανικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση διαμορφώνουν ένα αρνητικό περιβάλλον για την Ελλάδα;
«Θεωρώ ότι οι ΗΠΑ δεν υφίστανται αυτήν τη στιγμή ως πλήρως συγκροτημένο γεωστρατηγικό μέγεθος στο διεθνές σύστημα. Αυτό αλλάζει δραστικά την έννοια του πολυπολικού διεθνούς συστήματος που κυριαρχεί σήμερα. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, ωθεί έτσι και αλλιώς την Τουρκία προς μια άκρως επιθετική πολιτική εναντίον της Ελλάδας. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αν η Τουρκία επιβληθεί στην Ελλάδα με τον τρόπο που θέλει και κυριαρχήσει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, τότε δεν υπάρχει κάτι να την σταματήσει στο να εξελιχθεί σε πρώτης γραμμής ευρασιατική δύναμη.
Οι δύο κρατικές συνιστώσες του Ελληνισμού, δηλαδή η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι τα μόνα εμπόδια που έχει μπροστά της και ο μεγάλος της φόβος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και αν είχαν τη δυνατότητα να φρενάρουν την Τουρκία δεν φαίνεται να εξετάζουν κάτι τέτοιο αυτήν τη στιγμή. Αντιθέτως, ενδέχεται να ισχύουν κάποιες απόψεις σύμφωνα με τις οποίες η Ουάσιγκτον εξετάζει την πιθανότητα να προωθήσει μια "υπερτροφική" Τουρκία, η οποία να εξελιχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου και να λειτουργήσει ως "αντί - Κίνα" στην Ευρασία, με πυρήνα του ζήτημα των Τουρκόφωνων Ουιγούρων στη Βόρειο Κίνα και να εξελιχθεί σε κυρίαρχο στοιχείο της αρχιτεκτονικής ανάσχεσης (containment) της Κίνας που είναι η τρέχουσα εμμονή της Ουάσιγκτον.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα την στηρίξει και αποφασιστικά. Όμως, ούτε εμάς θα στηρίξει αποφασιστικά, όπως επιμένουν να φαντασιώνουν πολλοί εν Ελλάδι. Άρα, θα πρέπει να στηριχθούμε στα πόδια μας. Και αν το αποφασίσουμε θα δούμε ότι η Τουρκία ούτε ανίκητη είναι, ούτε πανίσχυρη. Αντιθέτως, έχει πολλές αχίλλειες πτέρνες και εύθραυστα κομβικά σημεία».
Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι η Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά τόσο σε επίπεδο αποτροπής, όσο και σε επίπεδο γενικευμένης σύρραξης έχοντας ταυτόχρονα και το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος της. Από την άλλη όμως υπάρχει ένας εσωτερικός εχθρός, μια Πέμπτη φάλαγγα όπως την έχετε χαρακτηρίσει μέσα στο σύστημα εξουσίας που παλεύει για τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Ποια πιστεύετε ότι θα πρέπει να είναι η πρόταση λύσης σε αυτό το πρόβλημα;
«Το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα, από τη γέννηση του ελλαδικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 μέχρι και σήμερα, διαμορφώθηκε, αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε με έναν κυρίαρχο στόχο. Να προωθεί, όχι τα εθνικά συμφέροντα, αλλά αυτά των "προστάτιδων Δυνάμεων" της Δύσης. Και αυτό γιατί η Ελλάδα, τόσο χάρη στη γεωγραφική της θέση όσο και εξαιτίας του τεράστιου ιστορικού και πολιτισμικού της δυναμικού είναι ένα από τα κλειδιά για την κυριαρχία του κόσμου και δεν θα έπρεπε να λειτουργεί αυτόνομα και αυτόβουλα. Έτσι, έννοιες όπως "εθνική ανεξαρτησία" και "λαϊκή κυριαρχία" θεωρούνται στην Ελλάδα, στην καλύτερη περίπτωση, αφελείς επιδιώξεις και στη χειρότερη έγκλημα καθοσιώσεως. Ένα κομμάτι του ελληνικού συστήματος εξουσίας, και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στο πολιτικό αλλά γενικότερα, κυριαρχείται από μια "κουλτούρα υποταγής" ενώ είναι κοινό μυστικό οι δεσμοί που πολλοί εκπρόσωποί του έχουν με ξένα κέντρα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης και της Άγκυρας. Για αυτό και ο πατριωτισμός στην Ελλάδα ήταν πάντοτε "λαϊκός". Δηλαδή, ξεκινούσε από κάτω προς τα πάνω και δεν εκπήγαζε από κάποια (ανύπαρκτη) "εθνική" αστική τάξη και μετά κυλούσε προς τα κάτω, προς τις "λαϊκές μάζες".
Η απάντηση στο πρόβλημα αυτό είναι η εφαρμογή, επιτέλους, της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Δηλαδή, η κυριαρχία της βούλησης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Άρα, πλέον τα πράγματα είναι στα χέρια του ελληνικού λαού. Δηλαδή, αν είναι αποφασισμένος να αντισταθεί εναντίον της τουρκικής επίθεσης αλλά και εναντίον των εγχώριων εθνομηδενιστικών ελίτ και αν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί μια ακόμη εθνική ταπείνωση, η οποία αυτήν τη φορά μπορεί να οδηγήσει σε εθνικό ακρωτηριασμό».
ΠΗΓΗ
Σήμερα, το newshub.gr φιλοξενεί μια συνέντευξη του ιδίου, η οποία ξεκαθαρίζει πολλά «θολά» σημεία για την ελληνική πραγματικότητα, το πολιτικό (και όχι μόνο σύστημα), αλλά και τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν για την αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας.
Η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν μια ολοένα και πιο επικίνδυνη Τουρκία, η οποία φιλοδοξεί να μετατραπεί στην ηγεμονική δύναμη της περιοχής. Όμως, η Ελλάδα - όπως τονίζει ο ίδιος - βρίσκεται ενώπιον της πιο κρίσιμης στιγμής της σύγχρονης ιστορίας της, αλλα ενωπιον και μιας ιστορικής ευκαιρίας να συνδυάσει τις τεχνολογικές εξελίξεις με τις γεωπολιτικές της ανάγκες και να αναπτύξει ένα μοντέλο Άμυνας προσαρμοσμένο στις δικές της ιδιαιτερότητες και ενσωματωμένο σε μια εθνική αναπτυξιακή στρατηγική. Και το ερώτημα είναι αν θα αξιοποιήσει αυτή την ευκαιρία πριν να είναι πολύ αργά...
Η εκπνοή της εποχής των μνημονίων συνέπεσε με την κρίση του κορωνοϊού, συνδυασμός που επέφερε τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας, έχοντας περάσει όλα αυτά τα δεινά η χώρα. Τι περιθώρια έχει για να δημιουργήσει ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα επαρκές για την ασφάλεια της;
«Η εποχή της αγοράς πανάκριβων οπλικών συστημάτων από βιομηχανίες του εξωτερικού είναι κάτι που θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία και την επιστήμη του πολέμου των τελευταίων ετών προσφέρουν στην Ελλάδα μια μοναδική ευκαιρία να ενισχύσει δραστικά τις αμυντικές της ικανότητες, χωρίς να υπονομεύσει την εύθραυστη οικονομία της. Για την ακρίβεια μπορεί να την ενισχύσει αν συνδυάσει την εγχώρια έρευνα και ανάπτυξη οπλικών συστημάτων με την ευρύτερη τεχνολογική βάση της χώρας.
Αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικά έως και αφελώς αισιόδοξο σε πολλούς ή και εξωπραγματικό. Όμως, δεν είναι. Έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του Ισραήλ, ενώ παρόμοια είναι και τα παραδείγματα της Νοτίου Κορέας, της Σιγκαπούρης και άλλων χωρών. Σήμερα, οι εξελίξεις στη ρομποτική, την τεχνητή νοημοσύνη, την τρισδιάστατη εκτύπωση, την ανάπτυξη φθηνών και ικανών αισθητήρων και μια σειρά από άλλους τομείς επιτρέπουν σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που διαθέτει άφθονο επιστημονικό δυναμικό, να τις ενσωματώσει σε οπλικά συστήματα προσαρμοσμένα στις δικές της ανάγκες και τις γεωγραφικές και επιχειρησιακές ιδιαιτερότητες του ελληνοτουρκικού συστήματος. Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε τριτοκοσμικές δυνάμεις όπως τους Χούτι στην Υεμένη ή το ISIS να αναπτύσσουν φθηνά και άκρως φονικά συστήματα επενδύοντας σε εμπορικά διαθέσιμες τεχνολογίες και εμείς να έχουμε μείνει στη δεκαετία του 80.
Δεν είναι δυνατόν στρατοί όπως αυτοί των Ηνωμένων Πολιτειών, της Κίνας και της Ρωσίας να δηλώνουν ότι πρέπει να ξεφύγουν από το μοντέλο των πανάκριβων πλατφορμών μάχης και να προχωρήσουν στην εκμετάλλευση νέων και εμπορικά διαθέσιμων τεχνολογιών ώστε να αναπτύξουν φθηνά και αποτελεσματικά οπλικά συστήματα και εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα. Επαναλαμβάνω είναι πράγματα που γίνονται και γίνονται και εύκολα. Το θέμα είναι αν υπάρχει βούληση για την ανάπτυξή τους».
Με όλα αυτά τα φαιδρά που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα στην πολιτική σκηνή, που θυμίζουν «βρώμικο 89», υπάρχει μια πλεονάζουσα πόλωση. Κοινωνία και πολιτική τάξη ρίχνουν το βάρος τους μονόπλευρα στα εσωτερικά θέματα. Μήπως όμως πιστεύετε ότι αφήνουμε κενά στα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής, τα οποία μάλιστα ο γείτονας παρατηρεί επιμελώς;
«Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της. Οι σημερινές της επιλογές θα ρυθμίσουν την πορεία της για τις επόμενες δεκαετίες και θα κρίνουν αν θα επιβιώσει ή θα τεθεί σε μια πορεία (αυτο)εξάλειψης. Οπότε, είναι εμφανές ότι οι μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις είναι εκτός τόπου και χρόνου και επιδεινώνουν την αποξένωση του σημερινού πολιτικού συστήματος εν συνόλω, από την κοινωνία. Οι καταστάσεις αυτές αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης "μηχανικής διχασμού" που προωθείται στον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει αποφασιστικά στις τεράστιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει, μία και μόνο εκ των οποίων είναι η επίθεση που δεχόμαστε από την Τουρκία».
Τα τελευταία 45 χρόνια διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις έχουν ευθύνη για τα κενά που αφήνει εξωτερική μας πολιτική σε σχέση με την Τουρκία. Πολλοί αναλυτές έχουν την περίοδο των Ιμίων ως το χρονικό σημείο μιας φθίνουσας πορείας της εξωτερικής μας πολιτικής που φτάνει στο σήμερα. Τι περιθώρια θεωρείτε ότι υπάρχουν για να γυρίσει το «παιχνίδι» χωρίς να βιώσουμε μια μεγάλη εθνική καταστροφή;
«Δυστυχώς σήμερα πληρώνουμε μια πολιτική αυτοακρωτηριασμού και υποταγής στην Άγκυρα που διαρκεί εδώ και δεκαετίες. Αν και είμαστε σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι μερικά χρόνια πριν, η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί. Πάντοτε έχεις περιθώρια αντίστασης. Καταστάσεις μη αντιστρέψιμες δεν υπάρχουν, εκτός και εάν εσύ δεν θέλεις να πολεμήσεις.
Και αυτό μπορεί να έχει συμβεί αν θεωρήσεις ότι η αντίσταση είναι μάταιη. Όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Φυσικά, η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη. Όχι όμως τόσο επικίνδυνη όσο ο πολυδιάστατος μηχανισμός της υποδούλωσης εν Ελλάδι προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι. Και αυτό γιατί η Τουρκία δεν έχει κάποιο σαφές, αναντίρρητο και αποφασιστικό στρατιωτικό πλεονέκτημα έναντι της Ελλάδας. Αντιθέτως, επιμένω ότι, παρόλα τα προβλήματα των τελευταίων ετών, που όλοι τα ξέρουμε, το ελληνικό στράτευμα διατηρεί ακόμη ορισμένα μικρά αλλά πιθανώς αποφασιστικά δυνητικά πλεονεκτήματα έναντι του τουρκικού, σε περίπτωση που ξεσπάσει σύγκρουση.
Αυτό σημαίνει ότι αν η Ελλάδα δείξει την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και πείσει την Άγκυρα για την πρόθεσή της να "ανοίξει την πύλη του φρενοκομείου" με σκοπό, όχι απλώς να αντισταθεί για την τιμή των όπλων, αλλά να επιτύχει στρατιωτική νίκη, τότε η Άγκυρα θα το σκεφτεί και δεύτερη και τρίτη φορά πριν προχωρήσει στις ενέργειες που εξετάζει».
Πιστεύετε ότι τα παρατεταμένα προβλήματα στις ΗΠΑ με τα σκάνδαλα του προέδρου Τραμπ όπως αυτά βέβαια παρουσιάζονται στο βιβλίο του πρώην συνεργάτη του Αμερικανού Προέδρου Τζον Μπόλτον σε συνδυασμό με το ξεκίνημα της γερμανικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση διαμορφώνουν ένα αρνητικό περιβάλλον για την Ελλάδα;
«Θεωρώ ότι οι ΗΠΑ δεν υφίστανται αυτήν τη στιγμή ως πλήρως συγκροτημένο γεωστρατηγικό μέγεθος στο διεθνές σύστημα. Αυτό αλλάζει δραστικά την έννοια του πολυπολικού διεθνούς συστήματος που κυριαρχεί σήμερα. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, ωθεί έτσι και αλλιώς την Τουρκία προς μια άκρως επιθετική πολιτική εναντίον της Ελλάδας. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αν η Τουρκία επιβληθεί στην Ελλάδα με τον τρόπο που θέλει και κυριαρχήσει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, τότε δεν υπάρχει κάτι να την σταματήσει στο να εξελιχθεί σε πρώτης γραμμής ευρασιατική δύναμη.
Οι δύο κρατικές συνιστώσες του Ελληνισμού, δηλαδή η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι τα μόνα εμπόδια που έχει μπροστά της και ο μεγάλος της φόβος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και αν είχαν τη δυνατότητα να φρενάρουν την Τουρκία δεν φαίνεται να εξετάζουν κάτι τέτοιο αυτήν τη στιγμή. Αντιθέτως, ενδέχεται να ισχύουν κάποιες απόψεις σύμφωνα με τις οποίες η Ουάσιγκτον εξετάζει την πιθανότητα να προωθήσει μια "υπερτροφική" Τουρκία, η οποία να εξελιχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου και να λειτουργήσει ως "αντί - Κίνα" στην Ευρασία, με πυρήνα του ζήτημα των Τουρκόφωνων Ουιγούρων στη Βόρειο Κίνα και να εξελιχθεί σε κυρίαρχο στοιχείο της αρχιτεκτονικής ανάσχεσης (containment) της Κίνας που είναι η τρέχουσα εμμονή της Ουάσιγκτον.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα την στηρίξει και αποφασιστικά. Όμως, ούτε εμάς θα στηρίξει αποφασιστικά, όπως επιμένουν να φαντασιώνουν πολλοί εν Ελλάδι. Άρα, θα πρέπει να στηριχθούμε στα πόδια μας. Και αν το αποφασίσουμε θα δούμε ότι η Τουρκία ούτε ανίκητη είναι, ούτε πανίσχυρη. Αντιθέτως, έχει πολλές αχίλλειες πτέρνες και εύθραυστα κομβικά σημεία».
Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι η Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά τόσο σε επίπεδο αποτροπής, όσο και σε επίπεδο γενικευμένης σύρραξης έχοντας ταυτόχρονα και το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος της. Από την άλλη όμως υπάρχει ένας εσωτερικός εχθρός, μια Πέμπτη φάλαγγα όπως την έχετε χαρακτηρίσει μέσα στο σύστημα εξουσίας που παλεύει για τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Ποια πιστεύετε ότι θα πρέπει να είναι η πρόταση λύσης σε αυτό το πρόβλημα;
«Το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα, από τη γέννηση του ελλαδικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 μέχρι και σήμερα, διαμορφώθηκε, αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε με έναν κυρίαρχο στόχο. Να προωθεί, όχι τα εθνικά συμφέροντα, αλλά αυτά των "προστάτιδων Δυνάμεων" της Δύσης. Και αυτό γιατί η Ελλάδα, τόσο χάρη στη γεωγραφική της θέση όσο και εξαιτίας του τεράστιου ιστορικού και πολιτισμικού της δυναμικού είναι ένα από τα κλειδιά για την κυριαρχία του κόσμου και δεν θα έπρεπε να λειτουργεί αυτόνομα και αυτόβουλα. Έτσι, έννοιες όπως "εθνική ανεξαρτησία" και "λαϊκή κυριαρχία" θεωρούνται στην Ελλάδα, στην καλύτερη περίπτωση, αφελείς επιδιώξεις και στη χειρότερη έγκλημα καθοσιώσεως. Ένα κομμάτι του ελληνικού συστήματος εξουσίας, και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στο πολιτικό αλλά γενικότερα, κυριαρχείται από μια "κουλτούρα υποταγής" ενώ είναι κοινό μυστικό οι δεσμοί που πολλοί εκπρόσωποί του έχουν με ξένα κέντρα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης και της Άγκυρας. Για αυτό και ο πατριωτισμός στην Ελλάδα ήταν πάντοτε "λαϊκός". Δηλαδή, ξεκινούσε από κάτω προς τα πάνω και δεν εκπήγαζε από κάποια (ανύπαρκτη) "εθνική" αστική τάξη και μετά κυλούσε προς τα κάτω, προς τις "λαϊκές μάζες".
Η απάντηση στο πρόβλημα αυτό είναι η εφαρμογή, επιτέλους, της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Δηλαδή, η κυριαρχία της βούλησης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Άρα, πλέον τα πράγματα είναι στα χέρια του ελληνικού λαού. Δηλαδή, αν είναι αποφασισμένος να αντισταθεί εναντίον της τουρκικής επίθεσης αλλά και εναντίον των εγχώριων εθνομηδενιστικών ελίτ και αν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί μια ακόμη εθνική ταπείνωση, η οποία αυτήν τη φορά μπορεί να οδηγήσει σε εθνικό ακρωτηριασμό».
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου