ΕΝΑ ΦΆΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: ΤΟ ΠΝΕΎΜΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΆΤΙ ΠΑΡΑΓΚΕΣ

 

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΕΝΑ ΦΆΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: ΤΟ ΠΝΕΎΜΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΆΤΙ ΠΑΡΑΓΚΕΣ (Χρονογράφημα wrap up μιας προεκλογικής περιόδου για ένα πουκάμισο αδειανό. Για μια Ευρώπη)

Ήταν, που λες, μια εποχή που ζούσαμε στο "Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι" του νεοφιλελέ εκσυγχρονισμού.

 

Θα την θυμάστε ψυχούλες μου, και μην μου κάνετε τώρα τους ανήξερους. Λέω για τότε που κυριαρχούσε παντού το "όλα θα τα ρυθμίσει η αγορά καλέ, θάνατος στο κακό κράτος" και τα λοιπά συναφή. Τα ξέρετε .  

 

Ήταν τότε που επιβλήθηκε εδώ τελεσίδικα ένα μοντέλο οικονομίας με πρωτογενή παραγωγή στο 3% του ΑΕΠ, 12 η μεταποίηση και τα ρέστα σε εσωστρεφείς κυρίως υπηρεσίες από ένα κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα που φούσκωνε την μεσαία τάξη (για ψηφουλάκια) με δανεικά του δημοσίου. Που ακριβώς γι αυτή την δουλειά είναι τέλεια ρυθμισμένο ως κράτος! Και μην ακούτε τις φήμες περί του αντιθέτου αγαπούλες μου.

 

Η εποχή που το Νίτρο του Κωστόπουλου αυτά τα έκρυβε με φτηνές πιρουέτες life style για να παιχτούν τα κόλπα πίσω από τον μπερντέ. Και στο Χρηματιστήριο. Ζωάρα...  

 

Την ίδια εποχή ήταν που φτιάχτηκε και το σύστημα δανεισμού από τον ΟΔΔΗΧ, όπου 22 συστημικές ελληνικές και ξένες Τράπεζες έκαναν πάρτυ κερδοσκοπίας από το 96 μέχρι το 10. Αυτό που επέβαλε την παρουσία στις εκδόσεις των ελληνικών ομολόγων 2-3 μεγαλοδικηγορικών γραφείων της Αθήνας, για να διοχετεύουν μέσω "εξόδων παράστασης" πανωτόκια από κάθε ομόλογο στα τότε δυο "μεγάλα κόμματα" σε αναλογία 60:40. Παράγκες ποδοσφαιρικές σε στημένα παιχνίδια ολούθε...

 

Δεν είχαμε τότε "κοινωνικά δίκτυα" και Facebook. Kαθε φωνή που καταλάβαινε το τι έπαιζε και αντιδρούσε στα εκσυγχρονιστικά "τάπερμαν", την έκαναν αλλιώς μπαν. Ο αλγόριθμος τότε έλεγε: Τηλέφωνο από το Τύπου και Πληροφοριών στους εκδότες και βρίσκονταν στο τσακ μπαμ η ενοχλητικός Αριστοφανικός τύπος άνεργος και αποκλεισμένος. Να αναγκάζεται να κάνει stand up comedy σε μπουζουκάδικα για να επιβιώσει.

 

Δεν προοδέψαμε πολύ από τότε, αν το καλοσκεφτείς. Κάθε αθυρόστομη φωνή διαμαρτυρίας των σοβαρών διακυβευμάτων και σήμερα παίρνει tag "λαϊκιστή" ή "Αυριανιστη" από κάτι Comme il faute και τους απογόνους των τάπερμαν ένθεν κεκείθεν, για να προβληθεί ένα επόμενο επεισόδιο από το "Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι". Μιας "πράσινης ανάπτυξης" τώρα.

 

Πρασινάλογα και στο βάθος συνεκμετάλλευση. Με τον πολυχρονεμένο μας Σουλτάνο, τον Ερντογάν στο Σαράι του.

 

Βλέπεις, δεν φαίνεται έτσι η αμηχανία σου όταν συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις να πεις τίποτα τώρα, μετά την αναπόφευκτη πτώση του νεοφιλελευθερισμού, που μας προέκυψε ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επιβίωση του ψηφιακού καπιταλισμού μέσα στην νεοφιλελέ παγκοσμιοποίηση, που κατέρρευσε. Σε μια Ευρώπη αμήχανη πάνω σε ένα ευρώ να συνθλίβεται ανάμεσα στις μηχανές της Κίνας και του θείου Σαμ, εκτός τόπου και χρόνου πλέον και με κανένα νέο σοβαρό αφήγημα που να βάζει τέλος και στις άλλες παράγκες των παραγκών:

 

Τις Τράπεζες, που μοίραζαν εκείνο 60:40, λάδωμα της τότε πολιτικής, για να φτάσουμε μέχρι εδώ, στην εποχή της πολτοποίησης των βιβλίων για να ξανα-εκδοθεί η φυλλάδα του Κωστόπουλου ως έσχατη επιλογή επιβίωσης των παραγκών που δείχνουν απέξω σαν βίλες. Αυτές που ακόμα στέκονται όρθιες μόνο και μόνο γιατί "έστι ένας οφθαλμός ος τα πανθ' ορά" μέσα από κλειδρότρυπες σε κρεβατοκάμαρες και κάθε λογής κινητά με κάτι λογισμικά αρπακτικά σαν predator. Για να εκβιάζει ασύστολα, μπας και επιβιώσει, έστω και με τα ακροδεξιά δεκανίκια τύπου Λεπέν, Μελόνι και Ζωής.

 

Κατάντια και του γυναικείου φύλου και της Ευρώπης, που έχει καταντήσει και αυτή να είναι μια παράγκα.

 

Επιβιώνουν έτσι ακόμα, με τα χίλια ζόρια όμως τώρα, οι κάθε λογής παράγκες ολούθε, για να μπανάρουν πλέον και τους "καθώς πρέπει" και από την παράγκα του Ζουκι κάποιοι ανεξέλεγκτοι αλγόριθμοι Artificial Intelligence (μη χέσω.. )

 

Και κάτι άλλες παράγκες και εντός της ελληνικής δεξιάς, που ποτέ δεν ήταν τόσο φιλελεύθερη για να έχει τώρα πρόβλημα στο να μεταλλαχθεί, στην πλειοψηφία της, σε ένα ακραίο κομμουνιστικό μόρφωμα ελλείψει κάθε ιδεολογικού της ερείσματος από τα "κεντρικά" και το "κοινωνικό κέντρο". 

 

Αυτό το "κοινωνικό κέντρο" που το τελείωσαν με συνοπτικές για να τους βγει το αφήγημα της "ελεύθερης αγοράς" σε συνθήκες έλλειψης ρευστού (μόνο για μικρομεσαίους μη ημέτερους) από τον δημόσιο κουρβανά. Με την κυριαρχία του "εγώ" πάνω στο ΕΣΥ που αρκείται πάλι στην μεταφορά του σάπιου σαρκίου του πάνω σε μια καρότσα Ντάτσουν ελλείψει ασθενοφόρων.

Ντάτσουν υπάρχουν! Όσα και οι εγώ-παραγκες ολούθε, ως κυρίαρχη ιδεολογική τους τάση.