ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(14)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(14)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Να κοιτάζεις ψηλά κι όταν ακόμα σέρνεσαι στο χώμα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε σημαίνουν οι νικηφόροι αετοί. Σκέψου και μια κακή ημέρα δεν παύει είναι μια δόσις του θεού. Με την δύναμι της θείας ζωής υπερκερνάται κι αυτή.

Μάθε και να είσαι καλά κι όταν δεν είσαι καλά. Γιατί αυτό είναι η αιθερική τελεία δύναμις, η προίξ των πατέρων σου ελληνοθεών.

Θέλγουσιν, τέρπουσι, εκστατικούς κάνουσί μας οι ολύμπιοι τρόποι της σοφίας. Δοξαστικούς δε ουράνιους κύκλους ιερώς διαγράφουσι προς τους χορούς των αθανάτων και αι ψυχαί των ευγενών προγόνων.

Ανοιχτό, πρόθυμο μυαλό. Αυτό και μόνο τέλεια σώζει. Μιας γαρ Αθηναίας χειρός ασθενής μάχη. Επειδή όλα περιστρέφονται γύρω από Έλληνες και ανθέλληνες.

Μισούν τους άτιμους Εβραίους. Ναι αλλά ο Εβραίος βλέπει μπροστά, έστω και εν πολλοίς διεστραμμένα, ενώ ο  Έλλην ορθά μεν ίσως αλλά πίσω και στάσιμα, όσο και η αβρααμοχριστιανική του παράδοσι-αγκύλωσι απαιτεί. κι αυτό δεν φθάνει.

Αλλά χωρίς να βλέπεις μπροστά, δεν πας μπροστά,  δεν γνωρίζεις τον κόσμο και όποιος δεν γνωρίζει τον κόσμο δεν θα γνωρίση ποτέ τον εαυτό του, τον ανώτερο επί γης ανθρώπινο σκοπό του.

Οι ¨Ελληνες πρωτοπόροι έκαναν τότε πόλεις πολιτισμού και νόμων εν όσω οι άλλοι επορεύοντο ανέστιοι και απάτριδες, απόλεις εις ερήμους και ονειρεύοντο εν σκηναίς Αβραάμ.  Όπου κι να γυρίσης και να πας, πριν και επόμενα, όποια πέτρα και να σηκώσης, αντιθέων Ελλήνων ελληνικά κατεχόμενα.

Έκαναν και πολίτευμα ισονομικόν και το εθνοδημοκρατικόν ¨κοινόν, ¨ χωρίς ανάγκη έχειν από διχαστικά, διασπαστικά της κοινωνικής ενότητος  ολιγαρχικά κόμματα. Είδε ο κόσμος το φως το ανθρωπιστικόν, πολιτισμικόν.

Ίδρυσαν θρησκείας που ενσωμάτωναν και ιεροποιούσαν τα εξετασμένα και εξηκριβωμένα της ουρανίας επιστημονικής σοφίας ενώ οι άλλοι έκτιζαν τυραννικάς θρησκείας θρησκευτικού πάθους, εξαπατητικής μαγείας και φανατικής αλογιστίας.

Ε και; Τα πάντα ρει, νομοτέλεια, για να υποδεχθώσι το νέον. Όλα τα ισοπέδωσε ο χρόνος εκτός των όσων διέσωσε η μνήμη και ανέπλασε η φαντασία. Επήλθε πολιτισμική κόπωσις και η συναφής ηθική παρακμή.

Οι βάρβαροι επέπρωτο επεκρατήσαι κάποτε και έκτοτε γράφουν την νέα ιδική των ανάλογο ιστορία. Δι’ εθνοκτόνου ολοκληρωτικής αυτοκρατορικής βίας εβίασαν και βιάζουν εξακολουθητικώς εισέτι τον ελεύθερο άνθρωπο. Βάρβαροι γαρ ανθελληνικά σκέπτοντσι και ποιούσι.

Επέβαλλον ως θρησκεία και μια ¨μη θρησκεία¨, τον αποδιοπομπαίο τράγο των, όστις εχρίσθη σταυρικός αποτροπαϊκός σωτήρ. Θρησκεία δούλων.

Επί πολλάς συναπτάς προϊστορικάς χιλιετίας Έλληνες ανέπτυσσαν υγιή, φιλόκαλλο, ευγενή πολιτισμό,  έγραφαν την ιστορία, την αληθινή. γιατί μόνο αυτοί είχαν ιστορία, δεν είχαν λόγο του ειπείν ψέματα.

Τώρα όμως άλλοι οδηγούν. Ούτε Έλληνες ούτε βάρβαροι. Ελληνοϋβρίδια μάλλον. Ελληνοθρεμμένοι μεν αλλά και ελληνόφθονοι και κατά βάθος μισέλληνες. Θέλει μεγαλείο μεγάλης ψυχής και εύρος πνεύματος δια το παραδεχθήναι και αποδεχθήναι τους Έλληνας.  

Εφαρμόζουν  ήδη μια δημοκρατ - ορ - ία κοινοβουλευτική όπου ο υπό τον νόμον κομματόδουλος πολίτης δικαιούται μόνο ψηφίζειν, επιλέγειν και νομιμοποιείν απολυταρχικάς, υπεράνω του νόμου, κυβερνήσεις κομμάτων.   

Άνθρωπε, σύνελθε, όσο υπάρχει χρόνος. Και θνητά φρόνει. Ο καλός σοφός θεός των καλών πραγμάτων αγαπά όλους τους καλούς αλλά κουμπαριές και διασταυρώσεις με αυτοκράτορες και ανθρώπινες θρησκείαις χορηγούς προφητών και ανθρωποσωτήρων δεν κάνει.

Απεχθάνεται και τιμωρεί πολλώ μάλλον τον χειρότερο είδος ναρκισσισμού, τον της θρησκευτικής ύβρεως και εξαλλοσύνης θρησκονάρκισσον.

 Κόπον και φθοράν ενέχει το έχειν, φθορά όμως και καταφρόνια και το μη έχειν. Γι αυτό εργάζου φιλοτίμως, αγάπα τον θεό και τον κόσμο, φέρε δε ευγενώς το φέρον  ίνα έχης ειρήνη και ελπίζης ευθαρσώς για το καλύτερο.

Γιατί, αργότερα ή γρηγορότερα, έρχονται πάντως στη ζωή αι κρίσιμοι στιγμαί όταν όσα λεφτά κι αν μάζεψες, δεν φθάνει. Κι όλα απ’ την γενναία ψυχή να κρατηθούν και να σωθούν ζητάνε.

Αι ελπίδες μας η δίψα της ερήμου, η δόξα του ανέλπιστου. Αλλά η πιο ωραία ολύμπια μουσική θέλγει την ακοή μας όταν η ελευθερία μας οδηγεί και το κάλλος μας φωτίζει.