Γράφει ο ΑΡΡΙΩΝ :
Η εξουσία (πολιτική, θρησκευτική κ.λ.π.) είναι δαιμόνιον πεδίον, χώρος άνευ
δεδομένων και υποχρεωτικών ηθικών νόμων και κανόνων δια τους λειτουργούς
αυτής, πανελεύθερος όσον και ανασφαλής χώρος λόγω ακριβώς μη υπάρξεως των
προαναφερθέντων ηθικών νόμων και κανόνων πλην μιας αορίστου και
ευμεταβλήτου πολιτικής βουλήσεως.
Είναι πεδίον ηθικής ανεξαρτησίας και ελευθέρων ηθών ένθα δοκιμάζονται
(εν είδει κρας τεστ ) προδιαγραφαί, δυνατότητες, ηθικά ανακλαστικά
και όρια της ανθρωπίνης οντότητος, ίσως και των ανωτέρων πνευματικών όντων...
διό και παράγει νομοτελειακώς εις τας ανθρωπίνας κοινωνίας είτε ήρωας
και θεούς όπως επί ολυμπίας ακμής των μυθικών Ελλήνων, του Ησιοδείου
μυθικού χρυσού γένους είτε αποκλειστικώς όπως σήμερον ύβριν και ακολασίαν,
εκφυλισμόν και διαφθοράν.
Διο και οι του σιδηρού γένους αρχαίοι Έλληνες σοφοί προέκριναν,
κατά την κλασικήν εποχήν των, την δημοκρατίαν ως ¨το μη χείρον
βέλτιστον¨ πολίτευμα του μέτρου, προς κατάργησιν της μονιμότητος
εις τας θέσεις εξουσίας και την ολιγαρχικήν επαγγελματοποίησιν
της πολιτικής. Άλλο αν έπειτα η πλουτοκρατία διέφθειρε τελικώς
όπως επί των ημερών μας και αυτήν την δημοκρατίαν ήτις κατήντησε
και αυτή εν άδειον προσχηματικόν πολιτικόν υποκάμισον,
η ¨κοινοβουλευτική πλουτοκρατία¨ συνδυάζουσα ό,τι χειρότερον
έχει επιδείξαι η απόλυτος μοναρχία και η αναρχοδημοκρατία.
(Άριστον τούτο βεβαίως πολίτευμα δια την ξενοκρατίαν δια τούτο
και η δημοκρατική ετικέτα επικεκράτηκεν ήδη παγκοσμίως.)
Η εξουσία είναι το παρά φύσιν ¨ολίγον¨ όπερ καταπιέζει (κυβερνά)
το κατά φύσιν ¨πολύ¨ προάγουσα και συντηρούσα μάλλον η καταργούσα
τας ανισότητας, διό και ο Πλάτων έλεγε ότι νομιμοποιείται αυτή μόνον
εφ’ όοον εν ανώτερον ζωικόν είδος διοικεί εν κατώτερον όπως ο ποιμήν
(άνθρωπος ανώτερον είδος) το ποίμνιον (κατώτερον είδος)
ίνα μη υπάρχη σχέσις συμφέροντος ήτις μετατρέπει την εξουσίαν εις
εργαλείον ανταγωνισμού και εκμεταλλεύσεως. Δια τούτο όλοι
αναμένουσι τους ανιδιοτελείς θεούς σωτήρες του εφαρμόσαι νόμους
δικαιοσύνης. Αν και καλύτερον αν είη, ει ημείς αυτοί γενοίμεθα,
το κατά δύναμιν, θεοί, διότι εάν δεν διαθέτης όνυχας του
αυτοξυσθήναι, ματαίως μάλλον αναμένεις όνυχας άλλων.
Πάντως το δαιμονίως παράδοξον και αντιφατικόν της υποθέσεως είνε
ότι όσον η εξουσία ως το παρά φύσιν δεν έχει ανάγκην και καταστρατηγεί
τους αφανείς κανόνας και τας ηθικάς αξίας, τόσον η κατ’ ανάγκην
μη μετέχουσα της εξουσίας πλειονότης, το κατά φύσιν, έχει ηθικήν
ανάγκην αυτάς τας ηθικάς αξίας αι οποίαι την τονώνουσι και δικαιώνουσι.
Και αυτό είνε η αλήθεια, η αιωνιότης και δικαίωσις των ηθικών
αξιών, νόμων και ιδεών ήτις, ει και δεν δεσμεύει την ελευθέραν βούλησιν
του ανθρώπου , όμως δεσμεύει νομοτελειακώς και κρίνει ηθικολογικώς
τας ψυχάς όλων. Διο και ο Σωκράτης έφα το περίφημον εκείνον
¨ελοίμην αν αδικείν προ του αδικείσθαι¨ ακόμα και ει επρόκειτο
αποθανείν δι’ αυτό, διότι εις την φυσικήν όπως και την μεταφυσικήν
πραγματικότητα επ’ ουδενί το κατώτερον (το αγενές, η ανηθικότης)
δύναται βλάψαι ή ζημιώσαι το ανώτερον (το ευγενές, ηθικόν).
Η εξουσία (πολιτική, θρησκευτική κ.λ.π.) είναι δαιμόνιον πεδίον, χώρος άνευ
δεδομένων και υποχρεωτικών ηθικών νόμων και κανόνων δια τους λειτουργούς
αυτής, πανελεύθερος όσον και ανασφαλής χώρος λόγω ακριβώς μη υπάρξεως των
προαναφερθέντων ηθικών νόμων και κανόνων πλην μιας αορίστου και
ευμεταβλήτου πολιτικής βουλήσεως.
Είναι πεδίον ηθικής ανεξαρτησίας και ελευθέρων ηθών ένθα δοκιμάζονται
(εν είδει κρας τεστ ) προδιαγραφαί, δυνατότητες, ηθικά ανακλαστικά
και όρια της ανθρωπίνης οντότητος, ίσως και των ανωτέρων πνευματικών όντων...
διό και παράγει νομοτελειακώς εις τας ανθρωπίνας κοινωνίας είτε ήρωας
και θεούς όπως επί ολυμπίας ακμής των μυθικών Ελλήνων, του Ησιοδείου
μυθικού χρυσού γένους είτε αποκλειστικώς όπως σήμερον ύβριν και ακολασίαν,
εκφυλισμόν και διαφθοράν.
Διο και οι του σιδηρού γένους αρχαίοι Έλληνες σοφοί προέκριναν,
κατά την κλασικήν εποχήν των, την δημοκρατίαν ως ¨το μη χείρον
βέλτιστον¨ πολίτευμα του μέτρου, προς κατάργησιν της μονιμότητος
εις τας θέσεις εξουσίας και την ολιγαρχικήν επαγγελματοποίησιν
της πολιτικής. Άλλο αν έπειτα η πλουτοκρατία διέφθειρε τελικώς
όπως επί των ημερών μας και αυτήν την δημοκρατίαν ήτις κατήντησε
και αυτή εν άδειον προσχηματικόν πολιτικόν υποκάμισον,
η ¨κοινοβουλευτική πλουτοκρατία¨ συνδυάζουσα ό,τι χειρότερον
έχει επιδείξαι η απόλυτος μοναρχία και η αναρχοδημοκρατία.
(Άριστον τούτο βεβαίως πολίτευμα δια την ξενοκρατίαν δια τούτο
και η δημοκρατική ετικέτα επικεκράτηκεν ήδη παγκοσμίως.)
Η εξουσία είναι το παρά φύσιν ¨ολίγον¨ όπερ καταπιέζει (κυβερνά)
το κατά φύσιν ¨πολύ¨ προάγουσα και συντηρούσα μάλλον η καταργούσα
τας ανισότητας, διό και ο Πλάτων έλεγε ότι νομιμοποιείται αυτή μόνον
εφ’ όοον εν ανώτερον ζωικόν είδος διοικεί εν κατώτερον όπως ο ποιμήν
(άνθρωπος ανώτερον είδος) το ποίμνιον (κατώτερον είδος)
ίνα μη υπάρχη σχέσις συμφέροντος ήτις μετατρέπει την εξουσίαν εις
εργαλείον ανταγωνισμού και εκμεταλλεύσεως. Δια τούτο όλοι
αναμένουσι τους ανιδιοτελείς θεούς σωτήρες του εφαρμόσαι νόμους
δικαιοσύνης. Αν και καλύτερον αν είη, ει ημείς αυτοί γενοίμεθα,
το κατά δύναμιν, θεοί, διότι εάν δεν διαθέτης όνυχας του
αυτοξυσθήναι, ματαίως μάλλον αναμένεις όνυχας άλλων.
Πάντως το δαιμονίως παράδοξον και αντιφατικόν της υποθέσεως είνε
ότι όσον η εξουσία ως το παρά φύσιν δεν έχει ανάγκην και καταστρατηγεί
τους αφανείς κανόνας και τας ηθικάς αξίας, τόσον η κατ’ ανάγκην
μη μετέχουσα της εξουσίας πλειονότης, το κατά φύσιν, έχει ηθικήν
ανάγκην αυτάς τας ηθικάς αξίας αι οποίαι την τονώνουσι και δικαιώνουσι.
Και αυτό είνε η αλήθεια, η αιωνιότης και δικαίωσις των ηθικών
αξιών, νόμων και ιδεών ήτις, ει και δεν δεσμεύει την ελευθέραν βούλησιν
του ανθρώπου , όμως δεσμεύει νομοτελειακώς και κρίνει ηθικολογικώς
τας ψυχάς όλων. Διο και ο Σωκράτης έφα το περίφημον εκείνον
¨ελοίμην αν αδικείν προ του αδικείσθαι¨ ακόμα και ει επρόκειτο
αποθανείν δι’ αυτό, διότι εις την φυσικήν όπως και την μεταφυσικήν
πραγματικότητα επ’ ουδενί το κατώτερον (το αγενές, η ανηθικότης)
δύναται βλάψαι ή ζημιώσαι το ανώτερον (το ευγενές, ηθικόν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου